หลงเถิงพูดจางๆ “คุณอย่าดูถูกหยางเฉิน มองดูทั้งจิ่วโจว มีคนอายุต่ำกว่า 30 ปีอยู่กี่คนที่เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพแล้ว?”
“ผมขอแนะนำว่า ราชวงศ์หลงอย่าพึ่งเข้าไปยุ่งการแย่งชิงตี้ชุนในขณะนี้ รอดู และเมื่อถึงเวลาที่สมควรแล้ว นำผู้แข็งแกร่งระดับสูงของราชวงศ์หลงมาตั้งรกรากในเยี่ยนตูโดยตรง”
หลังจากที่อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็หัวเราะอย่างเย็นชา “แค่ชายหนุ่มคนหนึง ก็สามารถทำให้คุณเกรงกลัวเช่นนี้?”
“ถ้าคุณมีความกล้าหาญเพียงเท่านี้ ก็อย่าคิดที่จะกลับมาราชวงศ์หลงเลย”
หลังจากพูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายไปโดยตรง
เมื่อฟังเสียงวางสายที่ดังขึ้นจากเครื่องรับโทรศัพท์ สีหน้าของหลงเถิงก็ดูน่าเกลียดอย่างยิ่ง และยังมีการดิ้นรนอยู่ในดวงตาของเขา
เมื่อเผชิญหน้ากับหยางเฉิน เขามีความรู้สึกว่าเขาดูไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่จริงๆ
เขาคิดขึ้นมาทันใดว่า ถ้าเขาขัดต่อความต้องการของราชวงศ์หลงและไปผูกมิตรกับหยางเฉิน วันหนึ่งหากราชวงศ์หลงพ่ายแพ้หยางเฉิน
ถึงตอนนั้น ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหยางเฉิน จะกลับไปยังราชวงศ์หลงยังจะเป็นเรื่องยากอีกไหม?
แน่นอน ก่อนอื่นคือหยางเฉินต้องชนะราชวงศ์หลง
เมื่อคิดเช่นนี้ จู่ๆก็มีความคิดบ้าคลั่งผุดขึ้นในใจเขา
หยางเฉินอยู่ในสำนักงาน กำลังวางแผนที่จะเผชิญหน้ากับราชวงศ์ที่กำลังจะมา เช่นเดียวกับพันธมิตรตระกูลเดอะคิงที่แอบร่วมมือกับกองกำลังระดับสูงในเมืองเหมียว เลขานุการเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา “ท่านประธาน เจ้าบ้านหลงมาอีกแล้ว!”
“อืม?”
หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลงเถิงเพิ่งออกไปไม่นาน ทำไมเขาถึงมาอีก?
“ให้เขาเข้ามา!”
หยางเฉินกล่าว
ไม่นาน หลงเถิงก็ก้าวเข้าไปในห้องทำงานของหยางเฉินด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“เจ้าบ้านหลงเพิ่งจากไป ทำไมถึงมาที่นี่อีก? หรือว่าราชวงศ์หลงจะปฏิเสธการแย่งชิงตี้ชุนใช่ไหม?”
หยางเฉินมองไปที่หลงเถิงด้วยใบหน้าขี้เล่นและถาม
หลงเถิงสูดหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง หลังจากปรับการหายใจแล้ว เขาก็ส่ายหัวและพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยตนเองว่า “ราชวงศ์หลงยังคงตั้งใจที่จะเข้าไปแทรกแซงในการแย่งตี้ชุน ถ้าผมเดาไม่ผิด ช่วงนี้ ผู้คนจากราชวงศ์หลงจะมาตั้งรกรากในเยี่ยนตู”
หยางเฉินไม่แปลกใจกับคำตอบนี้ เมื่อกี้เขาแค่ล้อหลงเถิงเล่น
“เจ้าบ้านหลงมาหาผม คงไม่ใช่เพียงเพื่อบอกข่าวผมว่าราชวงศ์หลงกำลังจะมาตั้งรกรากในเยี่ยนตูใช่ไหม?”
หยางเฉินหรี่ตาและถาม
หลงเถิงส่ายหัวและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณหยาง บอกตามตรงนะ เดิมทีผมตั้งใจจะใช้เรื่องชักชวนให้คุณร่วมมือกับราชวงศ์หลงเพื่อกลับไปราชวงศ์หลง แต่ตอนนี้ จู่ๆผมก็เปลี่ยนใจ”
“ขอเพียงคุณหยางไม่รังเกียจ ตั้งแต่วันนี้ ตระกูลหลงหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ยินดีที่จะติดตามคุณหยางและรับใช้คุณหยาง”
หลงเถิงในเวลานี้ สีหน้าดูจริงใจ
คำพูดของเขา ทำให้หยางเฉินตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เมื่อกี้ต่อหน้าเขา เขายังพึ่งราชวงศ์หลงหลงเถิงผู้เย่อหยิ่ง ทำไมจู่ๆเขาจึงแสดงความภักดีต่อเขา?
“ท่านผู้นำหลง ท่านหมายความว่าอย่างไร?”
หยางเฉินขมวดคิ้วและพูด “ติดตามผม? คุณคิดว่าในสถานการณ์ปัจจุบันในเยี่ยนตู ตระกูลหลง สามารถช่วยผมทำอะไรได้บ้าง?”
“หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ตระกูลหลงมีคุณสมบัติที่จะติดตามผมไหม?”
หยางเฉินไม่ได้ปิดการดูถูกเหยียดหยามต่อตระกูลหลงเลย
หลงเถิงก็ถอนหายใจในหัวใจของเขา และเขาไม่ได้มีความไม่พอใจใดๆกับการดูถูกของหยางเฉินที่มีต่อตระกูลหลง
กาลครั้งหนึ่ง ตระกูลหลงนั้นเคยแข็งแกร่งที่สุดในบรรดาแปดตระกูลของเยี่ยนตู
แต่ตอนนี้ เขาจำเป็นต้องก้มหัวให้หยางเฉิน
หลงเถิงไม่รู้ว่ามีผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่อายุต่ำกว่า 30 ปีในจิ่วโจวหรือไม่ แต่สิ่งที่เขารู้ก็คือ ในราชวงศ์หลง ไม่มีอย่างแน่นอน
ไม่ต้องพูดถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่อายุต่ำกว่า 30 แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่มีอายุมากแล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คน
อัจฉริยะด้านบูโดเช่นนี้ มองดูทั้งโลก ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะบูโดชั้นยอด
หลงเถิงไม่สงสัยเลย ขอเพียงหยางเฉินยังไม่ตาย ความสำเร็จในอนาคตของเขาจะสูงมากอย่างแน่นอน
“ผมคิดว่า ตระกูลหลงยังคงมีคุณสมบัติที่จะติดตามคุณ และมันก็มีค่าสำหรับคุณเช่นกัน!”
หลงเถิงไม่ได้ดูถูกตัวเองเพราะคำพูดของหยางเฉิน และพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้ผมเห็นคุณค่าของตระกูลหลง!”
หยางเฉินกล่าวด้วยท่าทางเยาะเย้ย
ไม่มีมิตรภาพระหว่างเขากับหลงเถิงและเขาจะไม่ยอมรับการขอติดตามของหลงเถิง เพียงเพราะคำพูดของหลงเถิง
ตระกูลที่อยากติดตามเขามีมากมาย คงไม่สามารถควบคุมทุกตระกูลไว้ในมือหรอกใช่ไหม?
หยางเฉินรู้ความจริงที่ว่า ยิ่งเขาควบคุมมากเท่าไร เขาก็จะยิ่งมีปัญหามากขึ้นเท่านั้น และเขาจะยิ่งสูญเสียมากขึ้นเท่านั้นด้วย
“ได้!”
หลงเถิงพยักหน้า จากนั้นจึงโทรออกและสั่ง “ให้แม่ทัพทั้งสิบสองคนของสำนักประตูมังกรมาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเดี๋ยวนี้”
พูดเสร็จก็วางสายไป
เกี่ยวกับการโทรสายนี้ของหลงเถิง หยางเฉินสงสัยเล็กน้อย แม่ทัพสิบสองคนของสำนักประตูมังกร ฟังดูเก่งกาจมาก แต่มันเก่งกาจจริงๆเหรอ?
หลงเถิงไม่พูด แน่นอนว่าหยางเฉินก็จะไม่ถาม
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าแม่ทัพสิบสองคนของสำนักประตูมังกรจะแข็งแกร่งเพียงใด พวกเขาก็ไม่ได้ทรงพลังเท่ากับเขา
“เชิญนั่ง!”
หยางเฉินชี้ไปที่โซฟาข้างๆเขาแล้วพูด
“ขอบคุณครับ คุณหยาง!”
หลงเถิงกล่าวขอบคุณเขาก่อน แล้วจึงนั่งลงอย่างมีมารยาท
ดูเหมือนว่า เขาได้เริ่มเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหยางเฉินแล้ว ทุกอย่างทำอย่างระมัดระวัง
หยางเฉินมีความรู้สึกว่า หลงเถิงดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“ผมไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้คุณพยายามเกลี้ยกล่อมให้ผมยอมรับความช่วยเหลือจากราชวงศ์หลง และร่วมกันปกครองตี้ชุน ทำไมตอนนี้คุณถึงต้องการทำงานให้ผม?”
หยางเฉินหรี่ตามองหลงเถิงและถาม “ถ้าคุณทำเช่นนี้ คุณไม่กลัวหรือว่าราชวงศ์หลงจะโจมตีคุณหลังจากรู้เรื่องนี้?”
หลงเถิงส่ายหัว “ถ้าผมกลัว ผมคงจะไม่ทำเช่นนี้แล้ว”
“บอกตามตรงนะ ตระกูลหลงนั้นเป็นแค่ตระกูลห่างไกลที่ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทกับราชวงศ์หลงมากนัก ตั้งแต่ปู่ของผมก็อยากจะกลับไปที่ราชวงศ์หลงมาตลอด”
“เพียงแต่ว่า เป็นเวลากว่าร้อยปีแล้ว และตระกูลหลงก็ยังไม่ได้รับการยอมรับจากราชวงศ์หลง”
“ก่อนหน้านี้ ราชวงศ์หลงมอบหมายภารกิจให้ผมมาเกลี้ยกล่อมคุณ ตอนแรกผมมาหาคุณด้วยความมั่นใจเต็มที่ แต่ไม่คิดว่าคุณจะปฏิเสธ”
หลงเถิงดูสงบ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา
“หลังจากที่ผมออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ผมก็โทรหาราชวงศ์หลงและรายงานการปฏิเสธของคุณ ในขณะเดียวกัน ผมยังได้แนะนำราชวงศ์หลงว่า ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแย่งชิงตี้ชุนในขณะนี้ แต่พวกเขาปฏิเสธ”
หยางเฉินยิ้ม “งั้น คุณวางแผนที่จะยอมแพ้ในการกลับสู่ราชวงศ์หลงใช่ไหม?”
หลงเถิงส่ายหัว“ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน ความหวังที่ตระกูลหลงจะกลับไปสู่ราชวงศ์หลงนั้นริบหรี่มาก”
“เมื่อราชวงศ์หลงเข้ามาแทรกแซงในการแย่งชิงตี้ชุน มันจะต้องต่อสู้กับคุณอย่างแน่นอน และผู้ชนะจะถูกตัดสินในเวลานั้น”
“ถ้าคุณชนะ ในจิ่วโจว จะไม่มีใครสามารถแข่งขันกับคุณได้ หากตระกูลที่ซ่อนไว้ไม่ได้ออกมายังโลก”
“ถึงตอนนั้น ราชวงศ์หลงย่อมต้องมาผูกมิตรกับคุณอย่างแน่นอน”
“และครั้งนี้ ก็เป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับตระกูลหลงที่จะกลับไปราชวงศ์หลง!”
หลงเถิงไม่ได้ปิดบังอะไร และบอกความคิดของเขาตามความจริง
คราวนี้ หยางเฉินก็ตกใจเช่นกัน เขาคาดไม่ถึงว่าหลงเถิงจะมีแผนดังกล่าว
