“โครม!”
ภูเขาทั้งลูก ตอนนี้ได้สั่นสะเทือนไปหมดแล้ว
“ปล่อยพวกเธอซะ!”
หยางเฉินพูดทั้งกัดฟัน น้ำเสียงเยือกเย็นอย่างถึงที่สุด ราวกับว่าเขาเป็นปีศาจร้ายที่มาจากนรกจริงๆ
แต่น้ำเสียงของเขากลับทำให้ตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้หนาว
“หยางเฉิน ผู้หญิงสองคนนี้ต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับแกใช่มั้ย?”
หลงฮุยหวงอดกลั้นความกลัวที่มีอยู่ในใจ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “ถ้าแกกล้าขยับอีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันก็จะฆ่าพวกเธอเดี๋ยวนี้เลย!”
หยางเฉินหยุดเท้าที่จะเดินเข้าหาหลงฮุยหวง ตอนที่ดวงตาสีเลือดทั้งสองมองไปยังหลงฮุยหวง ก็เหมือนกับกำลังไปยังคนที่ตายแล้ว
“คุกเข่าลง!”
หลงฮุยหวงได้ตะคอกออกมาทันที “ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง คุกเข่าให้กับเหล่าผู้แข็งแกร่งที่แกได้ฆ่าไปแล้ว!”
หยางเฉินยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีความคิดที่จะขยับแม้แต่น้อย และได้พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ว่า “ปล่อยพวกเธอซะแล้วฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้น จากนี้ไป จิ่วโจวจะไม่มีราชวงศ์หลงอีกต่อไป!”
คำพูดที่ถูกพูดออกมาอย่างง่ายดาย กลับทำให้หลงฮุยหวงรู้สึกกดดันอย่างมหาศาล
การที่เขาให้ทุกคนทุ่มสุดตัวก็ต้องฆ่าหยางเฉินให้ได้ นั่นก็เป็นเพราะเขารับรู้ถึงแรงกดดันอันมหาศาลจากตัวของหยางเฉิน
ตอนนี้ การที่ใช้ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนมาข่มขู่หยงเฉิน ก็เพราะอยากใช้วิธีนี้ทำให้หยางเฉินเจ็บหนัก และทำให้ราชวงศ์หลงมีโอกาสที่สามารถฆ่าหยางเฉินได้สักครั้ง
แต่มาตอนนี้ การข่มขู่ของหยงเฉิน กลับทำให้เขาลังเลขึ้นมา
เขาไม่อาจมั่นใจได้ว่า ถ้าปล่อยลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนไปแล้วจริงๆ หยางเฉินจะยอมทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ รึเปล่า
แต่สิ่งที่เขาสามารถมั่นใจได้คือ ถ้าไม่สามารถทำให้หยางเฉินเจ็บหนักได้ ราชวงศ์หลงจะต้องล่มสลายแน่นอน
หยางเฉินในตอนนี้ เหมือนได้กลายร่างไปแล้ว แข็งแกร่งยิ่งกว่าก่อนหน้า
ก่อนหน้านี้ หยางเฉินก็สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดได้อย่างง่ายดาย แล้วตอนนี้ หลังจากที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม จะแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกัน?
“หยางเฉิน ฉันบอกให้แกคุกเข่าลง!”
หลงฮุยหวงตวาดออกมาด้วยความโมโห “คุกเข่าลง ทำลายวิถีบู๊ของตัวเองซะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าผู้หญิงสองคนนี้ทันที!”
ทันทีที่พูดจบ เขาก็ได้ออกแรงที่มือมากขึ้น
ดวงตาของลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนกำลังจะทะลักออกมาจากเบ้า สีหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด
แต่ตอนที่พวกเธอมองไปยังหยางเฉิน สายตากลับดูแน่วแน่ ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ทำได้แค่หมุนตาไปมา ใช้วิธีนี้บอกกับหยางเฉินว่าไม่ต้องสนใจพวกเธอ
แต่ว่า หยางเฉินจะไม่สนใจพวกเธอได้จริงๆ เหรอ?
“ฉันขอสาบาน หลังจากวันนี้ จิ่วโจวจะไม่มีราชวงศ์หลงอีกต่อไป!”
หยางเฉินแทบจะกัดฟันพูดทุกคำออกมา
จู่ๆ หลงฮุยหวงก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วว่า ตนได้ทำเรื่องที่พลาดอย่างมหันต์ไปแล้ว
แต่ว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางให้หันหลังอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อเลือกที่จะทำให้หยางเฉินเจ็บหนัก งั้นก็ต้องทำต่อไป
“คุกเข่าลง! คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”
หลงฮุยหวงตะโกนออกมา “คุกเข่า ทำลายวิชาของตัวเองซะ!
“อย่ามาบีบฉัน! ฉันจะให้โอกาสแกอีกสิบวิสุดท้าย!”
“สิบ!”
“เก้า!”
…..
“สาม!”
“สอง!”
…..
หลงฮุยหวงนับถอยหลังไม่ยอมหยุด เพราะความหวาดกลัว ร่างกายของเขาจึงเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินกลับไม่ได้ขยับเขยื้อน ราวกับไม่ได้ใส่ใจเขาเลยแม่แต่น้อย
“หนึ่ง!”
ในที่สุด หลงฮุยหวงก็นับจนครบสิบ เขารู้ดีว่าหยางเฉินไม่มีทางคุกเข่าแล้วทำลายวิชาของตัวเองแน่นอน จึงได้ตวาดไปว่า “หยางเฉิน ในเมื่อแกไม่ได้สนใจชีวิตของผู้หญิงสองคนนี้ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ฉันก็จะฆ่าพวกเธอทิ้งซะ!”
“ฉันได้ยินมาว่า ก่อนหน้านี้แกถูกผู้หญิงสองคนช่วยชีวิตเอาไว้ ถึงรอดมาได้ ถ้าฉันเดาไม่ผิด ผู้หญิงสองคนที่ช่วยแกไว้ก็คือพวกเธอสินะ?”
“หยางเฉิน แกนี่มันช่างใจดำจริงๆ แม้แต่ชีวิตของผู้มีพระคุณก็ไม่สนใจแล้ว!”
“ฉันรู้ว่าวันนี้ฉันได้ตายแน่ แต่ไม่เป็นไร บนเส้นทางหลังความตายมีผู้หญิงที่ทั้งสาวทั้งสวยสองคนอยู่เป็นเพื่อน ฉันก็คุ้มแล้ว!”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…..”
หลงฮุยหวงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง แววตามีแต่ความโหดเหี้ยม “ตายซะ!”
ทันทีที่พูดจบ เขาก็ออกแรงที่มืออย่างกะทันหัน
เมื่อไหร่ที่ออกแรง ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว
แววตาของหญิงสาวทั้งสองเต็มเปี่ยมไปด้วยความสิ้นหวัง สายตาที่มองไปยังหยางเฉินกลับมีแต่ความอ่อนโยน
ราวกับจะบอกหยางเฉินว่า ต่อให้พวกเธอต้องตาย ก็ไม่คิดที่จะโทษหยางเฉิน หวังว่าหยางเฉินจะไม่โทษตัวเอง
ช่างเป็นเด็กสาวที่จิตใจดีอะไรขนาดนี้!
ต่อให้ต้องตาย ก็ยังคิดเผื่อหยางเฉิน
“ปั้ง!”
ในตอนที่หลงฮุยหวงกำลังจะออกแรงนั้นเอง เสียงที่กึกก้องก็ได้ขึ้น หินก้อนหนึ่ง พุ่งใส่หว่างคิ้วของเขาอย่างรวดเร็ว
เป็นฝีมือของหยางเฉินเอง!
ก่อนหน้านี้ หลงฮุยหวงเอาลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนชียนบังอยู่ตรงหน้าตัวเองตลอด ต่อให้หยางเฉินจะอยากฆ่าเขามันก็ทำไม่ได้
แต่ในตอนท้าย ตอนที่หลงฮุยหวงตั้งใจจะฆ่าลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียน ในที่สุดก็ได้เผยช่องโหว่ออกมา จนถูกหยางเฉินระเบิดหัวในคราเดียว
ลู่ฉิงเสว่กับมู่เชียนเชียนล้มลงพื้นไปพร้อมกับหลงฮุยหวง
และได้รับอากาศบริสุทธิ์อีกครั้ง มันช่างเป็อะไรที่วิเศษเหลือเกิน
ผ่านไปพักใหญ่ สองสาวก็ค่อยๆ ดีขึ้น สีหน้าก็ดูดีขึ้นมา
แต่ในตอนนั้นเอง พวกเธอก็สังเกตเห็นว่า หยางเฉินดูแปลกๆ ไป
หยางเฉินยืนอยู่กับที่ ตัวสั่นไม่ยอมหยุด แรงอาฆาตอันน่าสะพรึงกลัวเอ่อล้นออกมาจากตัวเขา
“พะ…..พี่เสี่ยว!”
ลู่ฉิงเสว่เรียกด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา
มู่เชียนเชียนก็ตะโกนออกไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำเหมือนกัน “พี่เสี่ยว พี่เป็นอะไร? อย่าทำให้พวกเราตกใจจะได้มั้ย?”
แต่หยางเฉินกลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย ยืนอยู่ที่เดิม ร่างกายก็สั่นไม่ยอมหยุด ดวงตาคู่นั้นของเขา แดงเป็นสีเลือด มองไปแล้ว เหมือนเครื่องจักรที่ไร้ความรู้สึกไม่มีผิด
กษัตริย์ทั้งสามของพันธมิตรตระกูลเดอะคิงที่มองไปยังการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของหยางเฉิน ต่าพากันทำหน้าหวาดกลัวกันหมด
“นี่เขา กำลังจะเสียการควบคุมแล้ว!”
กษัตริย์ไป๋กลืนน้ำลาย แล้วพูดออกมาอย่างยากลำบาก
“ว่าไงนะ?”
กษัตริย์เซวกับกษัตริย์หม่าต่างก็ทำหน้าตกใจ ภายใต้ความตกใจ ยังปนด้วยความหวาดกลัวกับความสิ้นหวังอย่างสุดขีด
ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นหยางเฉินในสภาพนี้ แต่ก็เคยได้ยินมาก่อน ในศึกชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูก่อนหน้านี้ หยางเฉินก็เกือบคลุ้มคลั่งมาแล้ว
ทุกครั้งที่เขาใกล้จะคลุ้มคลั่ง ก็จะปลดปล่อยพลังในหารต่อสู้ที่เหนือกว่าที่เขามีไปมาก
ในตอนนี้ บนยอดเขาหนิง นอกจากกษัตริย์ทั้งสามอย่างพวกเขาสามคนที่เป็นกึ่งแดนเทพแล้ว ก็เหลือหญิงสาวอีกสองคนที่ไม่มีความสามารถในวิถีบู๊เลยสักนิด
แล้วจะไปรับมือกับหยางเฉินในสภาพนี้ได้ยังไง?
“แย่แล้ว เราจำเป็นต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!” กษัตริย์พูดออกมาอย่างกะทันหัน
หลังกษัตริย์ทั้งสามหันมาสบตากันแล้ว ก็ได้ลงเขาไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“พี่เสี่ยว นี่พี่เป็นอะไรไป? อย่าทำให้เรากลัวสิคะ!”
ลู่ฉิงเสว่ใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว ร่างกายก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้
มู่เชียนเชียนจับมือของลู่ฉิงเสว่เอาไว้แน่นๆ สองตาจ้องมองไปยังหยางเฉิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนว่า “พะ…..พี่เสี่ยว พี่ได้ยินที่เราพูดมั้ย?”
“ไปซะ!”
หยางเฉินเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดวงตาที่แดงก่ำจ้องมองไปยังหญิงสาวทั้งสอง และได้คำรามออกมา
พอลู่ฉิงเส่วกับมู่เชียนเชียนได้เห็นสีหน้าของหยางเฉิน หญิงสาวทั้งสองก็รู้สึกร่างกายอ่อนแรง ด้วยความหวาดกลัวแม้แต่จะขยับก็ยังทำไม่ได้
“พะ…..พี่เสี่ยว!”
ดวงตาของหญิงสาวทั้งสองเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว
