แต่หลังจากที่หยางเฉินฉีกสัญญาทั้งหมดทิ้ง เขาก็พูดไปด้วยหัวเราะไปด้วยว่า“ผมไม่ได้บอกว่า จะยอมจำนนคุณนะ”
เฉาจื้อเลิกคิ้ว เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินไม่มีความคิดจะยอมจำนนตัวเอง
ซุนซวี่ตกตะลึง ราวกับเห็นโอกาส
“ตระกูลซุนจะให้ทุกอย่างกับผมหรือไม่ ผมไม่สนใจหรอกนะ แต่สิ่งที่ตระกูลซุนติดค้างผม ต้องคืนให้ผม！”
หยางเฉินยกมือขึ้นแล้วเหลือบมองไปที่นาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ แล้วมองที่ซุนซวี่พลางกล่าวว่า“เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดิน ปัดเศษขึ้นไป คิดเป็นสามชั่วโมง”
“ก่อนหน้านี้ผมบอกแล้วว่า หนึ่งชั่วโมง คิดดอกเบี้ยหนึ่งหมื่นล้าน”
“ตอนแรกคุณติดผมสองหมื่นล้าน บวกกับสามหมื่นล้านที่เป็นค่าเกินเวลา ทั้งหมดห้าหมื่นล้าน”
“คืนหนี้มาก่อนเถอะ หลังจากนั้นตระกูลซุนจะมอบให้ตระกูลเฉาก็ดี หรือจะดับมอดม้วยไม่เอง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”
ซุนซวี่อ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
เดิมทีเขายังกังวล ว่าหยางเฉินจะยอมจำนนต่อเฉาจื้อ หลังจากนั้นเฉาจื้อจะฆ่าตนเอง
แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะฉีกสัญญา เพื่ออยากให้ตระกูลซุนยังคงเป็นของตระกูลซุน รอหลังจากที่ชดใช้ห้าหมื่นล้านแล้ว ตระกูลซุนจะแลกเปลี่ยนอะไรกันยังไง เขาไม่สนใจ
รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉาจื้อหายไป ดวงตาของเขามีลำแสงเย็นวาบสะท้อนออกมา เขาหรี่ตากล่าวว่า“เยี่ยนตู ไม่อนุญาตให้คนเก๋าอย่างแกอยู่ที่นี่！”
“ในเมื่อแกเก๋าขนาดนี้ งั้นก็คงต้องตายแล้วล่ะ！”
“ฉันจะโอกาสแกอีกครั้ง ถ้าไม่ยอมจำนน ก็ตายซะ！”
หยางเฉินไม่มองเฉาจื้อแม่แต่นิดเดียว ดวงตาทั้งคู่ยังคงจ้องมองไปที่ซุนซวี่“ให้เวลาคุณคิดสิบวินาที ถ้าเกินสิบวินาที ในทุกนาที เพิ่มหนึ่งหมื่นล้าน！”
ซุนซวี่รู้สึกแค่ว่าบ่าทั้งสองข้าง แบกภูเขาอยู่
หยางเฉินในตอนนี้ ทรงพลังมาก มันทำให้เขาไม่กล้าโต้ตอบกับอีกฝ่าย
แต่เฉาจื้อ ก็เป็นคนที่เขายั่วยุไม่ได้เช่นกัน
ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็ไม่อยากเผชิญหน้าทั้งนั้น
แต่ตอนนี้ เขากลับต้องเผชิญหน้ากับคนใหญ่คนโตในสายตาเขาถึงสองคนด้วยกัน
“เวลาสิบวินาทีถึงแล้ว บอกคำตอบของคุณมาซะ”จู่ๆหยางเฉินก็พูดขึ้นมา
ซุนซวี่ถึงได้สติกลับมา แล้วกัดฟันพูดว่า“หยางเฉิน อย่าได้คืบจะเอาศอกนะ ฉันไม่ติดหนี้แกแม้แต่แดงเดียว สำหรับค่าชดใช้สองหมื่นล้านนั่น ไอ้หลงเถิงบ้านั่นมันเป็นคนพูดเอง”
“เขาบอกว่าให้ฉันชดใช้ให้แกสองหมื่นล้าน ฉันก็ต้องชดใช้ให้แกสองหมื่นล้านงั้นหรอวะ？”
“มีสิทธิ์อะไรกัน？เขาเป็นใคร？แล้วแกเป็นใคร？พวกแกมีสิทธิ์อะไรให้ฉันชดใช้ให้แก？”
“ตอนนี้ ฉันเป็นคนของคุณชายเฉา ถึงแกจะฉีกสัญญาของเราทิ้ง แต่ทุกอย่างในตระกูลซุน ยังคงเป็นของคุณชายเฉาอยู่ดี”
“แกอยากแตะต้องฉัน ก็ต้องถามคุณชายเฉาก่อนว่าเขายอมไหม！”
ซุนซวี่กัดฟันพูด ด้วยใบหน้าเดือดดาล
ตอนนี้ เขาไม่มีตัวเลือกใดๆทั้งสิ้น ทำได้เพียงแค่ติดตามเฉาจื้อต่อไป อาจจะพอมีทางรอด
“ผ่านไปอีกหนึ่งนาทีแล้วนะ ตอนนี้ตระกูลซุนติดหนี้ผมหกหมื่นล้าน”
หยางเฉินมองดูเวลา แล้วกล่าวอย่างใจเย็น
“ไอ้หนุ่ม แกคิดว่าฉันไร้ตัวตนงั้นหรอห้ะ？”
เฉาจื้อกระแทกกำปั้นไปที่โต๊ะน้ำชาเสียงดัง“ปึ้ง” โต๊ะน้ำชาไม้เนื้อแข็ง แต่กลับเหลือร่องรอยของหมัดทิ้งไว้
คิดไม่ถึงว่า เฉาจื้อจะมีวิชาศิลปะป้องกันตัวอยู่บ้าง
“ทำไมหรอครับ？คุณชายเฉาคิดจะ ชดใช้หนี้แทนตระกูลซุนหรอครับ？”
หยางเฉินพูดอย่างยิ้มๆ
“ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นฉันจะสงเคราะห์เอง！”
เฉาจื้อโกรธมาก เขายกมือขึ้นมา ทันใดนั้นบอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา ก็พุ่งตัวเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน
“ปึ้ง！”
หยางเฉินใช้เท้าเตะโต๊ะน้ำชา เสียงดังสนั่น โต๊ะน้ำชาพลิกตลบกลางอากาศทันที
“ปึ้งๆ！”
โต๊ะน้ำชาหลายร้อยกิโล หลังจากที่ปลิวอยู่กลางอากาศ แล้วก็กระแทกไปบนร่างของบอดี้การ์ดสองคนของตระกูลเฉา
เฉาจื้อสีหน้าเปลี่ยนไป เขารู้ดีว่าหยางเฉินเก่งมาก แต่คิดไม่ถึงว่า เขาเตะครั้งเดียวก็สามารถทำให้โต๊ะน้ำชาปลิวกระเด็น กระแทกบอดี้การ์ดของตระกูลเฉาสองคนออกไปได้
ซุนซวี่เบิกตากว้าง แล้วมองดูบอดี้การ์ดของตระกูลเฉาสองคนที่กระอักเลือดเพราะถูกโต๊ะน้ำชากระแทก
“เพี๊ยะ！”
ชั่วพริบตาเดียว หยางเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าของเฉาจื้อ เขายกมือขึ้นฟาดไปที่หน้าของเฉาจื้อ
“จะให้ผมยอมจำนนงั้นหรอ？”
“เพี๊ยะ！”
“ไม่ยอมจำนนคุณฆ่าผมรึไง？”
“เพี๊ยะ！”
“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร？ถึงกล้าจองหองต่อหน้าผมอย่างนี้？”
หยางเฉินตบหน้าของเฉาจื้อติดต่อกันห้าถึงหกครั้ง เฉาจื้อถูกตบจนรู้สึกมึนงง
เขาเป็นถึงทายาทบ้านหลังที่สามของตระกูลเฉา เป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญของตระกูลเฉาแห่งราชวงศ์ แต่กลับมีคนกล้าตบหน้าตัวเองแบบนี้？
“หยางเฉิน แกมันรนหาที่ตาย！”
เฉาจื้อตะคอกด้วยความเดือดดาล เขาเหวี่ยงหมัดเพื่อไปทักทายบนใบหน้าของหยางเฉิน
“ปึ้ง！”
เพียงแต่เขาไม่ทันได้แตะต้องหยางเฉิน ในทางกลับกันยังถูกหยางเฉินถีบกระเด็น จนกระอักเลือดออกมา
“ผ่านไปอีกสามนาทีแล้วนะ หนี้ที่คุณติดผม จะเพิ่มอีกสามหมื่นล้านแล้วนะ คิดให้คุณจำนวนเต็มแล้วกัน หนึ่งแสนล้าน เจ้าบ้านตระกูลซุนคิดจะคืนผมเมื่อไรหรอครับ？”
หลังจากที่หยางเฉินเตะเฉาจื้อกระเด็นไป เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาจ้องมองไปที่ซุนซวี่เพื่อให้เขาชดใช้หนี้ด้วยสีหน้าชั่วร้าย
วินาทีนี้ ซุนซวี่ตกตะลึง
คุณชายเฉาที่เป็นผู้สูงส่งในราชวงศ์ในสายตาของเขา แต่กลับถูกหยางเฉินตบหน้า แล้วถูกเตะกระเด็นจนกระอักเลือด
“หยางเฉิน ทำไมแกถึงกล้าทำร้ายคุณชายเฉา？”
“เขาเป็นถึงทายาทบ้านหลังที่สามของตระกูลเฉาแห่งราชวงศ์เชียวนะ เป็นผู้ควบคุมบ้านหลังที่สามของตระกูลเฉาในอนาคต”
“แกกล้าแตะต้องเขา ก็เท่ากับแตะต้องตระกูลเฉาแห่งราชวงศ์ แกรู้ไหมว่าราชวงศ์หมายถึงอะไร？”
ซุนซวี่ถามคำถามติดต่อกันหลายคำถาม เพราะหวาดกลัว สีหน้าบนใบหน้าจนเริ่มบิดเบี้ยว
หยางเฉินตอบด้วยสีหน้าเมินเฉยว่า“ผมไม่สนหรอกนะว่าเขาจะเป็นใคร จะขัดขวางการทวงหนี้ของผมไม่ได้！”
“ถ้าคุณยังกล้าเสียเวลาต่อไป ค่าชดใช้ก็จะเพิ่มขึ้น หนึ่งนาทีหนึ่งหมื่นล้านเชียวนะ”
“ถ้าคุณไม่รีบ ผมก็ไม่เป็นไร คุณถ่วงเวลาไปเรื่อยๆเลยก็ได้ ดูสิว่าคุณชายเฉาในสายตาของคุณ จะคุ้มครองคุณได้ไหม？”
หยางเฉินเผยให้เห็นรอยยิ้มเดียงสา แต่ในสายตาของซุนซวี่ กลับมีความรู้สึกบางอย่างที่น่าขนลุก
“ฉันไม่มีหรอกนะหนึ่งแสนล้าน ให้ได้มากสุดห้าหมื่นล้าน！”
ซุนซวี่กัดฟันพูด ถึงเขาจะไม่อยากให้เงินแค่ไหน แต่หยางเฉินทรงพลังมากเกินไป แม้แต่เฉาจื้อยังกล้าทำร้าย นับประสาอะไรกับเขาล่ะ？
แต่ว่า ห้าหมื่นล้านเป็นจำนวนตัวเลขที่เขาเอาออกมาได้มากที่สุดแล้ว
“ผมอย่างผมน่ะ ขี้เหนียวมาก ไม่อนุญาตให้คนอื่นติดหนี้ผมแม้แต่แดงเดียวหรอกนะ”
หยางเฉินพูดต่อไปอย่างใจเย็น“เอาเงินออกมาไม่ได้ ใช้กิจการชดใช้แทนก็ได้นะ”
“จริงด้วยสิ ผมจำได้ว่าภายใต้ตระกูลซุน เหมือนจะมีบริษัทสื่อบันเทิงนะ ชื่อซิงเฉินมีเดียใช่ไหม？มูลค่ากว่าสี่หมื่นล้านเลยหนิ”
“เอาแบบนี้แล้วกัน เอาซิงเฉินมีเดียกับเงินสดอีกห้าหมื่นล้าน ผมกับตระกูลซุนจะถือว่าจบกันไป”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซุนซวี่ก็ตัวสั่น คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะรู้มากขนาดนี้ แม้แต่ตระกูลซุนมีบริษัทซิงเฉินมีเดียที่มีมูลค่ากว่าสี่หมื่นล้านเขายังรู้
เพียงแต่ ช่วงหลายปีมานี้ ซิงเฉินมีเดียกำลังเติบโตไปด้วยดี นี่เป็นแห่งทำรายได้ให้ตระกูลซุนเชียวนะ ในทุกปีมันสามารถสร้างกำไรให้กับตระกูลซุนได้หลายพันล้าน
จากทิศทางการเติบโตในตอนนี้ คาดว่ามูลค่าทางการตลาดในปีหน้าจะเพิ่มสูงขึ้นเป็นห้าหมื่นกว่าล้าน กระทั่งอาจจะถึงหกหมื่นล้านก็เป็นได้
จะให้ส่งมอบให้กับหยางเฉิน เขาเสียดายมากจริงๆ
“ทำไมหรอครับ？เจ้าบ้านซุนไม่ยอมรับหรอครับ？
