ต่อจากนั้น หยางเฉินได้พูดบางอย่างกับลั่วปิง แล้วออกจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
ครึ่งชั่วโมงต่อมา หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ตระกูลอวี๋เหวิน
“หยางเฉิน!”
ทันทีที่หยางเฉินลงจากรถ เสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้นจากข้างหลังเขา
มันคืออวี๋เหวินปิง แต่ในเวลานี้ เมื่อเขามองไปที่หยางเฉิน เขาไม่ได้ปกปิดถึงความเกลียดชังของเขาที่มีต่อหยางเฉิน
หยางเฉินขมวดคิ้วและมองอวี๋เหวินปิงอย่างเย็นชา “มีธุระอะไร?”
“หึ!”
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินประหลาดใจ คืออวี๋เหวินปิงเพียงแค่ส่งเสียงเย็นชา จากนั้นหันหลังและจากไป
ถ้ามันเป็นเมื่อก่อน คงจะพูดคำขู่สองสามคำเมื่อเห็นหยางเฉิน
เกี่ยวกับปฏิกิริยาของอวี๋เหวินปิง หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเท่านั้น
ในไม่ช้า เขาก็มาที่บ้านของอวี๋เหวินเกาหยาง
“พ่อ!”
หยางเฉินตะโกนเรียกก่อน
ก่อนออกจากเยี่ยนตูในครั้งก่อน หยางเฉินเคยตามหาอวี๋เหวินเกาหยาง และได้เรียกอวี๋เหวินเกาหยางว่าพ่อ
แม้ว่าอวี๋เหวินเกาหยางจะเป็นเพียงพ่อบุญธรรม แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็มีบุญคุณต่อหยางเฉิน และเป็นเรื่องปกติที่จะเรียกอวี๋เหวินเกาหยางว่าพ่อ
“แกกลับมาแล้ว รีบมานั่งลงเร็ว!”
อวี๋เหวินเกาหยางซึ่งเดิมกำลังรดน้ำดอกไม้ ได้ยินหยางเฉินเรียกเขาว่าพ่อ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
หยางเฉินพยักหน้า มองไปที่อวี๋เหวินเกาหยางซึ่งผมข้างหูกลายเป็นสีขาวแล้ว หัวใจของเขาซับซ้อนเล็กน้อย
“ตระกูลอวี๋เหวินเป็นไงบ้าง?”
หลังจากที่หยางเฉินนั่งลง เขาก็ถาม
ดูเหมือนอวี๋เหวินเกาหยางจะอารมณ์ดี และพูดด้วยเสียงหัวเราะใหญ่ว่า “ตระกูลอวี๋เหวินในตอนนี้ ได้รับการพัฒนาถึงจุดสูงสุดแล้ว ภายใต้การคุ้มครองของแก ตระกูลอวี๋เหวินได้กลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่ง ”
ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินและอวี๋เหวินเกาหยาง แม้แต่กองกำลังระดับสูงที่มายังเยี่ยนตูจากที่อื่น ก็ยังไม่กล้าทำอะไรกับตระกูลอวี๋เหวิน
แน่นอนว่า ยังมีอีกเหตุผลที่สำคัญมาก สำหรับตระกูลเหล่านั้นที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของจิ่วโจว ตระกูลอวี๋เหวินเป็นตระกูลขนาดเล็กมาก และไม่คุ้มที่พวกเขาจะไปรุกรานหยางเฉินเพราะต้องการผลประโยชน์ของตระกูลอวี๋เหวิน
“หลังจากนั้นไม่นาน ตระกูลอวี๋เหวินจะกลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งในเยี่ยนตุ”หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
อวี๋เหวินเกาหยางตกตะลึงครู่หนึ่ง และตอบสนองอย่างรวดเร็ว การแสดงออกของเขาเคร่งขรึมอย่างมาก เขามองไปที่หยางเฉินและถามว่า “แกกำลังทำอะไรบางอย่างใช่ไหม?”
หยางเฉินไม่ได้ปิดบัง เขาพยักหน้า “อีกสองวัน มันจะเป็นวันเกิดครบรอบ 100 ปีของอดีตฝ่าบาทของราชวงศ์เย่ ซึ่งจะจัดขึ้นที่เยี่ยนตู ได้เวลาต่อสู้กับราชวงศ์เย่แบบตัวต่อตัวแล้ว”
มีเพียงสองวันสุดท้ายก่อนงานเลี้ยงวันเกิดของเย่หลิน ราชวงศ์เย่จะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้กับเย่หลินในเยี่ยนตู กองกำลังชั้นนำของทั้งจิ่วโจวรู้ และแน่นอนว่าอวี๋เหวินเกาหยางก็รู้เรื่องนี้
หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ในใจของอวี๋เหวินเกาหยางก็เต็มไปด้วยความกังวล และเขาก็เข้าใจด้วยว่าในเมื่อหยางเฉินตัดสินใจที่จะต่อสู้กับราชวงศ์เย่ ก็จะต้องตัดสินผู้ชนะอย่างแน่นอน
เขาก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อม แต่พูดอย่างจริงจังว่า “ผมรู้ว่าผมไม่สามารถเกลี้ยกล่อมแกได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวัง และแกต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้นะ!”
เมื่อรู้สึกถึงความเป็นห่วงของอวี๋เหวินเกาหยางที่มีต่อเขา หัวใจของหยางเฉินก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น
เขาเข้าใจผิดอวี๋เหวินเกาหยางมาหลายปีแล้ว แต่ตอนนี้ เมื่อความเข้าใจผิดได้รับการเข้าใจกันแล้ว หยางเฉินก็แคร์อวี๋เหวินเกาหยางเป็นอย่างมากในใจของเขา
หยางเฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง“แน่นอน!”
หลังจากพูดจบ เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ความคับข้องใจระหว่างผมและราชวงศ์เย่ ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่า ราชวงศ์เย่จะทำอะไรบ้าๆไหม”
“ยังไงคุณก็คือพ่อของผม ผมกังวลว่าราชวงศ์เย่จะใช้พ่อมาขู่ผม ถ้าเป็นไปได้ ผมหวังว่าพ่อจะออกไปจากที่นี่สักพัก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี๋เหวินเกาหยางก็ประหลาดใจเช่นกัน “ไม่หรอกมั้ง? ราชวงศ์เย่เป็นหนึ่งในยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆในจิ่วโจว ในสายตาของพวกเขา ตระกูลอวี๋เหวินเป็นตระกูลที่อ่อนแอมาก ถ้าใช้ผมไปขู่แกจริงๆ เกรงว่าจะกลายเป็นเรื่องตลกของทั้งจิ่วโจว”
หยางเฉินกล่าว “ผมแค่กังวลนิดหน่อย กลัวถึงตอนนั้น ราชวงศ์เย่จะสู้เหมือนหมาจนตรอก แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความกังวลของผม พ่อจะไปหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับพ่อ ถ้าพ่อต้องการไปจากที่นี่ ก็รีบติดต่อผมมาได้เลย ผมจะจัดให้คนพาพ่อไปในที่ปลอดภัย”
อวี๋เหวินเกาหยางพยักหน้า “อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกสองวันที่จะถึงงานเลี้ยงวันเกิดของราชวงศ์เย่พ่อจะบอกการตัดสินใจของพ่อให้แกก่อนที่งานเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มต้นขึ้น”
“ได้ครับ!”
หยาง เฉินพยักหน้าแล้วลุกขึ้นและพูดว่า “ที่ผมมาในวันนี้ ผมแค่ต้องการมาเยี่ยมท่าน ในเมื่อทุกอย่างโอเค ผมก็วางใจ ผมยังมีอย่างอื่นที่ต้องทำ ผมขอตัวไปก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อน!”
อวี๋เหวินเกาหยางรีบลุกขึ้น จากนั้นเดินไปหาหยางเฉิน และยัดป้ายไม้สีน้ำตาลแดงลงในมือของหยางเฉิน
“นี่คือ?”
หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง เมื่อเขาหยิบป้ายไม้ขึ้นมาและเห็นเนื้อหาบนป้ายไม้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก
อวี๋เหวินเกาหยางพูดโดยไม่ให้โอกาสเขาพูด “นี่คือป้ายสัญลักษณ์ผู้นำตระกูลอวี๋เหวิน คุณเก็บไว้ให้ดี ถ้าวันหนึ่งพ่อตาย แกจะเป็นผู้นำของตระกูลอวี๋เหวิน”
“พ่อรู้ว่า ด้วยตัวตนและสถานะปัจจุบันของแก อย่าว่าแต่ตระกูลอวี๋เหวินเลย แม้แต่ราชวงศ์ก็ต้องเชื่อฟังแก เป็นการไม่เหมาะสมที่จะผูกมัดแกกับตระกูลอวี๋เหวิน แต่ในหมู่รุ่นหลานของตระกูลอวี๋เหวิน ไม่มีใครที่สามารถรับผิดชอบการใหญ่ได้เลย”
“พ่อหวังว่าแกจะยอมรับตระกูลอวี๋เหวิน”
เมื่อได้ยินคำพูดของอวี๋เหวินเกาหยาง สีหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนไปอย่างมาก สำหรับเขา ตระกูลอวี๋เหวินนั้นเล็กมากจริงๆ และเขาก็ไม่ได้อยากที่จะเป็นผู้นำของตระกูลอวี๋เหวิน
เพราะว่า เขาไม่ใช่สายเลือดของตระกูลอวี๋เหวิน
ในเวลานี้ เขามุ่งความสนใจไปที่อวี๋เหวินเกาหยาง และไม่ได้สังเกตว่าที่ประตูห้อง อวี๋เหวินปิงกำลังจ้องมองมาที่เขาและอวี๋เหวินเกาหยาง ด้วยการแสดงออกถึงความเกลียดชังที่บิดเบี้ยว
“อย่างที่คิดไม่ผิด ในใจของคุณ คนนอกเป็นคนที่สำคัญที่สุด และผมที่เป็นลูกแท้ๆ ไม่สำคัญอะไรเลย อวี๋เหวินเกาหยาง คุณจะต้องเสียใจภายหลังแน่นอน!”
อวี๋เหวินปิงแอบคิดในใจ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป
ขณะที่เขาจากไป อวี๋เหวินเกาหยาง พูดต่อ “หยางเฉิน พ่อขอร้องล่ะนะ ยอมรับตระกูลอวี๋เหวินเถอะ!”
หยางเฉินมีสีหน้าขมขื่น “ท่านพ่อ ผมเข้าใจเจตนาของท่าน แต่ท้ายที่สุดแล้ว ผมไม่ใช่สายเลือดของตระกูลอวี๋เหวิน มันไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่ผมจะรับตำแหน่งผู้นำตระกูล”
อวี๋เหวินเกาหยางพูดด้วยดวงตาสีแดง”ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอก ในหัวใจของพ่อ แกคือลูกชายของพ่อ”
“แน่นอน พ่อรู้เช่นกันว่าตระกูลอวี๋เหวินตระกูลเล็กๆ สำหรับแก มันไม่ใช่อะไร แต่อาจเป็นภาระด้วยซ้ำ”
“ถ้าแกไม่สามารถยอมรับตระกูลอวี๋เหวินได้จริงๆ พ่อก็หวังว่าแกจะช่วยพัฒนาอวี๋เหวินปิงให้หน่อย”
“ถ้าวันหนึ่ง เขามีความสามารถในการรับผิดชอบงานใหญ่ แกก็สามารถมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้เขาได้”
แม้ว่าหยางเฉินต้องการปฏิเสธ แต่เขาก็รู้ว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณอวี๋เหวินเกาหยาง
“ด้วยความที่อวี๋เหวินปิงเกลียดผม เกรงว่าคงจะเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะฝึกฝนเขา”
หลังจากเงียบไปนาน หยางเฉินกล่าวด้วยท่าทางขมขื่น
“ไม่ต้องห่วง พ่อจะไปคุยกับเขาดีๆ” อวี๋เหวินเกาหยางกล่าว
