บทที่199 ส่วนที่เหลือของชีวิตเขายินดีที่จะรอต่อไป
เคลลี่ลั่วพานารากลับปราสาท เธอเหม่อราวไร้วิญญาณไปตลอดทาง
นาราลงจากรถ หัวใจเจ็บปวดเกินจะเอ่ย เธอเหลือบมองไปยังเคลลี่ลั่ว ” ลั่ว คุณรู้อยู่นานแล้วใช่ไหมว่าลีนาคือแม่แท้ๆ ของฉัน ”
เคลลี่ลั่วพยักหน้า ” ใช่ ตอนแรกผมส่งลูกน้องหลายคนไปเสาะหาเบาะแส และตรวจสอบพยว่าเธอคืดคนที่เอาไปวางไว้ที่ประตูของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จากนั้นพวกเขาก็เจอคนที่ช่วยลีนาผดุงครรภ์ ยืนยันว่าลีนาได้คลอดทารกหญิงออกมาจริงๆ นั่นก็คือคุณ ”
” คนที่ข่มขืนแม่ของฉัน คนที่ทำให้เธอท้องก็คือลอร์ดโลเวลล์ เฮนรี่ใช่ไหม? ฉันกับเจสซีและอลิซเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันงั้นเหรอ? ” นารามองเคลลี่ลั่วด้วยแววตาที่ลุกโชน สายตาที่โกรธเกรี้ยวราวกับสัตว์ร้าย!
เคลลี่ลั่วมองแววตาโกรธเคืองของเธอ พยักหน้าอย่างจนใจ ” ถูกแล้ว คนของผมตรวจสอบมาแล้ว ในตอนนั้นลีนาถูกโลเวลล์ขืนใจจึงได้ตั้งครรภ์ นอกจากนี้ในขณะนั้น เธอก็เป็นคนรักลับๆ ของโลเวลล์ตลอด เธอถูกบังคับ หวาน! ”
” ไม่ เป็นไปไม่ได้! ” ความจริงนาราไม่อยากจะยอมรับ เธอปิดหูอย่างเสียการควบคุม ” เธอถูกขืนใจชัดๆ จะไปสมยอมเป็นคนรักของเขาได้ยังไง? เป็นไปไม่ได้! ”
” หวาน ” เคลลี่ลั่วคว้ามือของเธอเอาไว้แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ” มีอีกหลายเรื่องที่มันไม่อาจเป็นอย่างที่เธอต้องการให้เป็น มีอีกมากมายที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น ”
ไม่ได้ตั้งใจ? ฮ่าฮ่า หัวใจของนาราขมขื่นแทบทนไม่ไหว
ใช่สิ ท้องเธอขึ้นมามันไม่ได้ตั้งใจ เอาเธอไปวางไว้ที่ประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ได้ตั้งใจ ไปเป็นคนรักกับคนที่ขืนใจ ก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน!
ไม่ได้ตั้งใจเลย!
ในโลกนี้ ยังมีค่าอะไรให้อาวรณ์จะอยู่ต่อไปอีกงั้นเหรอ?
นารารู้สึกขมปร่าในปาก นั่นคือความขมขื่นจากก้นบึ้งของหัวใจ ถ้าหากรู้ว่าความจริงจะเป็นแบบนี้ เธอขอไม่รู้มันไปตลอดกาล ให้ตัวเองเป็นเด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งตลอดไป ไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสของท่านลอร์ดแบบนี้!
” ลั่ว อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหนื่อยมาก จริงๆ นะ ฉันก็ไม่รู้ ว่าทางต่อจากนี้จะต้องเดินไปยังไง ” นารามองเคลลี่ลั่วอย่างว่างเปล่า ราวกับดวงตาของตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึก
เคลลี่ลั่วมองนาราอย่างปวดร้าว เรื่องพวกนี้เขาตรวจสอบเจอมานานแล้ว ที่ไม่ยอมบอกนาราสักที ก็เพราะกลัวเธอจะยอมรับความจริงที่โหดร้ายที่ไม่ได้
เขาลูบแผ่นหลังบางของนาราอย่างปวดใจ เคลลี่ลั่วเอ่นอย่างรักใคร่ ” หวาน อย่าเศร้าไปเลย คุณยังมีผมไม่ใช่เหรอ? พี่ลั่วจะเดินไปพร้อมกับเธอเองนะ จะเป็นแขนที่แข็งแรงที่สุดให้เธอเอง ”
นาราไม่เอ่ยอะไรออกมา เธอรู้สึกถึงหัวใจที่อ่อนแอของฝ่ามือที่ลูบเบาๆ ที่หลังของตัวเอง ไม่นาน เธอก็ผล็อยหลับไป
เคลลี่ลั่วรู้สึกถึงลมหายใจสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอด อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบผมเธอเบาๆ ” นางฟ้าน้อยที่รักของผม หลับเถอะนะ มีความฝันที่สวยงามและหอมหวานอย่างที่สุด ไม่ว่าคุณจะบาดเจ็บจะโศกเศร้าเท่าไหร่ ผมจะคอยเป็นที่พักให้คุณตลอดไป ”
แสงจันทร์ส่องประกายสีเงินอ่อนโยนผ่านบานหน้าต่างสูงจรดเพดาน
เคลลี่ลั่วอุ้มนาราส่งเข้านอนอย่างระมัดระวัง ถอนมือออกช้าๆ อย่างไม่เต็มใจ
เป็นเวลาเนิ่มนาน ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้น กอดนาราที่อยู่บนเตียง แล้วค่อยๆ ห่มผ้าให้เธออย่างนุ่มนวล
มองดวงหน้าเล็กของนารากำลังหลับใหล เคลลี่ลั่วก้มลงจูบลงบนผมของเธออีกครั้ง จากนั้นจึงเดินออกไปและปิดประตูอย่างแผ่วเบา
ในนั้นคืนนางฟ้าที่เขารักหมดใจ เขาไม่มีวันที่จะทำอะไรที่ขัดความประสงค์ของเธอ
เขารู้ดีว่าใจของนารายังต่อต้านเขาอยู่บ้าง แต่เขาไม่กลัวหรอก เขารอได้
ส่วนที่เหลือของชีวิต เขายินดีจะรอต่อไป จนกว่านาราจะเต็มใจจะร่วมหอลงโรงกับเขา
แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาอย่างซุกซน สาดส่องยังใบหน้าของนารา ปลุกเธอตื่นจากความฝัน
นารายืดอกบิดขี้เกียจก่อนลงจากเตียง มองทิวทัศน์น่ารื่นรมย์นอกหน้าต่าง ทันใดนั้นอารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นไม่น้อย
ใช่แล้ว เธอจะใช้ความผิดพลาดของคนอื่นมาทำร้ายตัวเองทำไมล่ะ?
ไม่มีพ่อแม่เธอก็โตมาจนขนาดนี้ แล้วตอนนี้จะมาเศร้าที่จะแยกจากพวกเขาทำไมกัน?
ให้ตัวเองเป็นเด็กกำพร้าต่อไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? โลกตั้งกว้างใหญ่ จะมาเสียเวลาเสียอารมณ์กับเรื่องพวกนี้ทำไม
นาราให้กำลังใจตัวเองต่อไปเรื่อยๆ เพื่อปลอบใจตัวเองว่าไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องของพ่อแม่ตัวเองอีก
แต่หลายๆ เรื่องก็มักจะเป็นแบบนี้ ยิ่งคุณไม่อยากจะนึกถึง มันก็ยิ่งขยันเข้ามากันเหลือเกิน
สาวใช้โลลิต้าเดินเข้ามาอย่างรีบเร่ง ” คุณหนู มีแขกมาหา บอกว่าอยากจะพบคุณให้ได้ค่ะ ”
” พบฉัน? ใครเหรอคะ? ” นาราประหลาดใจเล็กน้อย เธออยู่ที่นี่มีปฏิสัมพันธ์กับใครน้อยมาก ทำไมถึงมีคนต้องการจะพบตัวเองได้ล่ะ?
โลลิต้าตอบอย่างซื่อตรง ” หล่อนบอกว่าชื่อลีนาค่ะ บอกว่าวันนี้จะต้องพบกับคุณให้ได้ ”
กำแพงป้องกันในหัวใจของนาราพังทลายลง ไม่นึกว่าจะเป็นลีนา แม่ที่คลอดเธอแต่กลับทอดทิ้งเธอไป
” คุณหนู คุณต้องการจะพบกับหล่อนไหมคะ? ” โลลิต้าถามเสียงเบา
” ไม่ล่ะ คุณให้เธอกลับไปเถอะค่ะ ”
” ค่ะ ” โลลิต้าขานรับก่อนเดินออกไป
คงไม่ต้องเจอกันแล้วดีกว่ามั้ง? เพื่อเลี่ยงความอึดอัดกันทั้งสองฝ่าย นาราคิดอย่างนั้นในใจ แต่มือที่สั่นระริกกลับทรยศความรู้สึกที่ยุ่งเหยิงของเธอ
ไม่นาน โลลิต้าก็กลับมาอีกครั้ง โค้งด้วยความเคารพ ” คุณหนูนารา ลีนาบอกว่าวันนี้หากไม่ได้พบกับคุณก็จะไม่ยอมไปค่ะ หากคุณหนูไม่ต้องการพบ ดิฉันจะไล่หล่อนไปค่ะ ”
นาราโบกมือ ” ช่างเถอะ ฉันจะไปดูสักหน่อยแล้วกันค่ะ ”
คนที่ทอดทิ้งลูกในไส้ของตัวเองไปได้ลงคอ ทั้งอย่างนั้น ยังจะมีความเป็นมนุษย์อยู่อีกเหรอ?
พูดจบนาราก็เดินไปยังประตูของปราสาทด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปยิ่งกว่าเดิม
โลลิต้าเดินนำหน้านาราไปส่งยังประตูปราสาทก่อนผายมือไปยังลีนาที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ “ คุณหนู ท่านนี้ค่ะ “
“ อืม คุณไปเถอะ “
นาราให้โลลิต้าออกไปก่อน ด้วยไม่อยากให้เธอได้ยินการสนทนาของตัวเองกับลีนา
เมื่อเห็นนาราเดินเข้ามาจริงๆ ใบหน้าของลีนาก็เปี่ยมความปีติ “ หวาน หนูยอมออกมาแล้ว “
“ อืม”นาราพยักหน้ารับ “ คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอคะ? “
พูดประโยคนั้นจบไป นาราก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกไปอยู่หน่อยๆ
เมื่อคืนตอนที่เธอพบกับลีนา เธอยังดูสง่างามและปราดเปรื่อง ทำไมแค่คืนเดียว เธอถึงได้ดูแก่ลงไปมากขนาดนี้? นอกจากนี้บนใบหน้ายังมีรอยฟกช้ำมีด้วย?
แค่ดูก็รู้ว่าเหมือนจะถูกใครตบตีมา
นาราพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เลือดในกายเธอแล่นพล่าน
” เขาตีคุณเหรอ? ใช่ไหมคะ?! ”
นาราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จับต้นแขนของลีนาไว้แน่น
ลีนามองลูกสาวของตัวเองที่ปากก็บอกว่าจะยกโทษให้เธอแต่ก็ยังเป็นห่วงเธอ ชั่วขณะนั้นหัวใจของเธอปลื้มปีติ เธอดึงมือเล็กของนารา ” ไม่ใช่หรอกจ้ะ หวาน เขาไม่ได้ตี เพราะ่ฉันไม่ระวังไปชนเข้าเอง
