ตอนที่ 330 – พวกเรา
เชนไตหยินไม่รีบตอบแต่ถอนหายใจ เธอเอนหลังพิงต้นไม้โดยไม่ได้ตั้งใจ ท่าทางของเธอเผยให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าของเธอขณะที่เธอลูบดาบของเธออย่างเงียบๆ
“คุณหนู?”
หญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดถามอย่างอ่อนโยน
ตามที่คาดไว้ของนินจามืออาชีพ ความสามารถแอบแฝงของเธอนั้นน่าประทับใจ ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจแสดงตัว ไม่มีทางที่ใครจะมองเห็นเธอได้
“ไม่มีอะไรมาก ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี”
เซนไตหยินตอบอย่างไม่ใส่ใจและมองย้อนกลับไปที่ค่ายที่มีแสงสลัว
“พี่น้องไม่ได้สงสัยในตัวข้าเลย และเราก็ได้ตั้งทีมสําเร็จแล้ว แต่…”
“แต่?”
“แต่ยังมีอีกสองคน”
“ใคร?”
“หลินเซียวและเอเลน่า…”
“หืม… คุณหนู มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
เซียวฮัวมีการแสดงออกที่ซับซ้อนและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
เธอควรจะรู้สึกมีความสุขกับคุณหนูไหม?
ข้าหมายความว่าเธอต้องการตั้งทีมกับหลินเซียว เมื่อความปรารถนาของเธอเป็นจริงแล้ว เธอควรจะพอใจ แต่ตอนนี้เธอมีภารกิจ แม้ว่าจะไม่ใช่ภารกิจลอบสังหารและเป็นเพียงการเฝ้าระวังแต่ก็ไม่รับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าหลินเซียวไม่อยู่ที่นั่น ตอนนี้มีห้าคนแล้ว มันจะยากขึ้นสําหรับเธอที่จะย้ายไปรอบๆถ้าเธอทําสิ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้จริง ๆ เธอจะไม่สามารถซ่อนมันจากหลินเซียวได้และในเวลานั้นมันจะกลายเป็นเรื่องยาก…
“ไม่ต้องกังวล” เชนไตหยินยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเธอสามารถบอกได้ว่าเซียวฮัวกังวลอะไรและเปลี่ยนหัวข้อ “สําหรับสายเลือดพ่อมดของเกยาจือข้ามีสิ่งใหม่”
ต้องขอบคุณการวิจัยที่หลินเซียวทําก่อนออกเดินทาง โดยพื้นฐานแล้วเขามีความเข้าใจในการใช้งานและลักษณะของสายเลือดของพ่อมด เนื่องจากเขาชอบเซนไตหยินเขาไม่ได้ปิดบังอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้จากเธอ และเธอก็สามารถได้รับข้อมูลอันล้ําค่า
“ตาของพ่อมด เลียนแบบ… พระเจ้า น่ากลัวมาก ใครจะรู้ว่าคนงี่เง่าที่ไม่เป็นอันตรายจะมีพลังที่น่าสะพรึงกลัว!?” เซียวฮัวไม่สามารถสงบลงได้หลังจากได้ยินแบบนั้น
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เชนยูจีส่งคุณหนูมาจับตาดูเหยาจือเป็นพิเศษ เธอมีพลังมากมายที่ซ่อนอยู่ในตัวเธอ หากพวกเขาไม่เรียนรู้เรื่องนี้ล่วงหน้า พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน
“แต่คุณหนู ข้าไม่เข้าใจ ทําไมหลินเซียวรู้เรื่องสายเลือดพ่อมดของเหยาจือมากนัก ข้าคิดว่า แม้แต่เหยาจือเองก็ไม่รู้ว่าพลังของเธอแข็งแกร่งแค่ไหน?”
“เอ่อ นั่น”
เซนไตหยินลังเลที่จะพูด
มีช่องว่างที่คลุมเครือเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้
เธอรู้ว่าสัปดาห์ก่อนออกเดินทาง หลินเซียวได้ตรวจสอบสายเลือดพ่อมดของเหยาจือโดยเฉพาะส่วนสิ่งที่เขาทํา เธอไม่อยากถามและเขาไม่พูด
แต่ถึงแม้จะไม่ได้กล่าวไว้ เชนไตหยินก็คาดเดาได้ไม่มากก็น้อย เธอยังคงจําได้ว่ามีการระเบิดเวทมนตร์ในเขตชานเมืองเมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่เผาพื้นที่ปาทั้งหมดและเศษซากของเวทมนตร์ก็แสดงให้เห็นว่าเป็นเวทมนตร์ระดับแปด!
สําหรับผู้ที่โยนมันก็ยังไม่สามารถสรุปได้ แต่เชนไตหยินรู้สึกว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลินเซียวอย่างแน่นอน
ไม่ว่าจะเป็นหลินเซียวที่ร่ายเวทมนตร์เป็นเขาหรือทําร่วมกันกับเหยาจือ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดมันมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขา ไม่เช่นนั้นเขาจะเรียนรู้อะไรมากมายเกี่ยวกับเธอในทันทีโดยบังเอิญได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม… เชนไตหยินไม่ต้องการพูดถึงการคาดเดาของเธอ
“เรื่องนั้นข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
การรายงานกลับเกี่ยวกับภารกิจเป็นเรื่องหนึ่ง การสืบหลินเซียวเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ถ้า ห ดินเวียวได้รับความสนใจจากเชนยูจี และพวกเขาส่งคนไปดูเขา แม้แต่เชนไตหยินก็ไม่สามารถ ปกป้องเขาได้
แน่นอนว่าสิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของหลินเซียวมีคนไม่มากในเชนยูจีที่สามารถคุกคามเขาได้ อาจารย์อาจจะต้องมาด้วยตัวเองถึงจะเพียงพอ
แม้ว่าพวกเขาจะดูแลหลินเซียวได้ แต่อย่าลืมว่ายังมีราชาปีศาจที่ยังไม่ได้แสดงพลังของเธอ ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะลอบสังหารพวกเขา
“หม ในเมื่อท่านไม่รู้ ก็ไม่เป็นไร ข้อมูลปัจจุบันมีค่ามากพอแล้ว คุณหนู ท่านทําได้ดี หลังจากที่ข้ารายงานกลับ นายท่านจะต้องพอใจอย่างแน่นอน!”
“อย่างนั้นหรือ? ข้าไม่ได้สนใจเลยสักนิด ข้าแค่ต้องการให้เขาหยุดให้ภารกิจกับข้า”
“ฮิฮิ คุณหนูกลัวอะไร ถ้าข้าพูดถูก นี่อาจเป็นภารกิจสุดท้ายของท่าน
“ภารกิจสุดท้าย? เจ้าหมายถึงอะไร?”
“การแต่งงานของท่ทาน! ลืมไปแล้วเหรอ?” เซียวฮัวยิ้ม “หลังจากที่ท่านกลับมาจากอาณาจักรก็อตแธม ท่านจะแต่งงานกับเจ้าชายซีซาร์….ท่านเป็นเจ้าสาวของเขา ท่านไม่จําเป็นต้องทําภารกิจอีกต่อไป!”
“ไม่มีภารกิจหลังแต่งงานอีกแล้วเหรอ…”
เชนไตหยินยิ้มอย่างขมขึ้นหลังจากฟังเซียวฮัวและเป็นการยากที่จะบอกได้ว่าเป็นเพราะความสุขหรือความทุกข์
ถ้าเธอไม่ได้พบกับหลินเซียว เธออาจจะรู้สึกมีความสุข… แต่งงานและมีลูก ออกจากองค์กรและกลายเป็นภรรยาที่มีคุณสมบัติและเป็นแม่ที่โดดเด่น ไม่มีสถานการณ์ความเป็นและความตาย อีกต่อไป นั่นเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดที่เธอคิดได้
นั่นคือผลลัพธ์ที่เธอควรยอมรับ แต่ตอนนี้เธอทําไม่ได้
เพราะผู้ชายคนนั้นวาดภาพให้เธอดีขึ้นแล้ว เป็นสถานที่สงบสุข และจบลงอย่างมีความสุขมากขึ้น
หลินเซียวสัญญากับเธอว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เธอแต่งงานกับคนอื่นและได้ค้นพบวิธีที่เชื่อถือได้แล้วในการยุติการหมั้น แต่เวลานั้นไม่เหมาะสม
หลินเซียวโกหกหรือไม่?
เขามีวิธีการอย่างไร?
เธอไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าหัวใจของเธอถูกจุดไฟโดยคําสัญญาของเขาแล้ว เธอไม่สามารถกลับไปเป็นหมากของใครได้อีกแล้ว
การข้ามเส้นแบ่งระหว่างความพอใจและความโลภ บางครั้งก็เป็นเพียงคําสัญญาธรรมดาๆ
เพราะเธอเห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม เธอจึงไม่อยากอยู่ข้างหลังในทะเลทรายที่แห้งแล้ง
เพราะเธอเจอคนที่ใช่ เธอจึงไม่อยากผูกมัดกับใคร
เซนไตหยินไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร แต่เธอหวังว่าเธอจะพบคนที่ใช่ และตัวเธอเองไม่ยอมแพ้ครึ่งทางและรอคําสัญญาของเขา
“แค่ก… ถ้าอย่างนั้นคุณหนู ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะไปก่อนนะ”
เมื่อเห็นเชนไตหยินตกอยู่ในห้วงความคิดลึกๆ เซียวฮัวกล่าวคําอําลาของเธอแล้วซ่อนกลับเข้าไปในความมืด
ขณะที่เงาของเธอค่อยๆ หลอมรวมเข้ากับพื้นหลัง เสียงของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“คุณหนู อย่าลืมทักทายสาวใช้คนนั้นด้วย เธอดูเหมือนเธอมีอะไรอยากจะพูดกับท่านเยอะเลย”
“สาวใช้?”
เซนไตหยินไม่เข้าใจสิ่งที่เซียวฮัวพูดและต้องการถาม แต่เธอก็หายตัวไป
เธอหันกลับมาด้วยความมึนงงและเข้าใจ
” ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่?”
จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากเอเลน่า?
“ทําไมข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้” เอเลน่าตอบอย่างเย็นชาภายใต้แสงจันทร์
“เอ่อ…”
เซนไตหยินไม่สามารถบอกได้ว่าน้ําเสียงที่เย็นชาของเธอเป็นเพราะเธอโกรธหรือเพียงแค่ความเฉยเมยตามปกติของเธอ
เชนไตหยินสัมผัสดาบอันเป็นที่รักของเธอเบา ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์และเห็นว่าเอเลน่าไม่เคลี่ อนไหวและเพียงแค่จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ เธอสงบลงและเข้าหาเธอ
“เจ้าได้ยินการสนทนาของเราหรือไม่”
“ไม่” เอเลน่าตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ข้าไม่มีนิสัยชอบแอบฟัง”
“แล้ว”
“ข้าเพิ่งเห็นคนแปลก ๆ และคิดว่ามันเป็นศัตรู ข้าเลยมาดู”
“อะไร? เจ้าสามารถสังเกตเห็น Xiao Hua ได้?
เซนไตหยินตกใจมาก ที่อยู่ของเซียวฮัวซึ่งไม่สามารถพบเจอ เธอถูกค้นพบได้ง่ายเพียงใด?
แน่นอน เชนไตหยินไม่รู้เกี่ยวกับเรดาร์เวทย์มนตร์ของเอเลน่า ดังนั้นเธอจึงสามารถสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ ได้อย่างง่ายดายและเธอก็สังเกตเห็นเซียวฮัว เมื่อเธอเข้าใกล้ค่าย
ตอนแรกเอเลน่าไม่อยากมีส่วนร่วม แต่เธอรู้สึกว่าเธอมีบางอย่างต้องพูด เธอจึงมา
“เชนไตหยิน ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่กลายเป็นศัตรูของเรา”
แสงจันทร์สลัวกระทบใบหน้าของเธอทําให้ดวงตาสีแดงเลือดของเธอดูน่าขนลุกยิ่งขึ้น
“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด”
“เชนไตหยินอย่าหาว่าเราเป็นคนงี่เง่า ข้าไม่สนใจว่าเจ้าได้รับภารกิจอะไร แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทําอะไรที่จะทําให้เราเดือดร้อนและอย่าคิดแม้แต่จะลอง ข้าจะเฝ้าดูเจ้าอยู่”
“ยี่สี่ อย่างนั้นเหรอ?” เชนไตหยินมองใบหน้าจริงจังของเอเลน่าและยิ้ม “อย่ากังวล แม้ว่าจะเป็นเพื่อตัวข้าเอง ข้าจะไม่ทําอะไรให้เขาผิดหวัง ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวล.”
“งั้นก็ดีแล้ว”
เอเลน่าไม่พูดอะไรอีกหลังจากได้รับคําตอบที่ต้องการแล้วหันหลังเดินจากไป แต่เซนไตหยินหยุดไว้
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน!”
“อะไร?”
“คําพูดที่คุณพูดก่อนหน้านี้ทําให้ข้าสงสัย เจ้าบอกว่าอย่าสร้างปัญหาให้กับ “เรา” และอย่ากลายเป็น “ศัตรู” ของเรา ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอยู่เดียวกันเหรอ?”
“อืม…” เอเลน่าไม่ตอบ
“แปลกนะ เจ้าเป็นปีศาจและเขาเป็นมนุษย์ เขาจะไปสํารวจภารกิจระดับ S และเจ้าก็แค่ไปกับเขา… งานของเขาเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ทําไมเจ้ากับเขาถึงเป็น เรา?”
“เชนไตหยิน ข้ายังไม่ชอบเจ้าข้าเกลียดเจ้า”
เอเลน่าไม่สามารถตอบได้และสามารถพูดสิ่งที่เธอคิดได้
“ฮิฮิ ยังไงเราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอกที่เจ้าไม่ชอบข้า”
“ข้าไม่เข้าใจ เขาเป็นคนเดียวในสายตาเจ้าหรือเปล่า” เอเลน่ามองดูหญิงสาวผู้มีเสน่ห์คนนั้นและพูดอย่างใจเย็นว่า “ข้าไม่เหมือนเจ้า ข้าจะไม่อยู่เพื่อคนอื่น และข้าก็ไม่จําเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่น เชนไตหยิน ข้าไม่สามารถใส่ใจที่จะต่อสู้กับเจ้าในสิ่งที่เจ้าต้องการ แต่ได้โปรดอย่าเป็นศัตรูของเรา”
ใครจะไปรู้ว่ามันจงใจหรือไม่ แต่เธอย้ําคําเหล่านั้นด้วยน้ําเสียงที่ดูถูกเหยียดหยาม
