บทที่ 339 ผู้เขียนแบบร่างที่อยู่หลังม่าน
เจมม่ารีบเผยยิ้มเป็นกันเอง “ค่ะ คุณยชญ์กลับมาแล้วหรือคะ ฉันตั้งใจมาเชิญคุณยชญ์กับประธานคณพศไปร่วมงานดินเนอร์คืนนี้ค่ะ”
“อย่างนี้นี่เอง ประธานคณพศตกลงแล้วหรือยัง?”
“ค่ะ เขาบอกว่าอีกครู่หนึ่งจะตามมา” เจมม่าพูดพลางเดินออกมาจากประตู “ฉันรอคุณข้างนอกนะคะ คุณยชญ์สุดหล่อ รีบไปจัดการตัวเองเลยค่ะ”
ยชญ์ไม่ได้สนใจสาวต่างชาติที่เซ็กซี่คนนี้สักเท่าไร แต่เขาเป็นคนที่ผ่านสนามรบมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ถ้าอยากจะมาหยอกล้อเขา ก็ต้องให้เขายอมรับก่อนถึงจะถูก ดังนั้นยชญ์จึงฉีกยิ้มและพยักหน้า “ไม่มีปัญหาครับ รอครู่เดียว สุดหล่อจะรีบมา พาเธอไปมีความสุข”
เจมม่ามองค้อนยชญ์อย่างเขินอาย “น่าเกลียด!”
ยชญ์โบกมือให้กับเจมม่า จากนั้นจึงหมุนตัวเข้าห้อง ปิดประตู
“ผมบอกให้คุณไปรอข้างนอกไม่ใช่หรอ ทำไมคุณยังเข้ามาอีก” เสียงไม่พอใจของคณพศดังออกมาจากในห้อง เขากำลังล้างหน้าอยู่ในห้องน้ำ จึงไม่รู้ว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เจมม่าแต่เป็นยชญ์
ยชญ์เห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ก็พอเดาได้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้น จึงเดินเข้าไปหาคณพศเขย่าตัวเขา “คณพศ นายพูดว่าให้ใครรอข้างนอก? สาวต่างชาติคนนั้นมาได้ยังไง?”
คณพศกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้า มองผ่านกระจกจึงรู้ว่าเป็นยชญ์ พูดอย่างไม่ยี่หระ “ใครจะไปรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ไอ้นี่ ออกไปเที่ยวก็ไม่ล็อกประตู! เมื่อกี้ฉันหลับอยู่ ตอนลืมตาขึ้นมาเจอเธอยืนอยู่ข้างเตียง นายทำอะไรลงไปเนี่ย!”
ยชญ์แบะปาก ปกติแล้วผู้หญิงที่เจอคณพศก็มักจะคลั่งเขาเป็นปกติ แน่นอนว่าภรรยาของคณพศเป็นข้อยกเว้น เธอเป็นฮีโร่คนเดียวที่แข็งแกร่งที่สามารถต่อกรกับคณพศได้
“น่ากลัวจัง นายโดนเธอทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายหรือเปล่า?” ยชญ์หรี่ตาจนเป็นเส้นเดียว ยินดียินร้ายไปกับความโชคร้ายของคณพศ
คณพศเช็ดมือจนแห้ง จากนั้นจึงเคาะไปที่หัวของยชญ์ “นายคิดเยอะไปละ ไปกันเถอะ ผู้มาเยือนคือแขก พวกเราเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามถึงจะถูก”
ยชญ์อาบน้ำแต่งตัวตามอารมณ์ จากนั้นก็เดินตามคณพศออกไป ตามเจมม่าไปย้งห้องจัดเลี้ยงที่ตั้งใจจัดเตรียมให้พวกเขาเป็นพิเศษ
ในห้องจัดเลี้ยงเสียงคนดังโกลาหลไปหมด ชายหญิงหน้าตาดีสวมชุดใหม่เอี่ยม ยกแก้วทักทายกันอย่างไม่หยุด ดูไปแล้วช่างเต็มไปด้วยความปรองดอง
เจมม่าพาคณพศและยชญ์เข้ามาข้างในอย่างมีมารยาท นำพวกเขาเดินผ่านกลุ่มคนเดินขึ้นไปยังเวทีที่มีพรมแดงปูอยู่
ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านผู้คน ท่าทางราวกับราชาของคณพศสะกดสายตาของคนในงาน ทำให้ทุกคนหันไปมองเขาเป็นตาเดียว สงสัยว่าผู้ชายที่สง่าเหมือนราชาคนนี้เป็นใครกัน
“ทุกคนโปรดอยู่ในความสงบด้วยค่ะ ต่อไป ฉันมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะแนะนำให้ทุกคนได้รู้จัก ท่านนี้คือ คุณคณพศ ประธานบริษัทตระกูลปัญญาพนต์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก ยินดีต้อนรับค่ะ” เจมม่า ยืนอยู่บนเวทีแนะนำคณพศให้ทุกคนรู้จักอย่างสุภาพ
ผู้คนด้านล่างเวทีต่างรวมกลุ่มกันและปรบมือเสียงดัง ต้อนรับการมาของคณพศอย่างอบอุ่น
ตั้งแต่เด็กจนโตคณพศเห็นภาพแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้ผู้คนด้านล่างจะเป็นชาวต่างชาติผมสีทองตาสีเขียวอำพันซึ่งต่างจากคนชาติเดียวกับเขาที่มีผมสีดำ ผิวเหลือง เขาก็ยังคงรับมือได้ด้วยท่าทางสบายๆ เขาคือราชาโดยแท้ ไม่ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างล่างจะเป็นใครก็คงจะต้านท่าทีดุดันและฐานะอันสูงส่งของเขาไม่ได้
“ทุกคนทำตัวตามสบายเลยครับ หวังว่าพวกเราจะสามารถกลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันได้นะครับ” คณพศพูดเป็นพิธี ขณะที่ปากของเขาพูดอยู่ ตาเขาก็กวาดมองไปยังกลุ่มคน อยากรู้ว่าในนั้นจะมีคนที่เขาคิดถึงทั้งวันทั้งคืนหรือเปล่า
แต่ว่าเมื่อเขาดูทุกมุมในห้องประชุมอย่างละเอียดแล้ว ก็เกิดความผิดหวังขึ้นมาในใจ ไม่มีเลย ผู้คนที่อยู่ข้างล่างล้วนเป็นคนแปลกหน้า ไม่มีแม้แต่เงาของนารา
อีกด้าน หลังจากมาถึงยชญ์ก็ยังไม่หยุดมองหาเช่นกัน แต่ก็ได้ผลลัพธ์เดียวกันกับคณพศ ไม่เห็นนาราเลย ยชญ์รีบไปยืนข้างคณพศ พูดด้วยเสียงทุ้ม “คณพศ ฉันยังไม่เห็นภรรยาของนายเลย”
“อืม” คณพศตอบแบบไร้อารมณ์ “ถ้าอยากอยู่แนวหน้าของวงการแฟชั่น ก็ต้องมีดีไซเนอร์จึงจะถูกต้องตามหลัก วิลเลียมคงไม่ให้เราเจอเธอง่ายๆ หรอก ค่อยเป็นค่อยไป”
เขายึดมั่นในความคิดของตัวเอง ดอกแม็กโนเลียนั่นต้องมาจากฝีมือที่งดงามของภรรยาเขา เขาเดาไม่ผิดแน่!
ยชญ์ซ่อนสีหน้าที่แสดงความกังวลของเขาเอาไว้ ใช้สายตาเยือกเย็นมองสีหน้าของคนในงาน แม้เขาจะมองนานแค่ไหน ก็ไม่พบเบาะแสใดๆ หรือคณพศจะเดาผิด หรือว่าภรรยาของคณพศไม่ได้อยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว?
งานเลี้ยงดำเนินไปพร้อมกับการมาของคณพศ ม่านค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ ภายในห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยสีสัน เสียงไวโอลินอันไพเราะล่องลอยในบรรยากาศ
วิลเลียมเดินมาหาคณพศอย่างเบิกบาน เขายกแก้วไวน์ขึ้นอย่างเป็นมิตร “ประธานคณพศ ฉลองให้กับการมาถึงของคุณ ชน!”
“Cheers!” คณพศยกแก้วตาม รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้มาจากใจ เขาพินิจดูวิลเลียมที่ลุคดูเป็นคนใจร้อน มุทะลุ ทำไมถึงคิดไม่ถึงว่าเขาเป็นคนที่เห็นแต่ประโยชน์ส่วนตน
ขณะนั้นเอง เจมม่า ก็เดินเข้ามาพร้อมยกแก้วไวน์ แววตาที่เธอมองคณพศเป็นประกายจนไม่มีอะไรเทียบได้ ทักทายอย่างมีความสุข “ประธานคณพศ มาค่ะ แก้วนี้เพื่อคุณ”
คณพศพยักหน้าเบาๆ แสร้งชมเธอไปว่า “ผมต้องดื่มให้คนสวยอย่างคุณ เจมม่า ถึงจะถูกครับ”
คณพศคิดว่าถ้าอยากเจอภรรยาของเขา ต้องเริ่มจากตัวผู้หญิงที่ชื่อ เจมม่า เสียก่อน
เขากะว่าจะแสดงออกสักเล็กน้อยว่าสนใจเธอ อยากให้เธอพูดเกี่ยวกับที่อยู่ของนารา
เจมม่าถูกคณพศชมจนรู้สึกประหลาดใจ เธอยกแก้วไวน์ดื่มจนหมด ระวังการแสดงออกทางสีหน้าของเธอ เพราะอยากได้รับความโปรดปรานจากคณพศ
นักฆ่าสาวน้อยอย่างลือดเย็นเช่นเขาผ่านสิ่งยั่วยวนมามากมาย แต่เขาก็สามารถรักษาตัวตนของตัวเองได้ โดยไม่โดนโลกภายนอกครอบงำ เขารู้ความคิดของเธอตั้งแต่แรกแล้ว จึงถือโอกาสนี้ใช้แผนซ้อนแผน เขานั่งลงบนโซฟาที่ติดกับหน้าต่าง พูดกับเจมม่า ว่า “คุณ เจมม่า ไม่ทราบว่าจะชวนคุณไปนั่งตรงนู้นสักพักได้ไหมครับ”
“ได้แน่นอนค่ะ!” หลังจากที่เจมม่า พูดจบ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพูดเสียงดังไป รีบเม้มริมฝีปากสีแดงของตัวเองทำทีเป็นเขินอาย “เอ่อ… ฉันหมายถึงถ้าประธานคณพศต้องการ ฉันก็จะนั่งเป็นเพื่อนค่ะ”
พูดจบ เจมม่า ก็ย่ำเท้าลงบนรองเท้าส้นเข็มของเธอ เดินนวยนาดไปยังโซฟาที่ติดกับหน้าต่าง
คณพศยื่นแขนไปดึงยชญ์ที่กำลังนั่งกินผลไม้อยู่ข้างๆ เขา “ไป พวกเราไปนั่งฝั่งนู้นกันเถอะ”
“ฉันยังกินไม่เสร็จเลย จริงๆ เลย นั่นเจมม่า……” ยชญ์เตรียมจะอ้าปากด่า เห็นวิลเลียมยังยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อคุย “คุณ เจมม่าสุภาพและอ่อนโยนขนาดนี้ ผมเต็มใจไปเลยครับ
