ก่อนงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเย่หลินหนึ่งวัน ในตอนบ่าย หยางเฉินได้รับโทรศัพท์ของอวี๋เหวินเกาหยาง
“หยางเฉิน พ่อไม่ไปจากเยี่ยนตูนะ ในสายตาของเหล่ามหาอำนาจในราชวงศ์ พ่อไม่ใช่อะไรเลย พวกเขาไม่น่าจะทำอะไรพ่อหรอก”
อวี๋เหวินเกาหยางกล่าว โดยไม่รอให้หยางเฉินพูด เขาพูดอีกครั้ง “แน่นอน ถ้าหาก พ่อบอกว่าถ้าหากราชวงศ์เย่จะใช้วิธีต่ำทรามในการใช้พ่อข่มขู่แก ไม่ต้องกังวล พ่อจะไม่ให้โอกาสนี้กับพวกเขาแน่นอน”
“เพราะว่า พ่อจะฆ่าตัวตายก่อนที่พวกเขาจะพยายามข่มขู่แก”
เหตุผลที่หยางเฉินต้องการอวี๋เหวินเกาหยางไปจากที่นี่ ก็เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงราชวงศ์เย่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้น แน่นอนว่าโอกาสที่สิ่งแบบนั้นจะเกิดขึ้นนั้นน้อยมาก
เพราะราชวงศ์ก็รู้จักอายอยู่ หากพวกเขาทำอย่างนั้นจริงๆ พวกเขาจะกลายเป็นเรื่องตลกในจิ่วโจว
ในฐานะที่เป็นหนึ่งในตระกูลชั้นนำในจิ่วโจว ราชวงศ์เย่ไม่น่าจะทำเช่นนั้น
“พ่อครับ พ่อก็พูดเกินไป ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ ผมก็สามารถปกป้องพ่อให้ปลอดภัยได้”
หยางเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ในใจอวี๋เหวินเกาหยางเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ แต่เขายังคงเตือนว่า “หยางเฉิน อย่าทำอะไรโง่ๆเลย พ่อเลือกที่จะอยู่ และพ่อจะแบกรับผลที่ตามมาทั้งหมดเอง ถ้าราชวงศ์เย่ไร้ยางอายจริงๆ แกก็ไม่จำเป็นต้องสนใจพ่อ หรือต่อให้พ่อรอดมาได้ พ่อก็จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และยอมตายดีกว่าเป็นภาระของแก”
หยางเฉินรู้ดีว่า ถ้าเขายังคงเถียงกันต่อไป มันจะไม่มีที่สิ้นสุด
ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “โอเค ผมตอบตกลง!”
“หยางเฉิน ยังไงราชวงศ์เย่ก็เป็นตระกูลที่อยู่สูงสุดของจิ่วโจว ไม่ว่าอย่างไร แกต้องมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเอง ถ้าแกเป็นอะไรไป พ่อก็ไม่มีหน้าไปพบหน้าของแม่แกที่ตายไปแล้วยังไง”
ทันใดนั้น อวี๋เหวินเกาหยางก็พูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและกังวล
หยางเฉินพยักหน้า:“พ่อ ท่านไม่ต้องกังวล ผมจะเผชิญหน้ากับราชวงศ์เย่ ภายใต้การที่ตนเองปลอดภัยอย่างแน่นอน”
พ่อลูกคุยกันนานก่อนจะวางสาย
หลังจากวางสาย ดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็สั่งซาตานที่ข้างๆตัวเขาว่า “จัดผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดสองคน ดูแลความปลอดภัยของพ่อของผม”
“ครับ คุณหยาง!” ซาตานตอบอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าโอกาสที่ราชวงศ์เย่จะลงมือกับอวี๋เหวินเกาหยางนั้นจะมีน้อยมาก แต่ก็มีความเป็นไปได้ เนื่องจากมันมีความเป็นไปได้ หยางเฉินจึงต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าอวี๋เหวินเกาหยางนั้นปลอดภัย
“พี่เฉิน เมื่อกี้หลงจิ้นราชวงศ์หลงโทรมาบอกว่า เขาได้นำผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงมาที่เยี่ยนตูแล้ว และได้เชิญตระกูลระดับสูงของเมืองราชวงศ์หลงมาหารือเกี่ยวกับเรื่องของวันพรุ่งนี้กับคุณ”
ในเวลานี้ เฉียนเปียวพูดอีกครั้ง
หยางเฉินยกมือขึ้นและเหลือบมองดูเวลาบนนาฬิกา แล้วพูดว่า “ยังเหลืออีกสองชั่วโมง ถึงตอนนั้นผมจะไปที่นั่น”
งานเลี้ยงวันเกิดของเย่หลิน ได้เชิญตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆในจิ่วโจว ราชวงศ์หลงก็ได้รับเชิญโดยธรรมชาติ และตระกูลชั้นนำในทุกเมืองของราชวงศ์ก็ได้รับเชิญเช่นกัน
หลงจิ้นเองก็เป็นผู้แข็งแกร่งกึ่งแดนเหนือมนุษย์ และสำหรับหยางเฉินแล้ว มันมีประโยชน์มากจริงๆ
สองชั่วโมงต่อมา รถVolkswagen Phaetonสีดำค่อยๆหยุดที่ประตูหอทรงศักดิ์
หอสายลมเป็นหนึ่งในโรงแรมชั้นนำในเยี่ยนตู หยางเฉินเดินตรงไปยังหอทรงศักดิ์ ที่ชั้นบนสุด ในเวลานี้ ห้องขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว
เมื่อเห็นหยางเฉินปรากฏตัว หลงจิ้นก็ลุกขึ้นทักทายเขาอย่างรวดเร็ว“คุณหยาง ท่านมาแล้วเหรอ!”
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย และหลังจากได้รับการต้อนรับจากหลงจิ้น เขาก็นั่งข้างหลงจิ้น
สมาชิกของราชวงศ์หลงทุกคนได้เห็นหยางเฉินแล้ว และเมื่อพวกเขาพบหยางเฉินอีกครั้ง ทุกคนก็เริ่มกล่าวทักทาย
ฉากนี้ ทำให้คนอื่นๆในห้องตกใจมาก
นอกจากสมาชิกของราชวงศ์หลงและหยางเฉิน คนอื่นๆที่เข้าร่วมคือกลุ่มชนชั้นสูงของตระกูลระดับสูงในเมืองราชวงศ์ต่างๆ แต่พวกเขาได้เห็นหยางเฉินเป็นครั้งแรก
เมื่อก่อน ก็แค่เคยได้ยินแต่ชื่อหยางเฉิน แต่ตอนนี้เมื่อได้เห็น จึงรู้ว่าหยางเฉินอายุยังน้อยมาก
“คุณหยาง ทุกคนที่อยู่ในนั้นคือตระกูลระดับสูงของเมืองราชวงศ์หลง ท่านว่า ท่านมีอะไรจะสั่งไหม?” หลงจิ้นถามอย่างเคารพ
ท่าทีที่เคารพนับถือของเขาต่อหยางเฉิน ทำให้พวกมหาอำนาจที่อยู่ในนั้นตกใจมากยิ่งขึ้น
แต่มันเป็นเพียงความประหลาดใจเท่านั้น และความสงสัยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของผู้คนมากมาย เพราะว่า หยางเฉินยังเด็กเกินไป และดูเหมือนว่าเขาจะอายุไม่ถึงสามสิบ
แม้ว่าพวกเขาจะเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับหยางเฉิน มีความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ แต่เป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ส่วนความแข็งแกร่งของหยางเฉินเป็นอย่างไร พวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง
ดังนั้น เมื่อหลายคนมองไปที่หยางเฉิน พวกเขาจึงดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย
หยางเฉินสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของคนเหล่านี้โดยธรรมชาติ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรมาก งานเลี้ยงวันเกิด 100 ปีของเย่หลินในวันพรุ่งนี้เป็นจุดสำคัญ
สิ่งที่แคร์ และเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ที่แท้จริง หากไม่ใช่เพราะมีมิตรภาพที่ดีกับราชวงศ์หลง เขาคงไม่ได้รับเชิญให้มาหรอก
ในความคาดหวังของหลงจิ้น หยางเฉินส่ายหัว “ไม่มีอะไรจะพูด พวกคุณก็ถือซะว่าไม่มีผมอยู่ และอยากคุยอะไรกันก็แล้วแต่พวกคุณ”
จากนั้นหลงจิ้นจึงพยักหน้า กวาดสายตามองผู้ชม และพูดอย่างเย็นชาว่า “พรุ่งนี้จะเป็นงานวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเย่หลินอดีตฝ่าบาทของราชวงศ์เย่ คราวนี้ ราชวงศ์เย่ได้เชิญกองกำลังชั้นนำมากมาย โดยเฉพาะกองกำลังสูงสุดของแต่ละราชวงศ์ ล้วนได้รับเชิญ”
“แต่งานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเย่หลินจัดขึ้นที่เยี่ยนตู นี่แสดงให้เห็นว่า ราชวงศ์เย่นั้นโลภมาก และเป้าหมายของพวกเขาคือตี้ชุน!”
เมื่อคำพูดนั้นออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง
ก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่เข้าใจว่า ในฐานะอดีตฝ่าบาทของราชวงศ์เย่ เหตุใดจึงไม่จัดงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเขาในเมืองราชวงศ์เย่
ตอนนี้พวกเขาได้ยินหลงจิ้นพูดแบบนี้ พวกเขาเข้าใจแล้ว
“ราชวงศ์เย่ มีความกล้าจริงๆหรือ?พวกเขาไม่กลัว หนึ่งร้อยปีที่แล้ว คนที่ปราบปรามราชวงศ์ทั้งห้าในเวลานั้นด้วยตัวคนเดียวเหรอ?”
มีคนเอ่ยปากถาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
คนที่พูดคือหลินฮุยผู้นำตระกูลหลิน ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองราชวงศ์หลง
ไม่เพียงแต่หลินฮุยเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้นำของอีกสามตระกูลใหญ่ที่พยักหน้าบ่อยๆ เห็นได้ชัดว่าก็มีข้อสงสัยเหมือนหลินฮุยเช่นกัน
เห็นได้ว่า เมื่อร้อยปีที่แล้ว ผู้แข็งแกร่งที่พึ่งเพียงกำลังของตนเองในการปราบปรามราชวงศ์ทั้งห้านั้นช่างน่าสะพรึงกลัวในหัวใจของยักษ์ใหญ่เหล่านี้
หลงจิ้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “มีคนกล่าวไว้ว่า ชายเมื่อร้อยปีก่อนนั้นอายุใกล้จะถึงร้อยปี และตอนนี้ก็ผ่านไปอีกร้อยปีแล้ว ถ้าเขามีอยู่จริง ก็หมายความว่าเขาน่าจะสองร้อยปีแล้ว”
“มองไปทั่วจิ่วโจว พวกคุณเคยได้ยินไหมว่ามีคนอายุสองร้อยปี?”
ทุกคนส่ายหัว แต่หลินฮุยกล่าวว่า “แม้ว่าบุคคลนั้นจะไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่เขายังมีลูกหลานและลูกศิษย์ เขาแข็งแกร่งขนาดนั้น ลูกศิษย์และลูกหลานของเขาต้องแข็งแกร่งมากเช่นกัน”
“ต่อให้ราชวงศ์เย่แข็งแกร่งแค่ไหน เกรงว่าพวกเขาจะกลัวคนเหล่านั้นใช่ไหม?”
เสียงของหลินฮุยลดลง และอีกคนหนึ่งจากหนึ่งในสี่ตระกูลกล่าวว่า “หลงหวง คุณระมัดระวังเกินไปหน่อยไหม? ราชวงศ์เย่เชิญตระกูลที่ร่ำรวยทั้งหมดเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเย่หลิน บางทีอาจเป็นเพียงงานเลี้ยงวันเกิดจริงๆ?”
“เป็นไปไม่ได้!”
ในขณะนั้น หยางเฉินซึ่งไม่ได้พูดเลย ก็พูดขึ้นกะทันหัน
