ตอนที่470 คู่เคนโด้พริม： ไม่ว่าจะขนาดบนและล่างก็คู่ควรกันมาก
นาราถูกกอดแน่นในอ้อมแขนของเขาและสัมผัสที่คุ้นเคยทำให้เธอสบายใจ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของ คณพศจึงเดาได้ทันทีว่ายังหาลูกสาวของเธอไม่เจอ
แต่ เธอก็ยังถามเขาเบา ๆ “หาลูกสาวของเราเจอไหมคะ”
“ เปล่าครับที่รัก ผมขอโทษ” คณพศกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าอย่างสุดซึ้ง
“ แต่เจอสิ่งนี้” เขาหยิบกระเป๋าจากบอดี้การ์ดซึ่งข้างในมีเสื้อผ้าของรุ่งอรุณหมอนใบเล็กและรูปถ่าย
นารามองรูปถ่ายเล็ก ๆ แล้วร้องไห้อีกครั้ง
สองสามีภรรยานั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเศร้าใจ นารา มองดูภาพถ่ายของ รุ่งอรุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจของเธอเหมือนจมลงสู่ก้นทะเลลึกอีกครั้ง ลูกรัก หนูอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ลูก
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา นาราและ คณพศ ก็เข้าสู่โหมดเสียใจจากการพลัดพรากกับลูกสาวอีกครั้ง คณพศ รู้สึกผิดและเสียใจส่วนนาราก็เศร้าและปวดร้าว มิรามองไปที่พ่อและแม่เช่นนี้ ในใจก็ไม่มีความสุข
คณพศยืนอยู่ริมชายหาดดูคลื่นซัดเข้าฝั่ง เขายิ้มอย่างมีเสียใจ วิษณุส์นายเก่งมาก ที่ทำให้ฉันและภรรยาของฉันกลายเป็นคนบ้าอีกครั้ง และครอบครัวก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังเช่นนี้
เขาเฝ้าดูดวงอาทิตย์ตกลงมาเหมือนที่ นารา นั่งเหม่อลอยกอดหมอนใบเล็กของ รุ่งอรุณทุกวัน เขารู้สึกเหมือนมีลูกศรนับพันแทงทะลุหัวใจของเขา
เขากุมหน้าอกที่มีอาการกระตุกด้วยความเจ็บปวดและยังคงพยายามค้นหาลูกสาวของเขาต่อไป
แต่หัวใจของ นารา ใกล้จะกลายเป็นเหมือนน้ำค้างแข็งในฤดูหนาวที่ไม่สามารถอบอุ่นได้อีกแล้ว
ปีใหม่มาถึงแล้วและ มิรา ก็กลับบ้านมา ในที่สุดรอยยิ้มที่สดใสของเขาก็ทำให้คณพศ และ นาราอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย
ในช่วงปีใหม่ มิราได้จุดดอกไม้ไฟและพูดกับ นารา ว่า “แม่มาจุดพลุกับมิราเถอะครับ ถ้าดอกไม้ไฟดับลงเราจะมีโชคดีในปีที่จะมาถึง ผมเชื่อว่าเราจะพบน้องสาวในเร็ว ๆ นี้แน่ๆครับ”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาและยืนหยัดของ มิรา ในที่สุด นาราก็หัวเราะออกมาเธอและ มิรา เดินไปที่ชายหาดเพื่อจุดพลุดอกไม้ไฟที่สว่างไสว จนมันสว่างไสวไปทั่วทั้งชายหาด ใบหน้าของ นารา ค่อยๆอ่อนโยนขึ้น
คณพศมองไปที่ภรรยาและลูก ๆ ของเขาบนชายหาดและอดไม่ได้ที่จะเข้าร่วมพวกเขาและออกไปจุดพลุอีกครั้ง
ตลอดทั้งคืนดอกไม้ไฟยังคงส่องสว่างบนท้องฟ้าเหนือทะเลฮาวาย
หลังจากวันตรุษจีน คณพศมองไปที่ มิรา ที่สูงเท่าหน้าอกของเขาและดึงเขาไปข้างๆเขาแล้วพูดว่า “มิรา พ่ออยากให้ลูกไปฝึกที่ประเทศ M ลูกอยากไปไหม”
มิรา พยักหน้าทันที “ผมอยากไปครับพ่อ ผมอยากไปมานานแล้ว ผมอยากเรียนรู้มากขึ้นผมจะตามหาน้องสาวและปกป้องน้องสาวของผม คุณพ่อและคุณแม่มั่นใจได้ว่า มิราจะดีกับน้องสาวของผมอย่างแน่นอน และผมจะต้องพาน้องสาวกลับมาให้ได้เลยครับ”
คณพศพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เขาลูบศีรษะเล็ก ๆ ของลูกชาย ถึงเวลาแล้วที่เขาจะเริ่มยืนด้วยตัวของตัวเองสักที
ไม่กี่วันต่อมา มิราก็ถูกส่งไปยังองค์กรในประเทศ M เพื่อรับการฝึกอบรมอย่างลับๆ
*
ตั้งแต่ เคนโด้และ พริมแต่งงานกันพวกเขาก็สวีตหวานกันทุกวัน
ในวันนี้เคนโด้กลับจากบริษัท พอเดินเข้าไปในวิลล่าเห็นร่างเพรียวที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัว ผมยาวมัดด้วยยางมัดผม
เมื่อใดก็ตามที่เคนโด้ กลับมาที่บ้านนี้เขารู้สึกสบายใจมาก เขาเดินไปดูเธอทำอาหาร
“หาคนรับใช้สักคนมาทำอาหารกันเถอะ พริมคุณเคยคิดอยากจะเรียนอะไรสักอย่างสีกสาขาไหม” เคนโด้เอ่ยถาม
พริมเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณต้องการให้ฉันไปเรียนอย่างนั้นเหรอคะ” ดวงตาสีดำของเธอส่องประกายและ เคนโด้ เหม่อไปเลย
เขาลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเธอ “ผมอยากให้คุณทำในสิ่งที่คุณชอบ พวกงานบ้านให้พวกคนรับใช้ทำ ภรรยาของ เคนโด้ ต้องมีไว้ให้รักและเอาใจเท่านั้น”
พริมซ่อนศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนแอบน้ำตาคลอ “เคนโด้ฉันมีความสุขมากที่ได้เป็นภรรยาของคุณ การทำอาหารให้คุณเป็นสิ่งที่ฉันเต็มใจที่จะทำค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “ฉันกลัวว่าจะไม่คู่ควรกับคุณ ดังนั้นฉันก็อยากเรียนรู้อะไรไว้บ้าง “
เคนโด้กอดเธอ “เด็กโง่ ไม่ว่าคุณจะคู่ควรหรือไม่ คุณก็เป็นภรรยาของผมแล้ว ผมบอกว่าคุณมีค่าคุณก็มีค่า” เขาก้มศีรษะลงและพูดข้างหูเธอ “ผมคิดว่าเราคู่ควรกันมาก ไม่ว่าจะขนาดบนและล่างเหมาะสมกัน “
ใบหน้าของพริมแดงระเรื่อ เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เคนโด้เธอส่งกำปั้นเล็ก ๆไปที่หน้าอกเขา “หยุดเลยค่ะ ฉันกำลังทำอาหารอยู่”
เคนโด้บีบมือเล็กของเธอเข้าที่ฝ่ามือใหญ่ดึงไปสัมผัสอวัยวะใต้สะดือของเขา …
“ตอนนี้เจ้าน้องชายของผมหิวกว่า ให้อาหารเขาก่อนแล้วค่อยทำอาหารดีไหม” เสียงของเขาแหบแห้ง
พริม รู้สึกอายมาก เธอรีบดึงมือกลับทันที “ไม่ค่ะ ฉันกำลังทำอาหารอยู่” พริมหน้าแดงถึงหู
เธอผลักเคนโด้อย่างแรง แต่อีกฝ่ายก็มองลงมาที่เธออย่างนิ่ง ๆ ดวงตาของเขาเหมือนไฟที่พร้อมจะแผดเผาเธอ
พริม ไม่สามารถผลักออกไปได้ เธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขา หัวใจที่กำลังเต้นแรง “… “ พริม ไม่ได้พูดอะไร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมีความสุขเหมือนลอยขึ้นไปในอากาศ
จากนั้นเคนโด้ก็อุ้มเธอเดินขึ้นไปชั้นบน จับเธอวางเธอลงบนเตียงและทับร่างของเธอทันที
“เคนโด้ … อย่าค่ะยังไม่ได้กินข้าว” พริม ประคองหน้าอกของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง
เธอรู้สึกได้ว่าหัวใจของเขาเต้นแรงแค่ไหนผ่านเสื้อ ผิวหนังที่เร่าร้อนเกือบจะไหม้ฝ่ามือของเธอ
“ป้อนอาหารนี้ก่อนดีกว่า ~” หลังจากพูดจบจูบอันอบอุ่นก็สัมผัสลงที่ริมฝีปากของเธอ และไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้พริมอ่อนตัวลงในน้ำได้
เคนโด้สอดใส่อย่างแรง แล้วถามในหูของเธอว่า “คุณดูสิทั้งข้างบนทั้งข้างล่างต่างก็เหมาะสมกันมากจริงไหม”
พริมรู้สึกอายมากจนอยากจะอยู่ภายใต้ผ้าคลุมและไม่ออกมา เขามาพูดอะไรแบบนี้ตอนนี้ทำไมกัน
เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของพริม เคนโด้ จึงขยับร่างกายและพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า “พริม เรามีลูกกันสักคนเถอะ”
“… “ พริมยังไม่ได้ตอบ เคนโด้ก็ได้บอกกับเธอแล้วด้วยการกระทำ ว่าตั้งแต่นี้ไปจะเป็นการทำภารกิจมีลูกกัน
*
หลังจากปีใหม่ มิรา ออกจากฮาวายไปยัง ประเทศ M
ถนนในฮาวายยังคงปกคลุมไปด้วยสีแดงและมีสีสันและบรรยากาศของเทศกาลฤดูใบไม้ผลิก็อบอวลไปทั่วทุกหนทุกแห่ง
นารารู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย ตอนที่เธอเห็นโฆษณาที่เหมาะกับครอบครัวในทีวีเธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงลูกสาวของเธอที่กาก้าขโมยตัวไป
รุ่งอรุณ กาก้า ยังตั้งชื่อลูกของเธอว่า รุ่งอรุณช่างสวยสมชื่อจริงๆ
นาราหยิบรูปถ่ายของ รุ่งอรุณที่เธอพกติดตัวมาอีกครั้งและใช้มือลูบใบหน้าที่เหมือนนางฟ้าของ รุ่งอรุณอย่างช้าๆพร้อมกับคิดในใจอย่างเงียบ ๆ : รุ่งอรุณแม่ไม่ได้ปกป้องลูกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน? กินอิ่มนอนหลับหรือเปล่า จะพลัดถิ่นหรือไม่?
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของ รุ่งอรุณ นารา ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้ำตาจะไหลขึ้นมา
“ กริ๊ง.. กริ๊งๆ”
โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นมารบกวนอารมณ์เศร้าของ นารา
นารา รีบลูบหน้าปรับความรู้สึก ก่อนจะกดรับโทรศัพท์ “ใครคะ”
“ฮ่าฮ่า สวัสดีปีใหม่ แก้ว เดาสิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน” เสียงร่าเริงของ ไลลา ดังมาจากโทรศัพท์
อารมณ์ของ นาราดูเหมือนจะดีตาม ไลลาไปด้วย และน้ำเสียงของเธอก็ร่าเริง “ไลลา ไม่ได้เจอกันนานเลย สวัสดีปีใหม่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
“ฮ่าฮ่าเปิดประตูเร็วเข้า ตอนนี้ฉันจะยืนอยู่ข้างนอกบ้านของเธอ” ไลลาพูดอย่างร่าเริงด้วยเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่น
