“คุณหยาง สู้ๆ!”
ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ซ่านกวนไม่รู้ความจริง และยืนอยู่ไม่ไกลในเวลานี้ เพื่อเชียร์หยางเฉิน
ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ในใจต่างก็เต็มไปด้วยความชื่นชมต่อหยางเฉิน ที่นี่เป็นเมืองราชวงศ์ซ่านกวน ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับหยางเฉินอยู่แล้ว
ถ้าหากหยางเฉินจะออกไป แค่พลังการต่อสู้ที่เขาปลดปล่อยออกมาในตอนนี้ ยังมีใครขัดขวางเขาได้?
แต่ว่า เขาไม่ได้ออกไป แต่กลับต่อสู้กับหลี่จ้งอย่างสุดชีวิต
นี่ต่างหากเป็นมนุษยธรรม!
ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์มากมาย ในใจเต็มไปด้วยความดูหมิ่นต่อผู้พิทักษ์ราชวงศ์ ตอนแรกพวกเขาคิดว่า ผู้พิทักษ์ราชวงศ์ จะปรากฏตัวตอนที่พวกเขาหมดหวัง แต่ก็ไม่ได้ปรากฏตัว
ด้วยความแข็งแกร่งของผู้พิทักษ์ราชวงศ์ ถ้าเกิดปรากฏตัว หลี่จ้งยังจะมีทางรอดเหรอ?
ในเวลานี้ ทุกการโจมตีของหยางเฉิน ได้รับแรงกดดันเป็นอย่างมาก เขารู้สึกว่าอวัยวะภายในก็กำลังจะแตกสลาย แต่เขาก็ไม่กล้าหยุด ทำได้เพียงฝืนทนร่างกายที่แทบจะระเบิด ด้วยพลังโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด ทำการโจมตีต่อหลี่จ้ง
ถ้าเกิดภายในสิบนาที เขาไม่สามารถฆ่าหลี่จ้งตายได้ ถ้าอย่างนั้นทั้งเมืองราชวงศ์ ก็จะเป็นนรกบนดิน
ผู้พิทักษ์ราชวงศ์ไม่ปรากฏตัว ไม่มีใครจะขัดขวางหลี่จ้งได้
“ไปตายซะ!”
หยางเฉินก็โจมตีอย่างหนักหน่วงอีกครั้งในทันที กระแทกตรงไปที่หัวของหลี่จ้งอย่างรุนแรง
“ผลัวะ!”
ร่างของหลี่จ้งกระเด็นออกไป ครั้งนี้ เขาไม่ได้ลุกขึ้นมาอีก
“ตายแล้วเหรอ?”
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวน ก็มองไปทางหลี่จ้งที่ล้มนอนอยู่ในกองเลือดด้วยใบหน้าที่ตกใจ
ในเวลานี้ หลี่จ้งกลับล้มอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน
ถึงอย่างนั้น ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ยังคงไม่กล้าเข้าใกล้ หลี่จ้งแข็งแกร่งมากแค่ไหน พวกเขาเห็นกับตาตัวเอง ก็สัมผัสด้วยตัวเองมาแล้ว นอกจากจะแน่ใจว่าหลี่จ้งตายแล้วจริงๆ พวกเขาถึงจะวางใจได้
หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม หายใจหอบหนัก
“แค่ก แค่ก แค่ก!”
ทันใดนั้นเขาก็ไอสองสามครั้ง และเลือดไหลออกจากมุมปาก
“คุณหยาง!”
ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์เห็นฉากนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ขยับเท้า รีบพุ่งไปที่ข้างกายหยางเฉิน
จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงได้เห็นชัดเจนว่า หยางเฉินได้รับบาดเจ็บทั้งตัว ใบหน้าซีดเซียวเป็นอย่างมาก ก็เหมือนกับว่าผู้ป่วยระยะสุดท้าย ที่กำลังจะตาย
หยางเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย โดยไม่พูดอะไรเลย ขยับเท้า ร่างก็หายไปจากที่เดิมอีกครั้ง
“คุณหยางล่ะ?”
ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ทยอยเอ่ยปาก ต่างก็มีสีหน้าสงสัย
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ก็ส่ายหน้า ในดวงตายังชื่นชมเล็กน้อย และกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “คุณหยางช่วยชีวิตพวกเราไว้ ครั้งนี้ ราชวงศ์ผิดต่อคุณหยางจริงๆ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์คนอื่นก็ทยอยเงียบไป
ตอนนี้ พวกเขาสามารถมั่นใจได้ หลี่จ้งตายแล้วจริงๆ
แต่ในเวลานี้นี่เอง ร่างหนึ่งใส่ชุดคลุมดำ ผู้แข็งแกร่งทั้งคนที่ปิดซ่อนอยู่ในชุดคลุมดำ ก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
“ใครน่ะ?”
สีหน้าของผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ทยอยเปลี่ยนไปอย่างมาก เพราะผู้แข็งแกร่งชุดคลุมดำคนนี้ ไม่มีลมปราณวิถีบู๊รั่วไหลออกจากร่างกายแม้แต่น้อย แต่กลับสามารถปรากฏตัวที่นี่อย่างเงียบๆ ซึ่งแสดงได้เพียงว่า ความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นทรงพลังมาก ห่างไกลจนเหนือกว่าพวกเขาเหล่านี้
อย่างไรก็ตามผู้แข็งแกร่งชุดคลุมดำไม่ได้สนใจผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ แต่มองไปทางหลี่จ้งที่ล้มนอนอยู่ในกองเลือด แล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย: “ดีมาก เป็นร่างเหนือมนุษย์อีกร่างหนึ่ง!”
ทันทีที่คำพูดลดลง ผู้แข็งแกร่งชุดคลุมดำก็หายตัวไปจากที่เดิม อย่างไรก็ตามหลี่จ้งที่ตายไปแล้ว ร่างของเขาก็หายไปพร้อมกัน
ไม่เพียงแต่ร่างของหลี่จ้ง ยังมีร่างของซ่านกวนฟู่ที่ถูกหลี่จ้งฆ่าก่อนหน้านี้ ก็หายไปด้วยกัน
ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์ซ่านกวน ต่างมองหน้ากันไปมาในทันที แต่ละคนก็มีสีหน้าตกใจ
“ผู้แข็งแกร่งชุดคลุมดำเมื่อกี้นี้ เป็นใครกันแน่? ร่างของหลี่จ้งและอดีตฝ่าบาท ก็ถูกเขานำไปด้วยเหรอ?”
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์เอ่ยปากถามในทันที
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์คนอื่น ก็สั่นเทาไปทั้งตัว เห็นได้ชัด พวกเขาก็มีคำถามเดียวกัน แต่พวกเขาก็มีคำตอบในใจเหมือนกัน นั่นก็หมายความว่า ร่างของหลี่จ้งและซ่านกวนฟู่ ถูกผู้แข็งแกร่งชุดคลุมดำที่ปรากฏตัวเมื่อกี้นี้นำไปแล้ว
เมื่อคิดแบบนี้ พวกเขาก็รู้สึกว่าน่ากลัวอย่างยิ่ง ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งที่ไม่มีลมปราณวิถีบู๊ ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ต่อจากนั้น ร่างของผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ ก็หายไปพร้อมกับเขา
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกฝันจินตนาการเป็นอย่างมาก ว่าผู้แข็งแกร่งแบบไหนกันน่ะ ถึงทำแบบนั้นได้?
“ท้องฟ้าของจิ่วโจว เกรงว่ามันจะเปลี่ยนไปแล้ว!”หัวหน้าผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ กล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงกันดี? คุณหยางก็หายตัวไปแล้ว”จู่ๆก็มีคนถามขึ้น
หลังจากที่หัวหน้าผู้แข็งแกร่งราชวงศ์เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงพูดออกมาว่า: “ในเมื่อคุณหยางจากไปแล้ว ก็ย่อมมีแผนการของเขา พวกเราก็ไปกันเถอะ!”
ในไม่ช้า ผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ก็ออกไป สถานที่ที่เพิ่งประสบกับการต่อสู้มาก่อน ก็เกินกว่าที่จะทนดูได้นานแล้ว
ในขณะเดียวกัน หยางเฉินกำลังเดินผ่านในผืนป่าทึบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองทานยาไปสิบนาทีหรือยัง ก็ไม่รู้ว่าตัวเองยังจะยืนหยัดได้นานเท่าไหร่ รู้แค่ว่าอาการบาดเจ็บของตัวเองแย่ลงเรื่อยๆ
แต่เขายังคงไม่ได้ทานยาเม็ดที่สองที่เฝิงเสียวหว่านเก็บไว้ให้เขา เพราะถ้าเกิดทานยาเม็ดที่สอง ลมปราณวิถีบู๊ของเขาก็จะสลายไปในทันที
นี่ก็เป็นวิธีการรักษาชีวิตที่เฝิงเสียวหว่านเก็บไว้ให้หยางเฉิน แต่ตอนนี้ หยางเฉินยังสูญเสียวิธีบู๊ไม่ได้ เพราะว่ามีเรื่องหนึ่ง เขายังทำไม่สำเร็จ
“อวี๋เหวินปิง แกหยุดเดี๋ยวนี้!”
หยางเฉินมองไปทางเสียงที่วิ่งอย่างรวดเร็วข้างหน้า และตะโกนอย่างโกรธเคือง: “ต่อให้แกจะหนีไปสุดขอบฟ้าสิ้นมหาสมุทร ฉันก็จะทำให้แกตายโดยไร้ที่กลบฝัง!”
การตายของอวี๋เหวินเกาหยาง เป็นความเจ็บปวดในหัวใจของหยางเฉินมาโดยตลอด และอวี๋เหวินปิงฆ่าพ่อด้วยตัวเอง โหดร้ายเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน หยางเฉินไม่ฆ่าเขา ก็สาบานว่าไม่ใช่คน
ในเวลานี้ อวี๋เหวินปิงก็เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน วิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และหยางเฉินไล่ตามอยู่ข้างหลังของเขาอย่างบ้าคลั่ง
ใบหน้าของอวี๋เหวินปิงยังคงมีความโกรธเล็กน้อย เขาคาดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เขารู้ดีมาก ถ้าหากถูกหยางเฉินจับตัวได้ จุดจบของเขาจะน่าสังเวชเพียงใด
เมื่อเวลาผ่านไปทุกวินาที หยางเฉินรู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขากำลังจะระเบิด เลือดในร่างกายก็พลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง ดูเหมือนจะตายอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา
ในเวลานี้ เขาก็เหมือนกับลืมทุกอย่างไป ดวงตาทั้งคู่สีแดงเข้ม มีเพียงความอาฆาตอย่างบ้าคลั่ง
การตายของอวี๋เหวินเกาหยาง ปรากฏขึ้นในหัวของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ปรากฏขึ้น ความโกรธในดวงตาของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ขนาดตัวเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า หลังจากที่ทานยาไป อย่างมากเขาสามารถยืนหยัดได้สิบนาที ตอนนี้ยืนหยัดได้ยี่สิบกว่านาทีแล้ว
ลมปราณวิถีบู๊คลุ้งคลั่ง ค่อยๆแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา และดวงตาทั้งสองของเขา แดงเป็นเลือดไปนานแล้ว ราวกับปีศาจจากขุมนรก
อวี๋เหวินปิงที่กำลังวิ่งอยู่ข้างหน้า สามารถสัมผัสได้ว่า ลมปราณวิถีบู๊ของข้างหลัง เข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ กัดฟันพูดด้วยความแค้นว่า: “ไอ้สารเลว ฉันกลายเป็นครึ่งคนครึ่งผีแล้ว ทำไมยังต้องถูกแกกดดันด้วย? หยางเฉิน แกตามฉันไม่ทันหรอก!”
