ระบบเจ้าสำนัก – ตอนที่ 1973 : ขอบเขตสูงสุด

　　เรนไนแพ้

　　มันไม่ใช่ความแข็งแกร่งส่วนตัวแต่เป็นเพราะอาวุธกับเกราะต่างหากที่เอามาตัดสิน

　　ด้วยความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้แล้วมันยังห่างกับอู่หมิงอยู่ หากสู้กันปกติแล้วเรนไนก็จะแพ้เพราะอาวุธของทั้งสองนั้นห่างชั้นกัน หากสู้กันเอาเป็นเอาตายจนต้องใช้ทักษะทุกอย่างก็เป็นเรื่องที่ไม่แน่นอนเช่นกัน

　　บางที…อาจจะ 4 ต่อ 6

　　อู่หมิง6 เรนไน 4 !

　　 การปะมือจบแล้ว ได้เวลาพักฟื้นแล้ว ข้าขอตัวก่อน  เรนไนพยักหน้าให้กับซื่อเซียวและคนอื่นก่อนจะบอกกับหว่านเก่อ  ไปกันเถอะ  

　　ทั้งสองคนได้หายตัวไปจากสายตาของทุกคน

　　ซื่อเซียวสับสน จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เชื่อว่าเรนไนเกือบจะเสมอกับอู่หมิงได้

　　มันส่งผลกระทบต่อพวกเขาอย่างมาก !

　　หลังจากที่บ่มเพาะอย่างยากลำบากมาหลายยุค, การดูดซับลูกปัดจิตและความเบื่อหน่าย สุดท้ายพวกเขาก็ไม่อาจจะเทียบกับคนที่เพิ่งขึ้นเป็นจักรพรรดิได้ ?

　　  ลดความหยิ่งทะนงของพวกเจ้าลงซะ  อู่หมิงเงียบสักพักก่อนจะส่ายหน้า   เรนไนไม่ใช่คนที่เราจะจัดการได้ 

　　ซื่อเซียวมองไปทางที่เรนไนและหว่านเก่อจากไปอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นมา   เจ้าจะบอกว่าเราด้อยกว่าเรนไนรึด้อยกว่าจักรพรรดิทะเลบรรพกาลงั้นรึ ? 

　　เย่าหยางพูดขึ้น   แน่นอน จักรพรรดิทะเลโกลาหลนั้นไม่ได้แกร่งเท่ากับจักรพรรดิทะเลบรรพกาล 

　　พวกเขาไม่อยากยอมรับว่าตัวเองด้อยกว่า…แต่ก็ต้องยอมรับ

　　อู่หมิงวางมือไปบนม่านแสงด้านหลังก่อนจะมองไปยังบรรพกาลที่กว้างใหญ่ภายนอก เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่นาน

　　…

　　ที่มิติของเรนไน

　　  นี่คือมิติลับที่เจ้าสร้างขึ้นมารึ ?  หว่านเก่อเข้ามาในมิติลับกับเรนไน มิติลับนี้ไม่ได้ใหญ่นัก มันมีขนาดไม่ถึง 1 ใน 10 ของเขตซื่อเซียวแต่มันแกร่งพอที่จักรพรรดิทั่วไปยากที่จะทำลายได้ 

　　ในด้านความแข็งแกร่งของมิติรวมถึงการยับยั้งความแข็งแกร่งแล้ว มิตินี้ไม่ด้อยกว่าเขตของหว่านเก่อเลย

　　เรนไนไม่ได้ปฏิเสธเพราะหว่านเก่อพูดความจริง

　　  ตอนนี้เขตของข้ายังมีขนาดเล็ก มันยังไม่มีอะไรกำเนิดขึ้นมา  เรนไนพูดขึ้น   ความแข็งแกร่งที่เพิ่มให้กับข้าแทบจะมองข้ามได้ 

　　เขตที่เหล่าจักรพรรดิสร้างขึ้นมานั้นไม่ใช่สิ่งที่จะทำได้ง่ายๆ　　ในด้านพลังแล้ว เรนไน อ่อนแอกว่าจักรพรรดิเก่า บางทีอาจจะแกร่งกว่าในตอนแรกแต่ในด้านพลังด้านอื่นๆแล้วยังด้อยกว่าจักรพรรดิเก่าอยู่

　　หว่านเก่อพยักหน้า   เขตที่เจ้าได้สร้างขึ้นมาอีกสักพักคงจะพัฒนาขึ้น อย่างน้อยเงื่อนไขในตอนแรกก็แกร่งกว่าเขตที่เราได้สร้างขึ้นมา มันไม่ได้ยากที่จะพัฒนา 

　　  ถูกแล้ว  เรนไน ยิ้มออกมา   การพัฒนาเขตนั้นไม่อาจจะเร่งรีบได้  หลังจากที่เงียบไปสักพักเรนไนก็พูดขึ้นต่อ   หากเจ้ามีโอกาส เจ้าควรหาทางรับจ้าวโกลาหลเข้ามาเพื่อให้เขตของเจ้าพัฒนาได้เร็วกว่าเก่า 

　　  ง่ายแบบนั้นเลยรึ ?  หว่านเก่อยิ้มออกมา   มันมีจ้าวโกลาหลนับไม่ถ้วนในเขตหว่านเก่อ หากมีโอกาสให้พวกเขาเข้าได้มาที่นี่ งั้นเดาว่าพวกเขาคงพอใจอย่างมาก 

　　ต้องรู้ก่อนว่าทะเลบรรพกาลนั้นไม่มีกุยหลิง มันไม่มีจักรพรรดิกุยหลิง ตราบใดที่มาที่นี่ได้ งั้นก็ไม่ต้องกังวลอันตรายจากกุยหลิงและจักรพรรดิกุยหลิง

　　เรนไนคิดสักพัก เขาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ  หากพวกเขาเต็มใจจะมา งั้นข้าก็จะเก็บลูกปัดดั้งเดิมให้พวกเขา 

　　การที่เขาไม่ได้สร้างลูกปัดดั้งเดิมขึ้นมา นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีลูกปัดดั้งเดิมอยู่กับตัว เขาได้มันมาจากภารกิจต่างๆ ตราบใดที่มันมากพอก็เพียงพอที่จะเอาไว้ดูแลเขตของเขาได้

　　  หลังจากที่ก้อนแก่นกำเนิดขึ้นมาแล้ว ข้าจะลองถามจักรพรรดิคังเฉียงดู  หว่านเก่อพูดขึ้น   หวังว่าเขาจะไม่ปฏิเสธ 

　　จ้าวโกลาหลจำนวนมากนั้นมีแต่จะส่งผลดีต่อทะเลบรรพกาล แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจักรพรรดิคังเฉียงจะตกลง

　　…

　　เวลาผ่านไป ในพริบตาก็ผ่านไปหลายแสนปี

　　หลายแสนปีในโลกภายนอกภายใต้การเร่งเวลากว่าร้อยล้านเท่านั้นก็เท่ากับสิบล้านล้านปีในทะเลบรรพกาล !

　　สิบล้านล้านปีนี้เป็นเวลาที่ยาวนานอย่างมาก

　　มันคือช่วงเวลาที่ยาวนานที่สุด ทะเลบรรพกาลได้พัฒนาไปอย่างมาก บรรพกาลกำเนิดเองนับไม่ถ้วนได้เติบโตเป็นบรรพกาลที่สมบูรณ์ สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมา มันมีจ้าวบรรพกาลกำเนิดขึ้นมาจำนวนมาก

　　ทั่วทั้งทะเลบรรพกาล มีจ้าวบรรพกาลปรากฏตัวมากขึ้นเรื่อยๆ บางคนเดินทางไปมาในทะเลบรรพกาล บางคนเข้ามาในเขตเรนไน ในหมู่พวกนั้นมีแม่ทัพกำเนิดขึ้นมาด้วย !

　　แม่ทัพแต่ละคนคือตัวตนที่สูงส่ง แต่ละคนคือคนที่มีพรสวรรค์ไม่ด้อยไปกว่าศิษย์และอาจารย์ในสำนักคังเฉียง ! หากพวกเขาได้รับการดูแลแบบเดียวกับคนของสำนักคังเฉียง พวกเขาอาจจะมีหวังเป็นแม่ทัพสูงสุดได้ !

　　แม้ว่าจะไม่มีสำนักคังเฉียงคอยดูแล แต่พวกเขาก็ยังพึ่งพรสวรรค์และโชคของตัวเองบ่มเพาะขึ้นมาถึงระดับแม่ทัพได้

　　มีเวลามากพอ มันคงไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาจะขึ้นเป็นแม่ทัพขั้นสูง

　　ทั้งทะเลบรรพกาลเปลี่ยนแปลงไปราวกับเข้าสู่ยุคใหม่ มันคือยุคของทะเลบรรพกาล !

　　ซื่อเซียวและคนอื่นๆไม่ได้สร้างปัญหาอะไร แม่ทัพของพวกเขาพากันบ่มเพาะกันในบรรพกาลรอคอยการกำเนิดของก้อนแก่นอยู่ที่นั่นอย่างสงบ

　　ส่วนแม่ทัพของหว่านเก่อก็ถูกเรียกให้ไปที่เขตเรนไนและได้อยู่ในมิติลับ

　　ทั้งทะเลบรรพกาลอยู่ในความเงียบสงบไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

　　จิตของจางหยูฟื้นฟูกลับมาถึงขีดสุด ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นไปถึงขีดจำกัดของจักรพรรดิซึ่งถือว่าเป็นระดับที่จักรพรรดิทะเลโกลาหลต้องเงยหน้ามอง

　　เกราะและดาบได้รับการซ่อมแซมตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ พลังของมันมากกว่าในอดีต จางหยูมั่นใจว่าหากต้องสู้กับจักรพรรดิกุยหลิงอีกครั้งแล้ว เกราะบรรพกาลคงจะสามารถต้านทานการโจมตีได้นานกว่านี้ มันอาจจะทนได้ถึง 10 ครั้ง

　　ด้วยที่พลังของเกราะและดาบนั้นเหมือนจะมาถึงขีดจำกัด ในเวลาสั้นๆนี้คงยากจะทะลวงผ่านขีดจำกัดของมันไปได้…

　　  ร่างหลัก  ในวันนั้น จางหยูได้รับข้อความจากจางลู่และร่างแยกอื่นๆ   เราขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดแล้ว 

　　จางหยูใจสั่นทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น ต่อมาจางลู่และร่างแยกอื่นๆก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้าของเขา

　　  กว่าแสนปี…ใช้เวลานานกว่าที่ข้าคิดเอาไว้  จางหยูคิดว่าพวกนี้คงใช้เวลาแค่หลักหมื่นปีรึพันปีเพื่อขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุด ยังไงซะทะเลบรรพกาลก็มีการเร่งเวลากว่าร้อยล้านเท่า   ดูเหมือนว่าความยากในการขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดนั้นจะสูงกว่าที่ข้าคิดเอาไว้  　　แม้แต่ร่างแยกก็ต้องใช้เวลาเป็นแสนปีเพื่อขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดแล้วศิษย์กับอาจารย์คนอื่นๆล่ะ ?

　　เดาว่าอาจจะใช้หลักล้านปี แต่เขาก็ยังไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้

　　  การขึ้นเป็นแม่ทัพสูงสุดนั้นไม่ง่ายจริงๆ  จางหยูถอนหายใจออกมา   ถึงจะบ่มเพาะอย่างหนักก็ยังยากสำหรับเรา คนในทะเลโกลาหลนั้นคงยากจะทำได้… 

　　ไม่แปลกเลยที่เหล่าแม่ทัพของจักรพรรดิถึงต่างก็ถือว่าเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าที่บ่มเพาะกันมาเป็นล้านยุค

　　เขาไม่สงสัยเลยว่าแม่ทัพสูงสุดของทะเลโกลาหลอาจจะต้องบ่มเพาะเป็นล้านล้านปี

　　หลังจากที่เงียบได้สักพัก จางลู่ก็เปลี่ยนเรื่องทันที   ร่างหลัก เจ้าช่วยให้เราขึ้นเป็นจักรพรรดิได้รึไม่ ? 

　　  การขึ้นเป็นจักรพรรดินั้นควบคุมพลังสร้างรอบตัวพวกเจ้าได้ พวกเจ้าเป็นร่างแยกของข้า พวกเจ้าควบคุมสิทธิ์พลังสร้างได้ พวกเจ้ามีสิทธิ์เต็มที่ พวกเจ้ายังมีจิตไร้เทียมทานอีก  จางหยูพูดขึ้น   ดังนั้นข้าจึงไม่รู้ว่าจะช่วยพวกเจ้ายังไงเพื่อขึ้นเป็นจักรพรรดิ ยังไงซะพวกเจ้าก็มีสิทธิ์ในการพลังสร้างเหล่านี้อยู่แล้ว 

　　เมื่อได้ยินแบบนั้น จางลู่และคนอื่นๆก็มองหน้ากัน

　　พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนแต่เมื่อลองคิดดูดีๆแล้ว มันก็ดูน่าสับสน

　　  งั้นมาลองดูก่อน  จางหยูพูดขึ้น   ทำตามตอนที่เรนไนขึ้นเป็นจักรพรรดิ ไม่ว่าจะสำเร็จรึไม่เราจะรู้เองหลังจากที่ทดลอง 

　　จางลู่และคนอื่นๆพยักหน้า ตราบใดที่มีความหวัง พวกเขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ ยังไงซะพวกเขาก็ไม่พอใจกับการเป็นแม่ทัพสูงสุดอยู่ดี

　　  ใครก่อน ?  จางหยูถามขึ้นมา

　　  ข้าเอง  จางลู่ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้พูด

　　เขาก้าวออกมาและดึงเศษเสี้ยวจิตออกจากตัวก่อนจะภาวนาเรียกจิตของจ้าวแห่งทะเลบรรพกาล

　　มันแค่ว่า…เขาภาวนากว่าครึ่งวันแต่ทะเลบรรพกาลกลับสงบเงียบดังเดิม

　　  ล้มเหลว  จางลู่คิ้วขมวด

　　เจ้าสำนักมองไปที่ความว่างเปล่าแล้วพูดขึ้น   มาลองดูกัน 

　　เศษเสี้ยวจิตของทั้งสองลอยออกมาก่อนที่ทั้งสองจะทำการภาวนา

　　ทะเลบรรพกาลยังสงบดังเดิม

　　ร่างแยกที่เหลือได้ทดลองดูแต่ทุกคนต่างก็ล้มเหลว

　　  ขีดจำกัดของเราคือแม่ทัพสูงสุดรึ ?  จางลู่ไม่คิดจะยอมแพ้   เพราะเราคือร่างแยก เราจึงไม่อาจจะขึ้นเป็นจักรพรรดิได้รึ ?  นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกับทางตันในการบ่มเพาะ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้สึกหมดหนทาง　　ไม่ พวกเขามีทางทะลวงผ่านได้ มันคือ…ตัดการเชื่อมต่อกับจางหยู และกลายเป็นตัวตนจริงๆขึ้นมา

　　แต่ชัดแล้วว่าพวกเขาไม่มีความสามารถขนาดนั้น มีแค่จางหยูที่เป็นร่างหลักเท่านั้นที่จะทำได้

　　ทุกคนพากันมองไปที่จางหยูและเงียบไป

　　จางหยูเหมือนจะเดาความคิดของพวกนี้ออก ตอนนั้นเขาจึงเริ่มลังเลอยู่สักพัก