ตอนที่ 284 เธอยังจะพูดอะไรอีก
เขาทายาให้นารา เขาหลับตาและเข้าสวมกอดเธอ เจ็บปวดใจเหลือเกิน
กว่านาราจะฟื้น ก็ดึกมากแล้ว
เธอหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแม้แต่แรงที่จะยกมือ
เธอลืมตาขึ้นช้าๆ และสบสายตาเข้ากับสายตาคู่ที่อ่อนโยนของคณพศ
“ที่รัก ผมขอโทษ ผมทำให้คุณบาดเจ็บตรงไหนรึป่าว?” เขารู้สึกผิดมาก
แววตาสีฟ้าของนาราจ้องมองไปยังเขา คิ้วขมวดลงเล็กน้อย “แล้วคุณคิดว่าไงหล่ะ?”
คณพศรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเขาเข้ากอดนารา “ที่รัก ผมขอโทษจริงๆ”
“ช่างมันเถอะ ว่าแต่เรื่องมันเป็นมายังไง?” นาราค่อยๆลุกตัวขึ้นมานั่ง เธอยังไม่ลืมว่าคณพศถูกวางยาจนทำให้เขาบ้าคลั่งขนาดนั้น
“……” คณพศไม่กล้าตอบ ผู้ชายแท้ๆกลับโดนผู้หญิงวางยาซะได้ มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย !
ถ้าเมื่อวานนาราไม่อยู่ เรื่องจะเป็นยังไง เขาเองก็ไม่อยากจะคิด!
ได้เห็นท่าที่ประหลาดแฝงความโกรธของเขา นาราก็พูดขึ้นว่า “อยู่ดีๆทำไมคุณถึงโดนวางยาได้ ? อย่าบอกนะว่า เป็นฝีมือผู้หญิงที่ชื่อเมษาคนนั้น?”
คณพศรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กๆ “ที่รัก คุณรู้จักเธอด้วยหรอ?”
นาราส่ายหน้า ที่จริงเธอก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอก แต่พอรู้ว่าเขาโดนวางยา ก็แค่ลองเดาไปว่าเป็นเธอ
อาจจะเป็นเพราะ ผู้หญิงที่ชื่อเมษาคนนั้นแววตาเย็นชามาก มากจนเหมือนเธอกำลังตบตาเราอยู่
คนที่มีความโลภไม่น่ากลัวหรอก ที่น่ากลัวคือคนที่เก็บซ่อนความโลภเอาไว้อย่างดีนี่สิ เพราะสิ่งที่พวกเขาปราถนาส่วนใหญ่มันจะให้ใครรู้ไม่ได้ยังไงหล่ะ
“คณพศ ทำไมฉันรู้สึกว่า ฉันเคยเห็นเมษาที่ไหนสักแห่งนะ?” นาราพูดความสงสัยที่ติดอยู่ในใจของเธอออกมา
ใช่ ถึงแม้ว่าเธอจะเจอเมษาเป็นครั้งแรก แต่ไม่รู้ทำไม ตอนที่เธอเห็นเมษาแว้บแรก มันทำให้เธอรู้สึกว่าเหมือนเคยเจอเมษาที่ไหนมาก่อน
แววตาที่เย็นชาของเธอคู่นั้น เหมือนกับว่าจะเก็บซ่อนความลับไว้อยู่มากมายเชียวหล่ะ
คณพศส่ายหัว “เมษาเพิ่งมาเมืองนี้ครั้งแรก เมื่อก่อนเธอเรียนปริญญาเอกอยู่ที่อเมริกาตลอด ผมคิดว่าคุณน่าจะจำคิดผิดแล้วหล่ะ”
เมษาคนนี้ ทำงานเก่งมาก เดือนแรกก็ทำยอดโดดให้ฝ่ายขาย หลังจากนั้นผลการทำงานก็ดีกว่าพนักงานคนอื่นๆหมด
เธอเลื่อนขั้นมาถึงตำแหน่งผู้ช่วยได้ในเวลาอันสั้นด้วยความสามารถของเธอล้วนๆ แต่ที่คณพศคาดไม่ถึงเลยก็คือ ผู้หญิงเอาการเอางานแบบเธอ ยังคิดอยากจะเอาอย่างอื่นด้วย เธออยากจะเอาเขาด้วย!
“หรอคะ?” นาราไม่ค่อยอยากจะเชื่อ “ไม่ว่าจะเคยเจอเธอก่อนหน้านี้หรือไม่ แต่ฉันก็รู้สึกตลอดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบมาพากล คุณจะจัดการกับเธอยังไง?”
คณพศพยักหน้ารับ เขาเห็นด้วยกับคำพูดนาราทุกประการ “แน่นอนว่าต้องไล่ออกอยู่แล้วหล่ะ ผู้หญิงแบบนี้ ไม่จ้างไว้อีกแน่”
คณพศอุ้มนารากลับคฤหาสน์ คนรับใช้จัดเตรียมอาหารไว้แล้ว
เขารอจนเธอกินอาหารเสร็จ ก็อุ้มเธอเข้าห้องนอน ทั้งสองคนกอดกันและนอนหลับไป
วันรุ่งขึ้น ศณพศรีบตรงไปที่บริษัท ข้อมูลของเมษาที่เสกข์หาได้มาถูกส่งไปที่ออฟฟิศของเขา
คณพศก้มลงดูเอกสาร ประวัติปกติ การศึกษาปกติ การใช้ชีวิตก็ธรรมดา เมษาเธอเป็นคนธรรมดาที่แสนจะธรรมดาจริงๆ
ขณะที่ถือเอกสารบางๆพวกนั้น คณพศมองเสกข์แบบไม่พอใจ “มีแค่นี้อะนะ?”
เสกข์เหงื่อตกเล็กน้อย เขาก้มหน้าพูด “ใช่ครับ ในตอนนี้สิ่งที่ผมหาได้ก็มีเท่านี้ เอกสารทุกอย่างดูปกติไปหมด ดูเหมือนเมษาเป็นคนปกติธรรมดาจริงๆ ชีวิตวัยเด็กของเธอลำบาก เธอจึงต้องทำงานหนักและพยายามกว่าคนอื่น”
ใช่หรอ? พยายามจะตีนขึ้นเตียงของประธานด้วยอะนะ..
คณพศขี้เกียจจะจู้จี้กับเรื่องนี้แล้ว ยังไงซะ เขาก็จะไล่เธอออกอยู่แล้ว เขาเพียงแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีเป้าหมายที่อื่นที่จะอยากเข้าใกล้เขาอีกไหม
“ไปบอกฝ่ายบุคคล ไล่เธอออกไปซะ!”คณพศสั่งอย่างเย็นชา
“รับทราบครับ!” เสกข์ขานรับ เขาตรงออกไปที่ฝ่ายบุคคล เพื่อแจ้งเรื่อง
ผ่านไปไม่นาน เสกข์ก็กลับมาที่ห้องประธาน“ประธานครับ เมษาอยากพบคุณ”
คณพศขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ผู้หญิงคนนนี้นี่กล้าจริงๆ เขาพยักหน้า “ให้เข้ามา!”
เมษาเดินเข้ามาช้าๆ เธอยื่นอยู่ที่ข้างๆโต๊ะของเขา
เสกข์ปิดประตูแล้วเดินออกไป
ในห้องประธานที่ใหญ่โต เหลือเพียงแค่เมษากับคณพศ บรรยากาศก็อึมครึมขึ้นทันใด
คณพศ พูดด้วยใบหน้าและสายตาที่เย็นชา “คุณมีอะไรจะพูดอีก ?”
เมษาหน้าซีดเซียว เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะโดนไล่ออก
สายตาของเมษาเลิ่กลั่กไปหมด เธอรีบตอบกลับด้วยสายตาและท่าทีอ้อนวอน “ประธานคะ ฉันขอร้องนะคะ อย่าไล่ฉันออกเลย ฉันก็แค่ชื่นชอบคุณมากไปหน่อย เรื่องเมื่อวาน…เมื่อวานฉันแค่หลงผิดคิดน้อยไป ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ว่าขอร้องหล่ะนะคะ ยกโทษให้ฉันเถอะค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“ที่นี่ไม่ใช่เขตอภัยทาน และผมก็ไม่ใช่คนดีอะไร ผมนึกว่าคุณจะเป็นคนดีคนเก่ง ไม่นึกว่าจิตใจของคุณจะสกปรกแบบนี้ ! เมษาหยิบเงินชดเชยของคุณแล้วรีบออกไปซะ ก่อนที่ความอดทนของผมจะหมด”เขาไม่ใจอ่อนกับเธอ น้ำตาของเธอไม่มีผลอะไรกับเขาสักนิด
เมษาไม่คิดเลยว่าคณพศบทจะเกลียดก็เกลียดเธอเข้าไส้ แถมทั้งยังไร้ความปราณี เธอรีบคุกเข่าลงกับพื้นร้องไห้อ้อนวอนเขา “ประธานคะ ฉันสาบานเลยค่ะว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก ขอร้องหล่ะนะคะ อย่าไล่ฉันออกเลย ฉันยังมีคุณย่าที่อายุมากแล้วต้องเลี้ยงดู ถ้าฉันไม่มีงานทำ ฉันกับย่าต้องไปนอนข้างถนนแน่ๆ ประธานคะ ขอร้องนะคะ ย้ายให้ฉันไปอยู่แผนกอื่นก็ได้ ฉันสัญญาว่าจะไม่มาให้ประธานเห็นหน้าอีก ฉันจะไม่โผล่หน้ามาอีกเลยค่ะ”
ได้ฟังเมษาพูดแบบนั้นแล้ว คณพศก็รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาทันที เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้ แต่เมื่อได้มาคบกับนารา เขาก็รู้สึกว่าสิ่งได้ยากที่สุดก็คือโอกาสในการเปลี่ยนแปลงตนเอง
ได้ฟังชีวิตวัยเด็กที่แสนลำบากของเธอแล้วเขาก็เข้าใจว่าเธอต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเพื่อมาถึงจุดนี้ ถ้าเขาไล่เธอออกไปในเวลานี้เธอคงจะหางานยากแน่ แถมเธอยังมีคุณย่าที่ต้องรับผิดชอบอยู่อีก
เธอก็เป็นคนที่เก่งมากคนนึง อาจจะเป็นเพราะหลงผิดไปจริงๆ เพราะฉะนั้น เขาอยากจะให้โอกาสเมษาอีกสักครั้ง
เธอก็ดูสำนึกผิดแล้ว ก็ตามที่เธอพูด แค่ไม่โผล่หน้ามาให้เขาเจออีกแล้วก็พอ เขาก็ไม่จำเป็นต้องใจไม้ไส้ระกำอะไรขนาดนั้น
“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว ผมจะให้โอกาสคุณก็ได้ งั้นก็กลับไปทำงานที่แผนการขายตามเดิมนั่นแหละ หวังว่าคุณจะระลึกไว้เสมอนะว่าคุณเป็นใคร อย่าทำเรื่องน่าละอายใจแบบนี้อีก ”เขาพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ พูดจบก็ปัดมือ ทำกับเธอเหมือนกับแมลงวัน ไล่ให้เธอออกไป “ไปซะ!”
“ขอบคุณค่ะประธาน ขอบคุณจริงๆค่ะ ท่านประธานไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้อีกค่ะ”เมษาลุกขึ้นยืนพลางปาดน้ำตา
ในตอนนี้เธอดีใจขึ้นมาแล้ว แต่เพราะคณพศยังอยู่ในห้อง เธอจึงต้องสงบสติ ควบคุมอารมณ์ให้อยู่ จากนั้นเธอก็เดินออกไป
เมษาเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ในตอนที่ไฟในลิฟติ์หลี่ลงนั่นเอง ใบหน้าที่แสยะยิ้มก็ปรากฎขึ้น
