ต่งจ้านกังเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาเช่นกัน แต่ในเวลานี้ เขาถูกผู้อาวุโสเฝิงตะคอกจนถอยไป
เขารู้สึกเหมือนกับว่า หากเขาไม่ถอยกลับ ผู้อาวุโสเฝิงอาจฆ่าเขาจริงๆ
“ผู้อาวุโสเฝิง การช่วยคน1 ชีวิต ดีกว่าการสร้างเจดีย์ 7 ชั้น ช่วยเหลือชีวิตคนเป็นบุญกุศลยิ่ง ผมขอร้องล่ะ ช่วยเพื่อนของผมหน่อยได้ไหม ขอเพียงคุณสามารถรักษาเพื่อนของผมให้หาย ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผมก็สามารถทำให้คุณได้”
หยางเฉินรีบไปข้างหน้า ท่าทีของเขาจริงใจอย่างยิ่ง และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการอ้อนวอน
ผู้อาวุโสเฝิงเยาะเย้ยและพูดอย่างประชดประชัน “คุณทำทุกอย่างที่ผมขอได้จริงๆเหรอ?”
ทันใดนั้น หยางเฉินรู้สึกว่าขี่เสือแล้วลงยาก เมื่อกี้เขาเผลอพูดออกมาเพราะรีบร้อน
กว่าผู้อาวุโสเฝิงจะพูดอย่างอื่นที่ไม่ใช่คำว่า “ไปให้พ้น” แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาจะไม่พลาดโอกาสนี้ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ขอเพียงคุณสามารถรักษาเพื่อนผมให้หายได้ แม้ว่าจะให้ผมไปตาย ผมก็ยอม!”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ขอเพียงคุณสัญญาว่าจะแต่งงานกับหลานสาวของผม ผมสัญญาว่าจะช่วยเพื่อนของคุณ”
ผู้อาวุโสเฝิงกล่าว
หยางเฉินตกตะลึงในทันที ทำไมชายชราผู้นี้จึงขอเรื่องแบบนี้กับเขา?
หญิงแนวโบราณที่อยู่ข้างๆผู้อาวุโสเฝิง มีใบหน้าที่แดงก่ำ และเธอดูเขินอายเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธผู้อาวุโสเฝิง
เห็นได้ชัดว่า ผู้หญิงคลาสสิกคนนี้คือหลานสาวของผู้อาวุโสเฝิง
“ผู้อาวุโสเฝิง ผมขอโทษที่ทำตามคำสั่งไม่ได้ ผมแต่งงานแล้วและมีลูกสาวแล้ว ดังนั้นผมไม่สามารถแต่งงานกับหลานสาวของคุณได้อีก”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ผู้อาวุโสเฝิง ผมขอร้องคุณช่วยชีวิตเพื่อนของผมเถอะ ถือซะว่าผมเป็นหนี้บุญคุณของคุณ ขอเพียงมันถูกกฎหมาย ผมสามารถทำทุกอย่างเพื่อคุณได้ ”
“หึ!”
ผู้อาวุโสเฝิงหัวเราะอย่างเย็นชา“สำหรับผม หนี้บุญคุณของคุณ มีประโยชน์ไหม?”
ต่งจ้านกังพูดอย่างรวดเร็ว “ผู้อาวุโสเฝิง ท่านอาจไม่รู้ว่าเขาเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ที่ปกป้องครอบครัวและประเทศ เขาคืออดีตผู้พิทักษ์แดนเหนือ หนี้บุญคุณของเขาจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน”
“นอกจากว่าคุณจะรับปากแต่งงานกับหลานสาวของผม มิเช่นนั้นจะไม่ช่วย!”
ผู้อาวุโสเฝิงพูดอย่างเฉยเมย จากนั้นจึงก้าวเข้าไปในห้อง “ปัง” ประตูห้องปิดลง และหยางเฉินและต่งจ้านกังก็โดนทิ้งไว้นอกประตู
“ผมให้เวลาคุณคิดสิบนาทีเท่านั้น เมื่อเกินสิบนาที คุณยังปฏิเสธที่จะแต่งงานกับหลานสาวของผม หากคุณต้องการให้ผมยื่นมือช่วยอีก ชีวิตนี้ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว!”
ทันใดนั้น เสียงของผู้อาวุโสเฝิงก็มาจากภายในห้อง
หยางเฉินขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน เขาไม่เข้าใจ เขาแต่งงานกับภรรยาแล้วและมีลูกสาวแล้ว ทำไมผู้อาวุโสเฝิงถึงต้องการให้เขาแต่งงานกับหลานสาวของเขา?
“เขาล้อผมเล่นเหรอ?”
หยางเฉินกัดฟันและถาม
ต่งจ้านกังส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “เท่าที่ผมรู้ ผู้อาวุโสเฝิงไม่เคยพูดเล่น ในเมื่อเขาบอกว่าเขาต้องการให้คุณแต่งงานกับหลานสาวของเขา เขาต้องจริงจัง”
หลังจากฟังคำพูดของต่งจ้านกังแล้ว หยางเฉินก็โกรธมากขึ้นในทันที
หม่าชาวได้รับบาดเจ็บจากกระสุนปืน และกระสุนยังไม่ถูกนำออกไป และเลือดก็ไหลไม่หยุด ความเป็นและความตายอยู่อยู่ตรงหน้า
ในฐานะแพทย์อัจฉริยะ ผู้อาวุโสเฝิงไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยเขา แต่ยังข่มขู่หยางเฉินว่า เขาต้องแต่งงานกับหลานสาวของเขาก่อน เขาถึงจะยอมช่วยชีวิต
“ไปกันเถอะ!”
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหม่าชาวซีดจนไม่มีเลือดเลย หยางเฉินแทบรอไม่ไหวอีกต่อไป
เขาไม่เชื่อว่าไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้นอกจากผู้อาวุโสเฝิง
“คุณหยาง คุณต้องเชื่อผม ทั้งเมืองกษัตริย์กวน ไม่มีใครสามารถช่วยหม่าชาวได้นอกจากผู้อาวุโสเฝิง”
ต่งจ้านกังพูดอย่างรวดเร็ว “นอกจากนี้ โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากเราอย่างน้อย 10 กิโลเมตร อาการของหม่าชาวสาหัสมาก หากไม่ช่วยอีก มันจะสายเกินไปแล้ว”
“ผู้อาวุโสเฝิงไม่ยอมช่วย จะให้ผมทำอย่างไร?”
หยางเฉินพูดอย่างโกรธเคือง “หรือคุณต้องการให้ผมแต่งงานกับหลานสาวของเขาจริงหรือ?”
ต่งจ้านกังรีบพูดด้วยเสียงต่ำ“การช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งสำคัญ คุณสัญญากับเขาก่อน และเมื่อหม่าชาวหายเป็นปกติ คุณสามารถชดเชยผู้อาวุโสเฝิงด้วยวิธีอื่นใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินคำพูดของต่งจ้านกัง ดวงตาของหยางเฉินก็สว่างขึ้นในทันใด
ใช่ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษาหม่าชาวก่อน แล้วส่วนอื่นๆ ค่อยพูดถึงในภายหลัง
“ผู้อาวุโสเฝิง ผมตอบตกลง!”
หยางเฉินไม่กล้ารอช้า และรีบพูดเสียงดัง
เขาไม่สามารถทนดูหม่าชาวตายที่นี่ได้ เขาทำได้เพียงยอม
“ในเมื่อผมสามารถรักษาเขาให้หายได้ ผมก็สามารถฆ่าเขาได้ด้วย ถ้าคุณให้ผมรู้ว่าคุณกล้าที่จะโกหกผม อย่าโทษผมที่หยาบคาย!”
เสียงของผู้อาวุโสเฝิงเต็มไปด้วยการข่มขู่ และเขากล่าวว่า “นำคนเข้ามา!”
ในบ้านขนาดเล็ก ผู้อาวุโสเฝิงกำลังรักษาหม่าชาว ขณะที่หยางเฉินและต่งจ้านกังกำลังรออยู่ในห้องด้านนอก
แม้ว่าต่งจ้านกังบอกแล้วว่า ทักษะทางการแพทย์ของผู้อาวุโสเฝิงนั้นดีมาก เขาสามารถรักษาหม่าชายให้หายได้อย่างแน่นอน แต่หยางเฉินก็ยังกังวลอยู่มาก
“ไม่ต้องห่วง คุณปู่จะรักษาเพื่อนของคุณได้แน่นอน”
หลานสาวของผู้อาวุโสเฝิงมาพร้อมกับน้ำร้อนสองถ้วย ยื่นให้ต่งจ้านกังหนึ่งแก้ว และยื่นให้หยางเฉินหนึ่งแก้ว
หยางเฉินหยิบแก้วน้ำและกล่าวว่า “ขอบคุณ!”
หลานสาวของผู้อาวุโสเฝิงดูเหมือนอายุยี่สิบต้นๆ เธอสวมชุดยาวสีเขียวอ่อนพร้อมปักดอกโบตั๋นสีฟ้าอ่อนที่แขนเสื้อ เมฆมงคลสองสามเส้นถูกวาดด้วยด้ายสีเงิน และชายเสื้อก็อัดแน่นไปด้วยเมฆทะเลสีฟ้า หน้าอก เป็นผ้าสีเหลืองอ่อนผืนกว้างพันรอบหน้าอก
เธอมีผมยาวอยู่บนศีรษะและปิ่นปักผมบางๆ เธอแต่งตัวเหมือนสาวงามที่มาจากสาธารณรัฐจีน
ใบหน้าของเธอดูมีมิติและสวยงามมาก โดยไม่ได้แต่งหน้า แต่ไม่มีตำหนิบนใบหน้าของเธอเลย แม้แต่ดาราสาวงามระดับแนวหน้า ถ้าพวกเธอยืนเคียงข้างเธอ เกรงว่าพวกเธอจะอับอายขายหน้า
สำหรับหญิงสาวที่สวยและงดงามเช่นนี้ หยางเฉินมีเพียงแค่ความคิดที่จะชื่นชมเธอ แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะแต่งงานกับเธอ
เมื่อถูกหยางเฉินจ้องมอง หลานสาวของผู้อาวุโสเฝิงหน้าแดง และก้มหน้าลงอย่างเขินอาย
หยางเฉินจึงตระหนักได้ว่าเขาดูเหมือนจะจ้องมองอีกฝ่ายนานไป
ไม่ใช่เพราะเขาเห็นสาวงามแล้วอยากได้ แต่เขาคิดไม่ออกว่า ทำไมผู้อาวุโสเฝิงถึงให้หลานสาวที่สวยงามเช่นนี้แต่งงานกับเขา?
สิ่งสำคัญคือ เขาแต่งงานแล้วและมีลูกสาวแล้ว ผู้อาวุโสเฝิงไม่ถือสาหรือ
หยางเฉินไอเบาๆ เพื่อซ่อนความอายของเขา และถามทันทีว่า “คุณชื่ออะไร?”
“ฉันชื่อเฝิงเสียวหว่าน พี่หยางสามารถเรียกฉันว่าเสียวหว่าน”
เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เพราะเขามาที่นี่และยังไม่ได้พูดชื่อและนามสกุลของเขา แต่เฝิงเสียวหว่านเรียกเขาว่าพี่หยาง
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมนามสกุลอะไร?”
หยางเฉินถาม
“บางที เสียวหว่านได้ยินตอนที่ผมเรียกคุณว่าคุณหยางเมื่อสักครู่นี้?”
ต่งจ้านพูดอย่างรวดเร็ว คนทั้งคนประหม่าเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย
ทันใดนั้น คิ้วของหยางเฉินก็ขมวดขึ้น และเขาเหลือบมองต่งจ้านกังอย่างเย็นชา ต่งจ้านกังกลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว เขารีบหุบปากของเขาอย่างรวดเร็วและก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด
“คุณได้ยินเขาเรียกผมว่าคุณหยางใช่ไหม?”
หยางเฉินมองตรงไปที่เฝิงเสียวหว่านและถาม
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นเฝิงเสียวหว่าน หยางเฉินรู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ใสซื่อและบริสุทธิ์มาก และเธอจะไม่โกหกอย่างแน่นอน
แน่นอนว่า เฝิงเสียวหว่านส่ายหัว “ก่อนที่พี่หยางจะมา ปู่ของฉันและฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณกำลังจะพาเพื่อนที่บาดเจ็บของคุณมาที่นี่”
“ดังนั้น ปู่ของคุณจะช่วยเพื่อนของผมอย่างแน่นอน?” หยางเฉินถามอีกครั้ง
เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า”เป็นคุณปู่ใหญ่ที่โทรหาคุณปู่ คุณปู่มักจะเย็นชาต่อคุณปู่ใหญ่มาโดยตลอด แต่เขาจะไม่มีวันปฏิเสธคำขอของคุณปู่ใหญ่อย่างแน่นอน”
“คุณปู่ใหญ่?”
หยางเฉินตกตะลึงในทันที
