บทที่ 1615 กลับเมืองเยี่ยนตูก่อน
ในใจหยางเฉินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เขารู้ว่าความสามารถหวงจิ้นเพิ่มขึ้นฉับพลัน ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมาก ภายใต้สถานการณ์ทั่วไป เล่ห์เหลี่ยมที่ทำให้ความสามารถเพิ่มฉับพลันแบบนี้ ย่อมมีผลข้างเคียงเยอะมาก
แต่ว่าหยางเฉินยังนึกไม่ถึงว่า ผลข้างเคียงที่ทำให้หวงจิ้นแกร่งขึ้นจะโหดขนาดนี้ นั่นคือวิถีบู๊พังหมดไปโดยตรง
สำหรับผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊คนหนึ่งแล้ว โดยเฉพาะเหมือนหวงจิ้นนี้ ผู้แข็งแกร่งที่ยืนอยู่จุดสูงสุด เมื่อเทียบกับให้วิถีบู๊พังหมด คงยอมตายเสียดีกว่า
“หยางเฉิน ฉันขอร้องนายเรื่องหนึ่งได้ไหม?”
เจ้าเมืองเหมียวเอ่ยปากถามขึ้นกะทันหัน
หยางเฉินตะลึงนิดหน่อย จากนั้นรีบพูดว่า “ปู่เหมียวครับ ท่านพูดจริงจังเกินไปแล้วครับ มีเรื่องอะไร สั่งมาโดยตรงก็พอครับ ทำไมถึงใช้คำว่าขอร้องคำนี้กับผมกันครับ?”
เจ้าเมืองเหมียวถึงบอกว่า “ไว้ชีวิตหวงจิ้นสักครั้งหนึ่ง ต่อให้เขามีชีวิตอยู่ วิถีบู๊ก็พังหมดอยู่ดี วันหลังจะไม่สร้างภัยคุกคามใดๆ ต่อนายได้”
หยางเฉินหัวเราะแบบขมขื่น “ขอบอกปู่เหมียวตามตรงนะครับ เดิมทีผมไม่เคยคิดอยากฆ่าหวงจิ้นเลย พูดขึ้นมา ตอนแรกทั้งที่หวงจิ้นมีโอกาสฆ่าผมได้ กลับปล่อยผมรอดไป เดิมผมติดหนี้ชีวิตเขาครั้งหนึ่งครับ”
“ถ้าไม่ใช่เขาเอาแต่ใจตัวเอง ผมคงไม่ต่อสู้กับเขาเอาเป็นเอาตายหรอกครับ ครั้งนี้ คิดเสียว่าบุญคุณความแค้นระหว่างผมกับเขา จบสิ้นถึงที่สุด”
เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้ว “งั้นก็ดี! ความจริง หวงจิ้นเป็นคนที่น่าสงสารคนหนึ่ง เป็นเด็กกำพร้า ถูกอาจารย์ของเขารับเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ตอนที่เขายังเล็กมาก ล้วนเป็นหลิวเหล่าก้วยสอนวิถีบู๊ให้เขา ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนจึงดีมากๆ”
“เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาปล่อยนายไป ถึงทำให้นายมีโอกาสฆ่าหลิวเหล่าก้วย เพราะเรื่องนี้ เขาถึงรู้สึกผิดในใจมาตลอด ดังนั้นทั้งที่รู้ว่าไม่ใช่คู่แข่งของนาย ก็ยังอยากยืนหยัดสู้ให้ตายไปข้างหนึ่งกับนาย ความจริงเขากำลังวอนขอความตาย!”
“สำหรับเขาแล้ว มีเพียงตัวเองตายไป ถึงไม่รู้สึกผิดต่อหลิวเหล่าก้วยศิษย์พี่ของเขา”
พอได้ยิน หยางเฉินอดรู้สึกเคารพศรัทธาอย่างสุดซึ้งไม่ได้ ถึงแม้เขากับหลิวเหล่าก้วยจะมีความแค้นฝังลึก แต่กับหวงจิ้นนั้นไม่มีอะไร
ในทางกลับกัน ในใจเขายังรู้สึกซาบซึ้งใจต่อหวงจิ้นพอสมควร
ถ้าไม่ใช่หวงจิ้นปล่อยตนเองไป ตนเองคงโดนฆ่าไปนานแล้ว
ยังทำให้เขาต้องใช้วิชาลับมาบังคับเพิ่มความสามารถขึ้นอีก จนสุดท้ายวิถีบู๊พังหมด
จะมีโอกาสมาสู้เอาเป็นเอาตายกับหวงจิ้นได้อย่างไรกัน
“เพียงแค่ นายต้องระวังคนหนึ่งไว้ หลิวโป!”
เจ้าเมืองเหมียวเอ่ยปากขึ้นกะทันหัน บนใบหน้า มีแววความตึงเครียดปรากฏขึ้นมาเป็นครั้งแรก
หยางเฉินถามว่า “หลิวโปเป็นใครครับ?”
เจ้าเมืองเหมียวตอบว่า
ของหลิวเหล่าก้วยด้วย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไร ตั้งแต่ต้นจนจบเขาถึงไม่ยอมรับว่าตัวเองมีสถานะเป็นบิดาของหลิวเหล่าก้วย”
“เป็นอาจารย์ของหลิวเหล่าก้วยกับหวงจิ้น ว่ากันว่าเขายังเป็นบิดาแท้ๆ
“ว่ากันว่า
ก็ไม่รู้ว่าเขาในตอนนี้เก่งกาจแค่ไหน”
เมื่อสิบปีก่อน แดนวิถีบู๊ของหลิวโปก็ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ปัจจุบันผ่านไปสิบปีแล้ว ใครๆ
“แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถตอนนี้ของนาย ถ้าเจอหน้ากับหลิวโปเข้าจริง กลัวว่าคงมีเพียงตายสถานเดียว”
ชั่วขณะหนึ่งสีหน้าหยางเฉินเคร่งขรึมขึ้นมาอย่างยิ่ง ถ้าหลิวโปเป็นบิดาของหลิวเหล่าก้วยจริง คงไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด
ก็ไม่รู้ว่าเขาในตอนนี้เก่งกาจแค่ไหน”
“แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ด้วยความสามารถตอนนี้ของนาย ถ้าเจอหน้ากับหลิวโปเข้าจริง กลัวว่าคงมีเพียงตายสถานเดียว”
ผู้แข็งแกร่งที่เมื่อสิบปีก่อนก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ปัจจุบันนี้จะแกร่งถึงระดับไหนกัน?
ต่อให้ยังไม่ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า อย่างน้อยก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลางกระมัง?
เจ้าเมืองเหมียวพูดขึ้นทันใด “แต่ว่านายไม่ต้องกังวลมากเกินไป ถึงความสามารถของหลิวโปจะแกร่ง
แต่นายก็ไม่ได้ด้อย ด้วยความสามารถของนายในตอนนี้ ถึงแม้ได้เพียงฝืนระเบิดความสามารถกึ่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดออกมา
แต่อย่าลืมมีดสั้นเล่มนั้นที่ฉันให้นายไป”
หยางเฉินหยิบมีดออกมาแล้ว ถามแบบสงสัยมาก “มีดเล่มนี้ จะช่วยผมต้านทานผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลางได้เหรอครับ?”
เจ้าเมืองเหมียวส่ายหน้า
มองทางหยางเฉินแล้วบอกว่า “ถึงแม้จะไม่ได้ช่วยนายต้านทานผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดแต่กลับสามารถช่วยนายฝึกฝน ด้วยพรสวรรค์ด้านบูโดของนาย
ถ้าสามารถอาศัยมีดเล่มนี้ช่วยฝึกฝน แดนวิถีบู๊จะพุ่งทะยานขึ้นแน่นอน”
“ขอแค่แดนวิถีบู๊ของนายทะลวงเข้าแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดแล้ว ต่อให้มีเพียงชั้นต้น ขอเพียงหลิวโปยังไม่ได้ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า อย่างน้อยนายก็ยังมีโอกาสรอดชีวิต”
ในดวงตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความหนักแน่น “แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดเหรอครับ?”
ตอนนี้เขาเพียงแค่เริ่มก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ด มีเพียงชั้นต้น อยากจะก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นต้น คงยากมาก
เจ้าเมืองเหมียวพูดว่า
นายฝึกฝนอยู่ที่คฤหาสน์เมืองเหมียวแล้วกัน ต่อให้หลิวโปอยากฆ่านาย ก็ไม่กล้าบุกรุกเข้ามาคฤหาสน์เมืองเหมียวของฉันหรอก”
“ช่วงเวลานี้
หยางเฉินรีบบอกว่า “ขอบคุณครับปู่เหมียว!”
ปัจจุบันนี้ เฝิงเสียวหว่านยังค้นหาวิธีทำให้หม่าชาวฟื้นจิตสำนึกกลับมาต่อไป ต่อให้หยางเฉินกลับเมืองเยี่ยนตูไป ก็ไม่มีทางช่วยหม่าชาวได้
ไม่สู้ฝึกฝนอยู่ที่คฤหาสน์เมืองเหมียวต่อไป พยายามฝึกฝน
ตี้เทียนบอกไว้เช่นกัน มีเพียงตอนที่แดนวิถีบู๊ของเขาก้าวข้ามแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ถึงมีสิทธิ์สืบทอดตี้ชุน
ตี้เทียนเพียงแต่ถ่ายทอดตำราเทพสงครามให้เขาแล้ว
ทำให้ความสามารถของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงแท้จริง ทันใดนั้นเขากำลังคิดว่า รอตอนที่เขาสืบทอดตี้ชุนจริงๆ
จะได้รับผลประโยชน์แบบไหนบ้างอีก?
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา หยางเฉินยังคงอยู่ที่คฤหาสน์เมืองเหมียว ทุกวันล้วนจะไปฝึกฝนที่ริมลำธารมังกรและทุกวันเจ้าเมืองเหมียวจะมาตกปลาอยู่ที่ลำธารมังกรตรงเวลาอย่างคงเส้นคงวา
ถ้าไม่ใช่ว่าหยางเฉินรู้จักสถานะของเจ้าเมืองเหมียว คงยังจะเห็นเขาเป็นผู้อาวุโสตกปลาทั่วไปคนหนึ่งจริงๆ
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์นี้ เฝิงเสียวหว่านยังวิจัยต้นหญ้าคืนจิตต่อไป ที่คฤหาสน์เมืองเหมียว ค้นดูข้อมูลมากมายแล้ว แต่ว่าหาวิธีที่เป็นประโยชน์ช่วยเหลือหม่าชาวฟื้นจิตสำนึกไม่ได้เลยสักนิด
“เสียวหว่าน นานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรบ้างเหรอ?”
วันนี้ อ้ายหลินมองทางเฝิงเสียวหว่านแล้วพูดขึ้น บนใบหน้า ยังมีแววความกังวลอันเข้มข้น
เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยท่าทางตำหนิตนเองว่า “พี่อ้าย ขอโทษนะคะ ทำให้พี่ผิดหวังแล้ว! เพียงแต่ เนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการฟื้นจิตสำนึกของต้นหญ้าคืนจิตมีน้อยเหลือเกิน ฉันได้แต่อาศัยการเรียนรู้ของตัวเอง คิดหาวิธีมาวิจัยตัวยาที่ฟื้นจิตสำนึกออกมาได้”
อ้ายหลินถอนหายใจทีหนึ่ง มองเสี่ยวจิ้งอันที่ตนเองอุ้มไว้ในอ้อมอก ตามแดงก่ำพูดไปว่า “ฉันเป็นห่วงเขามากจริงๆ อยากอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเขาในตอนนี้มากเหลือเกิน”
“ตอนนี้เป็นช่วงที่เขาต้องการฉันมากที่สุด ฉันกลับไม่อยู่ข้างกายเขา ฉันรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์มากๆ”
เฝิงเสียวหว่านรีบบอกว่า “พี่อ้าย พี่อย่าพูดแบบนี้เด็ดขาดนะ ถ้าพี่หม่ารู้ว่าพี่คิดแบบนี้เข้า จะต้องโทษตัวเองมากแน่ๆ”
“พี่วางใจได้ ฉันจะต้องทุ่มสุดตัวศึกษาวิจัยตัวยาที่รักษาพี่หม่าให้หายได้แน่นอน”
อ้ายหลินพยักหน้า พูดด้วยท่าทางซาบซึ้งใจ “เสียวหว่าน ขอบใจเธอนะ!”
ในเวลานี้เอง หยางเฉินเสร็จสิ้นการฝึกฝนของวันหนึ่งแล้ว กลับมาในบ้าน
“พี่หยาง!”
เฝิงเสียวหว่านรีบลุกขึ้นทันที มองทางหยางเฉินบอกไปว่า “พี่หยาง ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ยังไม่มีข้อสรุปการวิจัยใดๆ เลย”
บทสนทนาของหญิงสาวทั้งสองเมื่อสักครู่นี้ หยางเฉินล้วนได้ยินทั้งหมด และรู้ว่าเฝิงเสียวหว่านตำหนิตนเองมาก
เขาพูดปลอบใจ “เสียวหว่าน เธอไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองหรอก เธอทำแบบนี้ พวกเราก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากแล้ว”
เขาไม่ยอมสับสนกับเรื่องนี้เพิ่มขึ้นเช่นกัน เอ่ยปากบอกไปกะทันหัน “ฉันคิดจะกลับไปเมืองเยี่ยนตูก่อน”
