The king of War – บทที่ 1725 ศึกชี้ขาดของวันนี้

เลือดในดวงตาของหยางเฉินหนาแน่นขึ้น และโมเมนตัมที่รุนแรงขึ้น ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายของเขา
เหล่าจิ่วเสียชีวิตในสนามต่อสู้ และความโกรธของเขา ได้มาถึงจุดสูงสุดแล้ว
สายเลือดคลั่งในร่างกายของเขา ดูเหมือนจะเดือดดาล ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง โมเมนตัมที่บ้าคลั่ง ปะทุออกมาจากร่างกายของเขาเรื่อยๆ
“รีบฆ่ามัน!”
มีคนตะคอกเสียงดัง พาผู้แข็งแกร่งหลายคน รีบวิ่งเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน
“ไสหัวออกไป!”
หยางเฉินตะคอก และมีดพกอาถรรพ์ในมือ ทันใดนั้นก็ถูกโยนออกไปทันที
“พุดพุดพุด!”
กริชอยู่ในกลางอากาศกรีดเป็นเส้นโค้ง สังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดสามคนติดต่อกัน มีดพกอาถรรพ์ดูเหมือนจะมีชีวิต หลังจากสังหารผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดสามคนแล้ว ก็กลับคืนสู่มือของหยางเฉิน
หยางเฉินในเวลานี้ ช่างน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง ราวกับเทพเจ้าแห่งการสังหาร
“ความแข็งแกร่งของเขา คิดว่าน่าจะถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะกลางแล้ว”
มีผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง พูดด้วยสีหน้าท่าทางที่ดูแย่มากๆ
ทุกวันนี้ ผู้แข็งแกร่งที่สามารถฆ่าหยางเฉินได้ น่าจะมีแค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายกับผู้แข็งแกร่งระดับสูงสุด
เพียงแต่ว่า ทางฝั่งจวนเมืองหวยเฉิง ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด มีเพียงเจ้าเมืองหวยเฉิงคนเดียว และแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลาย ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ในเวลานี้กำลังถูกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ระยะกลางหลายของจวนมู่ปิดล้อมไว้ ชั่วขณะไม่สามารถหาทางออกมาได้
และเจ้าเมืองหวยเฉิงก็ถูกเจ้าเมืองมู่ขวางไว้ ผู้แข็งแกร่งของเจ้าเมืองหวยเฉิงที่อยู่ในเหตุการณ์ เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถหยุดหยางเฉินได้
หยางเฉินสังหารไปตลอดทางจนถึงด้านหน้าของเหล่าจิ่ว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดง มีทั้งของตัวเขาเอง และของศัตรู
“ท่านเก้า!”
เขาอุ้มเหล่าจิ่วไว้ ดวงตาสีแดง มีน้ำตาสีแดงไหลออกมา
เหล่าจิ่วยังคงมีลมหายใจสุดท้าย มองไปที่ใบหน้าของหยางเฉินที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกผิด รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเหล่าจิ่ว พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงมาก “ผมขอโทษ ผมพยายามที่สุดแล้ว! ถ้าคุณสามารถรอดชีวิตไปจากที่นี่ได้ หวังว่าวันหนึ่ง คุณจะช่วยผมหาภรรยาและลูกๆของผม และบอกพวกเขาว่า ผมได้ตามหาพวกเขามาตลอด”
หลังจากพูดจบ มือที่สั่น ก็หยิบจี้ที่เหลือครึ่งชิ้นออกมา แล้วยัดเข้าไปในมือของหยางเฉิน “จี้อีกครึ่งหนึ่ง อยู่กับภรรยาผม”
เมื่อพูดตรงนี้ เลือดก้อนใหญ่ก็พุ่งออกมาจากปากของเหล่าจิ่ว และลมหายใจบนร่างกายของเขาก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ
เมื่อรับรู้ถึงชีวิตของเหล่าจิ่วกำลังจะหมดลมหายใจไปอย่างรวดเร็ว หยางเฉินตื่นตระหนก และตะโกนว่า “ท่านจิ่ว อย่าตาย ผมขอร้องคุณอย่าตาย คุณยังไม่พบภรรยาและลูกๆของคุณ จะตายได้อย่างไร? ผมขอร้องคุณอย่าตาย!”
เหล่าจิ่วพยายามยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง และต้องการสัมผัสหัวของหยางเฉิน แต่ว่า เขากำลังจะตาย ร่างกายไม่มีกำลัง ดังนั้นจึงไม่สามารถสัมผัสหัวของหยางเฉินได้เลย
หยางเฉินรีบคว้ามือของเหล่าจิ่ว และวางมือของเหล่าจิ่วไว้บนหัวของตัวเอง จากสายตาของเหล่าจิ่วหยางเฉินมองเห็น เห็นว่าเหล่าจิ่วเสียใจที่ต้องจากเขาไป เวลามองตัวเอง ก็เหมือนกำลังมองดูหลานชายตัวเอง
“คุณปู่ ผมขอร้องท่านอย่าตาย ต่อไปท่านก็เป็นปู่ของผม ผมขอร้องท่านอย่าตายเลย! คุณปู่!”
หยางเฉินร้องเสียงดัง และความเศร้าโศกจนเกือบทำให้หัวใจของเขาสลาย
เมื่อเหล่าจิ่วได้ยินหยางเฉินตะโกนคำว่าคุณปู่ น้ำตาก็ไหลจากหางตา มือที่วางบนหัวของหยางเฉิน ร่วงหล่นอย่างอ่อนแรง และดวงตาของเขาค่อยๆปิดลง
“คุณปู่!”
ใบหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยเลือดและน้ำตาเลือด และร้องเสียงเบา
แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ เหล่าจิ่ว ตายแล้ว!
เจ้าเมืองมู่มองไปทางหยางเฉิน และถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินกับเหล่าจิ่วนั้นใกล้ชิดกันแค่ไหน แต่เขาสามารถรับรู้ได้จากปฏิกิริยาของหยางเฉินในขณะนี้ สำหรับหยางเฉินนั้น เหล่าจิ่วนั้นสำคัญเพียงใด
“คุณปู่!!!”
หยางเฉินกอดร่างของเหล่าจิ่ว และคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้า
หลังจากเสียงคำรามของเขา ออร่าอันน่าสะพรึงกลัวเพิ่มมากขึ้น ก็แผ่กระจายออกมาจากร่างกายเขา
เห็นเพียงผมสั้นของเขา มองด้วยตาเปล่าเห็นมันงอกขึ้นอย่างรวดเร็ว และไม่หยุดจนยาวถึงประมาณสิบเซนติเมตรจึงหยุด
“ตูม” เสียงดังขึ้น เสื้อผ้าบนร่างกายส่วนบนของหยางเฉินก็ระเบิดออกโดยตรง เผยให้เห็นผิวสีบรอนซ์ของเขา และบนผิวหนัง เต็มไปด้วยเส้นสีดำแปลกๆ
และในเวลานี้ ออร่าในร่างกายของหยางเฉิน ก็น่ากลัวสุดๆ
แม้จะเป็นเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่ในเวลานี้บนร่างกายของหยางเฉิน ในส่วนลึกของจิตวิญญาณรู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างยิ่ง
“นี่ นี่เป็นไปได้ไง?”
เจ้าเมืองหวยเฉิงเบิกกว้าง ด้วยความเหลือเชื่อ
หยางเฉินเพิ่งจะทะลุผ่านเข้าสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระยะต้น และเมื่อสักครู่ หยางเฉินก็ระเบิดความแข็งแกร่งที่เหนือกว่าความแข็งแกร่งของแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะต้น ซึ่งมันทำให้ทุกคนตกใจมาก
และตอนนี้ ออร่าบนร่างกายของหยางเฉินนั้น แข็งแกร่งและผิดปกติมาก เกรงว่าน่าจะบรรลุถึงระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายแล้วมั้ง?
แม้แต่ผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊ในระดับอย่างเจ้าเมืองหวยเฉิงกับเจ้าเมืองมู่ก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน มีใครบ้างที่อยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปด แต่สามารถระเบิดพลังออกมาได้เทียบเท่ากับระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลาย
นี่มันเป็นเรื่องที่ไปไม่ได้เลย!
แต่ตอนนี้ มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา ไม่ต้องอธิบายก็สามารถเข้าใจได้ว่า ผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊เหล่านี้ต่างตกตะลึง
ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงเหล่านั้น สีหน้าแต่ละคนดูแย่มาก
“พวกแก สมควรตายทุกคน!”
ทันใดนั้นหยางเฉินก็หันกลับมา และมองไปยังผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะกลางทั้งสองคนที่เคยร่วมมือกันฆ่าเหล่าจิ่ว และพูดด้วยความโกรธแค้น
“ถอย!”
ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะกลางทั้งสองคน หลังจากสัมผัสได้ถึงโมเมนตัมอันน่าสะพรึงกลัวบนร่างกายของหยางเฉิน โดยไม่ลังเลเลยสักนิด รีบล่าถอยทันที
“ตูม!”
พื้นใต้ฝ่าเท้าของหยางเฉิน แตกเป็นเสี่ยงๆ และร่างของเขาก็หายไปจากตรงนั้น
“พุด!”
“พุด!”
เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าระยะกลางทั้งสองคน มีคราบเลือดปรากฏขึ้นที่คอ
ทั้งสองกุมคอของตัวเองไว้ แต่ไม่สามารถห้ามเลือดที่กำลังจะพุ่งออกมาได้
ร่างของทั้งสองคน ค่อยๆล้มลงไปในกองเลือด หลังจากร่างกายกระตุกสองสามครั้ง ก็นิ่ง ตายตาไม่หลับ จนถึงตาย ในแววตายังมีความหวาดกลัวและความสิ้นหวัง
สีหน้าของเจ้าเมืองหวยเฉิงเคร่งขรึมถึงขีดสุด ความแข็งแกร่งที่หยางเฉินแสดงให้เห็นในตอนนี้ มันน่ากลัวเกินไป เขามีความสามารถอยู่ในระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดระยะต้นเท่านั้น ก็มีความแข็งแกร่งที่ทรงพลังเช่นนี้ หากว่าเขาเข้าสู่ระดับแดนเหนือนมนุษย์ขั้นเก้าแล้ว เมื่อลงมือ ยังมีใครอีกที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของหยางจิ่วเทียนอีก?
แม้ว่าจะเป็นเขา เกรงว่าก็คงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน?
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความปรารถนาแรงกล้าของเจ้าเมืองหวยเฉิงที่จะฆ่าหยางเฉินยิ่งทวีคูณ วันนี้ หยางเฉินต้องตายอย่างไม่มีข้อแม้!
ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่เจ้าเมืองมู่และพูดว่า “เจ้าเมืองมู่วันนี้ผมพาคนมาจวนมู่ เป็นความผิดของผมเอง ผมจะชดใช้ให้จวนมู่ ความแค้นใจระหว่างพวกเรา ก็ถือว่าแล้วกันไป คิดว่าไง?”
เจ้าเมืองมู่ยิ้มเย้ยหยัน “ถ้าผมเดาไม่ผิด สิ่งที่คุณจะพูดต่อไปคือ ให้ผมยอมแพ้หยางเฉิน ใช่ไหม?”
เจ้าเมืองหวยเฉิงไม่ตอบสนอง แต่จ้องไปที่เจ้าเมืองมู่โมเมนตัมวิถีบู๊อันแข็งแกร่งบนร่างกาย ค่อยๆแผ่กระจายออกมา
เจ้าเมืองมู่ไม่ยอมพ่ายแพ้ และก็ปล่อยโมเมนตัมวิถีบู๊ของตัวเองออกมาเหมือนกัน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน บางทีเขาอาจจะเห็นด้วยกับเจ้าเมืองหวยเฉิง ยอมทิ้งความแค้นใจชั่วคราว
แต่ตอนนี้ หลังจากที่เหล่าจิ่วได้ทานยาร่างอสูรไปแล้ว หลังจากที่หยางเฉินระเบิดออกมา ได้ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง แรงกดดันของผู้แข็งแกร่งของจวนมู่ได้ลดลงมาก และตอนนี้เป็นโอกาสที่จะลดกำลังของจวนเมืองหวยเฉิง ระหว่างทั้งสองตระกูล ความแค้นที่เนิ่นนาน เขาจะยอมทิ้งโอกาสนี้ไปได้อย่างไร?
เจ้าเมืองมู่ไม่ได้ตอบสนองโดยตรง และเจ้าเมืองหวยเฉิงก็ไม่ได้ถามคำถามใดๆเพิ่มเติม แต่เขารู้คำตอบของเจ้าเมืองมู่แล้ว
“ถ้าอย่างนั้น วันนี้ ก็เป็นศึกชี้ขาด!”
เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดขึ้นมาทันที และออร่าอันทรงพลัง ก็ระเบิดออกมาจากร่างกายเขา