ตอนที่322 การบอกรักของเคลลี่ลั่วฉันรักเธอ
ไลลาได้รู้สึกตัวและส่ายหัว แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือนาราเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอได้พยักหน้า และยิ้มอย่างไม่สบายใจ “ใช่ ฉันรู้ว่าฉันปิดบังเธอไม่ได้ เธอว่าฉันมีท่าทีที่เหมือนถูกกดขี่มั้ย? เธอได้ทำร้ายฉันจริงๆ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกรักเขาน่ะ?”
“ไลลา พี่ลั่วเขา ทำร้ายเธอจริงๆหรอ? นอกจากที่ลุกลามเธอตอนที่เค้าเมาแล้ว เขายังทำร้ายอะไรเธอหรือเปล่า? “
ไลลาได้คิดอยู่สักพัก และส่ายหัว “ไม่น่ะ เขาเป็นสุภาพบุรุษ นอกจากที่จะควบคุมการเป็นอิสระของฉัน อย่างอื่นเขาก็เคารพฉันมาก”
“นั้นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ไลลา ทุกคนต้องเคยทำผิดมาแล้ว ฉันไม่ใช่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ฉันอาจจะไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเคลลี่ลั่ว แต่ตอนที่ฉันเห็นเธอและเขาที่จ้องมองกัน ในแววตาของเธอและเขามีความรักแฝงอยู่ เชื่อฉันน่ะไลลา ตอนที่เธอไม่รู้หัวใจตัวเอง อย่าเลือกที่จะหนี และไม่สับสน ควรไปเผชิญหน้ามันด้วยความกล้า ฟังเสียงของใจตัวเอง บอกกับตัวเองว่าจริงๆแล้วตัวเองต้องการอะไร” นาราได้จับมือของไลลา “ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไง ก็อย่าทำผิดต่อหัวใจตัวเอง ฉันที่เป็นพี่น้องกับเธอ ฉันขออวยพรให้เธอได้มีความสุขนิรันดร์น่ะ”
ไลลาที่ได้ยินนาราพูดแบบนี้เธอก็ได้ยิ่งรู้สึกสับสน ไลลาได้ลังเลอยู่ชั่วขณะ และถึงเอ่ยปากพูดว่า “นารา เธอแน่ใจน่ะว่าเห็นแววตาของเคลลี่ลั่วมีอาลัยอาวรณ์กับฉัน? และไม่ใช่มองฉันเป็นแค่สัตว์เลี้ยง?”
นาราก็ได้หัวเราะ “ไลลา ฉันที่เป็นเพื่อนรักของเธอมาหลายปี ฉันจะโกหกเธอเพื่ออะไร? เธอเป็นคนที่ผิวขาวหน้าตาดี จะเป็นสัตว์เลี้ยงของคนอื่นได้อย่างไง ที่สำคัญเมื่อห้าปีที่ฉันได้ความจำเสื่อม และได้ใช้ชีวิตอยู่ที่ปราสาทของพี่ลั่ว ไม่เคยเห็นเขาพยักหน้าและก้มหัวให้ใครเลยน่ะ”
“จริงหรอ?” ไลลาไม่ค่อยจะเชื่อ เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่เครื่องมือที่เขาใช้เพื่อจะลืมนารา
“จริงๆน่ะ” นาราได้รับประกัน “ไลลา ในใจของเธอยังมีความสับสนอะไรอีก? มันเกี่ยวกับฉันมั้ย?”
ไลลาไม่คิดเลยว่านาราจะดูพันพัวของตัวเองออก ฉันรู้สึก…. แต่ก็รู้สึกว่าถ้าฉันหาคำแก้ตัวและปิดบังนารามันก็ไม่มีเหตุผล ไลลาก็ได้ยอมรับว่า “ใช่ นารา ฉันกลัวว่าฉันจะเป็นตัวแทนของเธอ ฉันไม่ยอมที่จะเป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น ฉันก็คือฉัน ไม่ใช่สิ่งของทดแทนของใคร”
“ไลลา เธอจะเป็นสิ่งของทดแทนได้อย่างไง?” นาราได้มองไปที่ไลลาด้วยแววตาที่ดีใจ “พี่ลั่วเป็นคนที่โกหกไม่เนียน เขาเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองสูง ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ และความรู้สึกที่เขามีต่อฉัน มาจากคำสัญญา หลายปีที่ผ่านมา ฉันได้โทษตัวเอง โทษตัวเองที่นำพาความไม่สบายใจไปให้กับเคลลี่ลั่ว ฉันก็ได้แต่หวังว่าเขาจะเจอความสุขที่เป็นของเขาจริงๆสักวัน และวันนี้ที่ฉันเห็นแววตาของเขา ไลลา ฉันรู้ว่า ความสุขของเขาได้มาถึงแล้ว คนๆนั้นก็คือเธอ เธอเท่านั้น ที่ทำให้เค้ามีใจให้” ไลลาที่ได้ยินนาราพูดแบบนี้ใจของเธอก็ได้สับสนวุ่นวายไปหมด เธอได้ถอนหายใจ “นารา ฉันต้องการเวลาที่จะทบทวนความสัมพันธ์ธ์ระหว่างฉันและเคลลี่ลั่ว จริงๆน่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้ว แค่อยากกลับไปเยี่ยมพ่อและแม่ ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันได้ใช้ชีวิตแบบนี้ พวกเขาต้องเสียใจแน่!”
นารามองไปที่ท้องที่นูนออกมาเล็กน้อยของไลลา ไม่รู้ว่าจะพูดให้เธอล้มเลิกความคิดนี้ดีหรือเปล่า ฉันคิดว่า ไม่มีพ่อแม่คนใดที่อยากให้ลูกสาวตัวเองไปเที่ยวต่างประเทศ แล้วมีลูกกลับมาหรอกน่ะ?
ไลลาได้มองตามนารา รู้ว่านาราทำไมถึงหยุดพูด เธอได้รู้สึกอึดอัด “แต่ ฉันในสภาพแบบนี้ จะกล้ากลับไปเจอพ่อแม่อย่างไง?”
“ฉันจะไปเป็นเธอเอง!” เคลลี่ลั่วก็ได้แง้มเปิดประตูของห้องส่วนตัว
และชะโงกออกมาดู ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ไปไหนเลย ยังแอบฟังไลลาและนาราคุยกับอยู่ข้างนอก
“พี่ลั่ว พี่มาแอบฟังพวกเราคุยกันได้อย่างไร?” นารารู้สึกว่าการกระทำของเคลลี่ลั่วไม่ค่อยจะดี และทนไม่ไหวได้ถามเคลลี่ลั่วไปสองประโยค
เคลลี่ลั่วก็ได้เดินเข้ามา ใบหน้าที่ใสๆของเขา “ฉันไม่ได้แอบฟังน่ะ
เพราะพวกเธอคุยกันเสียงดังเกินไป ถึงทำให้ฉันได้ยิน และฉันกลัวว่าไลลาจะอุ้มท้องหนีไปอีก ครั้งนี้ฉันจะเป็นคนต่ำทรามสักครั้ง!”
ไลลารู้สึกใบหน้าของเธอที่เร่าร้อน เธอได้รู้ว่าเคลลี่ลั่วได้ยินคำพูดของเธอไปหมดแล้ว เธอได้มองไปที่เคลลี่ลั่นด้วยความอึดอัดและเขินอาย “ฉันกำลังคุยกับนาราอยู่ เชิญนายออกไปก่อน!”
เคลลี่ลั่วไม่ได้ออกไปกลับเข้าไปใกล้ไลลา เขาได้เก้าขาที่ยาวของตัวเอง เพียงแค่สองเก้าก็ถึงตรงหน้าของไลลาแล้ว แววตาที่ร้อนแรงได้จ้องมองไปที่เธอ “ไม่ ฉันจะไม่ออกไป เหมือนดั่งความรักที่ซ่อนแฝงของคนจีน ชีวิตของคนเรามันสั้น ถ้ารักไปแล้วก็คือรักไปแล้ว จะลังเลและรออะไรอีก?”
ไลลาถูกแววตาที่ร้อนแรงของเคลลี่ลั่วจ้องมองจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เธอได้ก้มหน้าลงไม่กล้าที่จะสบตากับเคลลี่ลั่ว เธอคิดว่าแบบนี้จะทำให้เคลลี่ลั่วจากไป แต่ไลลาได้คิดผิดแล้ว คนที่ดื้อด้านอย่างเคลลี่ลั่วเขาจะไม่ถอยอย่างง่ายๆแน่นอน!
“ที่รัก ฉันยอมรับว่าที่ฉันคิดว่าเธอเป็นหวานฉันได้ทำร้ายเธอ แต่ต่อมา เธอได้ดึงดูดฉันมาก คำพูดและการกระทำของเธอ เหมือนดั่งแม่เหล็กที่ดึงดูดฉันจนหนีไปไหนไม่ได้ กลายเป็นที่เธอแอบหนีออกมา ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แต่มีเรื่องหนึ่งที่เธอต้องรู้ คือเธอเป็นขโมย เธอได้ขโมยหัวใจฉันไปอย่างไร้ร่องรอย!”
คำพูดของเคลลี่ลั่วทำให้หน้าของนาราเริ่มแดงขึ้น ถ้าให้ห้องมีซอกเธอจะได้เข้าไปแอบข้างใน แต่เคลลี่ลั่วก็ยังไม่หยุดที่จะพูดคำพูดที่หวานๆให้เธอฟัง
“ที่รัก ฉันได้เข้าใจความรู้สึกที่ฉันมีต่อนาราแล้ว ที่ผ่านมา ฉันได้รู้สึกว่านาราเป็นส่วนหนึ่งในวัยเด็กที่ขาดไม่ได้ ฉันอยากที่จะให้เธออยู่กับฉัน แต่ฉันก็มองข้าม ว่าความรู้สึกนั้นไม่ใช่รัก ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันได้ทำสิ่งที่ผิดจนไม่สามารถให้อภัยได้ ตอนนี้ฉันขอโอกาสให้ฉันได้ชดเชยในสิ่งที่ฉันได้ทำผิดไป ได้มั้ย ฉันจะใช้เวลาในการพิสูจน์ ฉันมีใจให้เธอจริงๆน่ะ ไม่ใช่เอาเธอไปเป็นสิ่งของทดแทนของใคร รับปากกับฉันน่ะ ให้โอกาสฉัน ได้มั้ย?” เคลลี่ลั่วก็ได้คุกเข่าขาเดียว รอคำตอบของไลลา
“นาย นายลุกขึ้นมาก่อน” ไลลาได้พูดอย่างติดๆขัดๆ เธอรู้สึกสมองได้ยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว
เคลลี่ลั่วได้ส่ายหัว “ไม่ ที่รัก ถ้าเธอไม่รับปากกับฉัน ฉันจะไม่ลุกขึ้น รับปากกับฉันได้มั้ย? ฉันไปพบพ่อแม่เธอเป็นเพื่อนเธอได้ พวกเขามีความรู้มากมาย เธอให้เขาดูให้เธอก็ได้ ว่าฉันจริงใจกับเธอมั้ย ดีมั้ย?”
