ตอนที่ 305 เมษาที่แท้คือ ‘แก้แค้น’
เมษาเดินออกมาจากพุ่มไม้ข้างๆ ที่ๆ นารายืนอยู่เป็นเวลานาน แล้วยังพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใช่แล้ว ดูไปแล้วเธอก็น่าเชื่อถืออยู่บ้างนี่ ไม่ได้พาใครมาสินะ”
นาราส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ไม่นึกว่าเมษาจะเจ้าเล่ห์แบบนี้ แอบดูอยู่อย่างลับๆ ว่าเธอพาคนมาจับหล่อนหรือไม่
นารามองผู้หญิงที่แอบซ่อนตัวคนนั้น หล่อนแผ่รังสีอำมหิตออกมาทั่วตัว
หล่อนซ่อนตัวราวกับหนู หล่อนไม่รู้ว่ายชญ์กับเด่นภูมิจะตามหาตัวหล่อนไปทั่วทุกสารทิศ สุดท้ายหล่อนก็เลือกเมืองธิตกล ที่ที่อันตรายที่สุดก็คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด
ขอแค่มียาถอนพิษของคณพศอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวว่าพวกเขาจะฆ่าเธอแล้ว!
กับเมษาผู้หญิงคนนี้นั้น นาราไม่อาจทำสีหน้าดีด้วยได้จริงๆ “เมษา เธอโหดเหี้ยมมาก ทำไมถึงต้องวางยาคณพศ? ทำไมโลกนี้ถึงได้มีผู้หญิงสารเลวอย่างเธอได้?!”
“ฉันเหรอสารเลว? ฮ่าฮ่า นารา ฉันสารเลวจริงๆ ไม่แค่เลว แต่ยังสกปรกด้วย!”เมษากอดอก เงยหน้าขึ้นหัวเราะ “นาราเอ๋ยนารา เธอรู้ไหมว่าฉันคือใคร? เธอรู้ไหมว่าทุกวันฉันเฝ้าจับตามองเธอกับคณพศ ในใจฉันเกลียดชังพวกเธอแค่ไหน? รู้ไหมว่าอยากบีบคอพวกเธอให้ตายขนาดไหน?”
นาราชะงัก ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเมษา ยิ่งไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เมษาเข้าตอนไหน “เธอเป็นใครกันแน่?”
หรือผู้หญิงที่ทำโหดร้ายกับคณพศขนาดนี้จะเป็นคนที่พวกเธอเคยรู้จักมาก่อน!
“นาราเอ๋ยนารา วันเวลามันผ่านไปนานแล้วจริงๆ สินะ แม้แต่ฉันณัจยาก็ลืมไปหมดแล้ว ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยนับฉันเป็นคู่มือเลยสินะ!”เมษามองนาราอย่างชิงชัง แทบอยากตะปบใบหน้าอวดดีนั่นซะ “นารา ฉันมีอะไรที่เทียบเธอไม่ได้กัน? บอกสิ! มีสิทธิอะไร เพราะการปรากฏตัวของเธอ คณพศถึงเห็นฉันเป็นเศษโคลนใต้ฝ่าเท้า?! เธอหายสาบสูญไปห้าปี แต่รู้ไหมว่าฉันอยู่ที่ไหน?! เธอรู้ไหมว่าฉันของผ่านคืนวันแบบไหนมา?! หา? เธอไม่รู้หรอก เธอไม่รู้อะไรทั้งนั้น! เธอถูกคณพศประคบประหงมปกป้อง กลัวว่าจะเจ็บปวดแม้แต่นิด!”
คำพูดของเมษาทำให้นาราตกตะลึงจนสติกระเจิดกระเจิง เธอไม่นึกมาก่อนเลยสักนิด ว่าเมษาจะเป็นณัจยาที่หลีกลี้หลบหายไปนานมาแล้ว
“ทำไมถึงเป็นเธอ? ณัจยา!”เธออยากจะหัวเราะ แต่ก็หัวเราะไม่ออก “โอเค เธอนี่เอง เธอรักคณพศที่สุดไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงต้องทำลายเขาล่ะ?! เพราะอะไรถึงต้องวางยาพิษเขา?”นาราตัวสั่นไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
อย่างอื่นที่ไม่ได้พูด ณัจยายังคงมีใจรักคณพศอยู่ จุดนี้นารารู้ดี
ตอนนั้นคณพศยังปราณีกับเธออยู่ ยังไงเขาก็เคยมีความรู้สึกดีๆ กับเธอ!
“ฮ่าๆๆ !”ณัจยาแหงนหน้าหัวเราะลั่น “ขนาดเธอยังรู้เลยว่าฉันชอบเขา แต่เขาดันรังเกียจมัน! เธอรู้ไหม? เขาเคยบอกกับฉันว่า ความชอบของฉันทำให้เขาขยะแขยง~！แถมยังเอาเรื่องที่เธอตกทะเลตายพวกนั้นมาลงกับฉันหมด เขาบังคับให้ฉันตัดความสัมพันธ์กับพ่อแม่ ทำให้ฉันกลายเป็นขอทานน่าสมเพช! เธอรู้บ้างไหมว่าห้าปีมานี้ฉันผ่านประสบการณ์อะไรมา?””
ณัจยาแผดเสียงตะโกนอย่างเจ็บปวด ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยว “ดังนั้นฉันจึงต้องกลับมาคืนความทรมานในหลายปีนี้กลับไป เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงใช้ชื่อเมษา? มันก็คือการ ‘แก้แค้น’! ฮ่าๆๆ ฉันต้องการให้คณพศได้สัมผัสความเจ็บปวดแบบนี้ด้วย ความขมขื่นแบบนี้น่ะ!”
นารามองณัจยาที่เสียการควบคุม “ไม่ว่าเธอจะเจออะไรมา ก็ไม่ควรจะวางยาพิษคณพศ จิตใจของเธออำมหิตเกินใครจะรับได้แล้ว!”
ณัจยาน้ำตาเอ่อ เธอมองนาราก่อนยิ้มอย่างน่าสังเวช “เธออยากรู้ไหมว่าห้าปีนี้ฉันเจออะไรมาบ้าง? ได้ ฉันจะเล่าให้ฟัง!”
เธอเหม่อมองไปยังที่ไกลออกไป ดวงตาอ้างว้าง “ห้าปีก่อน คนที่เรียกว่าเป็นพ่อของฉันถูกคุกคามโดยคณพศ หลังจากตบฉันแล้ว ก็ตัดพ่อตัดลูกกับฉัน ฮ่าฮ่า ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าพ่อแม่ที่รักฉันในอดีตจะยอมถอยให้กับการขู่ขวัญของคณพศ! เดิมทีในสายตาของพ่อ ฉันก็ไม่เคยสำคัญกับบริษัทของเขาอยู่แล้ว! ตอนนั้นฉันรับความจริงนี้ไม่ไหวจริงๆ แล้วก็วิ่งร้องไห้ไปถึงริมแม่น้ำ แต่ว่า กลับโดนคนแปลกหน้าในชุดดำตีจนสลบ”
คำพูดของณัจยาทำเอานาราตกตะลึง เธอไม่นึกว่าพ่อของณัจยาจะทำเรื่องแบบนี้ได้ลง เพื่อบริษัท ถึงกับตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับณัจยา และยิ่งคาดไม่ถึงว่าณัจยาจะเจอกับชายชุดดำแบบไหน “คนคนนั้นทำอะไรน่ะ? ทำไมต้องตีเธอจนสลบด้วย?” นาราที่น้ำใจงามมาแต่เกิด ถามไปอย่างอดไม่ได้
“ฮ่าฮ่า ถ้าฉันรู้ว่าทำไมก็คงดี!”ณัจยาเฉยรอยยิ้มบิดเบี้ยว “นารา เธอได้คณพศปกป้องไว้ดีเหลือเกิน คงไม่รู้อะไรเลย บนโลกใบนี้ ยังมีคนชั่วมากมาย ผู้ชายรังเกียจคนนั้นมันน่าขยะแขยง เขาเป็นชาวนาตาใส และก็เป็นปีศาจที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายด้วยเช่นกัน”
“ฉันถูกเจ้าผู้ชายน่ารังเกียจนั่นทำให้กลายเป็นเครื่องมือระบายความใคร่ ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน บนร่างกายแม้แต่ผ้าสักผืนก็ไม่มี!”ณัจยาเอ่ย อดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่นารา “นารา เธอเคยผ่านวันเวลาแบบนี้มาบ้างรึเปล่า? ช่วงเวลาที่ไม่รู้ว่าจะถูกฆ่าตายเมื่อไหร่ แต่ก็ไม่อาจจะขัดขืนอะไรได้ ต่ำต้อยราวกับมดปลวกแบบนั้นน่ะ?”
นาราไม่พูดอะไร แม้เธอจะเคยมีช่วงเวลาที่เลวร้าย แต่ชีวิตที่เลวร้ายแบบณัจยานั้น เธอยังไม่เคยพบเจอเลยจริง
“ฮ่าฮ่า เธอไม่เคย! เธอถูกคณพศทะนุถนอมมาอย่างดี! จะไปเคยมีชีวิตแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ? เธอไม่มีวันรู้หรอก ตอนที่คนเราต้องเอาชีวิตรอด จะทำเรื่องต่ำต้อยได้แค่ไหน แค่ฉันก็ทำไปแล้ว แถมยังทำไปตลอดทั้งปี” ขณะณัจยาพูด ใบหน้าของเธอก็บิดเบี้ยวไปอีกครั้ง “ฉันถูกปฏิบัติราวกับไม่ใช่มนุษย์อยู่เป็นปี เพื่อทำให้เขาพอใจ ฉันทุ่มเททั้งร่างกาย ในที่สุดเขาก็ตายใจ ค่อยๆ ทีละนิด เขาเริ่มเชื่อว่าฉันตกหลุมรักเขา แล้วให้ฉันทำอะไรนิดๆ หน่อยๆในฟาร์มของเขา”
“วันทุกวัน ฉันสำรวจทุกตารางนิ้วของฟาร์ม เค้นสมองคิดว่าจะต้องฆ่าหมอนั่นยังไง! ในที่สุด โอกาสของฉันก็มาถึง!”แววตาของณัจยาเผยจิตสังหาร “วันนั้น เขาดื่มจนเมากลับมาจากข้างนอก ปากก็ยังพูดว่าจะดื่มเหล้าๆ ไม่หยุด ฉันก็ตามใจเขา แล้วส่งเหล้ามรณะให้แก้วหนึ่ง”
ว่าถึงตรงนี้ ณัจยาก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา “นารา เธอเคยฆ่าคนรึเปล่า? ฮ่าๆๆ เธอคงไม่เคยแน่ มันน่าขยะแขยงมากเลยล่ะ! ฉันจะบอกให้นะ ตอนที่เหล้าพิษนั่นพ่นออกมาจากปากสัตว์ร้ายตัวนั้น มันมีเลือดผสมออกมาด้วยล่ะ เห็นเขาคลานอยู่บนพื้นกำลังอ้อนวอนฉัน ชั่วขณะนั้น ฉันมีความสุขมาก! ฉันทนกับความอัปยศ ในที่สุดก็ได้แก้แค้นด้วยมือของตัวเอง! ฮ่าๆๆๆ นารา โลกนี้มันไม่เคยมีฮีโร่หรอกนะ เราต้องพึ่งตัวเราเองเท่านั้น!”
