ตอนที่463 ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโชคดีหรือว่าโชคร้าย：สองแม่ลูกถูกจับตัวไปพร้อมกัน
แต่พวกโจรลักพาตัวซ่อนตัวอยู่ในความมืดมานานแล้ว แต่ไม่เห็นเงาของตำรวจ พวกเขาถึงได้วางใจ
เขาเดินเข้าไปคว้าแขนของกาก้าแล้วตะโกนด่าเสียงดัง“ นังบ้า จะร้องตะโกนเสียงดังทำบ้าอะไร เอาเงินมาด้วยหรือเปล่า”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ดุร้ายของชายหนุ่มตรงข้าม กาก้าก็หยิบบัตรเอทีเอ็มที่ วิษณุส์มอบให้เธอก่อนหน้านี้ยื่นให้ “เอามาด้วยแล้ว เงินอยู่ในบัตร ”
โจรลักพาตัวแย่งบัตรเอทีเอ็มไปแล้วพูดอย่างเหี้ยมโหดว่า “รหัสผ่านล่ะ!”
กาก้าพูดรหัสและคว้าแขนของผู้ลักพาตัวอย่างรีบร้อน “ได้โปรดเถอะ ให้ฉันเห็นลูกของฉันก่อน”
“ไม่ต้องห่วง ยังไม่ตายหรอก” โจรลักพาตัวผลักกาก้าและเตือนอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง “บอกไว้เลยนะ ถ้าฉันออกไปถอนเงินแล้วไม่มีเงินสิบล้านแกตายแน่”
กาก้าไม่สนใจสิ่งที่ชายคนนี้พูดเลยและความสนใจทั้งหมดของเธอก็คือความปลอดภัยของรุ่งอรุณ เธอคว้ามือของโจรลักพาตัวไว้อีกครั้งแล้วพูดอย่างร้อนรนว่า “ได้โปรด ให้ฉันได้เจอลูกก่อน!”
โจรลักพาตัวมองไปที่กาก้าที่กำลังร้องไห้อย่างไม่สามารถควบคุมได้และเกิดความรู้สึกรำคาญ เขาผลักกาก้าอย่างแรงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุร้ายว่า “ตามฉันมา อย่าส่งเสียงดัง มิฉะนั้นฉันจะฆ่าแกแน่”
กาก้าพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า ตราบใดที่เขายอมพาเธอไปพบรุ่งอรุณได้ เธอก็จะทำทุกอย่าง
โจรลักพาตัวกาก้าไปที่ท่าเรืออย่างอารมณ์เสียและเดินไปที่บ้านสำเร็จรูปที่ถูกทิ้งร้างไว้ใต้สะพาน
ใต้สะพานนั้นมืดสนิทกาก้าเดินสะดุดและมีหลายครั้งที่เกือบสะดุดเศษซากใต้เท้าของเธอจนล้ม แต่เธอก็ยังกัดฟันสู้เดินตามโจรลักพาตัวที่เดินนำหน้าไป เพราะกลัวว่าเขาจะทิ้งตัวเองไว้ข้างหลัง
ทั้งสองเดินตีคู่กันมาเป็นเวลานานโจรลักพาตัวนำกาก้าไปยังสถานที่ที่มีแสงสลัว ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
ทันใดนั้นกาก้าก็ดีใจขึ้น เธอรู้ว่านี่คือที่ซ่อนของพวกโจรลักพาตัวและรีบตามเข้าไป
ไฟในห้องมืดสลัวมากและมีชายคนหนึ่งที่มีใบหน้ามีแผลเป็นนั่งอยู่ข้างในและมีคนสองสามคนที่มีรอยสักที่แขน กำลังรวมตัวกันเพื่อเล่นไพ่
พวกเขาเห็นว่าผู้ลักพาตัวได้นำกาก้ามาด้วยและชายที่สวมผ้าพันคอก็จ้องมองไปที่ชายที่พากาก้าเข้ามา“ ไอ้บ้า! ใครให้มึงเอาเธอมาด้วย”
โจรที่นำทางถูกดุจนไม่กล้าพูดอะไรและชี้ไปที่กาก้าแล้วพูดเสียงแผ่ว “เธอให้บัตรธนาคารของเธอมาแล้ว แต่เธอร้องไห้และบอกว่าเธออยากเจอเด็ก ฉันก็เลยพาเธอมาด้วย”
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าท่าทางโกรธมาก ก่อนจะตบหน้าโจรที่นำทางเข้ามาอย่างแรง “ไอ้บ้า ไปดูก่อนว่าใบบัตรมีเงินหรือเปล่า ถ้าไม่มีเงินกูจะถอดหนังของมึงออกแน่”
โจรที่นำทางไม่กล้าพูดอะไรสักคำและเดินออกไปพร้อมกับบัตรเอทีเอ็มในกระเป๋า
กาก้ามองไปที่ท่าทางดุร้ายของคนเหล่านี้ แต่กลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว เพราะตอนนี้เธอเป็นห่วงแต่รุ่งอรุณเพื่อรุ่งอรุณแล้ว เธอยอมเสียสละแม้แต่ชีวิตของเธอ
“ ฉันให้เงินคุณไปแล้ว ตอนนี้ฉันอยากเห็นลูกของฉัน” กาก้ามองไปที่โจรที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าอย่างแน่วแน่ และเดาได้ว่าโจรที่มีรอยแผลเป็นบนหน้าเป็นผู้นำของโจนลักพาตัวกลุ่มนี้จากการสนทนาของพวกเขาเมื่อตะกี้
เมื่อมองไปที่กาก้าเขาก็มีรอยยิ้มแปลก ๆปรากฏขึ้นบนใบหน้า เขายิ้มกว้างให้กาก้าจนเห็นฟันเหลืองเรียงตัวกันเป็นแนว “ดีมากแบบนี้กูชอบ ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้ากูไม่ได้เห็นมึงอุ้มเด็กอยู่คนเดียวบนถนน แล้วยังเข้าพักในโรงแรมที่ดีแบบนี้ พวกเราคงไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้นก็ได้” ”
กาก้าตกใจจนเซถอยหลังไป แล้วเธอก็ได้รู้ว่าโจรลักพากลุ่มนี้แอบติดตามเธอมาตลอดทาง
แม้ว่าเธอจะไม่ได้ออกไปกลางคัน แต่เธอกลัวว่าสุดท้ายแล้วเธอจะไม่ได้ลงเอยด้วยดีเหมือนเดิม
เพราะไม่ว่าการรักษาความปลอดภัยจะแน่นหนาแค่ไหน เราก็ไม่สามารถป้องกันอาชญากรที่มีจิตใจไร้จิตสำนึกได้
เมื่อมองไปที่กาก้าที่กำลังกัดฟันกรอด ใบหน้าของเขาก็เอียงและยิ้มออกมา“ แต่กูก็แปลกใจมากว่าเป็นเรื่องอะไรมึงถึงทิ้งเด็กไว้คนเดียวในโรงแรมแบบนี้”
กาก้าไม่ตอบคำพูดของโจรที่มีรอยแผลบนหน้า แต่ยังคงร้องขอต่อไป “ฉันให้เงินตามที่คุณบอกแล้ว โปรดพาฉันไปพบลูกของฉันด้วย”
เมื่อเห็นกาก้าปฏิเสธที่จะพูดโจรที่มีรอยแผลบนหน้าก็ไม่ได้รบกวนที่จะถาม เมื่อกี้เขาถามแบบไม่เป็นทางการและไม่ได้ตั้งใจจะฟังคำตอบ
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าโยนไพ่ “พาเธอไป ระวังอย่าให้หนีไปได้”
ลูกน้องของเขาลุกขึ้นยืนและกำลังจะพากาก้าออกไปทันใดนั้นโจรที่มีรอยแผลบนหน้าก็เปลี่ยนใจ“ เดี๋ยวก่อน มึงไปเอาตัวประกันมาที่นี่ ผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่ไว้ใจเธอ”
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าเป็นคนโหดเหี้ยมและเขาคุ้นเคยกับการเลียเลือดจากใบมีด เขารู้สึกดีว่ากาก้าไม่ใช่คนที่เล่นงานง่ายๆ เพราะเขาได้กลิ่นเลือดในตัวเธอ! เขาจึงเลยเปลี่ยนใจทันที
ลูกน้องเดินออกจากห้องตามคำสั่ง จากนั้นก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับอุ้มรุ่งอรุณพาดบ่าเข้ามา
กาก้าเห็น รุ่งอรุณเหมือนมีดมีความหวัง และดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น
เธอรีบเอื้อมมือไปขออุ้มรุ่งอรุณ“ ลูก ขอลูกด้วย”
เมื่อเห็นท่าทางใจร้อนของกาก้าพวกลูกน้องก็หัวเราะออกมา และจงใจเขย่าไหล่ของเขา แล้วทำทีจะโยนรุ่งอรุณที่อยู่บนไหล่ของเขาลงไปที่พื้น
กาก้ารีบวิ่งไปรับลูกอย่างตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะวิ่งไปถึง รุ่งอรุณก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรงไปก่อนแล้ว
มีเสียงของหนักตกพื้นดังเข้ามาในหูของกาก้า เธอมองไปที่ รุ่งอรุณที่ล้มลงกับพื้นอย่างแรง เธอตกใจมากจนรีบวิ่งเข้ารุ่งอรุณอย่างรวดเร็ว
“รุ่งอรุณ ลูกไหวไหม แม่อยู่ที่นี่แล้วจ๊ะ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า” กาก้าถามอย่างร้อนรนกังวลใจมาก
จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นความผิดปกติอย่างรวดเร็ว เพราะรุ่งอรุณไม่ได้ส่งเสียงร้องไห้อย่างเจ็บปวดและไม่ได้ลืมตาด้วยซ้ำ
กาก้าอุ้มรุ่งอรุณไว้ในอ้อมแขนของเธอแล้วร้องไห้อย่างปวดใจ“รุ่งอรุณเป็นอะไรไป”
เธอเงยหน้าขึ้นทันใดดวงตาของเธอเต็มไปด้วยประกายเกรี้ยว “คุณทำอะไรกับลูกฉัน”
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าเหมือนจะอารมณ์เสียกับการร้องไห้ของกาก้าเมื่อมองไปที่การแสดงออกที่เย็นชาของเธอเขาก็โมโหเล็กน้อยและจ้องไปที่กาก้าอย่างหงุดหงิดและพูดอย่างดุเดือด “จะร้องโหยหวนไปทำไมกัน เด็กยังไม่ตายสักหน่อย เด็กมันร้องไห้หนวกหูเกินไปกูก็เลยป้อนยานอนหลับให้ก็แค่นั้นเอง”
หลังจากได้ยินคำพูดของโจรที่มีรอยแผลบนหน้า หัวใจของกาก้าก็จมลงสู่ก้นทะเล แต่เธอก็ยังกังวลเล็กน้อย
เธอวางศีรษะลงบนหน้าอกเล็ก ๆ ของรุ่งอรุณ และในที่สุดก็โล่งใจเพราะเธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นแผ่วเบาของลูก
ดูเหมือนว่าในช่วงเวลาที่ร่วงหล่นรุ่งอรุณจะไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ลูกก็หลับไป
หลังจากยืนยันความปลอดภัยของ รุ่งอรุณแล้ว กาก้าก็รู้ว่ามีสถานที่นี้อันตรายมาก เธอจะต้องพา รุ่งอรุณออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้กาก้าก็กอดรุ่งอรุณแน่น ๆ สักพักเดินไปที่หน้าของโจรที่มีรอยแผลบนหน้าและพูดกับเขาเบา ๆ ว่า “เงินทั้งหมดของฉันได้มอบให้คุณแล้ว ได้โปรดปล่อยให้เราสองแม่ลูกไปเถอะนะคะ ”
โจรที่มีรอยแผลบนหน้าโบกมืออย่างชั่วร้าย“ ไม่ต้องกังวล เราทำตามกฎ คุณต้องรอให้เรายืนยันว่าเราได้รับเงินตามที่ตกลงกันไว้แล้วค่อยพูดถึงเรื่องปล่อยไป”
