ตอนที่ 267 ให้ฉันไปเถอะ
ปราสาทอังกฤษ
ไลลาได้นั่งอยู่ในบ้านสีชมพูของเจ้าหญิงอย่างซึมเศร้า ใบหน้าที่โศกสลดของเธอ
ไลลาได้ลืมไปว่าเธอถูกขังอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว เธอถูกขังอยู่ในนี้ทุกวัน จนใจของเธอได้พังทลายไปแล้ว
ไลลาได้เดินไปที่หน้าต่างอย่างขวัญหนีดีฝ่อ ใช้แรกผลักไปที่หน้าต่าง
แต่หน้าต่างได้ถูกปิดตายจากข้างนอกแล้ว ไม่ว่าเธอจะใช้แรกผลักแค่ไหน ก็ไม่สามารถเปิดออกได้
ใช่แล้ว เธอลืมไปได้อย่างไร?
ครั้งก่อนที่เธอพยายามจะกระโดดออกจากทางนี้ แล้วโลลิต้าก็ได้มาเห็น เคลลี่ลั่วเลยสั่งให้คนมาปิดตายหน้าต่างบานนี้
ตอนนี้มีเพียงแค่ประตูทางเดียวที่จะหนีออกไปจากห้องที่จะทำให้คนขาดอากาศหายใจแบบนี้ได้
ไลลาไม่ลดละความพยายาม เธอได้เขย่าไปที่หน้าต่างอย่างแรก แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไลลาได้เดินไปที่ประตูอย่างไม่มีแรง
และเคราะห์ประตูอย่างหมดหนทาง “ปล่อยฉันออกไป รีบปล่อยฉันออกไป”
แต่ประตูปิดแน่นอยู่เหมือนเดิม ไม่มีท่าทีที่จะเปิด
ไลลาในตอนนี้ก็มีแรงไม่มาก เพราะเธอได้ไม่กินอาหารอีกแล้ว
ครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งก่อน อาหารอันน่ากินที่โลลิต้านำมาส่งนั่น ไลลาไม่อย่ากที่จะกินเลย
จึงทำให้เธอหิว แต่เธอก็กินอาหารเหล่านั้นไม่ลง
ครั้งนี้ไลลาได้อดอาหารสองวันแล้ว ไลลาได้หิวจนมึนหัวตาลายไปหมดแล้ว แรงของเธอก็ใกล้จะหมดแล้ว
แรงที่เธอจะใช้ในการตะโกนก็ยังไม่มีแล้ว
อาจจะเป็นเพราะไลลาที่มีอาการขาดน้ำ แรงที่จะยืนของเธอยังจะไม่มีเลย เธอได้พิงไปที่กำแพง
เธอได้นั่งกอดเข่าตัวเองอย่างหมดหนทาง ไม่รู้จะออกไปจากที่ที่เหมือนนรกเช่นนี้ได้อย่างไร
“เอี๊ยด!”
ประตูก็ได้เปิดออก โลลิต้าก็ได้มาส่งอาหารให้เธอเหมือนเคย
โลลิต้าที่เห็นไลลาที่นั่งพิงกำแพงอยู่นั่ง เธอได้มองไปที่อาหารบนโต๊ะที่ยังไม่ได้เปิดกิน
โลลิต้าก็ได้ถอนหายใจ
เออ คุณไลลา ก่อนหน้านี้ยังดีอยู่นิ แต่ทำไมช่วงนี้คุณไม่ค่อยกินข้าวนะ?
โลลิต้าได้ถืออาหารมา และไปนั่งข้างๆเธอ แล้วโน้มน้าวเธอว่า คุณนารา” คุณเคยได้ยินสุภาษิตจีนคำหนึ่ง
ที่พูดว่า คนคือเหล็ก อาหารคือเหล็กกล้า คุณไม่กินอะไรเลยทั้งวัน คุณอย่าเอาตัวของเธอเองมาล้อเล่นเลย”
ไลลาลืมตาขึ้นมาแล้วเงยหน้าไปมองที่โลลิต้า แล้วก็ก้มลงไปอีก” เฮ้อๆ ฉันถูกขังไว้ในนี้มานานแล้ว
ออกไปไม่ได้ ฉันที่จะอดตายดีกว่าที่จะอยู่ที่นี่ไปจนตาย”
“คุณไลลาคุณต้องคิดได้นะ ก่อนหน้านี้คุณยังอารมณ์ดีอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้อารมณ์คุณได้เปลี่ยนไปละ?”
ระหว่างที่พูด โลลิต้าได้นำอาหารที่เตรียมมาวางไว้ที่พื้น และพยายามที่จะดึงไลลาขึ้นมา
ไลลาได้เหวี่ยงมือของโลลิต้าทิ้งไป ไม่อยากให้โลลิต้ามาแตะต้องเธอ
ในสายตาของไลลา คนในปราสาททุกคนคือคนที่เลวหมด
“คุณไลลา คุณจะมีความคิดด้านลบแบบนี้ไม่ได้ มา เดียวฉันประคองเธอขึ้นมา” โลลิต้าไม่ลดความพยายามที่จะช่วยไลลา
โลลิต้าได้ไปจับแขนของไลลาอีกครั้ง
ไลลาก็ดิ้นรนเพื่อที่จะสลัดมือของไลลาทิ้งไป ทันใดนั้น เธอได้เห็นบนถาดอาหารที่โลลิต้าได้เอามา มีมีดที่เป็นเครื่องเงินอยู่
ไลลาได้คว้าเอามีดซ้อมที่เอามากินสเต็กนั้น มาจ่อที่คอตัวเอง” อย่าเข้ามานะ ปล่อยฉันออกไป ไม่งั้นฉันจะเอามีดนี้แทงคอตัวเองตาย!”
โลลิต้าได้ตกตะลึงกับการกระทำของไลลา “คุณไลลาใจเย็นก่อนนะ วางมีดซ้อมที่อยู่ในมือลงก่อน
ไม่งั้นอาจจะมีอัตรายต่อตัวเองก็ได้”
“ไม่! ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!” ไลลาได้เอามีดที่อยู่ในมือกรีดไปที่คอของตัวเอง มีดที่แหลมคมนั้นได้บาดคอเธอจนมีรอยแผล
เลือดก็ได้เริ่มไหล่ออกมา
โลลิต้าได้รีบห้ามไลลา” คุณไลลาคุณอย่าวู่วามนะ ชีวิตของทุกคนมีแค่ครั้งเดียว เธออย่าทำเรื่องโงๆนะ!”
“ปล่อยฉันออกไป! ปล่อยฉันออกไปเถอะ!” “ฉันแค่อยากเรียนออกไปจากที่นี่ ไลลาได้ร้องไห้แล้วส่ายหัว”
“ขอโทษค่ะ คุณไลลาฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะปล่อยเธอออกไปได้” โลลิต้าบอกตัวเองไม่มีอำนาจที่จะปล่อยคุณออกไปได้
ไลลาจึงได้ใช้มีดกรีดที่คอตัวเองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ลึกกว่าครั้งที่แล้ว
มีดที่แหลมคมไปบาดที่ผิวของเธอ เลือดที่แดงสดได้ไหลตามด้ามมีดลงมา เหมือนสร้อยคอไข่มุกที่ขาด
เลือดได้หยดลงมาที่ละเม็ดๆ
ไม่นานบนพื้นก็ได้มีคราบเลือดหลงเหลืออยู่
ถึงจะมีคราบเลือดที่ไม่เยอะ แต่ก็ดูน่ากลัว
“คุณไลลา คุณอย่าพึ่งใจร้อนอย่าทำร้ายตัวเอง เดี่ยวฉันไปตามเจ้านายฉันก่อน โลลิต้ากลัวไลลาจะกรีดข้อมือตัวเอง
โลลิต้าได้รีบปลอบไลลา เธออย่าพึ่งทำอะไรที่วู่วามนะ เดียวฉันจะกลับมา ใช้เวลาไม่นาน”
พูดจบ โลลิต้าได้วิ่งออกไปจากห้องเจ้าหญิงนี้ เธอก็ไม่ลืมที่จะล๊อคประตูให้แน่นหนาอีกด้วย
ประตูได้ปิดลง อารมณ์ของไลลาที่เคยร้อนก็ได้สงบลงนิดหนึ่ง
ไลลาได้วางมีดลง มองไปที่มือด้านขวาของเธอที่เต็มไปด้วยรอยเลือด เธอไม่รู้ว่าจะร้องไห้ให้เสียงดังสักทีดีหรือเปล่า
บาดแผลพวกนี้เป็นบาดแผลที่เธอทำร้ายตัวเอง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า แต่ก่อนเธอเป็นคนที่กลัวเจ็บมาก
อย่าว่าแต่ทำร้ายตัวเองเลย ขนาดฉีดยาเธอยังกลัวจนตัวสั่นเลย
แต่ตอนนี้ ตัวเธอเองได้กลายเป็นคนที่เด็ดขาดถึงขนาด ไม่มีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
ไม่รู้ว่าเดียวเคลลี่ลั่วจะมากับโลลิต้ามั้ย เพราะเขาเป็นเพียงนกกระจอกที่ถูกขังอยู่ในกรงทอง
ใครเล่าจะมาสนใจความเป็นความตายของนกกระจอกตัวเล็กๆตัวหนึ่ง?
ถ้าพวกเขาไม่คิดจะปล่อยเธอไป เธอก็จะฆ่าตัวตายอยู่ในนี้
จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในห้องขังที่จะทำให้คนขาดอากาศหายใจแบบนี้
ไม่นาน หน้าประตูก็มีเสียงของฝีเท้ารอยมา เสียงฝีเท่านั้นสะเปะสะปะ เหมือนมีคนหลายคนได้เดินมาที่หน้าประตู
ไลลารู้ว่าโลลิต้าไปพาคนมา เธอเลยเอามีดจี้ที่คอเหมือนเดิม
ถ้าไม่ได้รับอิสระ งั้นก็ต้องลองตายอย่างอนาถ!
ประตูของห้องขังได้เปิดขึ้นอีกรอบ และเธอก็ได้เห็นเคลลี่ลั่ว เคลลี่ลั่วมาจริงๆด้วย
ใบหน้าของเคลลี่ลั่วที่ทั้งข้ำและดำได้จ้องมองไปที่ไลลาที่ถือมีดจี้คอตัวเองอยู่นั้น
“เธอจะทำอะไร?”
“ปล่อยฉันออกไป! ไม่งั้นฉันก็จะตายอยู่ที่นี่!” ไลลาในตอนนี้ ได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว
เคลลี่ลั่วไม่ได้สะทกสะท้านใดๆ” เป็นไปไม่ได้ เพราะฉันจะปิดข้าวเรื่องนี้ ฉันถึงจะต้องกักขังเธออยู่ได้นี้
เพราะเธอเป็นเพื่อนของนารา ฉันเลยไม่ได้ทำอะไรเธอ และไม่ได้ใช้วิธีที่เคยใช้กับคนก่อนไปที่ถูกขัง
เช่นเอาเธอไปเทปูนแล้วโยงลงไปในทะเล แต่ถ้าเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้
แต่เรื่องที่เธอจะออกไปนั้น ฉันปล่อยเธอออกไปไม่ได้”
ไลลาที่ได้ฟังเคลลี่ลั่วพูดจบ ตัวเธอได้สั่นไปทั้งตัว “ไม่ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันออกไปเถอะ
ฉันสาบาน ฉันจะไม่นำเรื่องนี้ไปบอกนาราอย่างแน่นอน จริงๆนะ ข้อร้อง เชื่อฉันเถอะ”
เคลลี่ลั่วได้ส่ายหัว” คนประเภทเดียวที่สามารถเก็บความลับได้นั้นก็คือ คนตาย แต่ฉันไม่สามารถฆ่าเธอได้
แต่ถ้าเธอเบื่อโลกแล้ว ฉันก็หมดหนทาง ทำได้แค่เพียงเตรียมที่ฝังศพที่ดีหน่อยให้กับเธอ
