The king of War บทที่ 1977 บดขยี้จากระยะไกล
ปืนเทพบู๊ถูกอีกฝ่ายจับไว้สุดกำลัง ตู้ป๋อดึงกลับมาได้ยากมาก
ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงสามคนที่เหลือเห็นเหตุการณ์เข้า ล้วนโกรธเคืองอย่างหนัก ต่างโจมตีลงไปตรงจุดสำคัญของตู้ป๋อกันหมด
สีหน้าตู้ป๋อเปลี่ยนแปลง ไม่ทันได้คิดอะไรมาก รีบปล่อยปืนเทพบู๊ออกทันที แล้วถอยไปทางด้านหลัง
“ปึงๆๆ!”
ในชั่วขณะที่เขาเพิ่งออกไป การโจมตีอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรทั้งสาม ตกอยู่ตรงตำแหน่งที่เขาอยู่เมื่อสักครู่พอดี แค่คิดก็รู้ได้ เมื่อสักครู่ถ้าเขาช้าไปแค่พริบตาเดียว จะต้องถูกการโจมตีเอาชีวิตของผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงทั้งสามเข้าแน่ ผลลัพธ์ล้วนอันตรายอย่างยิ่ง
เพียงแค่ เขาเพิ่งถอยหลังมา ยังไม่ทันได้ยืนตรงๆ ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงก็เข้ามาใกล้ตัวทันที ตู้ป๋อที่สูญเสียปืนเทพบู๊ไป ความสามารถจึงลดลงมาก
เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งสามคนที่ระดับเดียวกับเขา ตู้ป๋อจึงพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ตึง!”
เสียงกระแทกแบบหนักอึ้งดังขึ้นทีหนึ่ง ตู้ป๋อโดนผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงคนหนึ่งโจมตีเข้าอย่างแรง พ่นเลือดออกมา ร่างกายลอยออกไปแล้ว
“ไม่ต้องสนใจเขา ไปทำลายภัยพิบัติสวรรค์!”
ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงคนนั้นที่เมื่อสักครู่โดนปืนเทพบู๊ทะลุผ่านร่างกาย ตะโกนบอกเสียงดัง
พอได้ยิน ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงทั้งสามคนที่เหลือ ละทิ้งตู้ป๋อทันใด จากนั้นพุ่งเข้าไปยังทิศทางของหอเก็บหนังสือพร้อมกันแล้ว
ปัจจุบันนี้ เงามารและมารแดงปะทะฝีมือด้วยกันกับอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุน ตู้ป๋อได้รับบาดเจ็บหนักอีก ส่วนลี่เฉินก็ถูกเจียงหยวนหลงพัวพันไม่เลิก เดิมทีไม่มีใครสามารถปกป้องหอเก็บหนังสือได้
ก่อนที่ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงสามคนจะพุ่งไปถึงหอเก็บหนังสือ ยังมองหน้าซึ่งกันและกัน พร้อมใจลงมือกันทันใด
“ตูมๆๆ!”
ภัยพิบัติสวรรค์เหมือนถูกยั่วโมโห เพิ่มความยิ่งใหญ่ขึ้นมาอีก
เพียงแค่ นี่เดิมก็คืออานุภาพที่เหลืออยู่ของภัยพิบัติสวรรค์ ถึงแม้ยิ่งใหญ่ แต่ก็ไม่ได้มีสภาพแกร่งที่สุด ภายใต้การร่วมมือโจมตีของผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงสามคน เวลาพักของภัยพิบัติสวรรค์ยิ่งยาวขึ้นเรื่อยๆ
“ใกล้จะสำเร็จแล้ว!”
ผู้แข็งแกร่งตระกูลเจียงคนหนึ่ง มองท้องฟ้าที่ค่อยๆ กลับมาสดใส พูดขึ้นแบบท่าทางตื่นเต้น
สีหน้าตู้ป๋อเปลี่ยนไปมาก ภัยพิบัติสวรรค์โดนทำลายแล้วจริงเหรอ?
การต่อสู้ระหว่างลี่เฉินและเจียงหยวนหลง ก็หยุดลงมาแล้ว ทั้งสองคนเงยหน้ามองทางท้องฟ้าที่ค่อยๆ ปลอดโปร่งขึ้น
การต่อสู้ของเงามารและมารแดงกับอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุน หยุดลงมาเหมือนกัน
“ฮาๆๆๆ!”
ชั่วขณะนั้นอิงเทียนสิงหัวเราะแบบบ้าคลั่ง พูดจาอย่างฮึกเหิม “ภัยพิบัติสวรรค์พังลง สำนักมารสูญเสียคนมีความสามารถสูงคนหนึ่งแล้วสิ!”
เหรินจิงหลุนพูดด้วยท่าทางหยิ่งยโส “นับจากวันนี้ไป ในกลุ่มอิทธิพลชั้นยอดทั้งห้าแห่งภูเขามาร ไม่มีสำนักมารอีกต่อไป!”
และในเวลานี้เอง หลังจากอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนสบตากันและกัน สายตาอันโหดร้าย ต่างตกอยู่บนตัวของตู้ป๋อแล้ว
ปัจจุบันนี้ ลี่เฉินได้ทะลุขั้นถึงแดนนภาเรียบร้อย ได้เพียงออกจากโลกไปโลกบู๊โบราณ และสำนักมารสูญเสียผู้มีความสามารถสูงคนหนึ่งไปด้วย ความสามารถของสำนักมารจะอ่อนแอลงมากๆ
ตอนนี้ตู้ป๋อได้รับบาดเจ็บหนักด้วย หากฆ่าตู้ป๋อให้ตายอยู่ที่นี่ไปเลย อย่างนั้นความสามารถของสำนักบู๊ก็จะลดลงไปมากเช่นกัน ถึงตอนนั้น กลุ่มอิทธิพลชั้นยอดทั้งห้าแห่งภูเขามาร ก็เหลือเพียงคามิโคโซ สำนักพิษ และมีสำนักเซิ่งกงกลุ่มอิทธิพลชั้นยอดทั้งสามแล้ว
“ปึง!”
พื้นใต้เท้าของอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนระเบิดออกกะทันหัน ทั้งสองพุ่งไปทางตู้ป๋อเหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ไม่มีใครคิดทั้งนั้นว่า ภายใต้สถานการณ์แบบนี้สองคนนี้จะลงมือกับตู้ป๋อ
หลังจากเงามารและมารแดงได้สติกลับมา จึงพุ่งไปทางสองคนนั้นแล้ว ต่อให้สายไป พวกเขาก็จำเป็นต้องลงมือช่วยชีวิตไว้ ตู้ป๋อได้รับบาดเจ็บหนักแล้ว ถ้าโดนการลอบฆ่าของอิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนอีก คงตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่
“แกกล้าเหรอ!”
ลี่เฉินโกรธแค้นขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง หมายจะลงมือ
เพียงแค่ เขาเพิ่งขยับได้นิดหน่อย ก็ถูกเจียงหยวนหลงขวางทางเอาไว้
เจียงหยวนหลงพูดจาเสียงเย็นชา “คู่ต่อสู้ของแกคือฉัน!”
ตู้ป๋อเพิ่งได้รับบาดเจ็บหนักมา เวลานี้แม้แต่เรี่ยวแรงลุกขึ้นมายังไม่มีเลย ได้เพียงมองระยะห่างที่อิงเทียนสิงและเหรินจิงหลุนเข้ามาหาเขาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ต่อหน้าต่อหน้า
เขาทำหน้าขมขื่น ทันใดนั้นเงยหน้ามองทางท้องฟ้า พูดพึมพำกับตนเองว่า “คุ้มค่าเหรอ?”
“คุ้ม!”
ซึ่งในเวลานี้เอง เสียงตอบรับเสียงหนึ่ง ราวกับเสียงฟ้าร้องคำราม ดังขึ้นในอากาศ
ขณะเดียวกัน เขตแดนวิถีมารอันน่าสยองขวัญอย่างยิ่ง ปกคลุมทั่วทั้งสำนักมารเอาไว้ในชั่วพริบตา
คนของสำนักมาร ล้วนราวกับอิ่มเอิบในลมยามฤดูใบไม้ผลิ รู้สึกเพียงว่าสบายอกสบายใจอย่างยิ่ง
ถึงแม้ตู้ป๋อจะไม่ใช่คนของสำนักมาร แต่เวลานี้ยังรู้สึกสบายอกสบายใจอย่างมากเช่นกัน อาการบาดเจ็บภายในร่างกาย แอบฟื้นตัวกลับมาอยู่ ราวกับแต่ละเซลล์ของร่างกายล้วนกำลังฟื้นตัวกลับมา
ในทางกลับกันคือ คนของตระกูลเจียง และอิงเทียนสิงกับเหรินจิงหลุน ยังมีทาคาโอะผู้คนเหล่านี้ แต่ละคนต่างรู้สึกว่าหายใจไม่สะดวกกันหมดเลย
เหรินจิงหลุนกับอิงเทียนสิงทั้งสองคนที่เมื่อสักครู่ยังพุ่งมาทางตู้ป๋อด้วยท่าทางดุร้าย ร่างกายเหมือนถูกผูกมัดไว้ฉับพลัน หยุดชะงักอยู่ที่เดิมแล้ว คาดไม่ถึงทั้งสองคนไม่อาจก้าวไปข้างหน้าได้อีกสักก้าว แม้กระทั่งตำแหน่งใดๆ ของร่างกาย ล้วนขยับได้เพียงนิดหน่อย
ในใจทั้งสองคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สรุปมันเกิดอะไรขึ้น แม้แต่พวกเขาเองยังไม่รู้ชัดเจน รู้เพียงว่าร่างกายถูกตอกไว้ที่เดิมอย่างควบคุมไม่ได้
ถ้าอีกฝ่ายอยากฆ่าเขา ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่ใช่ว่าง่ายดายมากเหรอ?
ฉากนี้ ทำให้ทุกคนตกใจค้างไปทันที
หลังตู้ป๋ออึ้งทึ่งอยู่ช่วงสั้นๆ ถึงได้ตอบสนองกลับมากะทันหัน
“ฮาๆๆๆ!”
ตู้ป๋อเงยหน้าถอนหายใจยาวๆ หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า “คุณพูดไม่ผิด คุ้มค่า! คุ้มค่ามากๆ! ฮาๆๆๆ!”
บนหน้าของเจียงหยวนหลงและลี่เฉินล้วนตื่นตกใจเต็มที่
โดยเฉพาะเจียงหยวนหลง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “นี่เป็นไปได้ยังไง?”
เห็นเพียงภาพของชายหนุ่มสองคน คนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลัง เดินออกมาจากหอเก็บหนังสือแล้ว
โดยเฉพาะเป็นชายหนุ่มคนนั้นที่เดินอยู่ข้างหน้า บนตัวแผ่ซ่านความกดดันพลังบู๊อันน่ากลัวที่สุดออกมา ถึงแม้จะเป็นเจียงหยวนหลง ยังรู้สึกถึงความกดดันอันเข้มข้นนี้เลย
ในที่สุดลี่เฉินก็หัวเราะออกมาแล้ว “ฮาๆ นายไม่ทำให้ฉันผิดหวังตามคาดเลยนะ!”
“เป็นแกเอง!”
หลังจากทาคาโอะมองเห็นภาพชายหนุ่มคนนั้นที่เดินอยู่ด้านหน้า จึงร้องตกใจออกมา หน้าดูตื่นตกใจเต็มที่
แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ลืมเลือน เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเพิ่งแพ้อยู่ในมือของชายหนุ่มคนนี้ โดยเฉพาะแพ้แบบยังไม่ทันได้สู้ เพราะเขาไม่มีทางแบกรับเขตแดนวิถีมารที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาได้ ต้องยอมแพ้ไปโดยตรง
คนของสำนักมาร ล้วนมองเห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นกันหมดแล้ว แต่ละคนหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ
“เมื่อกี้ พวกแกอยากจะทำลายภัยพิบัติสวรรค์ของฉัน?”
ในเวลานี้เอง หยางเฉินมองยังทิศทางของเหรินจิงหลุนกับอิงเทียนสิง พูดจาแบบน้ำเสียงเย็นชา
ขณะเดียวกัน การผูกมัดของเหรินจิงหลุนกับอิงเทียนสิง ก็ถูกเขาปล่อยออก
แต่ว่า ทั้งสองไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเมื่อถูกปล่อยออก กลับกดดันหนักยิ่งกว่าเดิม
โดยเฉพาะเป็นอิงเทียนสิง ตอนแรกก็เคยเจอหยางเฉิน ตอนนั้น หยางเฉินยังเป็นแค่คนเก่งกาจที่พรสวรรค์ด้านบูโดเหนือธรรมชาติมากคนหนึ่งเท่านั้นเอง แต่ว่าตอนนี้ หยางเฉินฝ่าฟันภัยพิบัติสวรรค์มาได้สำเร็จ เพียงแค่ปลดปล่อยเขตแดนวิถีมาร ก็ผูกมัดเขาไว้ที่เดิมได้แล้ว แค่คิดก็รู้ว่า ความสามารถในปัจจุบันของหยางเฉินแกร่งมากแค่ไหน
“ตึก!”
อิงเทียนสิงไม่ได้ลังเลสักนิด รีบคุกเข่าลงพื้นแล้ว พูดด้วยท่าทางอ้อนวอนสุดๆ “คุณหยางครับ ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้ว ท่านกรุณาไว้ชีวิตผมสักครั้ง ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
เหรินจิงหลุนเห็นอิงเทียนสิงคุกเข่าอ้อนวอน ชั่วขณะนั้นพูดอย่างโมโห “อิงเทียนสิง นายกำลังทำอะไร? ลุกขึ้นยืนเดี๋ยวนี้!”
เพียงแต่ เดิมทีอิงเทียนสิงไม่สนใจเขา ยังขอร้องให้หยางเฉินปล่อยเขาไปอยู่ไม่หยุด
เหรินจิงหลุนมองหยางเฉินแบบโกรธเคืองแล้วพูดว่า “ต่อให้พรสวรรค์ด้านบูโดของแกมันเหนือชั้น แต่ตอนนี้แกเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภา ว่าตามกฎของพันธมิตรพิทักษ์แล้ว แกจะลงมือกับคนของโลกทั่วไปไม่ได้”
“งั้นเหรอ?”
หยางเฉินหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นยื่นเขนข้างหนึ่งออกมา
วินาทีต่อมา ภายในความตื่นตกใจของทุกคน ร่างกายของเหรินจิงหลุนค่อยๆ ลอยขึ้นกลางอากาศ บนคอยังมีรอยมืออันแจ่มชัดอย่างยิ่งรอยหนึ่งด้วย
ประเด็นสำคัญคือ ระยะห่างของหยางเฉินจากเหรินจิงหลุน ยังไกลกันสักสิบกว่าเมตรได้
เวลานี้ คาดไม่ถึงว่าจะยกเหรินจิงหลุนขึ้นมาจากระยะไกลได้
“ฉันจะฆ่าแก ใครจะขวางฉันได้?”
หยางเฉินทำหน้าจองหอง พูดจาเสียงดัง
“แก๊ก!”
หลังจากเสียงพูดของเขาจบลง เสียงกระดูกแตกหักแบบกังวานดังขึ้น ร่างกายของเหรินจิงหลุนเหมือนเป็นดินโคลนกองหนึ่ง หล่นลงบนพื้นแล้ว ตายตาไม่หลับ
ส่วนความหวาดกลัวบนใบหน้า ถูกกำหนดไว้ชั่วขณะนั้นก่อนจะตายแล้ว
มองฉากนี้อยู่ ทั้งหมดตื่นตกใจ ทุกคนล้วนมองทางหยางเฉินด้วยท่าทางอึ้งทึ่ง
