ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่าง หยางเฉินและฉินซี ไม่อย่างนั้นทำไมฉินซีจะร้องไห้หลังจากที่โทรคุยกับหยางเฉิน?
“เอาล่ะ เสี้ยวเสี้ยวอยึคิดมากในเรื่องนี้เลย พ่อกับแม่ไม่หย่ากันแน่นอน ป้าสัญญากับเธอ”
ฉินยียื่นมือไปจับมือของเสี้ยวเสี้ยว: “ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกัน”
เมื่อพวกเขาไปที่โต๊ะอาหาร ฉินซีกำลังถือชามจ้องมองไปที่แพนเค้กไข่บนโต๊ะอย่างเหม่อลอย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ฉินยีกับเสี้ยวเสี้ยวเข้ามา
เมื่อเห็นฉินซีเป็นเช่นนี้ ฉินยีก็กังวลมากขึ้น
ฉินต้าหย่งสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับลูกสาวของเขา แต่เขาไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้ เพียงแค่มองไปที่ ฉินยีแล้วถามด้วยตาของเขา
ฉินยีส่ายหัวและพูดว่า “พ่อคะ อาหารเช้าวันนี้ดูหรูหราจังเลย!”
ฉินต้าหย่งหัวเราะแล้วพูด “ช่วงนี้เห็นพวกหนูทำงานหนักกัน พ่อแค่อยากพวกหนูได้กินอาหารเช้าที่ดี จะมีเรี่ยวแรงที่จะทำงานต่างๆ”
การสนทนาระหว่างพ่อและลูกสาวทำให้ฉินซีกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอยังคงไม่พูดอะไรและก้มหน้าลงกิน
“เสี่ยวยี วันนี้ลูกไปส่งพี่สาวของด้วยนะ สภาพเธอแบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะขับรถไม่ได้”
หลังจากฉินซีกินเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังกลับและออกจากห้อง ฉินต้าหย่งพูดอย่างรวดเร็วว่า “ฉันจะส่งเสี้ยวเสี้ยวเอง”
“โอเคค่ะ!”
ฉินยีม่ได้พูดอะไรและรีบวิ่งตามไป
หยางเฉินเห็นด้วยตาของเขาเองว่า ฉินซีเดินออกจากคฤหาสน์ด้วยท่าทางสิ้นหวัง
หลายครั้ง เขามีความปรารถนาที่จะพุ่งออกไป แต่เขากลัวว่ารูปลักษณ์ของเขาจะทำให้ฉินซีเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกลั้นไว้
โชคดีที่ ฉินยีไล่ตามเธอ ดึงฉินซีแล้วพูดว่า “พี่ ฉันมีต้องไปคุยงาน พอดีเลยที่จะผ่านแมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ป พอดีเลยฉันไปส่งแกที่บริษัท”
ก่อนที่ฉินซีจะตอบสนอง เธอถูก ฉินยียัดเข้าไปในรถ
ระหว่างทางฉินซีไม่ได้พูดอะไร ฉินยีไม่ได้พูดถึงหยางเฉิน และเอาแต่พูดถึงสิ่งที่น่าสนใจในบริษัท
และฉินซีเหลือบมองฉินซีเป็นช่วงๆ ดวงตาสีแดงที่บวมทำให้ ฉินยีรู้สึกเจ็บใจไปหมด
หลังจากส่งฉินซีไปที่แมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ปแล้ว ฉินยีก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่ เกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่เขยกับแกกันแน่?”
เมื่อ ฉินยีถามคำถามเช่นนี้ ฉินซีก็ตื่นตระหนก: “ก็ไม่ได้เป็นไร ไม่มีอะไรนิ!”
ฉินยีพูดด้วยใบหน้าจริงจัง: “พี่ อย่าโกหกฉันเลย มีอะไรผิดปกติระหว่างพี่เขย ฉันจะไม่รู้ได้ไง?”
“ตั้งแต่เด็ก แกก็มีอะไรใบหน้าของแกก็ปกปิดไม่ได้ แกเป็นแบบนี้มาแต่เช้าแล้ว”
“คนที่ทำให้แกเป็นเช่นนี้ คงจะมีเพียงหยางเฉินคนเดียว”
ฉินซีเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับเด็กที่ทำอะไรผิด ก้มหัวและไม่พูดอะไรสักคำ
ฉินไม่ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นไปอีก คว้าไหล่ของฉินซีแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “พี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของแกเลยนะ แกก็ไม่อยากบอกฉันเหรอ?”
“หรือแกไม่เคยเห็นฉันเป็นน้องสาวของแก?”
ฉินซีเงยหน้าขึ้น มีแต่น้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: “แกเป็นน้องสาวฉัน ทั้งชีวิตก็มีแกเป็นน้องสาวคนเดียวเท่านั้น!”
เมื่อเห็นฉินซีที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหล หัวใจของ ฉินยี ก็อ่อนลงอย่างกะทันหัน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถาม เธอเอาแขนโอบไหล่พี่สาวของเธอ และพูด: “พี่ ฉันจะไม่บังคับพี่ตอบแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอยังมีน้องสาวคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอ!”
ฉินซีไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น จากที่ ฉินยีปลอบโยนเป็นเวลานาน เธอลงจากรถและไปที่ แมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ป
หลังจากดูฉินซีเข้าไปในแมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ปแล้ว ฉินยีก็โทรเบอร์ออก: “หยางเฉิน นายไปทำอะไรให้พี่สาวฉัน”
หยางเฉิ ซึ่งรับสายก็ได้ยิน ฉินยี พูดเช่นนี้ และในที่สุดเขาก็สรุปได้แล้วว่า หน้าตาที่ดูไร้เรี่ยวแรงของฉินซีนั้นเป็นเพราะตัวเขาเองจริงๆ
“เสี่ยวยี ฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับพี่สาวเธอ มีเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย แกวางใจได้เลย สักสองสามวันถฉันทำงานของฉันเสร็จ ฉันจะไปอธิบายให้หล่อนฟังเอง”
หลังจากที่หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูด
“ไม่ยางเฉิน! นายนิตัวดีจริงๆ เลยนะ นายรู้ไหมว่าพี่สาวฉันเสียใจสักแค่ไหน?”
“เพราะนาย เธอร้องไห้ทั้งคืนและตาของเธอก็บวมมากเลยด้วย”
“นายยังมีหน้ามาบอกให้รออีกสองสามวัน รอให้นายเสร็จงานของนายก่อน แล้วค่อยไปอธิบายให้พี่ฉันฟัง?”
“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ งานของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นพวกเราเองที่จัดการทั้งหมด นายเป็นแค่คนสั่งทำการ นายมีเรื่องสำคัญอะไรให้ยุ่งนัก?”
“ยุ่งจนไม่มีเวลามาอธิบายให้พี่ฉัน?”
ฉินยีพูดอย่างโกรธเคือง
หัวใจของหยางเฉินขมขื่นมากขึ้น เขาไม่สามารถบอก ฉินยีได้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อคืนนี้และได้รับบาดเจ็บที่ผิวหนัง ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้ฉินซีรู้ไม่ได้ใช่ไหม
“เสี่ยวยี แกเชื่อใจฉันสักครั้งได้ไหม ฉันไม่สามารถไปหา เสี่ยวซีเพื่ออธิบายได้ในตอนนี้”
หยางเฉินพูดว่า “อย่างงี้ดีไหม ฉันจะโทรหาเสี่ยวซีตอนนี้และอธิบายให้เธอฟังก่อน”
“ไอ้สารเลว! หยางเฉิน นายมันสารเลว!”
ฉินยีพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันไม่สนใจว่าทำไมนายถึงไม่สามารถอธิบายต่อหน้าพี่สาวฉัน นายทำพี่สาวเสียใจ ก็คือเป็นนายเองที่ผิด!”
“ฉันก็จะไม่ทำแล้ว ลาออก ฉันจะลาออก”
“หลังจากนี้ เรื่องต่างๆ นาๆ ของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป นายไปจัดการเอง!”
หลังจากที่พูดจบ ฉินยีก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากที่ ฉินยีวางสายแล้ว หยางเฉินก็ตกตะลึงในทันที
เดิมทีคิดว่าเหตุการณ์เมื่อคืนได้หลอกลวงฉินซีไปแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่
มิฉะนั้น ฉินซีจะไม่ร้องไห้ทั้งคือนแน่นอน
ในขณะนี้ ภาพเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัวของหยางเฉินโดยอัตโนมัติ
ฉินซีนั่งบนเตียงและมีเสี้ยวเสี้ยวหลับอยู่ข้างๆ เธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
เมื่อคิดถึงฉากนี้ หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะแตกสลาย
เขาโทรหาฉินซีทันที และในไม่ช้าระบบก็ดังขึ้น: “ขออภัย หมายเลขที่คุณโทรไม่สามารถใช้ได้ชั่วคราว โปรดโทรอีกครั้งในภายหลัง!”
โทรไปหลายครั้งติดแต่ก็มีเสียงออกแบบนี้เหมือนเดิม
“เธอน่าจะบล็อกเบอร์โทรศัพท์ฉัน”
หยางเฉินส่ายหัวอย่างขมขื่น: “ดูเหมือนว่าคราวนี้มันทำร้ายเธอจริงๆ”
จากนั้นเขาก็โทรหา ฉินยีอีกครั้ง
แม้ว่า ฉินยีไม่ได้บล็อกเขา แต่ทุกครั้งที่เสียงกริ่งดังขึ้น เธอก็วางสายโทรศัพท์ของหยางเฉิน
หยางเฉินดูหมดหนทาง: “ตอนนี้เป็นโอกาสที่จะอธิบายก็ไม่มีแล้ว!”
หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์มือถือของหยางเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาและเห็นว่าเป็นของลั่วปิง
“ท่านประธานครับ ทำไม ฉินยีถึงลาออกล่ะครับ? ฉินซีก็ต้องการลาออกเช่นกันครับ”
ลั่วปิงรู้สึกตกใจมากและถามอีกครั้ง: “ท่านประธานครับ เกิดไรขึ้นรึเปล่าครับ? ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดสำหรับการพัฒนาของ เยี่ยนเฉินกรุ๊ป บริษัทไม่มีพวกเขาไม่ได้นะครับ!”
“ฉินซีก็ลาออกด้วย?”
หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจ
เขาสามารถเข้าใจการลาออกของ ฉินยี แต่ทำไมฉินซีถึงลาออก?
ดูเหมือนว่าเรื่องคืนนี้จะเข้าใจกันผิดไปใหญ่แล้ว ไม่เช่นนั้นฉินซีจะไม่ลาออก
“โอเค ฉันรู้แล้ว!”
หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขาก็วางสาย
ตอนนี้คือต้องหาวิธีอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่แล้ว มิฉะนั้นฉินซีและ ฉินยีจะไม่กลับไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปแน่นอน
สองวันต่อมา หยางเฉินก็ไม่กลับบ้าน
เขาไม่กล้าพบใครเลยจนกระทั่งวันที่สาม เมื่ออาการบาดเจ็บของเขาหายดีแล้ว
