ตอนที่297 ถอนพิษ(1)
ยขญ์ได้พยักหน้า “ได้ ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่นายต้องการ นายวางใจได้เลย เดียวผมจะปกป้องนาราเอง เพราะพวกไม่มีใครหนีหมัดของนายพ้นเลย!”
“มัดฉันไว้ฉันก็ไม่สามารถทำร้ายใครได้แล้ว” คณพศที่พูดสองประโยคนี้จบ เขาก็ได้หลับตา และนอนหลับไป
เห็นคณพศที่ค่อยๆหลับไป นาราได้รู้สึกดีใจ และถามครูของศุกลว่า “สามีของฉันที่หลับไป เป็นเพราะยาได้ผลได้มั้ย?“
ยขญ์ได้พยักหน้าตาม “ใช่แล้ว คุณดูคุณชายคณพศนอนหลับอย่างสบายใจ นั้นก็แปลว่ายาได้ผลดี!”
ศุกลก็ได้รู้สึกจิตใจแจ่มใสขึ้นมา เขาได้เดินรอบคณพศ “ตามทฤษฎีแล้ว ยานี้ได้ผลดี แต่…..””
“แต่อะไร?” นาราที่ได้ยินศุกลพูดแบบนี้ เธอก็ได้เริ่มไม่สบายใจ ดวงตาของเธอได้จ้องมองไปที่คณพศที่นอนอยู่บนเตียง ดูว่าเขามีปฎิกิริยาอะไร
ศุกลได้ส่ายหัว “ผมก็ไม่แน่ใจ ตอนนี้ยังดูอะไรไม่ออก พิษชนิดนี้พบไม่บ่อย หรืออาจจะไม่มียาที่ถอนพิษได้ก็เป็นไปได้ เราควรจะสังเกตอีกสักพัก”
“ได้ ฉันจะอยู่เฝ่าเขาที่นี่เอง” นาราได้แสดงจุดยืนของตัวเองอย่างอ่อนโยน คณพศที่ไม่มีวันทิ้งเธอไป
ยชญ์ที่ยืนอยู่ข้างๆดูต่อไปไม่ได้แล้ว เขาได้ออกปากปลอบใจนาราว่า “คุณนารา คุณเฝ้าคุณชายคณพศมาหลายวันแล้ว ยังไม่ได้พักเลย คุณควรจะไปพักผ่อนให้จิตใจแจ่มใสก่อนน่ะ ที่นี่ยังมีพวกเรา”
นาราได้พยักหน้า “เมื่อเทียบกับคณพศที่โดนพิษทรมาน แค่นี่มันเทียบอะไรได้? ถ้าเขาสามารถดีขึ้นโดยเร็วได้ ไม่ว่าจะให้ฉันเฝ้าเขาอยู่ที่นี่ หรือให้ฉันรับความเจ็บปวดนั้นแทนเขาฉันก็ทำได้”
นาราที่ได้พูดแบบนี้แล้ว ยชญ์ก็ไม่ยากพูดอะไรมาก ยชญ์ได้พิงกำแพงอยู่อย่างเงียบๆ
รอดูว่าคณพศจะมีปฏิกิริยาที่แปลกหรือไม่
ศุกลและครูของเขากำลังสังเกตอาการอยู่อย่างเงียบๆ เพราะนี้เป็นยาถอนพิษที่คิดค้นยาออกมาตามประเภทของเลือด อาจจะไม่ได้ผลเต็มร้อย และอาจจะมีภาวะแซกซอนได้
ห้องคนไข้ในตอนนี้เงียบมาก ทั้งสี่คนร่วมใจกันมองไปที่คณพศที่อยู่บนเตียง ในใจได้อธิษฐาน หวังว่าคณพศจะหายเป็ยปกติเร็วๆ
“อ่า!อ่า! อ้า!”
เสียงตะโกนที่ร้อยมา เรื่องที่ทุกคนกังวลก็ได้เกิดขึ้น
คณพศลืมตาอย่างรวดเร็ว อ้าปากและปล่อยเสียงที่น่ากลัวออกมา หัวของเขาได้เข้าไม่หยุด แขนและขาของเขาก็ได้มีอาการชัก ดูเหมือนเขาทรมานมาก
“พระเจ้า คณพศ นายเป็นอะไร?” นาราได้กระวนกระวาย เธอได้รีบวิ่งไปที่คณพศ และใช้แรงจับไปที่มือของคณพศ “คณพศ นายอึดอัดมากใช่มั้ย? ถ้าอึดอัดก็จับมือฉันไว้ ไม่เป็นอะไรน่ะ นายต้องไม่เป็นอะไร!”
ยชญ์ก็ได้วิ่งตามมา “คุณชายคณพศ? คุณชายคณพศ? นายไม่สบายตรงไหน?“
“ยาสลบ รีบฉีดยาสลบให้เขา!” ครูของศุกลได้ตะโกน ศุกลได้นำยาสลบที่ได้เตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วออกมา ได้ฉีดยาสลบเข้าไปในหลอดเลือดของคณพศโดยการช่วยเหลือของครู
เมื่อใช้ยาสลบ คณพศที่บ้าคลั่งก็ได้ค่อยๆสงบลง และเขาได้หลับตาอย่างไม่มีแรง และลมหายใจของเค้าได้แผ่วบางเหมือนไม่มีชีวิตชีวา
เห็นคณพศที่เป็นสภาพนี้ ใจของนาราได้ชาไปหมด “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันแน่?”
ถ้าเรายังฉีดยาให้คณพศแบบนี้ ถึงพิษจะไม่กำเริบร่างกายเขาก็คงรับไม่ไหว
สวรรค์ เราควรจะทำอย่างไงดี!
คณพศในตอนนี้แรงที่จะพูดก็ยังไม่มีเลย เขาได้นอนอยู่บนเตียงด้วยความอ่อนเพลีย เขารู้สึกตัวเองอาจจะตายได้ทุกวินาที
“คุณหมอศุกล อาการแบบนี้ดีหรือร้าย?” นาราได้มองไปที่ศุกล
ศุกลและครูของเขาได้ทำการตรวจคณพศในหลายๆด้าน ศุกลได้กดไปที่หัวของคณพศ ครูของเขาได้เปิดหนังตาของคณพศ “ใต้ตาของเขามีเลือดออก ดูแล้วยาถอนพิษไม่ได้ผลเลย ครั้งต่อไปที่พิษออกฤทธิ์ จะใช้ยาสลบไม่ได้ ไม่งั้นละก็จะทำให้หลอดเลือดแตกและเสียชีวิต!”
“งั้นเราควรทำไงดี ครู?” ศุกลไม่รู้จะทำอย่างไร ได้ขอร้องครูของตัวเอง
ครูของศุกลได้ส่ายหัว และถอนหายใจ “โธ่ ตอนนี้ยังไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ ทำได้แค่เพียงคิดค้นยาถอนพิษใหม่“
ยชญ์เห็นทั้งสองคนที่หมดวิธี ได้โมโหและพูดว่า “พวกนายทำได้หรือไม่ได้กันแน่? ถ้าทำไม่ได้ก็บอก! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกนายไม่คิดถึงความรู้สึกของคุณชายคณพศบ้างเลยหรอ?!”
ศุกลถูกยชญ์ว่าจนไม่กล้าเงยหน้า พิษชนิดนี้แรงมาก ผมช่วยไม่ได้จริงๆ
ครูของศุกลที่ได้ยินยชญ์พูดแบบนี้ก็ได้รู้สึกโกรธ และเขาได้มองยชญ์ด้วยความโกรธ “คุณยชญ์ผมเคยบอกแล้วว่า พิษชนิดนี้เป็นชนิดที่ผสมขึ้นมาใหม่ ทีมที่คิดค้นพิษชนิดนี้แต่งต่างกันออกไป ถึงตอนนี้ ไม่มีห้องทดลองไหนที่กล้าพูดว่าสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ ถ้านายคิดว่าเราไม่ได้ตั้งใจรักษาคณพศ งั้นเราก็ต้องขอโทษด้วย”
พูดจบ ครูของศุกลได้มองไปที่ยชญ์ด้วยแววตาที่เสียใจ “ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว เราคงต้องลาแล้วแหละ คงต้องให้คุณยชญ์หาคนที่เก่งกว่ามา”
ยชญ์ถูกครูของศุกลจ้องจนพูดอะไรไม่ออก เขารู้ว่าเมื่อกี้ที่ตัวเองได้พูดแบบนั้นออกไปมันไม่ถูก แต่คณพศได้กลายเป็นสภาพนี้แล้วคำพูดของเขาอาจจะแรงไปหน่อย
เห็นครูของศุกลที่จะไป ยชญ์ได้เอ่ยปากอยากที่จะให้เขาอยู่ต่อ แต่เมื่อคิดถึงหน้าของตัวเอง เขาเลยมองไปที่นาราที่อยู่ตรงข้ามตัวเอง “คุณนารา คุณช่วย…..”
นารารู้ว่า ถ้าศุกลและครูของเขาจากไป โอกาสที่จะลดความเจ็บปวดของคณพศก็จะไม่มีเลย
นาราได้เดินไปที่ตรงหน้าของครูของศุกล “ต้องขอโทษเป็นอย่างมาก ยชญ์เขาเป็นคนใจร้อนถึงพูดแบบนั้นออกมา ฉันอยากที่จะขอโทษคุณอย่างจริงใจ อยากให้คุณอยู่ต่อ ถ้าคุณไม่มีวิธีแล้วใครจะมีวิธี ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะเชิญหมอคนไหนมารักษาคณพศแล้ว”
ครูของศุกลก็ไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่าเจอสถานการณ์แบบนี้ต้องทำอย่างไร คนในครอบครัวของผู้ป่วยต้องแสดงกริยาแบบนี้อย่างแน่นอน ที่พูดว่าตัวเองจะจากไปก็เป็นแค่พูดตอนโมโหเฉยๆ ตอนนี้ที่คนในครอบครัวของผู้ป่วยอยากให้เขาอยู่ต่อ เขาก็ได้พูดอย่างจริงใจว่า “ผมต้องขอโทษด้วย เมื่อกี๊การกระทำของผมก็ไม่ถูกเหมือนกัน แต่สำหรับอาการของสามีคุณ ผมไม่รับปากว่าจะรักษาหายน่ะ พิษชนิดนี้มีความรุนแรงมาก นอกจากที่คุณจะตามหาของที่วางยาเจอ และรู้ขั้นตอนการผสมยาชนิดนี้ ไม่งั้นที่เราทดลองถอนพิษแบบนี้ คุณคณพศต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ”
“ฉันรู้ ฉันรู้” นาราได้พยักหน้า “ฉันได้ส่งคนไปตามหาเมษาแล้ว แต่ยังไม่พบเบาะแสของเธอเลย และ คุณต้องอยู่ต่อ ช่วยคณพศคิดค้นยาถอนพิษ ถ้าไม่มีคุณ เราก็หมดหนทางแล้ว!”
“ได้ครับ คุณนารา ผมต้องขอโทษสำหรับกิริยาของผมที่ไม่เหมาะสมด้วย เรื่องนี้ผมจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด แต่พวกคุณต้องรีบหาคนวางยาให้เจอ เพราะเธอถึงจะมียาถอนพิษ”
“เราจะตามหาเมษาให้เจอโดยเร็วที่สุด” นาราได้พูดอย่างเจ็บปวด
