ทั้งสามคนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่ายินเสี้ยวเสี้ยวจะมาอยู่ตรงนี้ตอนนี้ อย่างนั้นที่พวกเขาพูดคุยกันเมื่อครู่…
“เสี้ยวเสี้ยว พี่…” ยินจื่อเจิ้นมองดูยินเสี้ยวเสี้ยวที่ใบหน้าซีดเผือด แล้วเจ็บปวดใจ แต่เขาควรจะอธิบายอย่างไรดีล่ะ?
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากแน่น เธอมองไปที่จิ๋นลี่ยวนพร้อมดวงตาที่แดงรื้นทั้งสองข้างอยู่นานแล้วจึงพูดขึ้น “จิ๋นลี่ยวน ฉันอยากรู้ว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
เธอไม่อยากจะเป็นคนโง่ ไม่อยากจะเป็นคนที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ได้รู้เป็นคนสุดท้าย!
จิ๋นลี่ยวนถอนหายใจเบาๆ แล้วยื่นมือออกไปกอดเธอไว้ในอ้อมอก
“เสี้ยวเสี้ยว…” เขาพูดขึ้นเบาๆ อันที่จริงจิ๋นลี่ยวนไม่ค่อยอยากจะบอกเรื่องนี้กับเธอเท่าใดนัก แต่เมื่อในใจคิดถึงว่ายังมีผู้ชายอีกคนตรงนั้นที่ชื่อยินจื่อเจิ้น! แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นทุกข์แบบนั้นแล้ว สุดท้ายจึงได้พูดไป “เสี้ยวเสี้ยว ตั้งแต่เด็กจนโตเธอไม่เคยสงสัยเลยเหรอ? ทำไมยินไป่ฝันถึงไม่ชอบเธอ หลี่หมึ้งกับยินรั่วอวิ๋นสามารถรังแกเธอได้ตามใจ? ทั้ง ๆ ที่เห็นชัดเจนอยู่ว่าเธอคือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยิน ทำไมเธอกลับไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นในครอบครัวเลยล่ะ?”
ยินเสี้ยวเสี้ยวกัดริมฝีปากแน่นและไม่พูดจา ในใจกลับรู้สึกตกใจกับคำตอบที่ผุดขึ้นมาเป็นระลอกๆ!
“เสี้ยวเสี้ยว” ช้อนสายตาลงมองยินเสี้ยวเสี้ยวที่อยู่ในอ้อมกอด จิ๋นลี่ยวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เธอจำเอาไว้ ไม่ว่าเธอจะเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลยินหรือไม่เธอก็ยังเป็นภรรยาของฉันจิ๋นลี่ยวน ขอเพียงเธอรับปาก พวกเราจะแต่งงานกันใหม่อีกครั้งทันที ดีไหม? เสี้ยวเสี้ยว ฉันรักเธอ”
น้ำตาไหลลงอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้พูดอะไรที่ชัดเจนเลย แต่ยินเสี้ยวเสี้ยวก็สามารถเข้าใจมันทั้งหมด เธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลยิน แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เธอก็เป็นแม่ของลูกในท้องและเป็นภรรยาของจิ๋นลี่ยวน!
พวกเขาสามารถจะแต่งงานกันใหม่และพวกเขาจะอยู่ด้วยกัน!
ยินเสี้ยวเสี้ยวยื่นมือออกไปกอดจิ๋นลี่ยวนและฝังหัวไว้ในอ้อมกอดของเขาและร้องไห้
มิน่าล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลยตั้งแต่เล็กจนโตยินไป่ฝันไม่เคยกอดเธอเลย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยชื่นชมเธอเลย แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเอ็นดูเธอ เพราะเธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยิน และมิน่าล่ะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลี่หมึ้งกับยินรั่วอวิ๋นจะเกลียดตนเองถึงขนาดนั้น ถ้าหากไม่มีเธอตัวตน เช่นนั้นยินรั่วอวิ๋นก็จะได้เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลยิน สถานะของหลี่หมึ้งก็จะไม่ต้องตกที่นั่งลำบากอย่างในตอนนี้!
เธอเคยพยายามเป็นอย่างมากเพื่อให้ได้ความรักจากพ่อ ที่แท้มันก็เป็นเพียงเรื่องตลก!
ที่จริงแล้ว เกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งที่ทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยวเสียใจที่สุดกลับไม่ใช่เรื่องตัวสถานะของเธอ แต่ที่มากกว่านั้นยังมีเรื่องของจิ๋นลี่ยวนและยินจื่อเจิ้นสองคนนี้!
เดิมทีตระกูลจิ๋นก็ไม่ต้อนรับเธออยู่แล้ว ตอนนี้สถานะที่ดูไม่โดดเด่นที่สุดกลับกลายเป็นโดดเด่นที่สุดแบบนี้แล้ว เกรงว่าคุณย่าจิ๋นคงจะยิ่งไม่ชอบเธอมากกว่าเดิม!
ส่วนยินจื่อเจิ้น…
เหมือนกับยินจื่อเจิ้นรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรแบบนั้น “เสี้ยวเสี้ยว เธอจะเป็นน้องสาวของพี่เสมอ! แค่จิ๋นลี่ยวนกล้ารังแกเธอ พี่จะไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ”
ยินเสี้ยวเสี้ยวมองดูยินจื่อเจิ้นที่จู่ ๆ ก็มาอยู่ตรงหน้าเธอ และไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาได้อีก!
ความกังวลในดวงตาดำมืดนั้นได้ถูกปิดบัง! เขาเป็นห่วงเธอ เขายังเห็นเธอเป็นน้องสาวของเขา!
เมื่อรับรู้ถึงสิ่งนี้ ในที่สุดยินเสี้ยวเสี้ยวก็โผเข้าหาอ้อมกอดของจิ๋นลี่ยวนอย่างไม่ไตร่ตรองและร้องไห้ออกมา ยินจื่อเจิ้นที่อยู่ด้านหลังมีสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย แต่วินาทีถัดไปก็ดีขึ้น เพียงได้ยินยินเสี้ยวเสี้ยวพูดสิ่งที่รอคอย
“พี่…”
ยินจื่อเจิ้นตัวแข็งทื่อในทันที!
สุดท้าย เธอก็ยังเห็นเขาเป็นพี่ชาย!
ต่อให้รู้แล้วว่าระหว่างพวกเขาไม่มีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดเลยก็ตาม!
พอแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร ขอเพียงได้เห็นเธอมีความสุขก็พอแล้ว
“พี่ครับ ผม…” เฉินหยูยืนอยู่ข้างๆ และอึกอักเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ก็เรียกพี่สาวมาตลอด แต่ครั้งนี้การเรียกพี่สาวนั้นมีความหมายที่แตกต่างไป เขากลัวว่ายินเสี้ยวเสี้ยวจะกล่าวโทษเขาที่หลอกเธอมาตลอดก่อนหน้านี้ และกลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับน้องชายคนนี้
“น้องชาย ต่อไปพี่จะถ่ายโฆษณาคงต้องไปหานายแล้วนะ ห้ามคิดเงินล่ะ!”
“ผม…” คิดไม่ถึง ยินเสี้ยวเสี้ยวจะยอมเรียกเขาว่าน้องชายในทันที เฉินหยูอึ้งไป เขาทั้งประหลาดใจและดีใจ
“ขอเพียงพี่ต้องการ ผมก็ทำตามอยู่แล้วครับ”
“เสี้ยวเสี้ยว…” ทันใดนั้น จิ๋นลี่ยวนก็คุกเข่าลง “ก่อนหน้านี้ผมไม่ดี คุณจะยอมให้โอกาสผมอีกครั้งรึเปล่า ให้ผมได้รักคุณ? ผมสาบาน คุณจะเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของผมจิ๋นลี่ยวนไปชั่วชีวิต ผมจะปกป้องคุณกับลูกตลอดไป แต่งงานกับผม ได้ไหม?” พูดจบจิ๋นลี่ยวนก็หยิบแหวนเพชรออกมา
ยินเสี้ยวเสี้ยวยังคงมีน้ำตา ผู้ชายคนนี้เธอไม่เคยลืมได้เลย ไม่ว่าจะรังแกเธออย่างไร แต่เธอรู้ดีว่าเธอรักเขา ดังนั้นการให้โอกาสเขา ก็เท่ากับการให้โอกาสตนเองและลูกในท้องด้วยเช่นกัน เธอยินดีจะแต่งงานกับเขาอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไป จิ๋นลี่ยวนไม่อยากจะเชื่อและรีบสวมแหวนให้กับยินเสี้ยวเสี้ยวทันที
มองดูแหวนบนนิ้วแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวลูกท้องของเธอและมองดูรอยยิ้มของทุกคนที่ตนรัก ราวกับว่าทุกความยากลำบากและความทุกข์ได้จางหายไปแล้ว ตอนนี้สำหรับเธอแล้วไม่ว่าชีวิตจะเป็นเช่นไร อนาคตจะเป็นอย่างไร เมื่อข้างกายมีพี่ชายและน้องชาย ลูกน้อย อีกทั้งยังมีเขาก็เพียงพอแล้ว
