ยาในมือของหลี่จ้ง มีความผันผวนของพลังงานที่น่าสะพรึงกลัว ออกมาจากในยา แม้แต่ซ่านกวนฟู่ในสายตาก็เคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อยในเวลานี้
ขณะที่ซ่านกวนฟู่ยังไม่ทันได้ลงมือ หลี่จ้งก็กลืนกินยาขวดนั้นลงไปโดยไม่ลังเลเลยสักนิดแล้ว
ทันใดนั้น ลมปราณวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัว รายล้อมหลี่จ้งไว้ตรงกลาง และกวาดล้างไปทั่วทุกทาง
“ครืน ครืน ครืน!”
พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เห็นเพียงพื้นดินที่อยู่ใต้เท้าของหลี่จ้ง ก็แตกเป็นเสี่ยงๆในทันที รอยแตกเหมือนใยแมงมุมก็ปรากฏขึ้น กระจายไปทั่วบริเวณโดยรอบ
ในเวลาเดียวกัน ดวงตาทั้งสองของหลี่จ้ง กลายเป็นสีแดงมากขึ้นเรื่อยๆด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า และในที่สุดก็กลายเป็นสีดำ
“อ๊าก!”
จู่ๆหลี่จ้งก็เงยหน้าขึ้นแผดเสียงคำราม สีหน้าดูดุร้ายมาก ราวกับว่ามันเจ็บปวดมาก
“ฆ่า!”
ซ่านกวนฟู่ขยับเท้า พุ่งไปทางหลี่จ้งในทันที หลี่จ้งในสถานการณ์แบบนี้น่ากลัวเป็นอย่างมาก เขามีความรู้สึกว่า ถ้าหากไม่สามารถฆ่าหลี่จ้งได้ทันเวลา ความแข็งแกร่งของหลี่จ้งอาจจะกลายเป็นแข็ง
แกร่งมากขึ้น
หยางเฉินซึ่งอยู่ไม่ไกล ก็ดูตกใจเช่นกัน นึกถึงยาที่หลี่จ้งทานอาจจะเป็นยาชนิดใหม่ที่เหนือกว่ายาแดนเหนือมนุษย์ เขาก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้นไปอีก
ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่เพื่อประชาชนของเมืองราชวงศ์ซ่านกวน
ผู้ที่ทานยาแดนเหนือมนุษย์ ก็โอกาสสูงที่จะสูญเสียการควบคุมทั้งหมด นับประสาอะไรกับยาชนิดใหม่ที่เหนือกว่ายาแดนเหนือมนุษย์ ตอนนี้หลี่จ้งสูญเสียการควบคุมแล้ว ถ้าหากถูกซ่านกวนฟู่ฆ่า นอกจากว่าผู้พิทักษ์ของราชวงศ์ซ่านกวนปรากฏตัว ไม่อย่างนั้นทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน เกรงว่าก็จะกลายเป็นนรกบนดินที่สร้างโดยหลี่จ้ง
“ตูม!”
ในเวลานี้นี่เอง ซ่านกวนฟู่พุ่งไปถึงตรงหน้าของหลี่จ้งแล้ว ยกมือโจมตีลงไป อย่างไรก็ตามร่างกายของหลี่จ้งกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”
ซ่านกวนฟู่พูดด้วยความตกใจ เขาก็ฝืนเพิ่มพลังของตัวเอง ตอนนี้เป็นกำลังอันเข้มแข็งเกรียงไกรนั้นเสื่อมทรุดจนเป็นม้าตีนปลายแล้ว แต่หลี่จ้งกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นแรง ยังจะต่อสู้กันยังไง?
“ตูม!”
ขณะที่การโจมตีของซ่านกวนฟู่กระแทกไปบนตัวของหลี่จ้ง หลี่จ้งก็ลงมืออย่างกะทันหัน กระโดดเตะออกไป กระแทกกับหน้าท้องส่วนล่างของซ่านกวนฟู่
ซ่านกวนฟู่ถูกเตะกระเด็นเหมือนกับลูกบอล กระเด็นออกไปด้วยความเร็วสูง คนยังไม่ได้ล้มลงบนพื้น ก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
“พรับ พรับ พรับ!”
หลี่จ้งไล่ตามออกไปในทันที แล้วก็โจมตีไปบนตัวของซ่านกวนฟู่หลายครั้งติดต่อกัน ซ่านกวนฟู่ถูกโจมตีจนไม่มีแรงที่จะตอบโต้เลยสักนิด
สีหน้าของหยางเฉินเคร่งขรึมอย่างยิ่ง ความกังวลในใจก็มากยิ่งขึ้น หลี่จ้งในสภาวะแบบนี้ ไร้คู่ต่อกรจริงๆ เกรงว่ามีแต่ผู้พิทักษ์ของราชวงศ์เท่านั้นถึงสามารถปราบปรามได้
แต่ผู้พิทักษ์ราชวงศ์จะปรากฏตัว ก็ต่อเมื่อทำลายล้างราชวงศ์ ต่อให้ซ่านกวนฟู่เสียชีวิต ก็ไม่มีทางก่อให้เกิดการทำลายล้างของราชวงศ์ได้
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ผู้พิทักษ์เมืองราชวงศ์ซ่านกวนไม่มีทางปรากฏตัวด้วยซ้ำ ถ้าอย่างนั้นยังมีใครสามารถปราบปรามหลี่จ้งได้?
“ไอ้สารเลว!”
ซ่านกวนฟู่พยายามลุกขึ้นจากบนพื้น มองดูหลี่จ้งที่ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยอารมณ์ร้อน ความอาฆาตในดวงตาของเขาก็ยิ่งมากขึ้น
ปะทะกันชั่วคราว ทำให้เขาเข้าใจพลังการต่อสู้ที่แท้จริงในตอนนี้ของหลี่จ้งอย่างชัดเจน นับประสาอะไรกับในสภาพบาดเจ็บสาหัส แม้แต่ตอนที่เขาอยู่ในสภาวะแข็งแกร่งอย่างสุดขีด ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ได้
เขาคิดว่า หลี่จ้งในเวลานี้ ความแข็งแกร่งบรรลุถึงแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดแล้ว
“อ๊าก อ๊าก อ๊าก!”
จู่ๆหลี่จ้งก็แผดเสียงคำราม มือทั้งสองจับหัวไว้ ใบหน้าดุร้าย เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
แม้ว่าหยางเฉินจะเห็นยาชนิดใหม่แบบนี้เป็นครั้งแรก แต่ก็สภาวะของหลี่จ้ง กลับคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ผู้อาวุโสซ่านกวน หลี่จ้งในตอนนี้กำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดจากยาชนิดใหม่ ยาแบบนี้ จะทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองอย่างต่อเนื่อง และตอนนี้หลี่จ้งยังคงมีสติอยู่เล็กน้อย ฝืนยับยั้งเอาไว้ ไม่ปล่อยให้ตัวเองสูญเสียการควบคุมไปทั้งหมด”
“ในสถานการณ์แบบนี้ ใครก็ห้ามเข้าใกล้ แต่มีคนเข้าใกล้เขา ก็จะทำให้เขาสูญเสียการควบคุมตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเกิดมีคนตายอยู่ในมือของหลี่จ้ง หลี่จ้งมีเพียงแต่จะบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น ถึงกับจะตกอยู่ในสภาวะสูญเสียการควบคุมอย่างสมบูรณ์ในทันที”
“ด้วยความแข็งแกร่งในตอนนี้ของเขา ไม่ฆ่าเขาให้ตายอย่างสมบูรณ์ตอนนี้ ก็ห้ามเข้าใกล้เขา ไม่อย่างนั้นทั้งเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ก็จะกลายเป็นสนามรบสังหารของเขา”
หยางเฉินรีบพูดเสียงดังกับซ่านกวนฟู่
ซ่านกวนฟู่ขมวดคิ้ว และพูดอย่างโกรธเคือง: “ตามที่แกพูดมาแบบนี้ ตอนนี้ฉันโจมตีเขาไม่ได้งั้นเหรอ? ทำได้เพียงจ้องมองเขาสูญเสียการควบคุมตัวเองตาปริบๆอย่างต่อเนื่อง? จากนั้นกลายเป็นแข็งแกร่งมากขึ้นเหรอ?”
หยางเฉินพูดว่า: “จากสภาวะตอนนี้ของหลี่จ้ง เขาไม่สามารถทนต่อยาชนิดใหม่ได้ และในไม่ช้าก็จะระเบิดร่างเสียชีวิต เพราะเขาไม่สามารถทนต่อผลของยาได้!”
ตอนนั้นเขาอยู่ฐานหงเฉินนอกแดน ก็ปะทะฝีมือกับหัวหน้าหงเฉินมาก่อน ตอนนั้นหัวหน้าหงเฉินก็ทานยาแดนเหนือมนุษย์ กลับเพราะว่าร่างกายไม่สามารถทนต่อผลของยาได้ สุดท้ายก็ระเบิดร่างเสียชีวิต
ซ่านกวนฟู่เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อหยางเฉิน กัดฟันพูดว่า: “ฉันไม่เชื่อแกหรอก!”
จากนั้น เขาถือกริชที่มีแสงเยือกเย็นแวบวับอยู่ในมือ และพุ่งไปทางหลี่จ้งอีกครั้ง
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหลี่จ้งในตอนนี้น่ากลัวมาก แต่หลี่จ้งก็ดูเจ็บปวดเป็นอย่างมาก พยายามดิ้นรนอยู่ที่เดิม ดูเหมือนกำลังสูญการควบคุมตัวเอง สถานการณ์แบบนี้ สภาวะแบบนี้ ไปฆ่าหลี่จ้งถึงได้เป็นเวลาที่ดีที่สุด
หยางเฉินตะโกนว่า: “อย่านะ!”
แต่ว่า ซ่านกวนฟู่จะฟังเขาได้ยังไง?
เห็นเพียงซ่านกวนฟู่ขยับเท้า ร่างเร็วราวสายฟ้า ก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าหลี่จ้งในทันที กริชในมือแทงตรงไปที่หัวใจของหลี่จ้งอย่างรุนแรง
“ไปตายซะ!”
ซ่านกวนฟู่แผดเสียงคำราม
“ฉึก!”
อย่างไรก็ตามตอนที่กริชแทงไม่โดนร่างกายของหลี่จ้ง หลี่จ้งยกมือขึ้นในทันที และต่อยออกไปหนึ่งหมัด ได้ยินเพียงเสียงดังลั่น ร่างของซ่านกวนฟู่ราวกับกู่ไม่กลับ กระเด็นออกไปในทันที
“แกรนหาที่ตาย!”
เสียงที่ดูเหมือนจะมาจากชั้นฟ้าก้องกังวานจากส่วนลึกในลำคอหลี่จ้ง ใบหน้าของเขา เต็มไปด้วยความดุร้าย
หยางเฉินรู้สึกได้ว่า หลี่จ้งกำลังพยายามยับยั้งความรู้สึกคลุ้งคลั่งในใจ พยายามทำให้ตัวเองอยู่ในสภาวะมีสติรู้ตัวอยู่ตลอด แต่การโจมตีเมื่อกี้นี้ของซ่านกวนฟู่นั้น ได้ปลุกเร้าความบ้าคลั่งส่วนลึกในใจเขาอย่างสมบูรณ์
เขาไม่สามารถระงับความเดือดดาลในใจไว้ได้ ขยับเท้า หายตัวไปจากที่เดิมในทันที
ซ่านกวนฟู่ที่ถูกโจมตีกระเด็นห่างออกไปหลายสิบเมตร ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันตรายที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ขนลุกซู่ทั่วทั้งร่างกายขึ้นมาในทันที เป็นไปตามเงื่อนไข กระทืบเท้ากับพื้นอย่างกะทันหัน ร่างกายก็หายออกไปอย่างรวดเร็ว
“ตูม!”
อย่างไรก็ตาม เขาเพิ่งจะออกจากที่เดิม หลี่จ้งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา ยกมือขึ้นโจมตีลงไป ซ่านกวนฟู่กระอักเลือดออกมา ร่างกายกระเด็นออกไป
“ผลัวะ ผลัวะ ผลัวะ!”
ซ่านกวนฟู่ไม่มีพลังที่จะตอบโต้เลยสักนิด ถูกหลี่จ้งโจมตีอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตามลมปราณอันรุนแรงของร่างกายหลี่จ้งก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ หลังจากการโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ตกอยู่ในความสูญเสียการควบคุมทั้งหมดแล้ว
ดวงตาทั้งสองเขาไม่เพียงแต่มีเส้นเลือดฝอย ที่หายไปอย่างสมบูรณ์ ดวงตาสีแดงเข้มคู่นั้น ไม่เหมือนดวงตามนุษย์เลยด้วยซ้ำ
หลังจากที่ซ่านกวนฟู่ถูกหลี่จ้งระเบิดอย่างบ้าคลั่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็หมดหวังอย่างสมบูรณ์ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น เมื่อเห็นหลี่จ้งพุ่งไปทางตัวเองอีกครั้ง เขาดูไม่พอใจ ในสายตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเป็นอย่างมาก
“ตูม!”
การโจมตีของหลี่จ้งกระแทกมาอีกครั้ง ร่างกายของซ่านกวนฟู่ก็ล้มลงอย่างหนัก หลังจากที่ตกลงมาบนพื้น ลมปราณบนร่างกายของเขาหายไปทั้งหมด
ซ่านกวนฟู่ เสียชีวิต!
