ตอนที่ 258 อยากได้น้องชายหรือน้องสาวบ้างไหม
คณพศเลิกคิ้ว “ ฮ่าฮ่า ลูกมีพี่เลี้ยงดูแล อันที่จริงที่รักของผมยุ่งขนาดนี้ ไหนจะออกแบบ ไหนจะคุยกับผม มีเวลาสนใจเค้าที่ไหนกัน “
“ คุณนี่ จริงๆ เลย “ นาราหัวเราะออกมา ก่อนยกดินสอขึ้นมาวาดแบบร่างต่อ
คณพศยืนอยู่ข้างด้านนาราเงียบๆ มองเส้นผมของเธอที่อาบชโลมแสงแดด นึกอยากจะกอดเธอเอาไว้ให้แน่นๆ แล้วบรรจงประทับจูบบนริมฝีปากแดงอิ่มนั้น
มือไวเท่าใจคิด เขายกร่างออกแบบของเธอออก มือใหญ่อบอุ่นจับมือที่ถือดินสอของเธอไว้
“ ที่รัก อยู่กับผมหน่อย ผมเหงามากเลย! “ นัยน์ตาดำราวก้นสมุทรของเขา รั้งตรึงดวงหน้าเล็กของนาราเอาไว้
“……”นาราจ้องมองเขา ยังไม่ทันพูดอะไร
แต่ชายหนุ่มก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินไปยังห้องนอน “ เฮ้ คุณจะทำอะไรน่ะ? “
คณพศใช้ขาดันเปิดประตูห้องก่อนใช้มันปิดประตูอีกครั้ง “ ที่รัก คุณว่าไงนะ? “
เขาวางเธอลงบนเตียง ร่างสูงคร่อมเธอไว้ทันที “ ผมต้องการคุณ ดูสิ….. “ พูดก็ถูกส่วนล่างที่ตื่นขึ้นกับหน้าท้องของเธอ
สมองของนาราแทบระเบิด “ คุณ….นี่มันกลางวันแสกๆ นะ เดี๋ยวมิราก็มาหรอก! “
“ ไม่หรอก ลูกเล่นอยู่ที่สวนดอกไม้ ที่รัก ผมทรมาน…… “ พูดจบก็จูบลงบนปากของเธอ แทรกลิ้นร้อนเข้าไปอย่างอุกอาจ ก่อนกวัดเกี่ยวโอบรัดกับลิ้นเล็กของเธอ
เขาเริ่มรุกเธอโดยไม่เปิดโอกาสให้ขัดขืน
มือใหญ่ปลดสายชั้นในของเธอ กลิ่นฟีโรโมนของชายหนุ่มแผ่ซ่านอย่างรุนแรงเตะจมูกของเธอ
แค่นาราคิดจะต่อต้านก็ถูกชายหนุ่มตรึงมือทั้งสองไว้ ก่อนไล่พรมจูบไปตามลำคอจนถึงติ่งหู
จูบของเขากลืนกินรุกเร้าเธออย่างอ่อนโยน ไม่ปล่อยผ่านไปเลยสักมิลเดียว
ขณะที่ร่างของนาราค่อยๆ เคลิบเคลิ้มไปกับการเล้าโลมอย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มก็ดุนดันเข้าไปลึกขึ้นในตัวเธอ…
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาในห้อง สีสันที่ทอดตัวอย่างงดงาม คณพศเคลื่อนไหวอย่างดุดัน จนเมื่อท้องฟ้าหรี่แสงมิราก็มาเคาะประตู เขาถึงได้อุ้มหญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากชำระร่างกายแล้วเขาก็พานาราที่ง่วงงุนวางลงบนเตียง แล้วจึงเปิดประตู
มิราเบิกตากว้างอยู่ที่ประตู “ หม่ามี๊ล่ะครับ? พวกแดดดี้กำลังทำอะไรกันเหรอ? “
คณพศขวางประตู “ หม่ามี๊กำลังหลับอยู่นะครับเด็กดี~ “
เขาก้มลงอุ้มเด็กชายเดินลงไปข้างล่าง “ มิรา คุณพ่อถามหน่อย ลูกอยากได้น้องสาวหรือน้องชายบ้างไหม? “
มิราน้อยรีบพยักหน้า “ อยากครับ! “
“ ดีเลย ลูกอย่าไปกวนหม่ามี๊ ถึงเวลาหม่ามี๊ก็จะมีน้องชายไม่ก็น้องสาวมาเล่นกับลูกนะ “
“ พูดจริงเหรอครับ？”
“ จริงแท้แน่นอน！”
“ ยอดเลย！”
พ่อลูกมองตากันหัวเราะลั่น!
วันคืนแสนหวานมักจะผ่านไปไว บ้านคณพศร่วมสามคนใช้ชีวิตอยู่ที่ฝรั่งเศสผ่านไปอย่างมีความสุข ทุกวันผ่านไป รู้สึกว่าเวลานั้นไม่เพียงพอเอาซะเลย
คณพศรักภรรยายิ่งชีพ ลับหลังถึงกับเขาจะแอบโอนทรัพย์สินของตัวเองทั้งในฝรั่งเศสและอังกฤษทั้งหมดไปเป็นชื่อของนารา
ด้านมิรานั้นก็ยิ่งมีความสุขยิ้มแย้มอยู่ทุกวัน ไม่มีอะไรอบอุ่นไปกว่าการดูแลของพ่อแม่อีกแล้ว
แม้มิราจะแอบคิดเรื่องที่แดดดี้ตกลงกับเขาไว้ว่าจะมีน้องให้กับตัวเอง
ด้วยเหตุนี้ เขา็จึงกังวลอยู่หลายครั้ง ไม่รู้ว่าตัวเองจะเลือกน้องชายหรือน้องสาวดี
โชคดีที่หลังจากนั้นเขาก็วาบประกายความคิดหนึ่ง ช่างเถอะ ขณะที่หม่ามี๊ทำงานหนักยังมีน้องให้เขาได้ก็ดีแล้ว
เวลาผ่านไปทีละวัน จนเห็นจันทร์เพ็ญที่สิบสอง ใกล้จะสิ้นปีแล้ว อยู่ไกลบ้านเกิดไร้ซึ่งเทศกาล
วันนี้ คณพศก็เป็นอย่างทุกวัน เล่นเป็นเพื่อนมิราพร้อมกับนาราในสวนดอกไม้
ทั้งสามคนส่งเสียงดังครื้นเครง แผ่ตัวลงบนผืนหญ้าสีเขียว หัวเราะอย่างมีความสุขไปด้วยกัน
นาราใช้มือรองหัว มองปุยเมฆขาวล่องลอยบนท้องฟ้า ความสุขผุดเกิดขึ้นในใจ
คณพศนอนอยู่ข้างนารา แขนซ้ายของเขาโอบเอวเล็กของเธอขณะแขนขวากอดร่างน้อยๆ ของมิราเอาไว้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดขึ้น “ ที่รัก พวกเรากลับไปเมืองธิตกลกันไหม? “
รอยยิ้มบนหน้าของนาราแข็งค้าง เมืองธิตกลสำหรับเธอแล้วไม่ใช่ความทรงจำที่สวยงามนัก จิตใต้สำนึกของเธอยังคงต่อต้านที่แห่งนั้น
คณพศเอียงหัวไป เมื่อเห็นนาราดูไม่แฮปปี้เท่าไหร่ก็รีบเปลี่ยนน้ำเสียง “ หรือเราจะอยู่ที่ฝรั่งเศสก็ได้นะ เมืองธิตกลจะกลับไม่กลับก็เหมือนกัน “
นาราชั่งใจอยู่เล็กน้อย เธอคิดว่าใกล้จะสิ้นปีแล้ว ถ้าหากคณพศอยากกลับไปก็กลับไปสักรอบแล้วกัน แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้พามิราไปสนุกกับปีใหม่ที่ไทยบ้าง
“ กลับไปสักรอบก็ดีนะ ยังไงที่นั่นก็เป็นบ้านของคุณ “
“ ที่รัก ถ้าคุณไม่ชอบ เราก็จะไม่กลับ ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน ขอแค่มีคุณก็เป็นสวรรค์แล้ว “ คณพศกลัวว่าจะเป็นการไปบังคับนารา
“ เปล่าสักหน่อย กลับไปก็ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากไปหาไลลาพอดี ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ถึงตอนนี้ไม่แค่ไม่รับโทรศัพท์ ขนาดแชทก็ไม่ตอบกลับ อย่างกับหายสาบสูญไปอย่างนั้นแหละ ฉันเป็นห่วงนิดหน่อย กลับไปต้องไปหาเธอที่บ้านสักรอบคงดี “ นาราพูดพลางขมวดคิ้ว
ไม่รู้ว่าไลลาเป็นยังไงบ้างแล้ว ตั้งแต่ที่เธอทิ้งโน้ตเอาไว้ก็ไม่ได้ข่าวคราวอะไรอีกเลย
ในเมื่อกลับไปแล้วก็ไปดูที่บ้านเธอด้วยเลยแล้วกัน
เมื่อเห็นนาราตกลงจะกลับเมืองธิตกลกับตัวเอง หัวใจคณพศก็พองโต เขาลุกขึ้นนั่งบนพื้นหญ้า ก่อนก้มลงประกบริมฝีปากแดงแย่างไม่อายมิรา “ ที่รัก คุณรู้ไหมว่าผมรักคุณมากแค่ไหน? “
ทุกวันนี้นาราก็ใกล้ชิดกับคณพศอยู่ตลอด แต่ก็ไม่เคยจะทำหน้าหนาได้แบบเขาเลยสักครั้ง
เธอใช้มือผลักคณพศออก ไม่ยอมให้เขาจูบตัวเองต่อหน้ามิรา “ เด็กอยู่นะ “
“ เขาหลับไปแล้ว “ คณพศพูดยังไม่ทันขาดคำก็ก้มลงประทับจูบร้อนแรงไปแล้ว
ขณะนั้นอาทิตย์กำลังตกดิน ภาพครอบครัวพ่อแม่ลูกที่สมบูรณ์ปรากฏบนพื้นหญ้า ตีความหมายของความสุขที่หอมหวานที่สุด
ณ ปราสาทเก่าแก่ในอังกฤษ ไลลาที่นาราคิดว่ากลับไปนานแล้วนั้นกำลังปาตุ้กตาในมืออย่างเบื่อหน่ายและไร้จุดหมาย ทั้งสิ้นหวังและไร้หนทางอย่างไม่อาจอธิบาย
เธอถูกขังอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ตัวเองก็ลืมไปแล้ว ตอนที่มันเพิ่งเริ่ม เธอแทบจะทำลายล้างทุกอย่างในห้องซะให้หมด
แต่ไม่ว่าเธอจะพังมันไปเท่าไหร่ วันต่อมาเหล่าคนรับใช้ก็นำข้าวของใหม่ของมาจัดเรียงอย่างรวดเร็ว ทำห้องให้เป็นเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เป็นอย่างนั้น เธอทำลายไม่หยุด สาวใช้พวกนั้นก็เก็บกวาดไม่พัก เวลาเนิ่นนาน ไลลาไม่มีกะจิตกะใจจะพังข้าวของอะไรอีก
เพราะเธอรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะทำลายไปเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครแยแสอะไรทั้งนั้น คนที่เหนื่อยก็มีแค่เธอเท่านั้นเอง
ส่วนแผนอดอาหารของเธอก็ล่มไปนานแล้ว เพราะสาวใช้ที่ชื่อโลลิต้านั่นเอาอาหารมาเสิร์ฟให้เธออย่างหลากหลายเปลี่ยนไปมาไม่ซ้ำกันทุกวัน
เมื่อมองอาหารที่โชยกลิ่นหอมเย้ายวนอยู่บนโต๊ะนั้น ไลลาก็แพ้ให้กับตัวเอง
