ตอนที่ 435 พริมหายไป
เลขาก็พากาก้าไปทำเรื่องเข้าทำงาน แล้วก็พาเธอไปคุ้นเคยกับงานผู้ช่วยของเธอที่เธอต้องทำ
คณพศเลือกมาตั้งนานถือจะหาผู้ช่วยได้หนึ่งคน ในใจรู้สึกโล่งอก ตอนนี้เขาก็อยู่ข้างภรรยาได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องฟังเธอบ่นอีกแล้ว
ในขณะนี้ ที่บ้านของเคนโด้
ผ่านเรื่องก่อนที่พริมตกน้ำแล้ว แล้วคืนนั้นเกิดเรื่องที่ทำตัวไม่ถูกขึ้นอีก ช่วงนี้เคนโด้กับความสัมพันธ์ของพริมนั้นมีอะไรที่แปลกๆ
เคนโด้ช่วงนี้ออกเช้ากลับค่ำ ก็เพราะว่าไม่อยากเจอพริม เพื่อว่าตัวเองจะจำเรื่องของคืนนั้นขึ้นมาอีก
แต่ เจอพริมน้อยลงก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่ได้เจอพริมอีก ทุกวันก่อนที่เคนโดจะออกบ้าน พริมก็ไปเฝ้าอยู่หน้าบ้าน แล้วพูดกับเขาแบบหวานๆว่าขับรถระวังด้วย
จากนั้นรอเขาทำงานเสร็จกลับมาปกติก็เที่ยงคืนแล้ว แต่ไม่ว่าดึกแค่ไหนเขาก็จะเห็นพริมนอนเฝ้ากับข้าวอยู่บนโต๊ะ
เห็นเธอนั่งขดตัวอยู่ที่โซฟา ในใจของเคนโด้ก็รู้สึกแปลกๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขารู้สึกสงสารหรือว่าเจ็บใจเธอ
แต่ทุกครั้งเขาก็จะอุ้มพริมกลับห้องเธอแบบค่อยๆไม่ทำเธอตื่น
เรื่องนี้ไม่ใช่ยากสำหรับเคนโด้ เพราะพริมนั้นตัวเบามาก เธอผอมจนเหมือนแมวที่เขาได้เลี้ยงไว้
แต่เรื่องที่เคนโด้คิดไม่ถึงก็คือ แมวที่เชื่องก็มีเวลาโมโหของเขา
วันนี้ เคนโด้ก็ออกบ้านตามปกติ แต่หน้าประตูก็โดนพริมดักเอาไว้
พริมที่ตัวเล็กๆเอามือปิดกั้นประตูไว้ น้ำตาก็คลอแล้วถามเคนโด้ว่า “คุณชาย คุณเกลียดพริมใช่ไหม อยากไล่พริมไปใช่ไหม แต่ไม่กล้าพูด?”
เคนโด้งงไปหมด นี้มันอะไรกับอะไรกัน?
“แต่เคนโด้ยังไม่ทันพูดอะไร พริมที่อารมณ์ตื่นเต้นก็พูดต่อว่า “ฉันรู้ว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณชาย แต่คุณชาย ชีวิตของฉันคุณชายเป็นคนช่วยฉัน ฉันก็คิดว่าคุณชายเป็นเจ้านายของฉันไปแล้วทั้งตัวแล้วก็หัวใจ ก็สามารถให้คุณทั้งหมด แต่ แต่คุณไม่ชอบที่ฉันไม่สำรวมหรอ เกลียดจนไม่อยากแม้กระทั่งมองหน้าฉัน?”
พูดไป พริมก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เธอก็ร้องไห้ออกมาเลย
ช่วงนี้ พริมแค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน เธอก็จะกลัวจนหมุดเข้าที่ผ้าห่ม
จนตอนนี้เธอก็ไม่เข้าใจ ทำไมตัวเองในตอนนั้นได้พูดคำที่น่าอายแบบนั้นออกมา?ผู้หญิงควรสำรวมไม่ดีกว่าหรอ?
แต่ ตอนนั้นเธอไม่สามารถคุมตัวเองได้แล้วพูดความในใจออกมา เราพอยากให้เคนโด้รู้ว่าตัวเองรู้สึกชื่นชมเขา
แต่ สิ่งที่เธอคิดไม่ถึงก็คือ ตามด้วยความกล้าที่เธอพูดความในใจเธอออกมา กลับไม่อยู่ในสายตาของเคนโด้เลย
หรือว่า เขารังเกียจที่เธอไม่สำรวมตัวเอง?
ใช่ บ้านเธอจน แล้วพ่อของเธอเองนั่นก็คิดอยากจะขายเธอทิ้งเพื่อที่จะไปแทนหนี้ที่ติดไว้ คนไม่มีบ้านอย่างเธอจะไปเทียบเท่ากับผู้ที่สูงส่งอย่างเคนโด้ได้ยังไง วันนั้นเธอไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงกล้าพูดอย่างนั้นกับเคนโด้?
พริมคิดได้แบบนี้ ก็รู้สึกเจ็บใจขึ้นมา ตาเธอมีแต่น้ำตา แล้วเธอก็พูดกับเคนโด้อีกครั้งว่า“คุณชาย คุณรังเกลียดฉันหรือป่าว ?ไม่งั้นทำไมทุกวันนี้คุณไม่กลับมากินข้าว?แล้วก็ไม่คุยกับฉัน?”
เคนโด้ไม่รู้จะพูดอะไรเลยทันที เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าสมองของพริมกำลังคิดอะไรอยู่
ผ่านเรื่องที่เธอเคยจมน้ำมาแล้วหนึ่งรอบ เขาไม่อยากให้พริมรู้สึกอายเลยกลับมาน้อยลง
แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่เขาเจอพริม ก็จะเกร็งหน้าท้องตลอด
เหมือนตอนนี้เลย เขาเห็นผมฟูๆของพริมกับขนตาที่ยาวสวยของเธอ ใจของเขาเองก็จะถูกดึงดูดไปโดยไม่รู้ตัว
โดยเฉพาะหน้าเธอตอนเธอโกรธแล้วทำปากจู๋ สีออกแดงๆทำให้เขารู้สึกอยากลองชิมดูรสชาติของปากของเธอ
สายตาของเคนโด้เจาะจงอยู่ที่หน้าของพริม หน้าเขาก็แดงขึ้นมาใจเต้นเร็วขึ้นมา เหมือนไฟไหม้
เขารู้ตัวว่าเขายั้งอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่แล้วทำท่าทางไม่เหมาะออกมา แล้วรีบอ“แค่กๆ ไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น เธอไม่ต้องพูดมั่ว แค่ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งเฉยๆ”
รีบพูดคำนี้เสร็จ เคนโด้ก็รีบหนีขึ้นไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ถ้าขืนอยู่อย่างนี้ต่อไป ต้องหน้าแตกแน่นอน
ไม่ได้ เขาต้องรีบขึ้นไปอาบน้ำเย็นเดี๋ยวนี้!
ในใจของเคนโด้รู้สึกถึงความหดหู่ เขาเป็นอะไรไป ทุกวันนี้ก็ชอบคิดไม่ซื่อดีกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้นะเนี่ย
มองเห็นเคนโด้วิ่งหนีไปแบบนี้ พริมก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
เมื่อกี้ถึงแม้ว่าเคนโด้จะอธิบายแล้วว่าทำไมช่วงนี้ถึงกลับบ้านดึก แต่ยังไงพริมก็คิดว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง
พริมถอนหายใจ แล้วก็นั่งคิดอยู่ที่โต๊ะกินข้าว มองดูข้าวที่ตัวเองทำค่อยๆเย็นลง ใจก็เริ่มเย็นไปด้วยเหมือนกัน
ดูเหมือนว่าคุณชายจะรังเกลียดเธอจริงๆ ไม่งั้นทำไมคุยกับเธอแค่ไม่กี่คำก็รีบขึ้นห้องไปแล้ว?
น้ำตาของพริมก็ไหลลงมา ในใจเธอก็รู้สึกถึงความเจ็บปวด
ตอนแรกคิดว่าตัวเองโชคดีเพราะเจอคุณชาย แล้วจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่
แต่ตัวเองที่โชคร้ายมาตั้งแต่เด็กเป็นคนที่ไม่สมควรมีความสุข จนกระทั่งตอนนี้คุณชายที่มีจิตใจงดงามก็เริ่มรังเกลียดเธอแล้ว
พริมที่รู้สึกเฟลก็เดินเข้าห้องตัวเองไป แล้วก็เก็บของอย่างเงียบๆ
ตอนที่เธอมาเธอไม่มีอะไรเลย มีแค่ชุดเก่าๆที่เธอใส่มาเอง
ภายหลังเคนโด้ก็เลยซื้อเสื้อใหม่ให้เธอ เธอดีใจมาก คิดว่าตัวเองต้องเป็นคนที่ช่วยโลกมาเมื่อชาติที่แล้วแน่เลย ชาตินี้เลยเจอคนดีๆแบบคุณชาย
แต่เธอโง่เอง สุดท้ายก็ทำให้คุณชายรังเกลียดเธอ
ไม่เป็นไร เธอหายไปอย่างเงียบๆได้ อย่างนั้นก็จะไม่ทำให้คุณชายลำบากใจด้วย
พริมเก็บห้องให้สะอาดเหมือนเธอไม่เคยมาอยู่ที่นี่ แล้วเธอก็ใส่เสื้อตัวเดิมที่ตัวเองใส่มาอีกครั้ง แล้วเธอก็เก็บกวาดบ้านอีกครั้ง
ก่อนที่เธอจะไปเธอจะทำความสะอาดให้เสร็จ เช็ดรอยที่ตัวเองเคยอยู่ทิ้งไปให้หมด
เคนโด้อาบน้ำอยู่ข้างบน เขาแช่อยู่ที่อ่างน้ำเย็นอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง ถึงได้ลดความร้อนที่ตัวของเขาลงและคงที่ได้
เห้ย เขาบ้าแล้วแน่นอนเลย!
ไม่งั้นตอนที่เขาเห็นพริม ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นคนที่โรคจิตไปได้?
เคนโด้ยังไม่ทันถอดเสื้อของตัวเอง เลยสวมเสื้อสูท เขาทั้งเช็ดผมพร้อมทั้งเดินลงบันไดมา
ชั้นล่างไม่มีเงาของพริมเลย เคนโด้จึงถอนหายใจ แล้วรีบหนีไปที่บริษัท
ทั้งวันเลย เคนโด้ใจไม่อยู่กับตัว เขาดูเอกสารแต่ในใจเขาก็คิดถึงแต่พริม ดูสายตาตัวเอง
สายตาของเธอเหมือนเธอรู้สึกน้อยใจและมีแต่คำบ่น
แต่เขาได้ฟังจากคำบ่นของเธอ เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วหนีความผิดอยู่
เคนโด้เกาผมตัวเองแบบหงุดหงิด ช่วงนี้เขาแปลกไปจริงๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้
