ตอนที่ 289 คณพศเสพยา
คณพศกระวนกระวายเหมือนกับคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทะเลทรายและโหยหาน้ำมาประทั่งชีวิต ทันที่ที่ชามา เขาไม่กลัวว่าชาจะร้อนจนลวกปากหรืออะไรทั้งสิ้น เขาดื่มมันอย่างรวดเร็วแต่หลังจากนั้นเขาก็ต้องบ้วนมันออกมา เขาตวาดออกไป “คุณชงชาบ้าอะไรของคุณเนี่ย? แน่ใจหรอว่านี่คือชาที่แมวน้ำชงประจำ ?”
พนักงงานที่เข้ามาสะดุ้งตกใจ เขาพูดเสียงสั่น “ไม่ผิดแน่ครับท่านประธาน ในลิ้นชักของเธอมีชาแบบนี้ประเภทเดียวนะครับ ไม่ผิดแน่”
“ไม่ใช่ มันไม่ได้รสชาติแบบนี้ คุณไปตามตัวแมวน้ำกลับมา! ด่วน! เร็วที่สุด! ผมต้องการตอนนี้เลย !ไปเซ่! ” คณพศตะโกนเสียงดัง เขาคิดถึงแต่ชาที่แมวน้ำชงให้ประจำก่อนหน้านี้
“ได้ครับ รับทราบครับ!”พนักงานตอบรับซ้ำๆ เขายอมที่จะไปวิ่งหาแมวน้ำทั่วเมือง ดีกว่าต้องมารองรับอารมณ์โกรธของคณพศ
“โคตรจะไม่มีความรับผิดชอบ! หน้าที่ก็รับไปแล้วยังไม่ทันจะทำเสร็จ ดันแอบลากลับบ้านไปแล้ว ยัยคนนี้ รอให้เธอกลับมาก่อนเถอะ จะด่าให้!”ยิ่งพูดไปเขาก็ยิ่งโมโห
ส่วนเมษานั้นตั้งแต่ที่แมวน้ำลากลับบ้านไปเธอก็แอบดูความเคลื่อนไหวของคณพศตลอดเวลา เมื่อเธอเห็นว่าเขาสั่งให้คนชงชามาใหม่แล้วก็ตะโกนไล่เขาออกไปนั้น เธอก็รู้แล้วว่าแผนการของเธอสำเร็จแล้ว
หึหึ นางนารา ไอ้คุณคณพศ ชั้นไม่มีวันที่จะให้พวกแกอยู่กันอย่างสงบสุขหรอก !ชั้นจะทำให้พวกแกตายทั้งเป็น! คอยดูเถอะ!
ในขณะที่คณพศตั้งตารออยู่นั้น เขาก็ไม่อาจจะสงบสติอารมณ์ได้เลย ยิ่งนานเข้าเขาก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งโกรธ เขาโมโหจนทำลายข้าวของในออฟฟิศจนกระจัดกระจายไปหมด แต่นั่นมันก็ไม่ช่วยให้เขาใจเย็นลงได้เลย
“อ๊ากกกกก โถ่โว้ยยยยยย!”
เขากรีดร้องตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกได้ว่าขาของเขาเริ่มจะรู้สึกชาขึ้นมา และไม่มีแรง เขาล้มลงบนพื้นและนอนตะเกียดตะกายอยู่บนพื้น
ตอนนี้ร่างกายของเขาเหมือนถูกแมลงนับล้านรุมกัดเขา มันเจ็บปวดไปหมด
ไม่เพียงแค่นั้น ในตอนนี้กระดูกทั้งร่างกายของเขาก็ปวดร้าวอย่างมาก เหมือนมีมีดกรีดกระดูกของเขาอยู่ ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งทรมาน
“อ๊ากกกกกก กกก”
วันนี้เป็นวันที่เสกข์ต้องขับรถมารับคณพศกลับบ้าน ในตอนที่เขาผลักประตูห้องเข้ามา เขาก็ได้พบกับ คณพศที่นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น
เขาตกใจและหวาดกลัวมากกับสิ่งที่ได้เห็น รีบวิ่งไปที่ร่างของเขา พยุงร่างของเขาขึ้นมา “ท่านปรธานครับ คุณเป็นอะไรไป?”
ตอนนี้คณพศไม่มีสติเต็มทีแล้ว ดวงตาเขาแดงไปหมด เสกข์ที่กำลังจะช่วยเขาขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของเขา แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กำปั้นของเขาฟาดไปที่หน้าของเสกข์อย่างรวดเร็ว มันกระแทกเข้าหน้าของเสกข์อย่างจัง
เสกข์ที่ไม่ได้ตั้งตัว ถูกกำปั้นของคณพศฟาดเข้าอย่างจัง เขาล้มลงบนพื้น จมูกของเขาก็มีเลือดไหลออกมาทันที
เมื่อเห็นว่าคณพศไม่ได้สติยังกะผีบ้า เสกข์ก็รู้ทันทีว่าเรื่องนี้มันไม่ปกติแล้ว เขาไม่ได้สนใจจมูกของตัวเองมากนัก แค่เช็ดมันอย่างลวกๆแล้วรีบก้มไปพยุงคณพศขึ้นมา
แต่ว่าตอนนี้คณพศไม่ใช่คณพศคนเดิมที่เฉลียวฉลาดและเย็นชาคนนั้นอีกแล้ว เขาเหมือนคนบ้าที่กำลังบ้าคลั่ง เขาไม่รู้ซะด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเสกข์ ในหัวของเขาคิดแค่อยากจะทำลายทุกสิ่ง
เพลิงไฟในใจของเขามันร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาร้องโหยหวน อยากทำเพียงแค่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
เพราะงั้น ในตอนที่เสกข์พยายามที่จะพยุงเขาขึ้นมาอีกครั้ง เหตุการณ์ที่เขาต้องเผชิญคือคณพศทำร้ายเขาอย่างรุนแรงกว่าเดิม
เสกข์ต้องรับมือกับหมัดหนักๆเหล่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขายังต้องพยายามอย่างหนักที่จะพยุงคณพศขึ้นจากพื้น “ท่านประธานครับ คุณเป็นอะไรไปกันแน่เนี่ย? ผมคือเสกข์ไง!”
เสกข์ไม่ได้รับคำตอบใดๆ ในตอนที่เขาพยุงคณพศขึ้นมานั้น ในมือของคณพศก็ถือม้าทองแดงที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา เขาฟาดมันไปที่หัวเสกข์อย่างไม่ลังเล
“ตึ้ง!!”
ถึงแม้ว่าเสกข์จะพยายามหลบแล้วแต่หน้าผากของเขาก็โดนฟาดเข้าอยู่ดี
ถึงจะแข็งแรงยังไง แต่ร่างกายเรามีเพียงเนื้อหนังบางๆที่ห่อหุ้ม เมื่อโดนของแข็งอย่างทองแดงฟาดเข้าให้ แน่นอนว่าต้องเจ็บไม่น้อยเลย
หน้าผากของเสกข์มีเลือดไหล เขาต้องสบัดหัวเรียกสติตัวเองกลับมา มันไม่ง่ายเลยที่จะเรียกสติกลับมา เขามึนหัวมาก เขาฝืนตัวเองและพยายามจะยืนให้อยู่
แต่ในทันทีที่เสกข์เพิ่งจะยืนขึ้น คณพศก็ถือม้าทองแดงเดินเข้ามาหาเขาอีกครั้ง
“เอาชามาให้ชั้น! เอาชามา! ไม่งั้นชั้นจะฆ่าแก!” คณพศกรีดร้องอย่างโหยหวน เสียงของเขาแหบแห้งน่ากลัวราวกับอสูรกายที่หลุดออกมาจากขุมนรก
เสกข์หลบการโจมตีจากคณพศได้ ในใจของก็มีความคิดที่แว๊บเข้ามา ดูจากท่าทางของคณพศแล้วนั้น อาการของเขามันเหมือนกับคนเสพยาที่มีอาการขาดยายังไงชอบกล?
“เอาชามาให้ชั้นเร็ว! เร็วเส้! ”คณพศยังคงถือม้าทองแดงและตามฟาดเขาอยู่
เสกข์รู้แล้วว่าตอนนี้เขาพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์ เขารีบหนีออกไปจากห้องประธานทันที แล้วโทรเรียกรถพยาบาล
และแล้วรถกู้ภัยของโรงพยาบาลก็มาถึง มันไม่ง่ายเลยกว่าที่ทีมแพทย์จะจับคณพศและฉีดยาระงับประสาทให้เขาได้สำเร็จ หลังจากนั้นก็นำเขาออกจากบริษัทโดยลิฟต์ส่วนตัวแล้วตรงไปที่โรงพยาบาลประจำของตระกูลปัญญาพนต์
เมื่อเสร็จภารกิจทั้งหมด เสกข์จึงได้มีเวลาจัดการกับเลือดบนใบหน้าของเขา เขาได้โทรศัพท์ไปหานารา “คุณผู้หญิงครับ ท่านประธานไม่รู้เป็นอะไรกันแน่ แต่ผมอยากจะให้คุณมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะครับ”
เมื่อได้รับสายของเสกข์ นาราก็ตกใจมาก
เธอรู้ว่าเสกข์ทำงานได้อย่างดีไม่มีข้อบกพร่อง เขาจะรายงานเธอเพียงแค่เรื่องที่เขาไม่สามารถที่จะจัดการเองได้
อีกทั้งตอนนี้เสกข์กลับบอกว่าคณพศอยู่ที่โรงพยาบาล เขาเป็นอะไรไป?
ตลอดทางที่ไปโรงพยาบาล นารากังวลเป็นอย่างมากเธอนั่งไม่ติดเบาะเลยทีเดียว คณพศไม่สบายหรอ? แต่เมื่อเช้าตอนออกไปทำงานยังดีๆอยู่เลย
นารามาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ตอนที่เธอเดินเข้าเสกข์ก็เข้ามารับเธอ “คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว โล่งอกไปที”
“เป็นอะไรไป? คุณคณพศเป็นอะไรไปกันแน่? เกิดอะไรขึ้น?” นาราเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลของเสกข์ก็ตกใจมาก
“นายเป็นอะไรไหม ? แล้วคุณคณพศหล่ะ?” นารามองหาคณพศไปทั่ว แต่ไม่เห็นเขา
“คุณผู้หญิงครับ ใจเย็นๆก่อนครับ คุณท่านถูกฉีดยาระงับประสาทไป ยังหลับอยู่เลยหน่ะครับ ดูสิครับ”พูดจบเสกข์ก็นำทางนาราไปยังห้องผู้ป่วยของคณพศ
นารามองเข้าไปผ่านประตูกระจก เธอตกใจมากที่เห็นว่าคณพศถูกมัดมือและเท้าอยู่กับเตียงผู้ป่วย ใบหน้าของเขาซีดเซียวราวกับคนป่วยหนัก
“เสกข์ ทำไมต้องมัดคุณท่านไว้ด้วย? เขาเป็นอะไรไปกันแน่?”
นาราคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ตอนเช้าเขายังดีๆอยู่ลย ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นสภาพนี้ได้ เหมือนไม่ใช่คนละคน
เสกข์ถอนหายใจเฮือกนึงแล้วตอบ“คุณผู้หญิงครับ คุณท่านดูท่าเหมือนจะติดยาเสพติดหน่ะครับ”
“ติดยา?” นาราถึงกับขาอ่อน เธอส่ายหน้า เป็นไปไม่ได้!
บ้าไปแล้ว เป็นไปไม่ได้แน่ คณพศไม่ใช่คนแบบนี้แน่ๆ เขามีความสามารถเกินใคร เขาไม่จำเป็นต้องใช้ยาเสพติดอะไรทั้งนั้น เขาไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับมันแน่!
“คุณผู้หญิงครับ ผม ผมรู้ว่ามันน่าเหลือเชื่อ ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อ”เขาพูดพลางชี้ไปแผลที่หน้าผากตัวเอง “ตอนที่ผมเข้าไปรับคุณท่านกลับบ้าน ก็ได้พบกับเขาที่อยู่ในอาการขาดยา เริ่มจากร่างกายของเขากระตุกและทุรนทุราย หลังจากนั้นเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ หน้าผากนี่คือหลักฐานที่เขาเอาม้าทองแดงฟาดผม ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมหลบออกมาได้ ผมเชื่อว่าเขาต้องฆ่าผมได้โดยไม่ลังเลแน่ครับ ”
นาราตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ไม่ใช่แน่ คนที่เสกข์พูดถึงไม่ใช่คณพศแน่ๆ คณพศคนที่เธอรู้จัก ถึงจะนิสัยแย่ไปบ้างแต่เขาไม่มีทางที่จะทำร้ายใครให้เลือดตกยางออกได้แน่
