ตอนที่ 317 อยู่อย่างตายทั้งเป็น เมื่อไม่มีเธอ
ในตอนนั้นเอง ได้ยินเสียงฝีเท้ามากมายเดินมาจากประตู รปภ. ดึงดีๆแขนพ่อของณัจยาและพาเขาออกไป
“ประธานคณพศ ถ้าผมพูดอะไรผิดไป ได้โปรดเมตตาผมด้วยเถอะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ” เสียงของธีย์เทพค่อยๆ ไกลออกไป จนไม่ได้ยินอีกแล้ว
ภายในห้องของประธานที่ดูสะอาดสะอ้าน คณพจยืนอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่ มองวิวทิวทัศน์ที่อยู่นอกหน้าต่าง
ยชญ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา ถามขึ้น “นายจะทำยังไงต่อไป”
“รอก่อน ณัจยาต้องออกมาโดยเร็วแน่นอน”
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คณพศคาดการณ์ไว้ เพียงวันที่สองที่พ่อของณัจยาเดินออกจากบริษัทXS ณัจยาก็ปรากฏตัวที่บริษัทตระกูลปัญญาพนต์ในห้องทำงานของคณพศ
คณพศตั้งใจที่จะกดดันบริษัทXS เพื่อที่จะขุดบ่อล่อปลา แต่เมื่อเห็นผู้หญิงโหดร้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขารู้สึกได้ว่าทุกอย่างที่ทำไปเป็นเหมือนเรื่องตลก เขาโดนผู้หญิงคนนี้ทำให้ครอบครัวแตกแยก
เมื่อเห็นคณพศที่ฟื้นตัวหายดีมีอำนาจเหมือนเดิม นัยน์ตาของณัจยาฉายแววผิดหวัง เธอรู้อยู่ว่าเมื่อคณพศฟื้นขึ้นมาต้องสืบประวัติของเธอ
แต่เธอไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น ถ้าเธอโหดร้ายขนาดนั้น คงไม่ให้ยารักษากับนารา ทำให้เขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เธอยังรักคณพศ
เธอมองไปยังคณพศด้วยแววตาขุ่นเคือง เธอไม่กลัวแววตาเยือกเย็นของคณพศแม้แต่น้อย พร้อมพูดเสียงดัง “คณพศ ทำไมนายเป็นคนลืมบุญคุณคนแบบนี้ ถ้าไม่ได้ฉันที่ใจอ่อนให้ยารักษากับนายไป นายคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรอ นายนี่มันไม่รู้จักทดแทนบุญคุณแถมยังไปบังคับพ่อฉันอีก ใจดำจริงๆ! ”
“ใจดำ?” คณพศแสยะยิ้ม “ณัจยา ไม่ได้เจอกันหลายปีเลยนะ ความสามารถในการกลับกลอกยังสุดยอด เธอให้ยารักษากับฉัน เหอะ งั้นฉันขอถามเธอหน่อย ทำไมฉันถึงโดนวางยาล่ะ”
วูบหนึ่งแววตาของณัจยาสั่นไหว “ใช่ ฉันเป็นคนที่ใส่ยาให้นายเอง แต่นั่นก็เพราะนายไม่รับรักฉัน ฉันรักนายมาหลายปี ตอนนายยังไม่มีอะไรฉันก็อยู่ข้างนาย แต่นายให้อะไรฉันล่ะ แม้แต่ความรู้สึกนายยังไม่ให้ฉันเลย ทำให้พ่อตัดสัมพันธ์พ่อลูกกับฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นขอทานและที่ฉันกลับมาครั้งนี้นายก็ยังคงไม่รักฉันเหมือนเดิม!”
“คณพศ ฉันล่ะสงสัยว่านายมีจิตใจหรือเปล่า ฉันทำกับนายขนาดนี้ แต่สุดท้ายฉันก็ให้ยารักษากับนายไม่ใช่หรือไง แต่นายล่ะ กลับฆ่าฉันทั้งเป็น กดดันจนธุรกิจของครอบครัวฉันจนล้มละลายแล้วก็ยังไม่ยอมปล่อย ฉันรู้ดีว่าฉันผิด แต่ฉันไม่ได้อยากให้พ่อแม่มาตกระกำลำบากแบบนี้ ทำไมนายถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้ นายกับฉันมันก็พวกเดียวกัน!”
“เหอะ ณัจยาเธอไม่ได้ฝืนใจให้ยารักษากับฉันหรอกหรือ อ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบีบบังคับภรรยาของฉันให้ทำตามที่เธอสั่ง มีหรือที่เธอจะให้ยารักษา” คณพศพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเหมือนอยากจะเผาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา
แค่เขามีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเงื่อนไขอะไรของณัจยา ภรรยาของเขาต้องตอบตกลงแน่นอน นั่นคือเหตุผลที่เธอจากไป ไม่งั้นผู้หญิงอย่างณัจยาจะให้ยารักษากับเขาอย่างไร้เหตุผลได้อย่างไร
เมื่อณัจยาโดนมองด้วยสายตาแบบนั้นเธอก็เริ่มมีความกลัวขึ้นมา ค่อยๆ ก้าวถอยหลัง “คณพศ นายก็รู้ว่าฉันรักนายมาตลอด เพื่อนายฉันยอมทำทุกอย่าง ต่อให้ต้องทำเรื่องที่บ้ากว่านี้ ถ้าเพื่อนายฉันยอมทำทุกอย่าง!”
“เก็บความเสแสร้งของเธอเอาไว้เถอะ ฉันขยะแขยงเต็มทีแล้ว!” เขาพูดเสียงดัง “ณัจยา อย่าพูดคำว่ารักต่อหน้าฉันอีก เธอไม่ได้รู้จักคำนี้จริงๆ เธอลองถามใจตัวเองดูว่ารักฉันจริงๆ หรือเปล่า หรือรักอำนาจและเงินตราของฉัน ถ้าหากวันนี้ฉันไม่มีอะไรเหมือนขอทานตามถนน เธอคงไม่แม้แต่จะมองฉัน”
คำพูดของคณพศทิ่มแทงใจณัจยา แต่เธอยังคิดว่าสิ่งที่เธอคิดมันไม่ได้ผิด เธอเงยหน้ามองคณพศ “คณพศ การที่เราอยากมีชีวิตที่สุขสบายมันผิดตรงไหนหรอหรือว่าไปรักขอทานข้างถนนถึงจะเรียกว่ารักแท้ ฉันชอบความหรูหราสุขสบาย แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่ได้รักนาย”
“เหอะ หุบปาก! ณัจยาจิตวิญญาณของเธอถูกเงินทองครอบงำไปหมดแล้ว สำหรับเธอแล้วเงินสำคัญที่สุด แต่สำหรับฉันน่ะนะ ภรรยาของฉันคือสิ่งสำคัญที่สุด ถ้าไม่มีเขา ฉันก็เหมือนตายทั้งเป็น” คณพศพูดด้วยความโกรธและทุบกำปั้นลงกับโต๊ะเสียงดังโครม
ณัจยาตกใจจนถอยกรูด ณัจยาประเมินสถานการณ์ดูแล้วเธอไม่ควรอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
“ณัจยา ฉันเคยให้โอกาสเธอนะ ห้าปีก่อน เธอกับพิมมี่คิดจะฆ่าภรรยากับลูกในท้องของนารา โดยการทำให้พวกเขาตกลงไปในทะเล ฉันเลยขายพิมมี่ให้กับบ่อนคาสิโนด้วยมือของฉันเอง ให้เธอได้ทำอาชีพด้วยการเป็นโสเภณี ณัจยาเธอก็แค่ถูกพ่อตัดความสัมพันธ์เท่านั้น ฉันไม่ได้ให้เธอต้องไป “ปฏิบัติ”ต่อคนอื่นเหมือนพิมมี่ซะหน่อย เดิมทีฉันคิดว่าว่าเธอหายไปเพราะรู้สึกผิด แต่ฉันคิดผิด จิตวิญญาณของเธอมันสกปรก เรื่องน่าอับอายที่เธอเคยทำไว้ มันช่างน่าขยะแขยงจริงๆ!”
คณพศโยนแฟ้มในมือของเขาไปทางณัจยา “ดูเธอสิ ถูกกักขังเหมือนเหมือนทาส ถูกอัดวิดีโอที่น่าขยะแขยง หนำซ้ำวิดีโอยังถูกเอาไปขาย เหอะ ณัจยา ฉันล่ะสมเพชเธอจริงๆ เธอหนีออกมาจากผู้ชายที่ทำร้ายเธอ ฉันว่ามันต้องมีอะไรที่คนอื่นยังไม่รู้แน่ๆ ต้องไปสืบมาให้รู้สักหน่อย”
“อย่า! อย่านะ ขอร้องล่ะ” ครั้งนี้ณัจยากลัวจริงๆ ถ้าเขาไปสืบว่าเรื่องพวกนั้น เรื่องที่เธอฆ่าคนแล้ววางเพลิงต้องถูกจับได้แน่ๆ
ในใจของณัจยาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอช่างน่ากลัวเหลือเกิน เธอไม่ควรหาเหาใส่หัวเลยจริงๆ
เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของณัจยา คณพศก็คิดว่าเขาเดาถูกแล้ว ณัจยาหนีออกมาจากสถานที่ที่เธอถูกขังได้ ต้องมีความลับอะไรที่ทำให้คนตกใจแน่นอน
“คณพศ ไม่ใช่สิ ประธาน ฉันขอโทษกับสิ่งที่ฉันเคยทำ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าคุณปล่อยพ่อฉันไป ปล่อยธุรกิจของครอบครัวฉัน ฉันสาบานว่าต่อไปจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกและจะไม่มาวุ่นวายกับคุณตลอดไป ฉันสาบาน”
คำอ้อนวอนอันน่าสมเพชของณัจยา ไม่ได้ทำให้คณพศเกิดความเมตตาขึ้นมา เขามองไปยังผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่ทำให้ขนลุก
“งั้นเธอบอกฉันมาว่าเธอกับภรรยาฉัน มีข้อแลกเปลี่ยนอะไรกัน เธอถึงยอมให้ยารักษากับฉัน”
ณัจยาได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกว่ามืดแปดด้าน เลยตอบไปว่า “ฉันบอกกับนาราว่าให้ไปจากคุณตลอดกาล โดยใช้ลูกชายของนาราเป็นเครื่องต่อรอง ถ้าทำไม่ได้ ลูกชายของนาราจะไม่ตายดี”
คณพศได้ฟังคำตอบของณัจยา ถึงกับเซไปข้างหลัง พายุก่อตัวขึ้นในใจของคณพศ ที่แท้ณัจยาก็บังคับนาราด้วยการใช้มิราเป็นเครื่องมือ มิน่าล่ะนาราถึงจากไปแบบไม่ต้องคิดอะไรเลย เธอหายไปจากโลกของเขา
