ในเวลานี้ ผู้นำของหงเฉินไม่ได้สนใจ เรยยิงเลย ดวงตาบูดบึ้งคู่นั้น จ้องมองไปที่บนตัวหยางเฉิน
ไม่รู้ด้วยเหตุผลใด เขาไม่สามารถมองหยางเฉินออก สถานการณ์เช่นนี้ มีเพียงสองประเภทเท่านั้น หนึ่งคือที่จริงหยางเฉินเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีพื้นฐานวิถีบู๊
ประเภทที่สอง นั่นก็คือของหยางเฉินแข็งแกร่งเกินไป เหนือกว่าหัวหน้าหงเฉิน
ไม่ว่าจะเป็นประเภทหนึ่งหรือประเภทที่สองก็ไม่สามารถทำให้หัวหน้าหงเฉินยอมรับได้
ถ้าหยางเฉินเป็นแค่คนธรรมดาจริงๆ แล้วเขาจะชี้แนะเรยยิงให้สู้ได้อย่างไร?
แต่ถ้าหยางเฉินมีวิถีบู๊ที่เหนือกว่าเขา มันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพราะหยางเฉินอายุยังน้อยเกินไป
แม้แต่แดนเทพขั้นต้นผู้แข็งแกร่งที่อายุน้อยขนาดนี้ เขาก็ไม่เคยเห็น
เขาไม่เคยเห็นก็จริง แต่เขารู้มีคนคนหนึ่ง
ประเทศจิ่วโจว เมืองเยี่ยนตู หยางเฉิน!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นหัวหน้าหงเฉินก็ดูประหลาดใจ และในที่สุดเขาก็เข้าใจทุกอย่าง
ทำไมฐานที่มั่นของหงเฉินทั้งสิบสองแห่งถึงถูกทำลายติดต่อกัน เพราะทั้งหมดนี้ล้วนเป็นฝีมือของหยางเฉินกับเรยยิง!
เพราะเขาเป็นคนสั่งให้นักฆ่าหงเฉินนำคนสำคัญรอบตัวของหยางเฉินมาที่หงเฉิน จากนั้นเลยล่อหยางเฉินมาที่นี่
เพียงแต่ สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมหยางเฉินถึงรวดเร็วขนาดนี้ ก็หาที่นี่พบแล้ว?
“ที่แท้คือคุณนี่เอง!”
จู่ๆหัวหน้าหงเฉินก็มองไปที่หยางเฉิน น้ำเสียงของเขาเย็นชาถึงขีดสุด
หยางเฉินก็มองไปที่หัวหน้าหงเฉิน แต่ในดวงตาของเขา มีความสงบนิ่ง ราวกับแค่มองคนธรรมดาคนหนึ่ง
แววตาแบบนี้ ทำให้หัวหน้าหงเฉินรู้สึกอึดอัดมาก
มองไปที่หงเฉิน จะมีสักกี่คน ที่กล้าสบตาเขา?
บัดนี้ ชายหนุ่มที่ถูกเขาล่อมาถึงที่สำนักงานใหญ่ของหงเฉิน เตรียมตัวที่จะโดนฆ่า ถึงกลับกล้า!
ทั้งสองมองหน้ากันโดยเว้นระยะไว้ แต่ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้เคลื่อนไหวก่อน และดูเหมือนว่าบรรยากาศจะมีเจตนาในการต่อสู้ที่น่าสะพรึงกลัวกระจายอยู่
แต่สิ่งที่ทำให้คนสงสัยคือ บนตัวหยางเฉินไม่มีออร่าของวิถีบู๊แม้แต่น้อย เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปไม่มีผิด
“ปัง!”
ในเวลานี้ ทันใดนั้นลูซิเฟอร์ก็เตะไปที่ร่างกายของเรยยิง และร่างของเรยยิงลอยห่างออกไปหลายเมตร กระแทกกับผนังคอนกรีตที่หุ้มเหล็กอย่างแรง
คราวนี้ เขาไม่มีแรงที่จะสู้ต่อไปแล้วจริงๆ ล้มลงกับพื้น พอพยายามจะลุกขึ้นก็พบว่าตัวเองทำไม่ได้เลย
เขามองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางขมขื่นและพูดว่า “นายท่านครับ ผมพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว!”
หยางเฉินพยักหน้า หยิบเม็ดยาสีดำออกมา ดีดนิ้ว ยาเม็ดนั้นก็เข้าไปในปากของเรยยิง
เม็ดยาละลายในปากและกลายเป็นกระแสน้ำอุ่นที่ไหลลึกเข้าไปในลำคอของเขา
แม้ว่าไม่รู้ ว่ายาที่หยางเฉินให้ตัวเองกินคือยาอะไร แต่เรยยิงก็รู้ว่ายาเม็ดนี้ต้องช่วยให้เขาฟื้นตัวได้ดีมากอย่างแน่นอน
“คุณพักฟื้นอย่างสบายใจเถอะ ที่เหลือเป็นหน้าที่ของผม!”
หยางเฉินลุกขึ้นและพูดว่า
“ครับ!”
เรยยิงตอบอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าหยางเฉินต้องการบังคับศักยภาพของเรยยิงออกมา แต่ก็รู้ด้วยว่าตอนนี้เขามาถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ
อีกอย่าง เดิมทีลูซิเฟอร์ก็เป็นผู้แข็งแกร่งของแดนเทพชั้นปลาย แต่เรยยิงเป็นเพียงแดนเทพชั้นกลางของแดนวิถีบู๊ ประการแรก ระหว่างแดน ก็มีช่องว่างที่แตกต่างกันอย่างมาก
เขาสามารถยืนหยัดอดทนได้จนถึงตอนนี้ ก็เกินความคาดหมายของหยางเฉินแล้ว
ไม่เพียงแค่หยางเฉินเท่านั้น แต่นักฆ่าชั้นยอดในหงเฉินก็ตกใจเช่นกัน
ในฐานะที่ลูซิเฟอร์เป็นหนึ่งในนักฆ่าชั้นยอดของหงเฉิน อีกอย่างลูซิเฟอร์ยังมีแดนวิถีบู๊ระดับที่สูงกว่าเรยยิงภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ทั้งสองสามารถต่อสู้กันเป็นเวลานานขนาดนี้ ถึงจะยุติการต่อสู้ลง
พูดในอีกแง่หนึ่ง ลูซิเฟอร์ถือว่าแพ้แล้ว
“เจ้าหนู แล้วนายเป็นใครอีกล่ะ?”
ลูซิเฟอร์มองไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้ากระหายเลือด
ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็มองไปที่หยางเฉิน
ผู้ที่สามารถปรากฏตัวในฐานใต้ดินของสำนักงานใหญ่แห่งนี้ ล้วนเป็นนักฆ่าหลักอันดับต้นๆของหงเฉิน แม้ว่าหยางเฉินอายุยังน้อย แต่พวกเขาก็ไม่ได้โจมตีหยางเฉินในทันที
สามารถเข้ามาที่นี่ได้อย่างลับๆไม่มีใครรู้สึกตัว หยางเฉินเองก็ได้พิสูจน์ความแข็งแกร่งของตัวเองแล้ว
สำหรับคำถามของลูซิเฟอร์ หยางเฉินเพิกเฉยโดยตรง สายตาของเขาจ้องผ่านลูซิเฟอร์ตรงไปที่ผู้นำของหงเฉิน
และสายตาของผู้นำหงเฉินก็มองตรงไปยังหยางเฉิน เว้นระยะไว้ ในฐานใต้ดินนี้เดิมทีก็ไม่ได้ใหญ่โตมาก ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงการกดดันที่อึดอัด
“ไอ้สารเลว! นายหาที่ตาย!”
ลูซิเฟอร์ถูกหยางเฉินเมินเฉย โกรธขึ้นมาทันที เขาเป็นนักฆ่าที่มีอำนาจเป็นอันดับสองในหงเฉิน เขาไม่เคยถูกคนเมินเฉยขนาดนี้?
เขาขยับเท้าและพุ่งเข้าหาหยางเฉินทันที
แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินยังคงยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าสงบ ไม่ขยับแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้กังวลเลยสักนิดว่า ลูซิเฟอร์จะฆ่าเขาได้
วินาทีนี้ นักฆ่าหงเฉินทั้งหมด มองไปที่หยางเฉิน และพวกเขาต่างก็อยากรู้ว่าชายหนุ่มที่กล้าเพิกเฉยต่อลูซิเฟอร์ ตกลงมีความสามารถมากแค่ไหน
ไม่ใช่แค่พวกนักฆ่าหงเฉินเท่านั้น แต่ผู้นำหงเฉินก็อยากรู้เช่นกัน
“ไปตายซะ!”
ในชั่วพริบตา ลูซิเฟอร์ก็พุ่งเข้ามาอยู่ตรงหน้าหยางเฉินแล้ว ชกต่อยออกไป ชกตรงไปที่ใบหน้าของหยางเฉินโดยตรง
“เพี้ยะ!”
วินาทีถัดมา ฉากที่ทุกคนตกใจก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เมื่อหมัดของลูซิเฟอร์กำลังจะชกโดนใบหน้าหยางเฉิน หยางเฉินก็ยื่นมือออกมาเบาๆอย่างง่ายๆ ถึงกับคว้าข้อมือของลูซิเฟอร์ให้กำปั้นของเขาไม่สามารถชกไปข้างหน้าได้อีกต่อไป
บูม!
ในวินาทีนี้ ทั้งเหตุการณ์ต่างตกตะลึง!
เมื่อกี้เรยยิงผู้ซึ่งเพิ่งต่อสู้กับลูซิเฟอร์ และในที่สุดก็พ่ายแพ้ให้กับลูซิเฟอร์ ก็ตกตะลึงอ้าปากตาค้างจ้องไปที่หยางเฉิน เขาถึงกับสบายๆง่ายๆคว้าข้อมือของเรยยิงไว้
ลูซิเฟอร์เป็นถึงแดนเทพชั้นปลายผู้แข็งแกร่งเชียวนะ !
ทำไมอยู่ในมือของหยางเฉินเหมือนเด็กคนหนึ่ง ?
การโจมตีเต็มรูปแบบของลูซิเฟอร์ ถึงกับถูกหยางเฉินคว้าไว้ได้ง่ายๆ?
นี้เป็นไปได้ไง?
นี่ไม่ใช่แค่ความคิดของเรยยิงเพียงคนเดียว แต่เป็นความคิดของทุกคนในเหตุการณ์
ผู้นำหงเฉิน รูม่านตาของเขาหดตัวลงทันที ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยางเฉินอย่างไม่ละสายตา
จนถึงวินาทีนี้ เขาถึงรู้ว่า ทำไมนักฆ่าของหงเฉินที่ส่งไปฆ่าหยางเฉินจึงถูกกำจัดหมดสิ้น
เพราะว่าหยางเฉินไม่ใช่แค่แดนเทพผู้แข็งแกร่งธรรมดาทั่วไป แต่เป็นแดนเทพชั้นยอดผู้แข็งแกร่งจริงๆ!
“คุณ…คุณ…นี่…นี่เป็นไปไม่ได้!”
ดวงตาของลูซิเฟอร์เบิกกว้าง พยายามดิ้นหลุดจากมือของหยางเฉิน ถึงรู้ว่าพลังของหยางเฉินน่ากลัวเพียงใด
เขาเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับสองของหงเฉิน แต่ตัวเขากลับไม่สามารถดิ้นหลุดจากข้อมือของคนอื่นที่จับตัวเองไว้ได้
สิ่งนี้ทำให้เขาสงสัยในความแข็งแกร่งในวิถีบู๊ของตัวเองเป็นครั้งแรก
“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้!”
ลูซิเฟอร์คำราม ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย “ไปตายซะ!”
เขาคำรามอย่างโกรธเคือง และหมัดอีกข้างก็ชกไปที่ใบหน้าของหยางเฉิน
“ปัง!”
คราวนี้ หยางเฉินเคลื่อนไหวในที่สุด ทันทีที่ลูซิเฟอร์ยกกำปั้น ก็ถูกหยางเฉินเตะลอยออกไป
