ในเวลาต่อมา หยางเฉินไม่ได้ฝึกฝนต่อไป ในช่วงเวลาที่ฝึกฝนนี้ เขาพบว่าเทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน สามารถช่วยให้เขาหายจากอาการบาดเจ็บได้เท่านั้น
แต่เนื่องจากฐานการฝึกฝนบูโดยของเขายังไม่ฟื้น ไม่ว่าเขาจะฝึกฝนอย่างไร เขาไม่สามารถเก็บออร่าของบูโดไว้ในร่างกายได้
ตอนนี้เขาเป็นเหมือนตะแกรง ออร่าบูโดที่แปลงมาจากคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน ไม่สามารถดูดซับได้เลย
ในเวลานี้ บนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าเขา มีแผนที่ขนาดใหญ่วางอยู่ เป็นแผนที่ของทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน
ตำแหน่งที่อยู่ตรงกลางที่สุดในแผนที่คือราชวงศ์ซ่านกวน และรอบ ๆ ราชวงศ์ซ่านกวน มีตระกูลชั้นนำหลายแห่งของเมืองราชวงศ์ ซึ่งตระกูลหลี่ควบคุมพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุด
แผนที่นี้มีรายละเอียดมาก รวมทั้งสนามบิน ทางรถไฟ และถนน ฯลฯ ซึ่งระบุไว้อย่างชัดเจนบนแผนที่
หยางเฉินพึมพำกับตัวเองทันที:”คืนนี้ต้องออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน!”
ถูกต้อง เขาไม่ได้อยากจะช่วยราชวงศ์ซ่านกวนจัดการกับตระกูลหลี่ด้วยกันจริงๆ แต่วางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากความวุ่นวาย ออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนก่อน
คืนนี้ราชวงศ์ซ่านกวนจะต่อสู้กับตระกูลหลี่ ตราบใดที่เขาออกโรง จะต้องต่อสู้กับหลี่จ้งอย่างแน่นอน ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเขา ไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของหลี่จ้ง อีกฝ่ายสามารถฆ่าเขาด้วยนิ้วเดียว
เดิมทีราชวงศ์ซ่านกวนต้องการใช้ประโยชน์จากเขา แม้ว่าเขาจะจากไป ก็จะไม่มีภาระทางจิตใจใดๆ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อซ่านกวนโหรว
แม้ว่าในใจของเขาจะใส่ซ่านกวนโหรวไว้ไม่ได้ แต่ในช่วงเวลาที่อยู่ในราชวงศ์ซ่านกวน ต้องขอบคุณซ่านกวนโหรว มิฉะนั้น คนอื่นคงจะรู้ข่าวที่บูโดของเขาหายไปนานแล้ว
หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง:”ตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้ ต้องรอจนถึงสามทุ่ม รอราชวงศ์ซ่านกวนไปหาตระกูลหลี่ก่อน ถึงจะไปได้”
“นั่งเครื่องบินออกไป เส้นทางนี้ใช้ไม่ได้ หากราชวงศ์ซ่านกวนพบว่าฉันหายไป สิ่งแรกที่นึกถึงคือสนามบิน หากสนามบินถูกปิดกั้น ฉันคงจะหนีไม่รอด”
พูดไป ก็ขีดกากบาทตรงตำแหน่งสนามบิน
จากนั้น ตาของเขาจ้องไปที่สถานีรถไฟอีกครั้ง และพูดด้วยเสียงต่ำว่า:”รถไฟ ก็ยังได้ ขอแค่ฉันหาทางขึ้นรถไฟก่อน หลังจากที่รถไฟออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ฉันค่อยซื้อตั๋วก็ได้ ถึงตอนนั้นถึงราชวงศ์รู้ว่าฉันจากไปแล้ว อยากหยุด ก็สายเกินไปแล้ว”
“แต่ว่า นี่ยังคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุด เว้นแต่ว่าฉันจะสามารถขึ้นรถไฟได้อย่างราบรื่น และจากไปทันเวลา มิฉะนั้น หากราชวงศ์รู้ว่าฉันจะไป คาดว่าทางรถไฟก็จะถูกปิดกั้น”
หยางเฉินพูดขึ้น และขีดเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ ที่ตำแหน่งของสถานีรถไฟ
จากนั้น เขามองไปที่เมืองราชวงศ์ซ่านกวนอีกครั้ง ทางหลวงมีทั่วทุกแห่ง เส้นทางนั้นซับซ้อนมาก แต่ถนนหลักที่ออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน มีเพียงไม่กี่เส้น
หยางเฉินพูดอีกว่า:”บางทีอาจจะนั่งรถออกไปได้ และเช่นกัน หากราชวงศ์ซ่านกวนพบว่าฉันหายไป ทั้งเมืองราชวงศ์จะถูกปิดแน่นอน และจุดตรวจสำคัญก็จะถูกปิดไปด้วย”
“แต่ว่า เมื่อเทียบกับการนั่งเครื่องบินหรือนั่งรถไฟ ความคล่องตัวของรถนั้นแข็งแกร่งกว่า เมืองราชวงศ์ซ่านกวนนั้นใหญ่มาก แม้ว่าราชวงศ์ซ่านกวนจะปิดทั้งเมืองราชวงศ์ ก็จะต้องมีจุดบอดอยู่บ้าง ด้วยร่างกายแดนเหนือมนุษย์ในปัจจุบันของฉัน ออกจากเมืองราชวงศ์ ไม่น่าจะยาก”
เมื่อคิดเช่นนี้ ในที่สุดหยางเฉินก็ตัดสินใจได้ ใช้ปากกาลากเส้นไปตามถนนที่อยู่ใกล้กับราชวงศ์ซ่านกวนที่สุด จนออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน
“ไม่นึกเลยว่า ฉันหยางเฉิน จะมีวันที่ต้องหลบหนีเช่นกัน”
หยางเฉินหยิบไฟแช็กขึ้นมา จุดแผนที่ และมองไปที่เปลวไฟ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น
เมื่อกี้ เส้นทางต่าง ๆ ที่จะออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวนบนแผนที่ ถูกเขาจดจำไว้ในใจแล้ว และสิ่งนี้จะเก็บไว้ไม่ได้แน่นอน
ทุกอย่างพร้อมแล้ว แค่รอเวลาตอนสามทุ่ม แล้วหาโอกาสออกไป
นี่ยังเช้าตรู่อยู่ และยังอีกนานกว่าจะถึงสามทุ่ม หยางเฉินไม่มีอะไรทำ นั่งขัดสมาธิ และเริ่มฝึกอีกครั้ง
แต่ว่า คราวนี้เขาใช้เทคนิคการหายใจขั้นสองของคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน ตอนนี้เขาสามารถฝึกเทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งได้ง่ายมาก ส่วนวิธีหายใจขั้นสองนั้น ยังยากอยู่มาก ยากกว่าเทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งมาก
เขาจำได้ว่าเมื่อกี้ ตอนที่เริ่มฝึกเทคนิคการหายใจขั้นหนึ่งแรกๆ ยังสามารถอดทนได้สามสี่วินาที แต่เทคนิคการหายใจขั้นสอง เขาเพิ่งเริ่ม ก็จบแล้ว คาดว่าคงจะทนไว้ไม่ได้สักวินาที
แต่ว่าเขาไม่รีบ ตอนนี้อยากพึ่งพาเพื่อคัมภีร์ต้าเต้าเทียนหยาน มาฟื้นฟูการฝึกฝนบูโด เกรงว่าจะไม่มีความหวังเลยสักนิด ในกรณีนี้ งั้นกำจัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมด และค่อยๆ ฝึกฝนเทคนิคการหายใจขั้นสอง
หนึ่งวันผ่านไปในพริบตา เวลา20:40น. ในตอนเย็น ซ่านกวนโหรวมาหาหยางเฉิน
หยางเฉินถามว่า:”จะไปแล้วเหรอ?”
ซ่านกวนโหรวส่ายหัว มองหยางเฉินด้วยสีหน้าซับซ้อน และพูดว่า:”คุณยกเลิกที่จะต่อสู้กับตระกูลหลี่ได้ไหม?”
หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง:”หมายความว่าอย่างไร?”
ซ่านกวนโหรวพูดอย่างตาแดงว่า:”มีบางสิ่งที่ฉันไม่ควรบอกคุณ แต่ถ้าฉันไม่พูด เกรงว่าฉันจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต”
หยางเฉินไม่พูด รอซ่านกวนโหรวพูดต่อไป
ซ่านกวนโหรวพูดต่อไปว่า:”ปู่ของฉันเป็นคนรอบคอบมาก เว้นแต่ว่ามีความมั่นใจอย่างมาก เขาถึงจะกล้าจัดการตระกูลหลี่ แม้ว่าคุณจะสามารถฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่งได้ทันที แต่คุณปู่ของฉันก็ยังไม่สามารถแน่ใจได้ว่า คุณคืนสภาวะชั้นยอดแล้วหรือไม่”
“ในเมื่อไม่สามารถแน่ใจได้ เขายังกล้าให้คุณร่วมมือกับราชวงศ์ซ่านกวน เพื่อจัดการกับตระกูลหลี่ อันที่จริง เขาแค่ต้องการใช้ราคาที่น้อยที่สุด มาจัดการตระกูลหลี่”
“สมมุติว่า การเสียสละคุณ สามารถแลกกับตระกูลหลี่พังทลายได้ ปู่ของฉันจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน ฉันเกรงว่าเขาจะใช้คุณเป็นตัวรับกระสุน”
คำพูดของซ่านกวนโหรวทำให้หยางเฉินรู้สึกอุ่นใจ และซึ้งมาก
หยางเฉินมองเธอ และพูดว่า:”เธอบอกให้ฉันเลิกจัดการตระกูลหลี่ อันที่จริง อยากเกลี้ยกล่อมให้ฉันฉวยโอกาสออกจากเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ในตอนที่ราชวงศ์ซ่านกวนกำลังต่อสู้กับตระกูลหลี่ใช่ไหม?”
ซ่านกวนโหรวพยักหน้า:”ไม่มีคุณ ราชวงศ์ซ่านกวนอาจจะเผชิญกับวิกฤตมากขึ้น แต่ฉันเชื่อว่า ในเมื่อปู่ของฉันกล้าที่จะต่อสู้กับตระกูลหลี่ เขาจะต้องเตรียมพร้อมอย่างดีแล้วแน่นอน ถ้าไม่มีคุณ แม้ว่าไม่สามารถฆ่าตระกูลหลี่ได้ก็ตาม อย่างน้อยก็สามารถทำให้ตระกูลหลี่บาดเจ็บสาหัสได้อย่างมาก และราชวงศ์ซ่านกวนก็จะปลอดภัย”
หัวใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยความขมขื่น เดิมทีเขาวางแผนแบบนี้แหละ แต่เขาไม่นึกเลยว่า ซ่านกวนโหรวจะมาเกลี้ยกล่อมให้เขาออกไป
หยางเฉินพูดอย่างจริงใจ:”โหรวเอ๋อร์ ขอบคุณนะ!”
ซ่านกวนโหรวถามว่า:”นี่คุณตกลงแล้วใช่ไหม?”
หยางเฉินส่ายหัว และพูดว่า:”เดี๋ยวคอยดูสถานการณ์ก่อน หากมีโอกาสไปจริงๆ ฉันจะพิจารณา”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ไว้ใจซ่านกวนโหรว แต่เขาไม่อยากทำให้ผู้หญิงใจดีแบบนี้ลำบาก
หากเขาจากไป หลังจากสงครามระหว่างราชวงศ์ซ่านกวนและตระกูลหลี่สิ้นสุดลง หากเรื่องที่ซ่านกวนโหรวเกลี้ยกล่อมเขาถูกเปิดโปง เกรงว่าซ่านกวนโหรวจะเป็นอันตรายมาก
“โอเค ฉันหวังว่าคุณจะพิจารณาอย่างจริงจัง ฉันจะไปก่อนนะ”
ซ่านกวนโหรวก็ไม่อยู่นาน จึงหันหลังเดินจากไป
เวลาสามทุ่มตรง รถรบสีดำออกจากราชวงศ์ซ่านกวน และหยางเฉินนำแค่ยาสองเม็ดที่เฝิงเสี่ยวหว่านทิ้งไว้ให้เขา และเข้าไปต่อสู้แบบสบายๆ
แต่ว่า ทันทีที่เขาเดินออกจากห้อง ก็พบว่ามีผู้แข็งแกร่งลึกลับชุดคลุมสีดำ และสวมหน้ากากผีปรากฏขึ้นที่ประตู เขารู้ว่าคนนี้เป็นผู้แข็งแกร่งลึกลับข้างกายกษัตริย์ซ่านกวน
เมื่อเห็นอีกฝ่ายหนึ่ง หยางเฉินขมวดคิ้ว:”มีอะไรรึเปล่า?”
ซ่านกวนฟู่พูดว่า:”เพื่อความปลอดภัยของคุณหยาง ขอรบกวนคุณหยางอย่าไปจากสายตาของฉัน”
