บทที่ 71 ฉันไม่สามารถทำให้เธอพอใจได้เลยหรอ（1）
รออยู่นานแต่ไม่มีการตอบรับใดๆ ในขณะที่เธอกำลังจะถอดใจ กระจกก็เลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ปรากฏขึ้น ความเย็นยะเยือกแผ่รอบตัวร่างหนา สายตาคมโหดเหี้ยม “เป็นคุณ?” หลินเวยมี่ตกตะลึงก้าวถอยหลังทันที เสียงหวานสั่นเครือ
“ทำไม? เห็นฉันแล้วตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ” อีกฝ่ายหัวเราะเยาะด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สายตาคมเต็มไปด้วยความโมโหหลินเวยมี่สูดหายใจลึก นึกไม่ถึงว่าเธอจะหนีไม่พ้นคนเจ้าเลห์อย่างฉู่เฉินซี คนที่ซื้อเธอมาที่แท้ก็คืออีกฝ่ายนี่เอง! ความกลัวค่อยๆเกิดขึ้นในใจเมื่อเธอคิดขึ้นมาได้ว่าคงมีแค่คนบ้าตรงหน้าเธอนี่แหละที่จะยอมจ่ายเงินตั้งสิบล้านเพื่อซื้อตัวเธอ เสียงร้องโหยหวนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่สิ่งที่เธอได้ยินนั้นกลับไม่ได้น่ากลัวเลยเมื่อเทียบกับสายตาของคนตรงหน้า ในความมืดนั้นฉู่เฉินซีมองหลินเวยมี่เงียบๆด้วยสายตาเย็นชา หลินเวยมี่ยืนตัวแข็งทื่อ สายตาของอีกฝ่ายที่มองมานั้นราวกับงูพิษที่ค่อยๆเลื้อยขึ้นมาแล้วรัดเธอแน่นจนหายใจแทบไม่ออก “สนุกดีไหม” เสียงเย็นชาถามขึ้น มือเล็กของเธอกำแน่นขึ้นพร้อมกับหันหน้าหนีไปอีกทาง “คุณให้พวกเขาหยุดทีได้ไหม” “กลัวแล้ว?” อีกฝ่ายเยาะหยัน เปิดประตูรถแล้วเดินมายืนข้างๆเธอ สายตาคมกริบจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ“แค่นี้ก็กลัวแล้ว? เธอไม่เกลียดพวกมันรึไง พวกมันลวนลามเธอนะ”
ใบหน้าหลินเวยมี่ถอดสี จ้องลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย หรือว่าผู้ชายคนนี้คอยจ้องมองเธอตั้งแต่แรกแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้น
“ไม่ได้กลัว ฉันแค่รู้สึกอยากอ้วก” เธอตอบอย่างใจเย็น น้ำเสียงค่อยๆหายจากความหวาดกลัวก่อนหน้านี้
“อ้านเย่ พวกมันขืนใจผู้หญิงของฉัน แกว่าฉันควรจะลงโทษยังไงดี”เสียงเย็นเอ่ยขึ้นพร้อมกับแววตาดุดันที่มองไปยังหลินเวยมี่
“รับทราบครับ” ชายแปลกหน้าพยักหน้าแล้วสั่งการไปยังมือฆ่าที่ยืนข้างๆ
เพียงครู่เดียว มือฆ่าก็จัดการจับขาพวกนั้นขึ้นมาแล้วใช้ดาบฟันลงไป
เสียงหวีดร้องอย่างทรมานดังขึ้นไม่หยุด เธอรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทั่วร่าง มือเล็กสั่นระริก ใบหน้าซีดเผือด
แต่ผู้ชายข้างกายกลับมีสีหน้าเรียบเฉย นอกจากแววตาที่มืดมิดแล้วก็ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆออกมา
ผู้ชายเลือดเย็นราวกับปีศาจคนนี้ทำให้เธอหวาดกลัวจนทนไม่ไหว หลินเวยมี่ขยับออกห่างจากอีกฝ่ายทันที แต่ข้อมือเล็กกลับถูกจับไว้แน่น ใบหน้าอีกฝ่ายขุ่นมัว ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแรง
“หนีทำไม กลัวฉัน?” เอ่ยถามเสียงเย็น นิ้วมือเย็นลูบไล้ใบหน้าสวยจึงรู้สึกได้ถึงร่างที่สั่นเทาของเธอ
อีกฝ่ายหัวเราะเย็น มือหนายึดคางของเธอเอาไว้แน่น “เป็นครั้งแรกที่มีคนขัดคำสั่งฉัน”
หลินเวยมี่มองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา ในใจเยาะหยัน การที่เธอต่อต้านคงทำให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่พอใจสินะ
คงคิดว่าเธอจะไปขอร้องอ้อนวอนแต่เธอกลับไปขายตัวที่งานประมูล อีกฝ่ายก็เลยโกรธขนาดนี้
เธอเงยหน้าขึ้น กอดจูบลงบนมุมปากหนักเบาๆ พร้อมเอ่ยอย่างเย็นชา “แบบนี้ไม่เร้าใจกว่าเหรอ”
ดวงตาคมของฉู่เฉินซีจ้องเธอนิ่งพร้อมพ่นคำพูดเย็นชาออกมา “การแต่งตัวของเธอมันน่าสะอิดสะเอียน”
ราวกับหมดความอดทน เสียงเฉยชาหันไปสั่งอ้านเย่ “อ้านเย่ แกว่าเวลาคนกลัวจนสุดขีดแล้ว หัวใจจะเต้นเร็วขนาดไหนนะ”
อ้านเย่รับคำสั่ง ใบหน้าไร้ความรู้สึกส่งสัญญาณให้มือฆ่า
มือฆ่ารู้ความหมายทันที ใช้ปลายดาบกรีดลงไปบนหน้าอกของคนเหล่านั้น
เสียงร้องที่เดิมทีโหยหวนอยู่แล้ว แต่เมื่อเจอคมดาบกรีดลงไปแบบนี้ คนพวกนั้นร้องคำรามอย่างทรมานมากขึ้นไปอีก เสียงฉีกขาดของอวัยวะดังขึ้นอย่างน่าสยดสยอง
พวกนั้นหายใจแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ลำไส้ไหลออกมากองบนพื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
หลินเวยมี่ใบหน้าซีดเผือด ทนไม่ไหวจนต้องอ้วกออกมา
ฉู่เฉินซีมองหลินเวยมี่ด้วยสายตาเยาะเย้ย เธอคิดว่าจะหนีเขาพ้น? ถ้าเธอคิดอย่างนั้นมันก็น่าขำเป็นบ้า
เขาลากหลินเวยมี่แล้วโยนเข้าไปในรถ จากนั้นรถก็ทะยานออกไปด้วยความเร็ว
เขาไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อยขับรถฉวัดเฉวียนไปมา ศีรษะหลินเวยมี่กระแทกเข้ากับกระจกรถเต็มแรงจนเธอรู้สึกหน้ามืดตาลาย
ภายในรถถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็นจากฉู่เฉินซี เธอปิดเปลือกตาลง ตัวสั่นระริก ครั้งนี้เธอคงทำให้อีกฝ่ายโกรธมากจริงๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนในที่สุดรถก็จอดลง เธอลืมตาขึ้น เสียงลมหายใจของฉู่เฉินซีดังขึ้นข้างหู อีกฝ่ายหันมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา
