“อีกอย่าง คุณบอกไปแล้วว่าไวน์แก้วนี้มอบให้แฟนของฉันโดยคุณชายเฉา ในเมื่อได้มอบให้กับแฟนของฉันแล้ว ฉันควรทำอย่างไรกับไวน์แก้วนี้ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลยใช่ไหมล่ะ?”
เมื่อได้ยินหยางเฉินบอกว่าเธอเป็นแฟนสาวของเขา แก้มขอเซี่ยเหอก็แดงขึ้นทันที
แต่เธอรู้ว่าหยางเฉินบอกว่าเธอเป็นแฟนของหยางเฉินเพียงเพื่อช่วยตัวเอง
“คุณชายเฉาคือใคร?พวกคุณล่ะคือใคร?พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธไวน์ของคุณชายเฉา?
พนักงานเสิร์ฟพูดอย่างโกรธเคือง ดูเหมือนว่า เซี่ยเหอไม่ยอมรับไวน์ของเฉาชิงมันช่างเลวร้ายขนาดไหน
“คุณ……”
เซี่ยเหอโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร
“คุณเป็นอะไรคุณ? ถ้าไม่ใช่เพราะความงามหน่อย คิดว่าคุณชายเฉาจะมองคุณเหรอ?”
พนักงานเสิร์ฟพูดอย่างภาคภูมิใจ”แฟนของคุณเทไวน์จากคุณชายเฉา เขาทำแบบนี้ไม่ได้ วันนี้เขาต้องขอโทษคุณชายเฉา!”
“ขอโทษ?”
หยางเฉินขมวดคิ้ว“แล้วเธอคือใคร? เธอกล้าที่จะพูดจาแบบนี้ต่อหน้าฉัน?”
“ให้เวลาคุณพ้นสายตาฉันภายในสิบวินาที ไม่งั้นก็อย่ามาโทษฉันทำอะไรคุณลงไป!”
หยางเฉินเคยเห็นคนที่ดูถูกคน แต่เขาไม่เคยเห็นคนที่ดูถูกคนแล้วยังมาทำท่าทางอะไรแบบนี้มาก่อน
เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟในบาร์ แต่เนื่องจากตัวตนของเฉาชิง เธอจึงกล้าโต้ตอบแขกที่มาที่บาร์
“จะทำไม? อยากตบฉันไหมล่ะ? มาสิ! ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าแน่จริงก็มาตบสิ!”
ทัศนคติของพนักงานเสิร์ฟยิ่งเย่อหยิ่งยิ่งขึ้น และเธอก็ยื่นใบหน้าของเธให้หยางเฉิน ราวกับว่าเธอไม่ได้กังวลว่าหยางเฉินจะตบเธอ
“เปี๊ย!”
หยางเฉินไม่ไว้หน้าพนักงานเสิร์ฟ และตบหน้าอีกคน
เซี่ยเหอก็ตกตะลึง เธอแค่อยากจะเชิญหยางเฉินให้มาดื่มชา แต่โดยไม่คาดคิดเธอได้สร้างปัญหาให้กับหยางเฉิน “นี่คุณกล้าดียังไงมาตบฉัน”
พนักงานเสิร์ฟปิดหน้าของเธอด้วยความไม่เชื่อ
“คุณเอาหน้ามารวมกันแล้วปล่อยให้ฉันตีคุณ คุณไม่ได้ให้ฉันตีคุณเหรอ”
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเคยเห็นหญิงสารเลวแบบคุณมาก่อน แต่ฉันไม่เคยเห็นใครที่สารเลวเหมือนคุณ มีนิสัยที่ชอบถูกตบแบบนี้”
พนักงานเสิร์ฟกำลังจะพูดโต้กลับ แต่ทันใดนั้นเธอก็พบกับดวงตาที่แหลมคมของหยางเฉิน ซึ่งทำให้เธอตัวสั่น และปิดปากของเธอทันที แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อหยางเฉิน
“ไอ้หนู กล้ามารังแกคนของฉันอย่างงี้ นายไม่เห็นหัวฉันเลยสักนิด!”
ในที่สุดเฉาชิงก็ไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้ และเดินมาด้วยรอยยิ้ม
เขาถือแก้วอยู่ในมือ เขย่าเบา ๆ และของเหลวสีแดงไวน์ในแก้วก็สั่นเบา ๆ
“คุณชายเฉา ไอ้สารเลวนี้ตบหนู ต้องช่วยหนูจัดการมันนะคะ!”
เมื่อพนักงานเสิร์ฟเห็นเฉาชิงเดินมา เธอจึงเข้าไปเกาะติดทันที และพูดด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร
“สารเลวนี้เป็นคนของนายเองเหรอ?”
หยางเฉินหัวเราะและพูดว่า “ไม่คิดว่าคุณชายเฉาชอบเก็บขยะมากขนาดนี้ ไม่รู้สึกว่าสกปรกเหรอ?”
เมื่อพนักงานเสิร์ฟได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความชั่วร้าย นางกัดฟันพูดว่า “ไอ้หนู คุณชายเฉาอยู่ที่นี่แล้ว นายยังกล้าที่จะดูถูกฉันอีก นายไม่เห็คุณชายเฉาอยู่ในสายตาเลย เป็นการหาทางตายชัดๆ”
หยางเฉินไม่สนใจพนักงานเสิร์ฟ หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาและจิบชา
เฉาชิงหรี่ตาลงเล็กน้อยและจ้องไปที่หยางเฉิน ราวกับว่าเขาต้องการมองหยางเฉินอย่างชัดๆ
มีใบหน้าของคนอย่างมากมายเกิดขึ้นที่หัวสมองของเขา แต่ยังไงก็ไม่มีหยางเฉินอยู่ในนั้น
“นายพูดถูก มันเป็นแค่ขยะ มันไม่ได้อยู่ในสายตาฉัน”
หลังจากที่เฉาชิงพูดจบ เขาก็ผลักสาวเสิร์ฟออกไป“ไปให้พ้น!”
“คุณชายเฉา!”
พนักงานเสิร์ฟประหลาดใจ ไม่คิดว่าเฉาชิงจะเรียกเธอว่าขยะ
เฉาชิงเหล่มองสาวเสิร์ฟ พนักงานเสิร์ฟก็รู้สึกตัว กัดริมฝีปากสีแดงของเธอแน่น และหันหลังกลับอย่างรวดเร็วเพื่อจากไป
ก่อนจากไปเขาจ้องไปที่หยางเฉินอย่างแรง
“คนสวย เรามีพรหมลิขิตจริงๆ เราเพิ่งเจอกันที่สนามบินเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกเร็วขนาดนี้”
เฉาชิงมองไปที่ เซี่ยเหอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บอกตามตรง ฉันตกหลุมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณ”
“ถ้าคุณเต็มใจที่จะไปกับฉัน บัตรธนาคาร10 ล้านใบนี้เป็นของคุณ”
ในขณะที่พูด เฉาชิงได้นำบัตรธนาคารออกมาแล้วนำวางไว้หน้าเซี่ยเหอ
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการถูกปฏิเสธของ เซี่ยเหอเลย เพราะเขาใช้วิธีเดียวกันเพื่อได้ผู้หญิงสวย ๆ มามากมาย เขาเคยทำมาแล้ว ซึ่งได้ผลทุกครั้ง
สำหรับหยางเฉิน ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยก้วยซ้ำ
ในสถานที่เมืองเยี่ยนตูนี้ ในอายุวัยเดียวกัน มีใครที่อยู่ในสายตาเขาได้ล่ะ?
สีหน้าของ เซี่ยเหอมืดมนและไม่แน่ใจ และเธอก็โกรธมาก แต่เธอกังวลว่าจะสร้างปัญหาให้ หยางเฉิน เธอกัดฟันแล้วพูดว่า “คุณเฉา โปรดให้เกียรติด้วยนะคะ ฉันมีแฟนแล้ว”
พูดจบ เซี่ยเหอกอดแขนของหยางเฉินแน่นและแสดงตำแหน่งของเธอ
เฉาชิงประหลาดใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดว่าจะมีคนปฏิเสธเงินสิบล้านของเขา
“ไอ้หนู ฉันชอบผู้หญิงของนาย ปล่อยให้เธออยู่กับฉันหนึ่งคืน บัตรใบนี้เป็นของนาย”
เฉาชิงวางบัตรธนาคารที่ เซี่ยเหอโยนกลับมาไว้ตรงหน้าเซี่ยเหอ
ในสายตาของเขา เสื้อผ้าของหยางเฉินนั้นธรรมดามาก และเมื่อมองแวบแรก เขาเป็นตัวละครตัวเล็กที่อยู่ด้านล่าง
เขามั่นใจว่าสิบล้านจะทำให้หัวใจของหยางเฉินเต้นแรง
“สิบล้านไม่พอ!”
หยางเฉินส่ายหัวและยื่นห้านิ้วออกมาทันที”ให้ฉันห้าสิบล้าน ฉันจะพิจารณา!”
“หยางเฉิน…”
เซี่ยเหอมอง หยางเฉินด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ
เฉาชิงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในไม่ช้า เขาก็หัวเราะและหยิบบัตรธนาคารออกมาอีกครั้งอย่างมีความสุข
“บัตรนี้มีห้าสิบล้านล้าน ไม่มีรหัสผ่าน ตรวจสอบได้ตอนนี้”
เฉาชิงวางบัตรธนาคารไว้ข้างหน้าหยางเฉิน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แต่จากนี้ไป เธอจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาย”
หยางเฉินหัวเราะและใส่บัตรลงในกระเป๋าของเขาโดยตรง
เซี่ยเหอตกใจอย่างมาก จากที่เธอรู้เกี่ยวกับ หยางเฉิน เขาจะไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้าเธอ หยางเฉิน ได้เอาไปห้าสิบล้านจาก เฉาชิง
หลังจากที่ไม่ได้เจอเขามาครึ่งปี เขาก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยเหรอ?
“เราควรกลับบ้านแล้ว!”
ขณะที่เซี่ยเหอยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เสียงที่นุ่มนวลของ หยางเฉินก็ดังขึ้นในหูของเธอ
เซี่ยเหอยังไม่ได้ดึงสติ หยางเฉินจับมือเธอแล้วดึงเธอและจากไป
เฉาชิงก็ตกตะลึง เมื่อเห็นว่าหยางเฉินดึง เซี่ยเหอออกไปหลายเมตรแล้วเขาก็รู้ว่าเขาถูกหลอก
“ไอ้หนู หยุดเดี๋ยวนี้!”
เฉาชิงตะโกนอย่างโกรธจัด
หลังจากการตะโกนโกรธของเขา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโรงแรมเจ็ดหรือแปดคนรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อปิดกั้นเส้นทางของหยางเฉินและ เซี่ยเหอ
เมื่อเห็นฉากนี้ ลูกค้าในบาร์ต่างตื่นเต้นและแทบรอไม่ไหวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“คุณชายเฉา นี่จะให้เราอยู่ที่นี่เหรอ?”
หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
