ตอนที่413 พอเก่งกว่าเขาเยอะ
“เคนโด้ ขั้นสองเป็นห้องของนาย นายก็อยู่ที่นี่เลยน่ะ ฉันคิดว่าอีกไม่นานนายจะจำเรื่องราวต่างๆ ได้” นาราที่พูดจบ เธอก็ได้รู้สึกเสียใจ
สำหรับเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่นึกถึงมันจะดีกว่า
นาราก็ได้ยิ้ม “นายไม่จำเป็นต้องพยายามรื้อฟื้นความทรงจำ ความทรงจำที่เสียไปมันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ คือนายได้กลับมาอย่างปลอดภัย นี้ก็เพียงพอแล้ว นายก็ค่อยๆ ปรับตัวกับการใช้ชีวิตที่นี่น่ะ และรู้ว่าพวกเราคือญาติที่ดีที่สุดของนายก็พอ”
“ใช่แล้ว เราคือญาติของนาย” คณพศได้พูดตาม “นายแต่ใช้ชีวิตดีๆ ก็พอ เรื่องนี้ไม่สำคัญ”
ยังมีคำพูดที่คณพศไม่ได้พูดออกมาก็คือ นายอย่ามาคิดอะไรที่เกินเลยกับนาราน่ะ!
แต่นอนว่าเขาไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่ใช้ท่าทางในการแสดงออกมา! เขาไม่เชื่อว่าเคนโด้จะไม่รู้ใจในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะสื่อ!
เคนโด้ได้หยิบแก้วน้ำที่นาราเอามาให้ และได้ดื่มน้ำลงไปและขอบคุณนารา “ขอบคุณน่ะ”
“ขอบคุณอะไร? ก็บอกไปแล้วว่าเราเป็นญาติกัน”
เริ่มที่จะสั่ง “เคนโด้ เดียวนายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ เสื้อที่นายใส่อยู่มันเหม็นแล้ว และไปตัดผมด้วย ฉันรับประกันว่า นายต้องดูดีขึ้นแน่นอน”
เคนโด้ได้พยักหน้า “ได้เลย”
แววตาที่ดีใจของนารา เหมือนได้ย้อนกลับไปเมื่อก่อน ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไร เคนโด้ก็จะตอบว่าได้คำเดียว
“คุณแม่ หนูกลับมาแล้ว!”
ทั้งสามคนที่นั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา ประตูของห้องรับแขกก็ได้เปิดขึ้น มิราก็ได้วิ่งมาด้วยความดีใจ และพุ่งไปที่นารา “คุณแม่ หนูไม่ได้เจอคุณแม่หนึ่งอาทิตย์แล้วน่ะ หนูคิดถึงคุณแม่มาก คุณแม่คิดถึงหนูมั้ย?”
“คิดถึงสิ จะไม่ให้คิดถึงได้ไง?” นารามองไปที่มิราอย่างดีใจ และนึกถึงวันนี้เป็น สุดสัปดาห์ แล้ว
“ลูกหิวมั้ย? เดียวแม่ไปทำอะไรให้กิน?”
มิราส่ายหัว และอ้อนนานา และเห็นเคนโด้ที่นั่งอยู่บนโซฟา “น้าคือ? น้าเคนโด้?”
เคนโด้ได้พยักหน้า “ใช่แล้ว แต่น้าจำหนูไม่ได้ หนูชื่ออะไร?”
มิราจได้กระโดดลงมาจากตัวนารา “น้าคือน้าเคนโด้จริงๆ ด้วย พระเจ้า น้าผอมลงไปมากเลย! น้าเคนโด้ น้ารู้มั้ยว่า วันนั้นที่น้าช่วยหนูไว้ น้าดูหล่อมากเลย! ผมชอบน้ามาก!”
เคนโด้ได้ยิ้มด้วยความเขิน เพราะมิราที่พูดออกมาแบบนี้ แต่ตัวเองกลับจำอะไรไม่ได้เลย
“น้าเคนโด้ ที่ผ่านมาน้าไปไหนกันแน่? คุณแม่เป็นห่วงความปลอดภัยของน้ามากเลย หนูเห็นคุณแม่แอบไปร้องไห้หลายครั้งเลย” มิราที่ยังเป็นเด็ก ได้ถามเคนโด้ไปด้วยความสงสัย
แววตาที่มืดมัวของเคนโด้ “น้าก็ไม่รู้เหมือนกัน น้ารู้แค่ว่าคลื่นทะเลได้พัดน้าไปอยู่ที่เกาะส่วนตัวของคนอื่น และน้าก็ถูกช่วยไว้”
เคนโด้ที่พูดถึงตอนนี้ และได้นึกถึงตอนที่ตัวเองได้ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะนั้น
ดีที่ตัวเองผ่านมันมาได้ และยังสามารถกลับมาที่นี่ได้ สวรรค์ได้ดูแลเขาเป็นอย่างดี!
เคนโด้กลัวว่าตัวเองจะทำให้นาราเป็นห่วง และรีบสรุป “และฉันได้นอนรักษาตัวอยู่สักพัก และนั่งเรือออกไปบนทะเล จนได้มาถึงที่นี่”
ถึงแม้ว่าเคนโด้ยังไม่ได้เล่าในสิ่งที่ตัวเองได้เจอมา แต่ในแววตาของเขา นาราสามารถรู้สึกถึงความยากลำบากที่เขาได้เผชิญ
เขาไม่อยากเล่า ฉันก็จะไม่พูดถึงเรื่องนั้น ถือว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ทำเหมือนตัวเองได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพราะกลัวว่านาราจำเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ไปยุ่งกับน้าเคนโด้แล้วน่ะ เดียวแม่ไปทำกับข้าวให้ ลูกไม่ดื้อน่ะ ให้น้าเขาพักผ่อนก่อน” นาราได้ลูบไปที่หน้าผากของมิรา และลุกไปทำกับข้าวให้เคนโด้
มิราได้ทำหน้าที่เยาะเย้ยใส่นารา และมองไปที่เคนโด้ และพูดกับเคนโด้ว่า “น้าเคนโด้ น้าสอนมวยจีนให้ผมหน่อยได้มั้ย? ถ้าผมโตแล้ว ผมจะได้ปกป้อนคุณแม่ได้”
มิราที่เห็นตัวเองถูกเคนโด้ช่วยไว้ ทำให้เขารู้สึกศรัทธาในตัวเคนโด้มาก
คณพศที่อยู่ข้างๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุกคาม เขาได้โบกมือไปที่มิรา “ถ้าลูกอยากเรียนมวยจีนลูกหาผิดคนแล้ว น้าเคนโด้เขาไม่เป็นมวยจีน และพ่อเก่งกว่าเขาเยอะเลยน่ะ!”
มิรามองไปที่คณพศอย่างไม่เชื่อใจ และพูดว่า “คุณพ่อ คุณพ่อเป็นแค่มือสมัครเล่น คุณพ่อดูกล้ามของน้าเคนโด้สิ เป็นกล้ามที่ได้รับการฝึกฝนมานาน”
มิราที่เป็นเด็กพูดอะไรที่ไม่ดีออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ทำให้คณพศคิดมาก
ถูกต้อง เขาได้รู้สึกว่าเคนโด้ต่างกับเมื่อก่อนมาก ไม่ใช่เพราะเขาที่ความจำเสื่อม แต่เป็นแววตาของเขา ตอนนี้แววตาของเขาที่เยือกเย็น เหมือนหมาป่าที่ชนะการต่อสู้
และไม่กลัวที่จะเสียชีวิต
คณพศก็รู้สึกอยากรู้ว่าระยะเวลาที่เคนโด้หายตัวไปเขาเจออะไรบ้าง เท้าที่ดูแล้ว เขาต้องให้คนไปสืบว่าเคนโด้ที่หายไปได้ไปเผชิญอะไรบ้าง
ประเทศอังกฤษ
หลังจากที่ไลลากลับไปกับเคลลี่ลั่ว และเห็นโลลิต้าอยู่ในคุก
โลลิต้าได้ยอมรับว่า ตัวเองได้รับเงินจากพ่อของอันฉีราเพื่อที่จะฆ่าไลลา
เรื่องนี้ทำให้เคลลี่ลั่วโกรธมาก เขาจะไม่ยอมให้ปราสาทของตัวเองมีคนรับใช้แบบนี้ เขาเลยสั่งให้เอาโลลิต้าไปปล่อยที่หลังปราสาท
แต่ไลลาได้ห้ามเขาไว้ หลังจากที่มีลูกกัน ใจของเธออ่อนโยนลงมาก ไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็อยากให้ประนีประนอม เพื่อเป็นบุญให้กับลูกที่เล็กของเธอ
ไลลาก็เลยไม่อยากให้เคลลี่ลั่วทำแบบนี้ และปล่อยให้ตำรวจจัดการเรื่องนี้เอง
เคลลี่ลั่วถึงจะอยากที่จะฆ่าโลลิต้า แต่ตัวเองก็อยากทำให้ไลลาสบายใจ เขาก็เลยยอมทำตามไลลา เอาเธอไปขังในคุก
และเขาก็จัดการกับเรื่องที่ไลลาเข้าใจผิดได้แล้ว แต่ไลลาก็ยังไม่หายโกรธ
ตอนกลางคืนไลลาได้ล็อกประตูอย่างแน่หน้า ไม่ให้เขาเข้าไป ไลลาก็ได้บ่นว่า ความรักที่เคลลี่ลั่วมีต่อเธอ ยังไม่ลึกซึ้งพอ ยังไม่ดีพอ เธอถึงเกือบที่จะถูกโลลิต้าฆ่า
เคลลี่ลั่วยอมรับว่าไลลาพูดถูก เรื่องที่เกิดเพราะตัวเขาเองปรามาส
แต่ที่ไม่ให้เขาเข้าบ้าน มันก็ไม่ถูกน่ะ
