ถึงแม้ตู๋โยวไม่ได้พูดจาอะไร แต่การแสดงออกกลับจริงจังอย่างมาก เดิมเขาก็ซื่อสัตย์ต่อต้วนหวูหยามากอยู่แล้ว ถ้าเกิดต้วนหวูหยาปกป้องครอบครัวของหยางเฉินตลอดไป เขาย่อมจะทำเช่นกัน
สำหรับต้วนหยู่เยียน ยิ่งไม่ได้พูดอะไร
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ฝึกฝนวิถีบู๊ แต่ก็เป็นผู้หญิงที่รู้จักบุญคุณคน เธอรู้ดีมากว่า หยางเฉินเพื่อช่วยชีวิตเธอ ถึงฆ่าต้วนหวูเหยียนแล้ว เพราะเหตุนี้จึงนำมาซึ่งหายนะ
“เสด็จพ่อของผมบอกแล้ว อู่หยู่หลานนั่งสายการบินนานาชาติมาที่เมืองเยี่ยนตูแล้ว ส่วนสายการบินนานาชาติ ถ้าจากเมืองราชวงศ์ต้วนมาที่เมืองเยี่ยนตู จำเป็นต้องเปลี่ยนเครื่องที่หนิงโจวครับ”
“เมื่อสักครู่ฉันค้นหาแล้ว สายการบินนานาชาติจากเมืองราชวงศ์ต้วนมาเมืองเยี่ยนตู เครื่องเพิ่งขึ้นเมื่อสิบนาทีก่อน ถ้าสายการบินไม่ล่าช้า เวลาที่มาถึงหนิงโจว น่าจะอีกสองชั่วโมงแปดนาทีค่ะ”
“ส่วนจากเมืองเยี่ยนตูถึงหนิงโจว ต้องใช้เวลาบินเพียงสี่สิบห้านาที ถ้าคุณหยางโดยสารเครื่องบินส่วนตัว ก็จะเลี่ยงเวลารอสายการบินไปค่ะ”
“หมายความว่า ตอนนี้คุณหยางสามารถอยู่ที่เมืองเยี่ยนตูได้แปดสิบสามนาที ในเมื่ออยากไปขัดขวางอู่หยู่หลานที่หนิงโจว คุณหยางได้แต่ไปถึงก่อนล่วงหน้า เผื่อเวลาว่างสักสิบนาที มากที่สุดคุณหยางยังมีเวลาอิสระเจ็ดสิบสามนาทีค่ะ”
ในเวลานี้เอง ต้วนหยู่เยียนจับมือถือไว้ทันใด เอ่ยปากบอกไป
ตอนที่หยางเฉินและต้วนหวูหยาสนทนากัน เธอก็คำนวณเวลาเรียบร้อยแล้ว
“ผมควรไปแล้ว!”
สุดท้ายหยางเฉินมองต้วนหวูหยาอย่างล้ำลึกแวบหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวออกไป
ภายในเจ็ดสิบสามนาทีสุดท้ายนี้ เขาเพียงอยากอยู่เป็นเพื่อนข้างกายของภรรยาและลูกสาว
ไม่นาน ไมบัคสีดำคันหนึ่ง เสียงเครื่องยนต์คำราม แล่นออกไปอย่างไว มุ่งหน้าไปทางเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
“ต้องโทษหนู ถ้าไม่ใช่หนู คุณหยางคงไม่เป็นแบบนี้”
หลังหยางเฉินออกไป ในที่สุดต้วนหยู่เยียนอดไม่ไหวร้องไห้ขึ้นมา “พ่อคะ หนูรู้สึกแย่!”
ต้วนหวูหยาถอนหายใจแล้ว โอบลูกสาวเข้ามาในอ้อมอก พูดปลอบใจ “นี่ไม่โทษลูก ถ้าจะโทษจริงๆ งั้นก็เป็นความผิดของพ่อเอง!”
“อีกอย่าง คุณหยางอายุน้อยแค่นี้ และครอบครองความสามารถของแดนเหนือมนุษย์ไว้ ย่อมไม่ใช่บุคคลธรรมดาเด็ดขาด อู่หยู่หลานอยากฆ่าเขา งั้นก็ต้องดูอิทธิพลเบื้องหลังคุณหยางด้วยว่าจะยินยอมหรือไม่”
ตู๋โยวก็เอ่ยปากบอกว่า “คุณหยางจะต้องไม่เป็นอะไรครับ!”
ในขณะเดียวกัน หยางเฉินที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ต่อสายโทรศัพท์หาหม่าชาวแล้ว
“พี่เฉิน!”
กั้นด้วยสายโทรศัพท์ หยางเฉินสามารถสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นในเสียงของหม่าชาว
ก่อนหน้านี้เขาหมดสติไม่รู้สึกตัว หลังถูกเฝิงเสียวหว่านช่วยรักษาไม่ได้ผล จึงถูกต้วนหวูหยาพาไปที่ราชวงศ์ต้วน สามวันมานี้ หม่าชาวพวกเขาล้วนเป็นห่วงหยางเฉินมาก
ปัจจุบันนี้ได้ยินเสียงของหยางเฉิน ก็อธิบายได้ว่าหยางเฉินหายดีแล้ว
“อีกครึ่งชั่วโมง ฉันจะถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป นายเข้าไปตอนนี้เลย”
หยางเฉินพูดจากด้วยเสียงหนักอึ้งอย่างยิ่ง
“ครับ พี่เฉิน!”
ทันใดนั้นหม่าชาวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง ไม่กล้าถามมากนัก รีบรับปากทันที
หลังวางสายโทรศัพท์ หยางเฉินลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดต่อสายไปยังหมายเลขหนึ่ง
“หยางเฉิน?”
อีกฝ่ายรับสายรวดเร็ว ในเสียงมีความฮึกเหิมระดับหนึ่ง
“ช่วงนี้ ท่านยังสบายดีหรือเปล่าครับ?”
หยางเฉินเอ่ยปาก บนหน้าเต็มไปด้วยความซับซ้อน
“สบายดี! สบายดีมาก!”
คำพูดของหยางเฉิน ทำให้อีกฝ่ายตื่นเต้นจนไม่มีอะไรเทียบได้เลย หัวเราะเสียงดังพูดว่า “แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูสมัยก่อน ส่วนมากโดนอิทธิพลชั้นนำข้างนอกแทนที่แล้ว”
“ก่อนหน้ายังมีอิทธิพลข้างนอกแห่งหนึ่ง พยายามให้ตระกูลอวี๋เหวินยอมจำนน ผลปรากฏว่าหลังจากรู้ความสัมพันธ์ของพวกเรา พวกเขาพากันมาขอขมากันโดยตรง ฮาๆๆๆ……”
อวี๋เหวินเกาหยางหัวเราะเสียงดังขึ้นมา ในเสียงยังมีความภาคภูมิใจระดับหนึ่ง
“พ่อครับ เมื่อก่อนเป็นผมที่ทำผิดต่อท่าน!”
หยางเฉินพูดขึ้นฉับพลัน
ครั้งนี้ โทรศัพท์สายนั้นเงียบงันลง
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ หยางเฉินเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้นิดหนึ่ง
ไม่นาน อวี๋เหวินเกาหยางหัวเราะฮาๆ ขึ้นมา “แกพูดอะไรกัน? ระหว่างพวกเรา ถึงแม้ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด แต่แกก็เป็นคนที่ฉันอวี๋เหวินเกาหยางเห็นเติบโตมา ในใจฉัน แกก็คือลูกชาย!”
ถึงแม้อวี๋เหวินเกาหยางหัวเราะแค่ไหน แต่ว่าในเสียงหัวเราะกลับมีเสียงสะอึกสะอื้นระดับหนึ่ง
ชั่วขณะนั้นความรู้สึกผิดในใจของหยางเฉินเข้มข้นขึ้น เขาคิดมาโดยตลอดว่า เป็นอวี๋เหวินเกาหยาง ไล่เขาและมารดาออกจากตระกูล ถึงทำให้ต่อมามารดาป่วยหนักจนจากโลกนี้ไป
จนกระทั่งต่อมา เขาถึงรู้ว่า เหตุผลที่อวี๋เหวินเกาหยางไล่พวกเขาแม่ลูกออกจากตระกูล ไม่ใช่เพื่อตนเอง แต่ว่าเพื่อปกป้องพวกเขาแม่ลูก
ไม่เพียงเท่านี้ ตอนมารดาของหยางเฉินตั้งครรภ์ อวี๋เหวินเกาหยางก็รับรู้ว่า เด็กในท้องของมารดาหยางเฉิน เป็นลูกของคนอื่น
แต่เขายังคงแต่งงานกับมารดาของหยางเฉิน และเลี้ยงดูโดยเห็นหยางเฉินเป็นลูกชายแท้ๆ ของตนเอง จนกระทั่งต่อมา ได้รับแรงกดดันจากตระกูล เพื่อปกป้องพวกเขาสองแม่ลูก เขาถึงไล่พวกเขาออกจากเมืองเยี่ยนตูแบบใจร้าย
“พ่อครับ ท่านดูแลสุขภาพด้วย ลูกชายขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง!”
หยางเฉินพูดจบ วางสายโทรศัพท์โดยเร็ว
เขากลัวว่าหากตนเองพูดต่อไปอีก จะกลั้นไม่ไหวร้องไห้ออกมา ทำให้อวี๋เหวินเกาหยางพบอะไรเข้า
เขารู้ดีมาก ครั้งนี้ ศัตรูที่ตนเองเผชิญหน้ามีความยิ่งใหญ่มากแค่ไหน
สามารถพูดได้ว่า ฝ่าอันตรายจนรอดตายหวุดหวิด ก็ไม่เกินจริง
อีกยี่สิบนาทีต่อมา ในที่สุดหยางเฉินก็มาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว
“พี่เฉิน!”
เพิ่งลงรถ หม่าชาวพาอ้ายหลินเข้ามาต้อนรับ ในสายตาทั้งสองคนล้วนมีความกังวลเข้มข้น
ส่วนท้องของอ้ายหลินก็นูนสูงขึ้นแล้ว น่าจะอีกสักสองเดือน คงจะคลอดแล้ว
มองท้องของอ้ายหลินที่นูนสูงขึ้น ความรู้สึกผิดในใจของหยางเฉินรุนแรงขึ้น อ้ายหลินใกล้จะคลอดแล้ว ปัจจุบันนี้ยังต้องลำบากกับพวกเขาไปด้วย
“พี่เฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วหรือเปล่า?”
หม่าชาวถามแบบท่าทางเคร่งขรึม
หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อยส่ายหน้าแล้ว “ไม่มีอะไร แค่ผิดใจศัตรูที่ยิ่งใหญ่มากคนหนึ่งเข้าให้ อาจจะลำบากมาถึงพวกนายด้วย”
“เรียกพวกนายมา คืออยากจะขอโทษพวกนายสักหน่อย แล้วก็หวังว่าพวกนายจะไปจากเมืองเยี่ยนตูสักระยะหนึ่งได้ด้วย”
พอได้ยิน หม่าชาวกับอ้ายหลินสีหน้าเปลี่ยนไปมาก
และไม่ใช่ไม่ยินยอมออกไปจากเมืองเยี่ยนตู พวกเขาสามารถออกไปได้ทุกเมื่อ เพียงแต่แม้หยางเฉินจะพูดแบบสบายๆ แต่พวกเขาสัมผัสได้ว่า หยางเฉินต้องเผชิญหน้าทุกอย่างตามลำพังแน่
“หยางเฉิน สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว? นายเตรียมจะไปเผชิญหน้าตามลำพัง โดยเฉพาะยังเป็นสถานการณ์ที่ฝ่าอันตรายรอดตายหวุดหวิด ถูกหรือเปล่า?”
อ้ายหลินจ้องหยางเฉินแบบหน้าตาจริงจังถามขึ้น
พวกเขาเคยรู้จักกันมาที่ชายแดนเหนือ ต่างฝ่ายเป็นคนแบบไหน พวกเขารู้ดีมาก
ถ้าไม่เข้าตาจน หยางเฉินไม่อาจให้พวกเขาไปจากเมืองเยี่ยนตูเด็ดขาด
โดยเฉพาะจากในสายตาของหยางเฉิน พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดที่เข้มข้น ยังมีความอาลัยอาวรณ์ต่อพวกเขาอีก
สีหน้าหม่าชาวซีดเผือดครู่หนึ่ง คำพูดของภรรยา ทำให้เขาตอบสนองเข้ามาทันที ต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วแน่ๆ เรื่องใหญ่ที่แม้แต่หยางเฉินก็ไม่มีทางแก้ไข
“พวกนายเชื่อฉันมั้ย?”
ทันใดนั้นหยางเฉินถามด้วยท่าทางจริงจัง
หม่าชาวกับอ้ายหลินสั่นไปทั้งตัว ท่าทางลังเล
“พี่เฉิน นายไม่ต้องถามพวกเราแบบนี้หรอก พวกเราเชื่อหรือไม่เชื่อใจนาย นายเข้าใจดี นายถามแบบนี้ คงไม่มีอะไรนอกจากอยากให้พวกเราฟังคำพูดนาย แล้วไปจากเมืองเยี่ยนตูระยะหนึ่ง ทิ้งให้นายเผชิญหน้าทุกอย่างคนเดียว”
อ้ายหลินเอ่ยปากพูดขึ้น
หม่าชาวส่ายหน้าแล้ว “เมื่อก่อน ผมเชื่อพี่มาตลอด แต่ว่าครั้งนี้ พี่พูดอะไร ผมไม่เชื่อทั้งนั้น”
เห็นสองสามีภรรยาที่ท่าทีเด็ดเดี่ยว หยางเฉินหน้าขมขื่นเต็มที่ อยากจะหลอกลวงสองคนนี้ ดูแล้วไม่มีความหวังแล้ว
