ตอนที่ 318 การพบกันของเพื่อนสนิท
ไม่กลับมาอีกแล้ว เขาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน หัวใจของเขาเหมือนโดนกรีด เจ็บปวดจนเขาแทบยืนไม่ไหว
ณัจยาที่ยืนอยู่ข้างเขากลัวจนไม่รู้จะทำยังไง เธอผิดหวังจนไม่รู้จะบรรยายยังไง เธอโกรธตัวเองที่ไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นแบบนี้ ลืมไปได้ยังไงว่าผู้ชายที่สง่าราวเทพบุตรคนนี้ที่แท้จริงคือคนที่โหดร้ายขนาดนี้
คณพศระงับอารมณ์โกรธในใจของตัวเอง ดวงตาที่น่ากลัวของคณพศมองไปยังณัจยา เสียงของเขาเหมือนเพิ่งกลับมาจากนรก “ณัจยา ที่แท้เธอให้ภรรยาของฉันสาบานอะไรแบบนั้น สวรรค์ดีๆมีไม่ชอบ ดันอยากตกนรก อยู่ดีๆไม่ชอบ อยากหาเหาใส่หัว เธอจะว่าฉันไม่ได้นะณัจยา”
คณพศหันไปคุยกับยชญ์ที่ยืนอยู่ “พาเธอออกไป เพสที่อยู่เกาะฟ้าคงจะดีใจไม่น้อยที่ได้ของเล่นใหม่”
ณัจยาได้ยินเช่นนั้นเธอถึงกับแทบทรุด เดิมทีเธอคิดว่าใช้คำพูดดีๆคุยกับคณพศแล้วเขาจะยอมปล่อยเธอไปเหมือนครั้งก่อน แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วจะได้ยินคำพูดที่น่าขนลุกเช่นนี้
“ไม่นะ คณพศ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสาบานว่าจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ปล่อยฉันไปเถอะนะ” ณัจยาคุกเข่าเกาะขากางเกงคณพศเพื่อขอร้องอ้อนวอน
คณพศสะบัดณัจยาออกอย่างรังเกียจ สายตาของเขาคมราวกับมีด “ณัจยา มันสายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอที่คิดแต่จะทำร้ายคนอื่น ฉันกับนาราคงไม่ต้องจากกัน ทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะเธอ! แม้จะแล่เธอเป็นชิ้นๆ ก็ยังไม่ทำให้ฉันหายเกลียดเธอได้!”
ณัจยาถูกสะบัดจนกลิ้งลงไปกับพื้น เธอจะไปอ้อนวอนคณพศอีกครั้ง แต่ถูกยชญ์หิ้วขึ้นมาจากพื้นเสียก่อน
ยชญ์เห็นณัจยาร้องไห้จนเครื่องสำอางที่อยู่บนใบหน้าของเธอเละเทะไปหมด สะอิดสะเอียนจนไม่รู้จะพูดยังไง “ผู้หญิงเลวๆ อย่างเธอน่ะ ให้ไปเป็นของเล่นของเพส ฉันล่ะกลัวเขาจะโดนเธอวางยาจริงๆ เหอะ เธอหาเหาใส่หัวเอง เธอคิดว่าใครจะมาสนใจ?”
ณัจยาถูกยชญ์ล็อคเอาไว้ทำให้เธอขยับไม่ได้แม้แต่น้อย เธอทำได้เพียงร้องไห้ขอร้องคณพศ “ขอร้องล่ะ เห็นแก่ความรักที่ฉันมีให้คุณตลอดหลายปีเถอะนะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ได้ทำร้ายนาราเลยแค่ให้เธอจากคุณไปเท่านั้น ฮึกฮึก ขอร้องล่ะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันสาบาน”
ยิ่งคณพศได้ยินเสียงขอร้องอ้อนวอนของณัจยา ก็ยิ่งทำให้เขาขยะแขยงเธอมากขึ้นไปอีก “ยชญ์ รีบพาผู้หญิงที่น่าขยะแขยงนี่ออกไปเร็วๆ ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดของเธอแม้แต่คำเดียว”
แค่คิดถึงเรื่องที่ณัจยาบีบบังคับนาราเรื่องยารักษาแถมยังใช้มิราเป็นเครื่องมือในการสาบาน ก็ยิ่งทำให้เขาอยากแล่ณัจยาเป็นชิ้นๆ
ณัจยาตัวสั่นไปหมด “คณ…”
ยชญ์ไม่รอให้ณัจยาพูดจบ เขาใช้มือสับไปที่ต้นคอของณัจยาจนเธอสลบ จากนั้นเขาก็นำร่างที่อ่อนปวกเปียกของเธอวางไว้ที่พื้น เรียกลูกน้องให้พาณัจยาไปส่งที่เกาะฟ้า
ห้องทำงานใหญ่ของประธานอยู่ในความสงบ คณพศยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง คิดไม่รู้จบ นาราเธออยู่ที่ไหน
แม้เธอสาบานว่าจะไม่กลับมาหาฉันอีก แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปหาเธอไม่ได้
เมื่อสองสามวันก่อนที่ท่าเรือส่งสินค้าของเมืองธิตกล มีเงาของร่างเล็กที่ลงมาจากเรือสินค้าที่ผุพังซึ่งก็คือยชญ์และหมอศุกล พวกเขาหานาราอยู่นานแต่ก็ยังหาไม่เจอ
ตั้งแต่ที่นาราถูกณัจยาบีบบังคับให้หายไปจากชีวิตของคณพศ เธอกลับไปที่บ้านและกอดลูกชายอยู่สักพัก จากนั้นก็ออกจากเมืองธิตกลโดยไม่ลังเลใจใดๆ ทั้งสิ้น
เพื่อไม่ให้คณพศหาเธอเจอหลังจากเขาฟื้นตัวแล้ว นาราไม่ได้ออกจากเมืองธิตกลด้วยเส้นทางปกติ เธอแอบไปซื้อตั๋วเรือขนสินค้า
เรือขนสินค้าสามวันถึงจะออกจากท่าหนึ่งรอบ ในสามวันนี้เธอแอบอยู่ในโกดังเก็บสินค้า สามวันที่นาราอยู่กับความรู้สึกคิดถึงคณพศและมิรา
หลังลงจากเรือ เธอมองไปยังเมืองธิตกลที่อยู่ไกลเหลือเกิน พร้อมพึมพำในใจ “คณพศ ต้องดูแลมิราให้ดีนะ มีชีวิตอยู่อย่างดีด้วยนะ”
เมื่อนานมาแล้ว เธอกลับมาที่เมืองธิตกล ไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องจากไปด้วยวิธีนี้ อีกทั้งวิธีที่ทำให้คนเจ็บจนแทบจะขาดใจนั่นก็คือวิธีของคนโหดร้ายอย่างณัจยา ณัจยารู้ว่าเธอขาดคณพศกับมิราไม่ได้ ณัจยาทำแบบนี้เปรียบเหมือนเธอเหลือเหลืออยู่แค่ครึ่งชีวิต
แต่เหลืออยู่แค่ครึ่งชีวิตก็ยังดีกว่าคณพศไม่มีชีวิตอยู่ นารายิ้มเศร้า หมุนตัวเดินไปยังท่าเรือข้างหน้า
ท่าเรือเต็มไปด้วยผู้คน จิตใจของเธอตอนนี้อ่อนแอเหลือเกิน เธอเดินโดยไม่ระวังทำให้ไปชนเข้ากับคนที่เดินสวนมา
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ” นาราขอโทษไม่หยุด แต่หลังจากที่เธอมองดูคนตรงข้ามชัดๆ แล้ว ทำให้เธออึ้งไป “ไลลา? ทำไมเป็นเธอ”
ใช่แล้ว คนที่ชนกับเธอคือไลลา
ที่จริงแล้ว ช่วงที่เธอดูแลคณพศตอนป่วยกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไลลาก็ห่วงคณพศไม่แพ้กัน
ไลลาตั้งครรภ์ อาการแพ้ท้องของเธอยิ่งหนักขึ้นทุกวัน แม้แต่จะนอนยังนอนไม่ได้
เธอไม่รู้ว่าคนอื่นผ่านช่วงเวลาตั้งครรภ์ไปได้อย่างไร แต่สำหรับเธอตอนนี้รู้สึกเหมือนหายไปครึ่งชีวิต
โลลิต้าคอยดูแลเธอตลอด 24 ชั่วโมง แค่ไลลารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย โลลิต้าก็จะเข้ามาดูแลทันที
การปรนนิบัติดูแลราวกับเธอเป็นเจ้าหญิงแบบนี้ ไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้นมา ตกดึกทีไร เธอมักจะลูบท้องของเธอ ถึงแม้มันจะยังไม่นูนขึ้นมา แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงแรงเคลื่อนไหวของชีวิตน้อยๆ ภายในท้องของเธอ
ความรู้สึกนี้ทำให้เธอคิดไม่ออกจริงๆ ในใจของไลลาสับสนวุ่นวายทั้งดีใจ ทั้งทุกข์ใจ แต่ที่เธอรู้สึกได้ดีที่สุดคือปวดใจเหลือเกิน
เด็กในท้องเป็นผลผลิตของเคลลี่ลั่วตอนที่เขาเมา ไลลาไม่รู้ว่าเด็กในท้องจะแข็งแรงดีหรือเปล่าและไม่รู้ว่าต่อจากนนี้เคลลี่ลั่วจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร
หรือจะใช้เด็กคนนี้เป็นเครื่องมือชั้นยอดในการเปรียบเทียบกับลูกชายของนารา
เมื่อใดก็ตามที่ไลลาคิดถึงเรื่องนี้ทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก เธอถูกขังอยู่ที่นี่อย่างไม่มีเหตุผล ไม่มีอิสระเหมือนนกที่อยู่ในกรง
เด็กที่อยู่ในท้องของเธอจะต้องไม่ผิดพลาดซ้ำสองเหมือนเธออีก ไม่ว่าอย่างไร เธอจะต้องพาเด็กคนนี้หนีไปจากที่ที่ชั่วร้ายแต่เปลือกนอกเหมือนวังอันงดงามแห่งนี้ให้ได้
ไม่รู้ว่าเป็นสัญชาตญาณของความเป็นแม่หรือเปล่าที่ทำให้นับวันเธอยิ่งอยากหนีออกไปจากที่นี่ เธอต้องคิดวิธีหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หนีออกไปจากคุกแห่งนี้!
“คุณไลลาคะ นี่เป็นองุ่นที่ส่งมาจากนิวซีแลนด์ค่ะ ฉันล้างสะอาดแล้ว คุณไลลาจะทานสักหน่อยไหมคะ” โลลิต้าวางจานผลไม้ที่มีองุ่นล้างสะอาดให้ไลลาทาน
ด้วยความไม่อยากอาหารไลลาจึงส่ายหัวเป็นการปฏิเสธ “ยังไม่ค่อยอยากกินเลย วางไว้นี่ก่อนก็ได้”
โลลิต้าวางจานผลไม้ไว้บนโต๊ะ ถามด้วยความสงสัย “คุณไลลาคะ ฉันรู้ว่าคุณแพ้ท้องหนักมาก แต่การที่คุณไม่เสริมวิตามินให้ตัวเองแบบนี้ ร่างกายคุณจะรับไม่ไหวเอานะคะรวมถึงลูกคุณด้วยนะคะ
