The king of War – บทที่ 461 กับดัก

บทที่ 461 กับดัก

“แกกล้าจ้างนักฆ่าส่วนตัวเอาไว้ด้วย?” หวังหู่พูดอย่างโมโห

หวังหงเชียนในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำ จะไม่มีกำลังคนของตัวเองได้อย่างไร?

ในฐานะตระกูลใหญ่ และอยู่ในอิทธิพลอำนาจตระกูลใหญ่ ถึงแม้เขาจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำ ยังคงมีความเป็นไปได้ว่าจะโดนแทนที่ได้ทุกเมื่อ

ถ้าไม่มีแผนการที่คุ้มครองตนเองไว้บ้าง จะต่อสู้กับเหล่าพี่น้องที่จ้องตำแหน่งตนเองเหล่านั้นได้อย่างไร?

ไม่ใช่เพียงแค่หวังหงเชียน ยังมีญาติพี่น้องตระกูลหวังคนอื่นอีก ต่างมีผู้แข็งแกร่งที่ตนเองแอบเลี้ยงดูขึ้นมา

หวังหู่ก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน จะไม่รู้ได้อย่างไรกัน?

เพียงแต่แต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้าแสดงนักฆ่าที่ตนเองแอบเลี้ยงดูไว้ออกมาต่อหน้าสาธารณชนมาก่อน

หวังหงเชียน ยังเป็นคนแรก!

“คุณพ่อครับ ผมรู้ว่าพ่อโกรธมาก แต่ที่ผมสามารถบอกพ่อได้คือต่อให้ต้องสละตำแหน่งของผู้สืบทอดไป ผมก็ต้องแก้แค้นเพื่อลูกชายให้ได้!” หวังหงเชียนกัดฟันพูด

“แกถอยออกมาให้ฉันเลยนะ!” หวังหู่ตะโกนใส่

หวังหงเชียนส่ายหน้าแล้ว จากนั้นดวงตาทั้งสองมองไปยังหม่าชาว พูดแบบกัดฟันแน่น “แก สมควรตาย!”

“ฆ่าให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เขาสั่งการไป นักฆ่าทั้งสี่คนรีบพุ่งออกไปยังทิศทางของหม่าชาวทันที

ทันใดนั้น ทุกคนตกใจกันหมด!

หม่าชาวพูดจาแบบเย็นชา “ในเมื่อพวกแกวอนหาที่ตาย งั้นฉันจะช่วยพวกแกให้สมหวัง

นักฆ่าทั้งสี่รีบกระโจนไปทางหม่าชาว

สี่คนนี้ คือมือสังหาร แต่ไม่สู้พูดว่าเป็นผู้พลีชีพที่หวังหงเชียนเลี้ยงดูมา

เดิมทีหวังหงเชียนคิดจะรอตอนที่ตนเองสืบทอดตำแหน่งของผู้นำ เจอกับอันตรายถึงค่อยเปิดเผย“ผู้พลีชีพ”สี่คนนี้ออกมา

แต่นึกไม่ถึงว่าจะต้องเปิดเผยออกมาเร็วขนาดนี้

แต่นักฆ่าที่เขาภาคภูมิเป็นพิเศษ หม่าชาวกลับไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย เพียงแค่หัวเราะอย่างดูถูก จากนั้นทั้งตัวกลายเป็นภาพวืด พุ่งเข้าไปแล้ว

ในห้องโถงงานเลี้ยง เหมือนมีลมแรงคำรามครู่หนึ่ง เสื้อผ้าของคนนับไม่ถ้วนล้วนถูกพัดจนเกิดเสียงพึ่บพั่บ

หม่าชาวพุ่งเข้ามาตรงหน้าของนักฆ่าคนที่หนึ่ง ตบลงไปอย่างสบายๆ ทีหนึ่ง

“ตาย!”

นักฆ่าเย็นชาไร้ที่เปรียบ ทันใดนั้นในมือมีมีดที่คมกริบเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมา แทงอย่างแรงเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจของหม่าชาวโดยตรง

ท่าทางของนักฆ่าวิ่งเข้าไปแบบมุ่งเอาชีวิต

เขาพยายามสังหารหม่าชาวในทีเดียว

แต่ว่าแวบเดียวเขาก็รู้ว่าความคิดของตนเองโง่เขลามากแค่ไหน

“ปึง!”

หม่าชาวตบบนศีรษะของนักฆ่าไปทีหนึ่ง เสียง“แก๊ก”ดังขึ้นมา ชั่วพริบตาเดียวกะโหลกศีรษะแตกละเอียด

นักฆ่าคนแรก โดนตบจนร่างกายลอยขึ้นกลางอากาศ ตามมาด้วยเสียงดังสนั่นทีหนึ่ง ร่างกายของเขาร่วงลงแทบเท้าของหวังหงเชียนอย่างหนักอึ้ง

ตายราบคาบแล้ว!

หวังหงเชียนมองตรงเท้า นักฆ่าที่โดนตบจนสมองแตก หน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

“นี่……นี่เป็นไปได้ยังไง?”

บนหน้าของเขาตกใจกลัวอย่างยิ่ง

เพื่อที่จะอบรมเลี้ยงดูนักฆ่าสี่คนนี้ เขาเสียเงินไปจำนวนมากแค่ไหน มีเพียงเขาเองที่รู้แจ่มแจ้ง

แม้กระทั่งถูกส่งออกไปในสนามรบของต่างประเทศ เคยเป็นทหารรับจ้างด้วย

นักฆ่าสี่คนนี้ ไม่มียกเว้นสักคนเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งที่เคยผ่านการทดสอบที่ยิ่งใหญ่มา

ในอดีต ทีมของนักฆ่าสี่คนนี้อยู่ในสนามรบ เคยสังหารหัวหน้าของประเทศศัตรูมาแล้วด้วย

ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งชั้นนำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ไม่อาจโจมตีการร่วมมือของสี่คนนี้ให้แพ้ได้

แต่ว่าตอนนี้ คนหนึ่งก็ตายอยู่ในมือของหม่าชาวแล้ว

“ตึง! ตึง! ตึง!”

หวังหงเชียนยังไม่ทันได้สติกลับมาจากความตื่นตกใจเมื่อสักครู่นี้ ตามมาด้วยร่างกายสามคนโดนชนจนลอยกลางอากาศอีก

ทั้งหมดล้วนร่วงลงแทบเท้าของเขาอย่างหนักอึ้งกัน

ทุกอย่างเกิดขึ้นในช่วงเวลาเพียงชั่วพริบตา

จนถึงตอนนี้ นักฆ่าสี่คนที่เขาทุ่มเทให้มาหลายปี และใช้จ่ายกำลังทรัพย์ไปมหาศาลเพื่ออบรมเลี้ยงดู ล้วนถูกหม่าชาวโจมตีสังหารทั้งหมด

โดยเฉพาะลักษณะการตายของแต่ละคนล้วนแล้วแต่น่าสังเวชอย่างมาก

ไม่มียกเว้นสักคนเดียว ทั้งหมดล้วนถูกโจมตีจนเสียชีวิตในทีเดียว สมองยุบลง เสียชีวิตเนื่องจากบาดเจ็บที่สมอง

ไม่เพียงแค่หวังหงเชียนเท่านั้น ยังมีหวังหู่และคนอื่นๆ ก็ตกใจค้างถึงที่สุดไปด้วย

คนของตระกูลใหญ่ที่มาเข้าร่วมพิธีแต่งงานเหล่านั้น พากันตกใจกลัวจนร้องตะโกนขึ้นมาแล้ว

แขกผู้มีเกียรติทุกคนล้วนลุกขึ้นมา พุ่งออกไปทางด้านนอกห้องโถงงานเลี้ยงแล้ว

การตายของหวังไห่ก่อนหน้านี้ ยังไม่ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายมหาศาลเช่นนี้เลย แต่ว่าครั้งนี้ หม่าชาวลงมือโหดเหี้ยมที่สุด ชั่วพริบตาเดียวก็สังหารนักฆ่าสี่คน ถึงทำให้แขกตระกูลใหญ่ที่ชีวิตอยู่ดีกินดีเหล่านั้นตกใจจนขวัญกระเจิงแล้ว

ไม่นานแขกผู้มีเกียรติในห้องโถงใหญ่วิ่งหนีเกลี้ยงแล้ว เหลือเพียงคนของตระกูลหวังและตระกูลอ้ายที่ยังอยู่

หม่าชาวมองหวังหงเชียนอย่างดูถูกแวบหนึ่ง จากนั้นถอยกลับไปที่ด้านหลังหยางเฉินแล้ว ราวกับบอดี้การ์ดที่นิ่งสงบคนหนึ่ง เหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาแต่อย่างใด

“ชานี่ไม่เลว!”

ทันใดนั้นเสียงของหยางเฉินดังขึ้น ถึงทำลายความเงียบงันที่ดุจยามค่ำคืนนี้ลง

“เจ้าบ้านหวัง พูดขึ้นมาแล้ว ระหว่างฉันกับตระกูลหวังก็ไม่มีความแค้นอะไรกันนะ”

“สรุปเกิดเรื่องอะไร ฉันว่าเจ้าบ้านหวังน่าจะรู้ชัดเจนดี”

“หวังว่าเจ้าบ้านหวังอย่าโดนคนอื่นหลอกใช้ ไม่อย่างงั้นตระกูลหวังตายอย่างไร เกรงว่าแกจะไม่รู้ด้วยซ้ำ”

หยางเฉินพูดจาด้วยอารมณ์สงบนิ่ง

หลังจากนั้นเปลี่ยนเสียงทันใด มองทางอ้ายชวนที่อยู่ข้างกายหวังหู่ พูดจาด้วยความหมายลึกซึ้ง “ท่านอ้าย คุณเป็นคนฉลาด มีบางเรื่อง ไม่ต้องให้ผมบอก คุณน่าจะเข้าใจดีเหมือนกัน”

“เห็นแก่หน้าของอ้ายหลิน ผมสามารถไม่ถือสาหาความกับตระกูลอ้ายได้”

“แน่นอนว่านี่ต้องดูด้วยว่าตระกูลอ้ายเลือกแบบไหน”

หยางเฉินพูดจบ มองทางหวังหู่อีกครั้ง “ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ เดิมทีอ้ายหลินจะไม่ปรากฏตัวในงานแต่งของวันนี้มั้ง?”

“นี่นายหมายความว่าอะไร?”

อ้ายชวนถามขึ้นฉับพลัน

“คุณถามเจ้าบ้านหวังเอาเองเถอะ!” หยางเฉินพูดขึ้น

“หวังหู่ สรุปว่าเรื่องอะไรกัน? อ้ายหลินหลานสาวฉันล่ะ?” อ้ายชวนพูดอย่างโมโห ในสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นชา

ทันใดนั้นเขาสำนึกได้ว่าตนเองโดนหลอกเข้าแล้ว

สีหน้าหวังหู่ดูแย่เอามากๆ เขาย่อมรู้ดีเป็นธรรมดาว่านี่คือเหตุการณ์ที่ตระกูลหวงจัดขึ้น แต่จนถึงตอนนี้ คนของตระกูลหวงยังไม่ได้ปรากฏตัวขึ้นเลย

“ท่านอ้าย เรื่องนี้ฉันให้ความกระจ่างกับนายได้ แต่ว่าตอนนี้ ศัตรูร่วมของพวกเราเป็นเจ้าหนุ่มสองคนนี้ พวกเราควรจะร่วมมือต่อสู้สิ”

ไม่นานหวังหู่ตัดสินใจเลือกอยู่ในใจแล้ว

นั่นคือยังคงเลือกเชื่อใจตระกูลหวง!

เพราะเขาไม่มีทางเลือก ตระกูลหวงในฐานะหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู หากเขาไม่เชื่อใจ หรือว่าต้องไปเชื่อชายหนุ่มคนหนึ่งงั้นหรือ?

“หลานสาวฉันล่ะ?”

อ้ายชวนสอบถามเสียงเดือดดาล

“ท่านอ้าย หลานสาวนายสบายดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่พวกเราจะมาขัดแย้งภายในกันเอง รอจัดการเจ้าหนุ่มสองคนนี้เสร็จ นายอยากจะเอายังไงก็ได้ทั้งนั้น!” หวังหู่พูดยืนยัน

พูดจบ เขาก็ถลึงตาใส่หยางเฉิน กัดฟันแน่นพูดว่า “ไอ้หนุ่ม แกหยุดยุแหย่ให้แตกแยกกันได้แล้ว ตอนนี้อ้ายหลินปลอดภัยดีมาก!”

“ในเมื่อแกมองออกแล้วว่างานแต่งในวันนี้เป็นแค่ฉากบังหน้าที่จัดการแก งั้นฉันจะไม่ปิดบังต่อไปอีก จะเปิดเผยให้แกรู้”

“ในโรงแรมแห่งนี้ พวกฉันวางกับดักเอาไว้แล้ว แค่ปืนกลมือก็สิบกระบอก!”

“ตอนนี้แกยังคิดว่าแกจะสามารถเดินออกไปได้เหรอ?”

สีหน้าหวังหู่ดุร้ายเต็มที่ เดิมทีเขายังกลัวสถานะของหยางเฉินอยู่ จึงไม่กล้าลงมือมั่วซั่ว

แต่ว่าตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว ถึงแม้สถานะของหยางเฉินจะสูงส่งแค่ไหน เขาก็ทำได้เพียงยืนหยัดลงมือด้วย

ไม่อย่างนั้นหากหยางเฉินไม่ตาย ตระกูลหวังคงเกิดความวุ่นวายไปทั่ว

เพียงอาศัยชายหนุ่มข้างกายหยางเฉินคนนั้น กำลังการสู้รบอันยิ่งใหญ่ที่แสดงออกมาทั้งหมด ก็เพียงพอทำให้ตระกูลหวังเสียหายไปครึ่งหนึ่ง

แต่ที่ทำให้เขาผิดหวังคือ เขาไม่เคยเห็นความหวาดกลัวจากบนหน้าของหยางเฉินเลยสักนิด แต่กลับมองเห็นการเหยียดหยามนิดๆ ที่มุมปากของหยางเฉิน

The king of War

The king of War

Status: Ongoing

ห้าปีก่อน หยางเฉินเพื่อให้ตัวเองคู่ควรกับฉินซี เขาจากไปโดยไม่ร่ำลา ห้าปีต่อมา เขาพกความสามารถอันน่าทึ่ง กลับมาอย่างรุ่งโรจน์ เพียงแต่ว่าพอมาถึง กลับพบว่าตนมีลูกสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคน

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท