บทที่ 457 คุณนายนาราวัดของผม!
คำเชิญนี้ทำให้ความรู้สึกสุดท้ายของเคนโด้พังทลายในฉับพลัน ทันใดนั้นก็กระชากพริมเข้าอ้อมกอด…
ทั้งสองเหมือนกระแสไฟฟ้า ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
เคนโด้นั้นเพราะเป็นครั้งแรก ทั้งสองทำกันอย่างรีบร้อน หลังจากนั้นก็ต่างมองหน้ากันและยิ้มอย่างเขินอาย
*
วันต่อมา
พริมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอลืมตาขึ้นมองไปยังเคนโด้ซึ่งนอนอยู่ข้างเธอ หัวใจเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนหวาน
มันเยี่ยมมากจริงๆ ในที่สุดเธอก็พลีกายให้คุณชาย ทุกอย่างเมื่อคืนราวกับพิธีการจริงจัง เธอศรัทธามากจนประทับอยู่ในใจและจะไม่มีวันลืม
เธอพลิกตัวอย่างระมัดระวัง รู้สึกชาไปหมด แต่มันเป็นความเจ็บที่มีความสุข
มองใบหน้ายามหลับของเคนโด้ คิ้วคมยาว จมูกโด่งสูง ริมฝีปากบางเซ็กซี่
ความสุขในใจเบ่งบาน ทุกสิ่งของคุณชายสมบูรณ์แบบมาก แม้แต่เรื่องนั้น ทั้งหมด…
คิดอย่างนี้แล้ว พริมก็อดไม่ได้ที่จะลดสายตาลง เธอตกใจรีบปิดปากสูดอากาศเย็น “พระเจ้า!”
เสียงสูดลมหายใจของเธอทำให้เคนโด้ตื่น เคนโด้ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา มองพริมที่นอนอยู่ข้างๆ ตนพร้อมกับปิดปากด้วยความตื่นตระหนก จึงถามอย่างแปลกใจ “เป็นอะไร”
พริมเขินจนพูดไม่ออก หน้าแดงจวนเจียนระเบิด
เคนโด้หัวเราะอย่างมีความสุข เขาใช้มือลูบศีรษะของพริม “ยัยโง่ ไม่ต้องตื่นตูมขนาดนั้น”
พริมถึงเพิ่งได้สติ ปรากฏว่าตนเป็นต้นเหตุรบกวน
เธอแลบลิ้นเล็กไลแลคออกมาอย่างเขินอาย แล้วยิ้มให้เคนโด้ “ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยจริงๆ ค่ะ”
“ฮ่าฮ่า แล้วคุณจะรู้ได้ยังไง” เคนโด้ที่ถูกพริมรบกวนเริ่มอารมณ์ดี เขาเอาพริมเข้ามาในอ้อมแขนตน
เคนโด้มองไปยังใบหน้าเล็กของพริม และถามอย่างจริงจัง “พริม เรื่องเมื่อคืน คุณเสียใจภายหลังไหม”
พริมส่ายหน้าอย่างจริงจังโดยไม่คิด “ฉันไม่เสียใจภายหลังค่ะ คุณชาย ชีวิตนี้สามารถได้พบเจอคุณ ก็เป็นการเกิดใหม่ที่โชคดีที่สุดของฉันแล้ว ฉันจะใช้ทั้งชีวิตนี้ขอบคุณคุณชาย เพื่อคุณชายแล้วจะเป็นวัวเป็นม้าก็ได้ทั้งนั้น!”
ได้ฟังคำพูดที่จริงจังของพริม เคนโด้ก็จับมือของพริม แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องเป็นวัวเป็นม้า ใช้ทั้งชีวิตที่เหลือจากนี้มาขอบคุณผมแล้วกัน”
“ตราบใดที่คุณชายไม่ไล่ฉันไป ฉันจะรับใช้คุณชายไปตลอดชีวิตแน่นอนค่ะ” พริมไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของเคนโด้ ยังคิดว่าเขาพยายามทดสอบความจริงใจต่อเขา
เคนโด้ยิ้มพลางส่ายหน้า ลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง “ยัยโง่ ที่ผมบอกไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
งั้นหมายความว่าอะไร
ในใจพริมงุนงงมาก แต่เธอไม่กล้าถามออกไป กลัวว่าคุณชายจะยิ่งรังเกียจที่เธอโง่ เพียงจับจ้องเคนโด้ไม่วางตา อดทนรอคำอธิบายของเขา
เคนโด้ลงจากเตียง เดินไปยังตู้เซฟที่เก็บของมีค่า ย่อตัวลงไปเปิดตู้ เอาทะเบียนบ้านและบัตรประชาชนออกจากภายใน จากนั้นก็ไปหาพริม “ยัยโง่ รีบลุกเร็ว เราไปทำพิธีการที่สำนักงานกิจการพลเรือนกัน ผมจะนอนแค่กับคุณนายนาราวัดเท่านั้น!”
พริมอึ้งไปทันที คุณชายให้เธอไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเหรอ ทำพิธีการอะไร
พระเจ้า!
หรือว่าหมายถึงจดทะเบียนสมรส! นอนกับคุณนายนาราวัดเหรอ คุณชายจะแต่งงานกับเธองั้นเหรอ
พริมถูกความคิดของตัวเองพาให้ช็อกจนพูดไม่ออกไปนาน เธอมองไปที่เคนโด้อย่างโง่เขลา อ้าครึ่งปากนิ่งค้างอยู่กับที่ ราวกับถูกจี้สกัดจุด
เคนโด้มองท่าทางโง่เขลาของพริม ในใจก็อดไม่ได้ที่จะลอบยิ้ม ยัยโง่คนนี้ ช่างน่าสนใจจริงๆ
เขาหลุดหัวเราะออกมา พริมยิ้มล้อ “ทำไม ไม่เต็มใจเหรอ ไม่เต็มใจงั้นก็ช่างเถอะ ผมก็ไม่อยากบังคับคนอื่นให้ต้องลำบากใจ”
พูดอย่างนั้นแล้ว เอาทะเบียนบ้านและบัตรประชาชนเดินไปที่ประตู
เช่นนั้นพริมถึงได้คืนสติจากความอึ้ง เธอกระโดดลงจากเตียง เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ ส่งเสียงร้องตะโกนว่า “คุณชายคะ อย่าไป! ฉันเต็มใจ! ฉันเต็มใจค่ะ!”
เคนโด้หยุดก้าวเดิน หลับตาและยิ้มเหมือนปีศาจ เขารู้ว่าผลลัพธ์มันต้องเป็นแบบนี้
หันมองย้อนกลับไปมองยังท่าทางร้อนรนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ของพริม และมองดูร่างกายเธอที่ถูกตนขบกัดเมื่อคืน ในใจก็แอบหัวเราะชอบใจ “งั้นก็รีบแต่งตัวแล้วตามฉันลงไปข้างล่าง ถ้าไม่ทันเวลาไม่รอนะ”
“ได้ค่ะๆๆ คุณชายรอฉันด้วยนะคะ แป๊บเดียวเดี๋ยวฉันมาค่ะ!” พริมบอกอย่างนั้นแล้วรีบสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวที่ทิ้งไว้บนพื้นเมื่อคืนอย่างลวกๆ ผมเผ้าก็ไม่ได้หวี รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง กลัวว่าเคนโด้จะเปลี่ยนใจกลางคัน
มองพริมที่ลงมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก เคนโด้ที่นั่งรออยู่บนโซฟาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เสื้อผ้าหน้าผมคุณยุ่งเหยิงแบบนี้ แน่ใจนะว่าต้องการไปจดทะเบียนสมรสกับผมน่ะ ถ้ามีคนมาเห็น จะไม่พูดกันว่าประธานบริษัทNLแต่งงานกับขอทานเหรอ”
พริมยิ้มจนหน้าแดง เพิ่งตระหนักว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไป แม้แต่ภาพลักษณ์ก็ไม่ต้องการ
เธอรีบร้อนวิ่งขึ้นไปข้างบน แต่งตัวอย่างจริงจัง จากนั้นก็รีบวิ่งลงมา “คุณชาย แบบนี้โอเคใช่ไหมคะ”
แล้วเคนโด้ถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ “ok เราไปกันเถอะ”
เมื่อพูดจบ เขาก็ก้าวกว้างออกไปข้างนอก พริมวิ่งก้าวเล็กๆ ตามหลังเขาไป แทบจะกระโดดด้วยความดีใจ
ขั้นตอนการลงทะเบียนกับสำนักงานกิจการพลเรือนเป็นไปอย่างราบรื่น เมื่อพริมได้รับทะเบียนสมรสสีแดงสดสองใบมา ก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในความฝัน เกินกว่าจะเป็นเรื่องจริงอย่างมาก
เธอที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคอยเหลือบมองเคนโด้ ในขณะที่เขาไม่ได้ให้ความสนใจ ก็หยิกตัวเองอย่างโหดร้าย หลังจากนั้นก็เสียงเสียงร้องอู้อี้ลอดไรฟัน มันเจ็บจริง!
พระเจ้า! ที่แท้เธอก็ไม่ได้ฝันไป เธอแต่งงานกับคุณชายจริงๆ!
