ตอนที่443คนที่ลึกลับและแปลกประหลาดมาอยู่กับเธอทั้งคืน
เคลลี่ลั่วมองนาราด้วยแววตาที่เสียใจ “ฉันจะกลับไปสองวันน่ะ อีกสองสามวันฉันจะกลับมา ฝากเธอดูแลไลลาด้วยน่ะ”
“พี่ลั่ว พี่พูดแบบนี้เหมือนเป็นคนนอกเลย” “ฉันกับไลลาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานาน ดูแลเธอเป็นเรื่องที่ฉันต้องทำอยู่แล้ว”
“งั้นฝากดูแลด้วย ฉันจะกลับไปตอนนี้เลย รอจัดการทุกเรื่องเสร็จแล้ว ฉันจะมารับไลลากลับไป”
เคลลี่ลั่วได้รีบเก็บกระเป๋าของตัวเอง และออกจากเมืองฮาวายไปคนเดียว
ตอนกลางคืนที่คณพศกลับมา ไม่เห็นเคลลี่ลั่วอยู่ ในใจของคณพศรู้สึกดีใจมาก
ดูแล้ววันนี้ที่ตัวเขาโทรไปหายชญ์ วางแผนว่าจะทำให้เคลลี่ลั่วออกไปได้ผลจริงๆ
แต่ทำไมเคลลี่ลั่วถึงไม่พาไลลาไปด้วย?
ดูแล้วคืนนี้ตัวเขาคงไม่ได้นอนกอดนาราแล้ว เจ็บใจมาก!
ถึงคณพศจะมีความโกรธต่อไลลา แต่ทำได้แค่อดทน และอดทน
แบบนี้เรื่องไป คณพษได้บีบไปที่จมูกของตัวเองหลายวัน จนถึงตอนที่เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว เคลลี่ลั่วก็ได้กลับมาถึงที่ฮาวายอีกครั้ง ถึงได้พาไลลากลับไป
คืนนั้นคณพศอารมณ์มาก เขาก็ได้ร้องเพลงไม่หยุดว่า “อากาศบนท้องฟ้าพื้นที่เสรีสดใสมาก คนที่อยู่ในพื้นที่เสรีน่ารักมาก….”
เห็นคณพศที่ดีใจ นาราก็ได้หยิกไปที่เขาหนึ่งที “นายทำเกินไปแล้วน่ะ ไลลาไปแล้วนายต้องดีใจขนาดนี้เลยหรือ? ฉันจะไม่มีเพื่อนคุยแล้วน่ะ”
คณพศก็เลยไปกอดที่เอวของนารา และเอาหน้าไปแนบที่ท้องของเธอเบาๆ “นารา เธอจะไม่มีเพื่อนคุยได้อย่างไร? ฉันไม่ใช่คนหรือ? กาก้าก็คุยได้น่ะ แถมยังเก่งอีกด้วย เหมาะสำหรับจะพัฒนาความสัมพันธ์ด้วย”
นาราพยักหน้า “ใช่ กาก้าเป็นคนที่ดี เราสองคนได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว?”
คณพศมองไปที่รอบอกของนาราที่ขยายใหญ่เพราะเธอท้องนั่น เขาได้กลืนน้ำลาย และพูดว่า “นารา ฉันอยาก…..”
คณพศที่ยังพูดไม่จบ ก็โดดนาราปฏิเสธไป “นายห้ามคิดเด็ดขาด ตอนนี้ฉันท้องมาหลายเดือนแล้ว เดียวมันจะกระทบต่อลูกที่อยู่ในท้อง”
“ก็ได้ ฉันจะรอลูกออกมาและจะตีก้นเธอ อยู่ในท้องนานขนาดนี้ ฉันจะมีอะไรกับเธอไม่ได้เลย” คณพศที่น้อยใจมาก
นาราได้จ้องไปที่คณพศ “อะไรกัน? ครั้งที่แล้วนายยัง….. ไม่ว่าอย่างไงฉันก็ไม่ให้! ถ้านายทนไม่ได้ ก็ไปนอนที่ห้องรับแขก”
ได้ยินที่นาราไล่ตัวเขาไป คณพศได้รีบนวดไหล่ให้นารา “นารา ฉันนวดดีไหม?”
“ก็ดีน่ะ งั้นเห็นนายที่ยังมีค่าอยู่ ฉันจะอนุญาตให้นายนอนด้วยชั่วคราว” นาราที่ลากเสียงยาว
วันที่เหน็บหนาวก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ได้ผ่านไปเร็วมาก พริบตาเดียว ก็ถึงตอนที่นาราท้องได้ก้าวเดือนแล้ว และจะใกล้คลอดแล้ว
วันนี้ กาก้าได้เดินมาที่หน้าห้องของผู้บริหาร และได้เคราะห์ประตูไป
“เข้ามา” คณพศที่กำลังจะเก็บของ อยากที่จะเสร็จงานเร็วๆ และกลับไปอยู่กับนารา
กาก้าได้เอ่ยปากพูดว่า” ประธานคณพศ พ่อของหนูที่บ้านนอกไม่สบาย หนูอยากที่จะขอลาสองวัน ไปดูพอค่ะ”
“อ่อ? พวกเขาไม่สบายหนักมั้ย? ต้องการเงินมั้ย?” สำหรับกาก้าที่ทำงานดีมาตลอด คณพศก็เห็นความสำคัญของเธอ
กาก้าได้ส่ายหัวและปฏิเสธไป” ไม่เป็นไรค่ะ พอแค่สุขภาพไม่ค่อยดี ฉันไปเยี่ยมพอแล้วจะกลับมา”
“งั้นก็ได้ ถ้าทางบ้านมีอะไร ก็บอกฉันได้ตลอดเวลา ทางบริษัทจะช่วยเธอเอง” คณพศได้พูดอย่างจริงใจ
“ของคุณท่านมากค่ะ หนูจะกลับไปวันนี้เลย และจัดการเรื่องที่บ้านเสร็จแล้วหนูจะกลับมา” กาก้าหันหลังและเดินออกไปจากห้องทำงาน
รอจนเธอไปแล้ว คณพศถึงได้ถอนหายใจ กาก้าที่สามารถจัดการเรื่องต่างให้เขาได้ ตอนนี้เธอได้ขอลา สองวันนี้เขาต้องยุ่งมากแน่เลย
กาก้าออกจากตึก และขับรถของตัวเองออกจากเมืองไป มุ่งหน้าไปที่ชนบท
ที่ผ่านมาเธออยู่ที่ชนบทมาตลอด ก็ไม่ค่อยจะดี เป็นบ้านที่เก่าแก่
แต่ในบ้านดูสะอาดมาก กาก้าก็ได้ค่อยๆ เดินเข้าไปที่ห้องนอน ห้องที่เล็กและมืด ในมุมห้องมีคนที่ใส่ชุดดำยืนอยู่
ความเยือกเย็นของเขาเหมือนซาตานที่ออกมาจากนรก!
กาก้ามองไปที่คนที่หันหลังให้เธอ แววตาก็ได้เปลี่ยนไป “ตะวัน ฉันกลับมาแล้ว”
คนนั้นก็ไม่ได้หันมา แต่ได้พูดด้วยความเยือกเย็นว่า “ตามแผนของเรา เดือนต่อไปก็สามารถเริ่มปฏิบัติการได้เลย”
กาก้ามองไปที่เงาของคนนั้น ใจของเธอก็รู้สึกเศร้า และขอร้องด้วยเสียงที่อ่อนโยน “ตะวัน ฉันจะทำตามสิ่งที่นายสั่งทุกอย่าง คืนนี้นายอยู่ที่นี้ได้มั้ย อยู่กับฉันสักหนึ่งคืน?”
คนนั้นก็ยังไม่ขยับ “วันที่ดีของเราจะมาถึงแล้ว เธอไม่ต้องรีบ รอเธอทำภารกิจนี้สำเร็จ ฉันจะแต่งงานกับเธอ พาเธอไปไกลสุดขอบฟ้า!”
ได้ยินคนที่อยู่ในมุมมืดที่บอกว่าถ้าทำภารกิจสำเร็จจะมาจอเธอแต่งงาน และพาเธอออกไป
ใบหน้าของกาก้าก็ปรากฏความรู้สึกที่คาดหวัง
เธอก็ได้จินตนาการว่าวันหนึ่งเธอจะใส่ชุดเจ้าสาว และเขาได้มาจับมือของตัวเอง และสาบานที่ตำหนักที่ศักดิ์สิทธิ์ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
เขาจะจูบกันต่อหน้าบาทหลวงและครอบครัวของตัวเอง และพาเธอไปที่ที่ไกลที่สุด…..
ภาพที่กาก้ากำลังนึกถึง กาก้าที่กลับมาอยู่กับปัจจุบัน ถึงพบว่าใบหน้าของตัวเองเต็มไปด้วยร้อยน้ำตา และเขาได้หายไปตอนไหนไม่รู้
กาก้าได้ยิ้มอย่างฝืนใจ และเข็ดน้ำของตัวเอง และเดินไปที่ระเบียง
และนั่งนิ่งๆ ที่ระเบียง แววตาที่เหงาและเศร้าได้มองไปข้างหน้า
ท้องฟ้าและเมฆที่สีแดง เหมือนอารมณ์ของเธอตอนนี้
รักคนที่ซ่อนอยู่ในความมืด มันถูก หรือผิดกันแน่?
กาก้าได้ยืนนิ่งๆ มองไปที่เมฆบนท้องฟ้า และพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
การเลือกมันเป็นเรื่องที่ยากมาก ตอนที่ได้รับ ก็ต้องเสียไป
ความสุขมันเกินจะเอื้อมถึงจริงๆ ในใจของกาก้ากำลังลังเล กลัวภาพที่เธอจินตนาการไว้จะหายไปในแสงแดง
เวลาได้ผ่านไป พระอาทิตย์ก็ได้ตกดิน ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง จนมองไม่เห็นอะไร
กาก้าถึงได้ตื่นจากฝัน แสงสว่างได้ส่องเข้าตาของเธอ เธอได้หันตัวออกไปทางนอกระเบียง ผลักประตูออกไป
ประตูที่ก็ได้เกินเสียงดังขึ้น ไฟก็ได้ค่อยๆ ส่องลงมา ทำให้มีบรรยากาศที่น่ากลัว
กาก้าได้เดินเข้าไปอย่างอ่อนแรง พื้นที่ทางเดินเข้าไปไม่กว้าง ในนั้นมีแค่เตียงหนึ่งเตียง และโต๊ะที่เก่า
