ซุนซวี่ไม่รู้ว่า ในห้องใต้ดินใต้คฤหาสน์ของตระกูลซุน มีบางอย่างเกิดขึ้นที่แม้แต่เขาเองก็ไม่กล้าทำ
ในห้องใต้ดินที่ฉินต้าหย่งและเสี้ยวเสี้ยวถูกขังอยู่ ฉินชางเหลือบมองดูเวลา และทันใดนั้นก็ลุกขึ้นและเดินเข้าหาฉินต้าหย่งและเสี้ยวเสี้ยวทีละก้าว
“ฉินต้าหย่ง ผมขอถามคุณครั้งสุดท้ายว่า คุณยอมนำเยี่ยนเฉินกรุ๊ปจำนนต่อเมืองคิงเฉาหรือไม่?”
ฉินชางถามขณะที่เขาเดิน
“ที่ผมพูดยังไม่ชัดเจนพอหรือ? เยี่ยนเฉินกรุ๊ปไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม”
ฉินต้าหย่งกัดฟันและพูดว่า “ฉินชาง ผมขอร้องคุณเถอะนะ มีอะไรก็ลงใส่ผม อย่าทำร้ายหลานสาวของผม”
เมื่อเห็นว่าฉินชางกำลังจะเข้ามา ท่าทีของฉินต้าหย่งก็อ่อนลงมาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะฆ่าเขา เขาก็ไม่กลัว แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้เสี้ยวเสี้ยวเกิดเรื่องได้
“คนเดียวที่สามารถช่วยเด็กผู้หญิงคนนี้ได้คือคุณ!”
ฉินชางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา โดยไม่ได้หยุดเดิน เขาเดินเข้าไปใกล้คุณปู่และหลานสาวเรื่อยๆ
รู้สึกถึงเสี้ยวเสี้ยวที่สั่นเทาในอ้อมแขนของเขา หัวใจของฉินต้าหย่งเจ็บปวดราวกับถูกมีดบาด
แม้ว่าฉินซีจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของเขา แต่ก็ไม่ต่างจากลูกสาวในสายเลือดของเขา ในหัวใจของเขา ฉินซีเป็นลูกสาวโดยสายเลือดของเขา และเสี้ยวเสี้ยวก็เป็นหลานสาวแท้ๆของเขา
เพื่อลูกสาวและหลานสาวของเขา เขายินดีที่จะทำทุกอย่าง
“โอเค ผมตอบตกลง!”
ในที่สุด ฉินต้าหย่งก็ยอมและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ
เขาไม่รู้ว่าฉินชางสามารถทำอะไรออกมาได้ และเขาไม่กล้าเดิมพนัน ตอนนี้ เขาทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้กับหยางเฉิน
“แบบนี้สิ ถ้าคุณตอบตกลงแต่แรก ผมจะทำร้ายคุณได้ไงล่ะ? เพราะสุดท้ายแล้ว คุณก็ถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมด้วยใช่ไหม?”
เมื่อเห็นฉินต้าหย่งตอบตกลง ฉินชางก็หัวเราะ
ฉินต้าหย่งพูดอย่างเย็นชา”หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ปล่อยพวกเราไปได้ยัง?”
“ก่อนที่จะได้เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ผมจะปล่อยคุณไปก่อนได้อย่างไร?”
ฉินชางถามฉินต้าหย่ง ราวกับว่าเขากำลังมองคนโง่
หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มอีกครั้ง “เมื่อกี้ คุณโทรหาพ่อใช่ไหม?”
เสี้ยวเสี้ยวดูเหมือนจะกลัวฉินชางมาก และร่างกายเล็กๆที่สั่นเทาของเธอก็หดกลับเข้าไปในอ้อมแขนของฉินต้าหย่ง ไม่กล้าตอบ
“ฉินชาง คุณอยากบอกว่าอะไร?”
ฉีนต้าหย่งกล่าวด้วยความโกรธ
“ตอนนี้คุณติดต่อลูกเขยของคุณ และบอกให้เขาเตรียมสัญญาโอนย้ายของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถ้าผมไม่เห็นสัญญาภายในหนึ่งชั่วโมง ผมจะฆ่าลูกสาวของเขาก่อน”
ฉินชางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอเค ผมโทร!”
ฉินต้าหย่งยอมอย่างสมบูรณ์ และตอนนี้เขาทำได้เพียงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หยางเฉิน
แต่ตอนที่เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา และกำลังจะโทรหาหยางเฉินเท่านั้น เขาพยว่า โทรศัพท์มือถือของเขาที่เสี้ยวเสี้ยวใช้โทรหาหยางเฉินก่อนหน้านี้ หลังจากที่ฉินชางพบมัน มันก็พังแล้ว
“โทรศัพท์พัง ผมติดต่อหยางเฉินไม่ได้”
ฉินต้าหย่งกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า?”
ใบหน้าของฉินชางก็ดูน่ากลัว เขาเตะฉินต้าหย่งลงไปที่พื้นด้วยเท้าเดียว เหยียบหน้าอกของฉินต้าหย่ง มองไปด้านข้างเสี้ยวเสี้ยวที่หวาดกลัวและกล่าวว่า
“เจ้าหนู คุณน่าจะจำเบอร์มือถือของพ่อคุณได้ใช่ไหม? โทรหาเขาเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นผมจะฆ่าคุณปู่ของคุณให้ตาย”
ฉินชางโยนโทรศัพท์มือถือของเขาไปที่เสี้ยวเสี้ยว
เสี้ยวเสี้ยวร้อง “แง่” และน้ำตาไหลทันที“อย่าตีปู่ของฉัน อย่าตีปู่ของฉัน!”
เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ รีบวิ่งไปที่ฉินชาง คว้าแขนของฉินชางและกัดลงอย่างกะทันหัน
“ไอ้สัตว์ กล้ามากัดกูเหรอ!”
ฉินชางโกรธทันที และตบอย่างรุนแรง
“ไอ้สารเลว กูไม่ยอม!”
ไม่รู้ว่าฉินต้าหย่งเอาพลังนั้นมาจากไหน เขาพยายามต่อสู้อย่างหนัก และกระแทกฉินชางลงไปที่พื้นโดยตรง
จากนั้นฉินชางก็ตบเสี้ยวเสี้ยวไม่สำเร็จ
“ฉินต้าหย่ง ในเมื่อคุณหาที่ตาย งั้นผมจะทำให้คุณสมดังปรารถนา!”
ฉินต้าหย่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ต่อหน้าฉินชาง เขาไม่มีพลังต่อสู้เลย และถูกฉินชางกระแทกลงพื้นอย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงฉินชางยกเท้าขึ้น ทันใดนั้นก็เหยียบหัวฉินต้าหย่งด้วยสีหน้าน่าเกลียด”เมื่อผมได้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปมา ผมจะส่งคนในครอบครัวของคุณทุกคนลงไปหาคุณ!”
เกือบจะในเวลาเดียวกัน รถPhaetonสีดำพุ่งชนบ้านของตระกูลซุนโดยตรง
ชั่วขณะหนึ่ง ตระกูลซุนส่งเสียงเตือนอย่างรวดเร็ว
“ศัตรูโจมตี! มีศัตรูโจมตี!”
ผู้คุมกันของตระกูลซุนรีบวิ่งออกมาจากทุกทิศทุกทาง แผดเสียงดังก้อง
“ศัตรูโจมตี? ตระกูลซุนมีศัตรูโจมตีได้อย่างไร?”
ซุนซวี่ที่หงุดหงิดอยู่ในคฤหาสน์ โกรธมากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้คุมกันข้างนอก
“ผู้นำ! ผู้นำ! หยางเฉิน! เขามาแล้ว หยางเฉินมาแล้ว!”
ในเวลานี้ พ่อบ้านชราวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้านชรา ซุนซวี่ตัวสั่นไปทั้งตัว และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว”ทำไมหยางเฉินมาที่บ้านของตระกูลซุนของผม?”
“ยังไม่ชัดเจน เขาขับรถตรงไปยังบ้านบรรพบุรุษ”
พ่อบ้านชราพูดอย่างเร่งรีบ
“เขาไปบ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุนทำไม”
ซุนซวี่ตกใจและสับสน บ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุน เป็นบ้านเก่าของตระกูลซุน และตอนนี้มีแผ่นป้ายรายชื่อของบรรพบุรุษของตระกูลซุนประดิษฐานอยู่ในนั้น และไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น
เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมหยางเฉินถึงไปบ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุน
“รีบแจ้งเฉาจื้อว่าหยางเฉินมาที่นี่แล้ว!”
หลังจากที่ซุนซวี่ออกคำสั่ง เขาก็รีบออกจากบ้านพักและมุ่งหน้าไปยังบ้านบรรพบุรุษ
ในเวลานี้ หยางเฉินได้จอดรถไว้ที่บ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุนแล้ว เขาเหลือบมองไปยังบ้านของบรรพบุรุษที่มีป้ายรายชื่อของบรรพบุรุษของตระกูลซุน
“บูม!”
เห็นเพียงเขาผ่าลงไป เสียงดังกึกก้อง เห็นแค่ป้ายรายชื่อของตระกูลซุนตกลงไปที่พื้นทันที แตกออกเป็นหลายชิ้น
“หยางเฉิน!”
ซุนซวี่ที่เพิ่งมาถึงก็โกรธมากเมื่อเห็นฉากนี้และคำรามว่า “คุณจะทำอะไร?”
“ซุนซวี่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของผม ผมจะทำลายล้างทั้งตระกูลซุนของคุณ!”
ดวงตาของหยางเฉินเย็นชา เขาจ้องไปที่ซุนซวี่ และพูดอย่างโกรธเคือง
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินตรงไปยังบ้านบรรพบุรุษ
เมื่อกี้นี้ เขาได้รับข่าวว่า ฉินต้าหย่งและเสี้ยวเสี้ยวถูกพาไปที่ห้องใต้ดินของบ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุน
“ไปให้พ้น!”
ผู้พิทักษ์ตระกูลซุนเพิ่งก้าวไปข้างหน้า และถูกหยางเฉินเตะออกไป
“หยางเฉิน คุณรังแกคนอื่นเกินไปละ!”
ซุนซวี่คำราม
หยางเฉินบุกเข้าไปในบ้านบรรพบุรุษของตระกูลซุน ทุบป้ายห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลซุน และตอนนี้เขาต้องการบุกเข้าไปในบ้านบรรพบุรุษ ซึ่งทำให้ซุนซวี่ทนไม่ได้
“ฆ่าเขาซะ!”
ซุนซวี่โกรธถึงขีดสุด และออกคำสั่ง ผู้แข็งแกร่งหลายสิบคนของตระกูลซุนรีบวิ่งเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน
“ไสหัวไป!”
หยางเฉินตะโกนอย่างโกรธจัด และทันใดนั้นก็เตะออกไป ประตูบ้านบรรพบุรุษถูกเตะจนปลิวออกไป และพุ่งเข้าใส่ผู้พิทักษ์ของตระกูลซุนโดยตรง
