หยางเฉินยิ้มเยาะ “สถานการณ์อะไรเหรอ?”
“แค่เพียงฉันออกคำสั่ง พลซุ่มยิงทั้งสิบสองคนจะยิงออกมาพร้อมกัน”
“พลซุ่มยิงสิบสองคน สี่คนเล็งไปที่แขนขาของคุณ สี่คนเล็งไปที่หัวใจคุณ และอีกสี่คนเล็งไปที่หัวของคุณ”
“คุณคงไม่คิดว่าพลซุ่มยิงทั้งสิบสองคนจะทำผิดพลาดในเวลาเดียวกันสินะ?”
“สามารถพูดได้ว่าตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในลานแห่งนี้ ชีวิตของคุณก็ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไป”
กวนซินลุกขึ้นจากเก้าอี้นอนและมองหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม
“ปล่อยกวนเย่วไป ผมจะแกล้งทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น”
หยางเฉินไม่ได้เกรงกลัวกับคำพูด เขาพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นราวกับกำลังพูดถึงเรื่องง่ายๆ
“สถานการณ์ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณยังมีอารมณ์ไปสนใจกวนเย่วอีกเหรอ?”
รอยยิ้มบนใบหน้าของกวนซินจางหายไป ความโกรธเกรี้ยวฉายอยู่ในแววตาของเธอ
เพราะเธอเคยควบคุมชะตากรรมของคนอื่นมาโดยตลอด เธอชอบเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของคนอื่นด้วย
แต่ตอนนี้เธอไม่เห็นความสิ้นหวังใดๆ บนใบหน้าของหยางเฉิน แต่เขากลับดูสงบนิ่งราวกับสายน้ำ
มันเหมือนเป็นการเยาะเย้ยว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเตรียมการเอาไว้มันไร้ประโยชน์
เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกยั่วยุ
“ดูเหมือนว่าคุณไม่คิดจะปล่อยกวนเย่ว”
หยางเฉินส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลือก
เขาไม่ต้องการที่จะเป็นปฏิปักษ์กับคนในตระกูลเดอะคิง และเขาไม่ต้องการยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเดอะคิง แต่คนของตระกูลเดอะคิงกลับมาสร้างปัญหาให้เขาคนแล้วคนเล่า
เพราะมีความสามารถจึงต้องตายหรือบาดเจ็บ!
หลายตระกูลใหญ่ล้วนเชื่อฟังเขา นี่คือบาปดั้งเดิมของเขา
“หยางเฉิน ฉันรู้ว่าคุณกับกวนเย่วมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ที่ฉันพาเธอออกจากโรงพยาบาลก็ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่น แค่ต้องการเจรจาแลกเปลี่ยนกับคุณเท่านั้น”
กวนซินเข้าประเด็นโดยไม่ต้องพูดมาก “ขอเพียงคุณยินดียอมสวามิภักดิ์ต่อตระกูลกวน ทำงานให้ฉัน ก็สามารถพากวนเย่วออกไปได้เลย”
“ถ้าผมไม่ตกลง คุณก็จะฆ่าผมงั้นเหรอ?”
หยางเฉินถามอย่างเย้ยหยัน
เขาเคยเห็นลูกไม้แบบเดียวกันนี้มาก่อน
เริ่มจากตระกูลเซว ต่อมาคือตระกูลเฉา ตามมาด้วยตระกูลไป๋ และตอนนี้คือตระกูลกวน
ตระกูลเดอะคิงทั้งห้าในจิ่วโจว มีสี่ตระกูลที่แสดงความต้องการให้เขายอมสวามิภักดิ์
“ดูเหมือนว่าคุณรู้สถานการณ์ของตัวเองเป็นอย่างดี”
กวนซินยิ้มอย่างมีความสุข “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันคิดว่าคุณควรรู้ว่าจะเลือกอะไรดีใช่ไหม?”
หยางเฉินส่ายหน้า “เรื่องจะให้ผมยอมสวามิภักดิ์ มันเป็นไปไม่ได้!”
“ตระกูลเซวก็ดี ตระกูลเฉาก็ดี หรือจะเป็นตระกูลไป๋ล้วนเคยแสดงความต้องการเช่นเดียวกับคุณมาก่อน แต่สุดท้ายพวกเขาทั้งหมดก็ยอมแพ้”
“ผมแนะนำให้คุณส่งตัวกวนเย่วมาดีกว่า จะได้ไม่ต้องเดือดร้อนตัวเอง”
เมื่อได้ยินหยางเฉินพูดเช่นนี้ กวนซินก็ตกตะลึง
“คุณจะปฏิเสธเหรอ?”
กวนซินถาม “หรือคุณคิดว่าจุดสีแดงเหล่านั้นบนร่างกายของคุณเป็นแค่แสงเลเซอร์?”
“ในสายตาของผม จุดสีแดงเหล่านี้ก็เปรียบเสมือนแสงเลเซอร์ในของเล่นเท่านั้น”
หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย
สีหน้าของกวนซินค่อยๆ ดุร้ายขึ้น เธอกัดฟันพูดว่า “นี่คุณกำลังท้าทายอำนาจของฉัน คุณคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าคุณจริงๆเหรอ?”
“คุกเข่าลงขอร้องฉันเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นคุณจะตายอย่างอนาถ!”
เมื่อถูกยั่วยุจากหยางเฉินครั้งแล้วครั้งเล่า กวนซินจึงโกรธจนถึงขีดสุด
เป็นถึงตระกูลกวน เธอไม่เคยได้รับความเคียดแค้นเช่นนี้มาก่อน?
องครักษ์กว่าสิบคนพากันก้าวออกมาข้างหน้า แต่ละคนล้วนจ้องตาเป็นมัน ราวกับกำลังรอให้กวนซินออกคำสั่ง พวกเขาก็จะฉีกหยางเฉินให้เป็นชิ้นๆ
“คุกเข่าลงเหรอ?”
รอยยิ้มแปลกๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยางเฉิน
ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังกวนซินก้าวออกมาข้างหน้าในทันที แล้วเอาตัวกวนซินไปไว้ข้างหลัง เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความอันตรายจากตัวหยางเฉิน
“หยางเฉิน ฉันจะให้เวลาคุณสามวินาทีสุดท้าย จะยอมสวามิภักดิ์หรือยอมตาย!”
กวนซินกัดฟันพูด “3! 2! 1! ลงมือได้!”
แต่ในขณะที่เธอตะโกนออกมาให้ลงมือ กลับไม่ได้ยินเสียงปืนใดๆ และจุดสีแดงของพลซุ่มยิงกว่าสิบคนที่ปรากฏบนร่างกายของหยางเฉินก็หายไปหมด
“พลซุ่มยิง ลงมือเดี๋ยวนี้ ลงมือ!”
กวนซินคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว
แต่ก็ยังไม่มีเสียงปืนไรเฟิลซุ่มยิงใดๆ ดังขึ้น แม้แต่จุดสีแดงก็หายไปหมด
ในเวลานี้ แม้แต่หยางเฉินก็อดขมวดคิ้วไม่ได้
เพราะแม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมพลซุ่มยิงทั้งสิบสองคนจึงหยุดการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
“พวกคุณเข้าไปฆ่าไอ้เวรนี่ซะ!”
กวนซินตะโกนใส่องครักษ์สิบกว่าคน
และในเวลานี้เอง พลังอันแข็งแกร่งก็แผ่ซ่านเข้ามา
“ปัง ปัง ปัง!”
วินาทีถัดมา องครักษ์สิบกว่าคนก็ล้มลงกับพื้นทั้งหมด
ส่วนหยางเฉินก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
เมื่อเห็นเช่นนี้ กวนซินก็เบิกตากว้าง ในแววตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและสะพรึงกลัว
“เด็กรุ่นหลังของตระกูลกวนนับวันยิ่งจองหองขึ้นเรื่อยๆ”
ชายชราในชุดสามัญชนโบราณสีเทาปรากฏตัวขึ้น จ้องมองกวนซินอย่างเย็นชา
“คุณตู้!”
ชายชราที่ปกป้องกวนซินอยู่ข้างหน้าอุทานออกมาทันที
คนที่ช่วยกำจัดองครักษ์ให้หยางเฉินเมื่อครู่ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคุณตู้แห่งตระกูลเซว
ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินหรี่ลงเล็กน้อย คุณตู้คนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ เสนอตัวเข้ามาช่วยเขาคลี่คลายปัญหาก่อน
เห็นได้ชัดว่าพลซุ่มยิงทั้งสิบสองคนก็ถูกเขาจัดการเช่นกัน
สีหน้าของผู้เฒ่าตระกูลกวนซีดเผือด
ในตระกูลกวน เขาถือว่าเป็นยอดฝีมือระดับสุดยอดเท่านั้น แต่คุณตู้เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งตระกูลเซว
ที่สำคัญที่สุดคือคุณตู้และกษัตริย์เซวนั้นสนิทสนมกันมาก เป็นเหมือนพี่น้องกัน
ถึงขนาดมีข่าวลือว่าคุณตู้เป็นผู้มีอำนาจอันดับสองของตระกูลเซว
จากตรงนี้จะเห็นได้ว่าตำแหน่งของคุณตู้ในตระกูลเซวนั้นสูงเพียงใด
ยอดฝีมือระดับสุดยอดหมายเลขหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว
“ไอ้เฒ่า แกกล้าดียังไงมาแตะต้องคนของฉัน?”
กวนซินไม่รู้จักคุณตู้ คิดว่าคุณตู้คือผู้ช่วยที่หยางเฉินเรียกมา เธอโกรธจัดทันที
“หุบปากซะ!”
ผู้เฒ่าตระกูลกวนรู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งตัวทันที เขารีบห้ามไว้
การดูถูกคุณตู้ก็ไม่ต่างไปจากการดูถูกกษัตริย์เซว แม้ว่าคุณตู้จะฆ่ากวนซินทันที กษัตริย์กวนก็ไม่สามารถพูดอะไรได้
เพราะท้ายที่สุดมันเป็นเพราะความเสียมารยาทของกวนซินเอง
“คุณหุบปากไปซะ!”
กวนซินตะโกนใส่ผู้เฒ่าตระกูลกวน “คุณเป็นใคร? กล้าดียังไงมาบอกให้ฉันหุบปาก? กล้ามากเลยนะ!”
“คุณหนู เขาคือคุณตู้ ยอดฝีมืออันดับหนึ่งที่อยู่ข้างกายกษัตริย์เซว”
ผู้เฒ่าตระกูลกวนพูดอย่างจนใจ
ถ้าไม่ใช่เพื่อผลดีต่อกษัตริย์กวน เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงคนเดียวมาตะโกนด่าฉอดๆ ตามใจชอบได้อย่างไร?
นี่เป็นครั้งแรกที่กวนซินได้ยินชื่อคุณตู้ หลังจากได้ยินสิ่งที่ผู้เฒ่าตระกูลกวนพูด เธอก็ตระหนักได้ในทันทีว่าคุณตู้น่ากลัวเพียงใด
“คุณตู้ ได้โปรดยกโทษให้ด้วยที่คุณกวนไม่รู้จักตัวตนของคุณ”
ผู้เฒ่าตระกูลกวนรีบเอ่ยขึ้น
“ฮึ!”
คุณตู้ไม่ได้พูดอะไร เขาขยับเท้าและหายตัวไปในทันที
วินาทีถัดมาก็ได้ยินเสียงตบหน้าดังลั่น กวนซินถูกตบกระเด็นออกไปทันที เลือดกบปาก
ถ้าไม่ใช่เพราะความยั้งมือของคุณตู้ การตบครั้งนี้นั้นสามารถฆ่ากวนซินได้เลย
แม้ว่าผู้เฒ่าตระกูลกวนจะรู้สึกคับข้องใจ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคุณตู้ เขาก็ไม่มีแรงที่จะตอบโต้กลับ แม้ว่าจะไม่ยินยอม ก็ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้
“แก…แกกล้าดียังไงมาตบฉัน?”
กวนซินไม่เคยถูกใครตบแบบนี้มาก่อน
