ตอนที่ 329 – การกบฏหรือการปฏิวัติ?
หลินเซียวพร้อมสาวงามทั้งสองและพี่น้องคู่หนึ่ง เมื่อกลุ่มแปลก ๆ นี้ออกเดินทาง เหยาจือกตระหนักว่าบางที่การเดินทางครั้งนี้อาจไม่ง่ายอย่างที่เธอจินตนาการ
เดิมที่เธอคิดว่าหลินเซียวเป็นคนที่น่าอัศจรรย์ มีสาวใช้ที่แขนซ้ายและเจ้าหญิงอยู่ทางขวาแต่เธอพบว่าต่อหน้าสองคนนั้น เขาไม่เป็นอะไรเลย..
“น้อง อย่ายั่วเอเลน่าต่อจากนี้ไป เธอน่ากลัวมาก นอกจากนี้ อย่ารบกวนเซนไตหยินด้วย ข้าเกรงว่าเธอจะสังหารเจ้า”
เหยาจือเตือนเขาด้วยความปลอดภัย
แม้ว่าพวกเขาจะดูจริงใจบนพื้นผิวและสาวงามทั้งสองกําลังพูดคุยและยิ้มแย้ม แต่เหยาจือเป็นผู้หญิงและค่อนข้างอ่อนไหวต่อความละเอียดอ่อนระหว่างผู้หญิงและเธอสามารถสังเกตเห็นบางสิ่งที่มืดมิดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ภาพลวงตาที่กลมกลืนกัน
กริชที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้ม อิจฉากันและกัน การต่อสู้เงียบ ๆ ของพวกเขาช่างโหดร้ายและผิดปกติ
ขณะที่เหยาจือกําลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาก็เริ่มต่อสู้อีกครั้ง
ขณะที่พวกเขากําลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตกและหลังจากที่พวกเขาเติมเต็มเสบียงของพวกเขาหลังจากพวกเขาเพิ่งผ่านเมืองเล็กๆ ทั้งสองก็เริ่มแข่งขันกันอีกครั้ง
ก่อนอื่น เอเลน่าบอกว่าเธอซื้อแอปเปิ้ลที่เมืองก่อนหน้านี้และต้องการแบ่งปันกับเจ้านายของเธอ
แน่นอน หลินเซียวพอใจและกําลังจะเพลิดเพลินกับแอปเปิ้ลกับเธอ เซนไตหยินก็เรียกเขาไป
“หลินเซียว เราจะออกจากชายแดนในอีกสองสามวัน เจ้ามีแผนสําหรับภารกิจนี้อย่างไร”
” ภารกิจ? อา ภารกิจ ข้า ข้ายังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน…”
เมื่อเธอพูดถึงภารกิจในทันใด หลินเซียวก็จําได้ว่าเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
เชนไตหยินสอนเขาอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอทําหน้าเคร่งขรึม แต่จริงๆ แล้วมีความสุขที่เธอสามารถใช้สิ่งนั้นเป็นข้ออ้างเพื่อดึงหลินเซียวออกจากเอเลน่า
เอเลน่าจ้องไปที่แอปเปิ้ลในมือของเธอ แล้วโยนแอปเปิ้ลที่เธอล้างออกไปอย่างพิถีพิถันโดยไม่พูดอะไร และหันไปหา เสี่ยวเทียนเพื่อระบายความโกรธของเธอ
“เกิดโรคระบาดที่อาณาจักรก็อตแธม”
ต้องเริ่มจากหลายเดือนก่อน
ในเวลานั้น ชาวเมืองเล็กๆ ทางฝั่งตะวันตกของอาณาจักรก็อตแธมติดโรคประหลาด เพราะพวกเขาอยู่ไกลและข้อมูลถูกยับยั้ง จึงไม่ดึงดูดความสนใจมากเกินไป ในเวลาเพียงไม่กี่วันโรคนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และชาวเมืองทั้งหมดเสียชีวิตในชั่วข้ามคืนและนั่นคือที่มาของโรค
น่าเสียดายที่อาณาจักรก็อตแธมไม่มีประสบการณ์ใดๆ เกี่ยวกับการระบาดใหญ่และไม่สามารถหาวิธีรักษาที่มีประสิทธิภาพได้ ที่แย่กว่านั้นคือโบสถ์ไม่มีอํานาจมากนักในอาณาจักรก็อตแธมดังนั้นพวกเขาจึงมีโบสถ์ในเมืองหลวงและพื้นที่ร่ํารวยเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทราบเรื่องนี้เร็วพอและไม่มีเวลาแจกจ่ายยา ในที่สุด โรคระบาดก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วและไกลตั้งแต่เมืองเล็กๆ เริ่มต้นไปจนถึงกว่าครึ่งอาณาจักรตะวันตก!
ขณะที่พวกเขาถูกครอบงําด้วยโรคระบาด จู่ๆ ราชอาณาจักรก็ได้รับข่าวว่าเมืองทางใต้หลายแห่งรวมตัวกันและเริ่มก่อกบฏ!
ดูเหมือนว่าพวกกบฎนําโดยคนที่ชื่อหม่าหลง พวกเขาไม่รู้ว่าเขาทําได้อย่างไร แต่เขาสามารถมีส่วนร่วมกับขุนนางหลายคนและเปลี่ยนเมืองเล็ก ๆ ของพวกเขาให้กลายเป็นกองทัพต่อต้านขนาดใหญ่และมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง
โดยปกติแล้ว กลุ่มกบฏจะถูกปฏิเสธ แต่หม่าหลงใช้การระบาดใหญ่เพื่อพิสูจน์ควา มชอบธรรมของกบฏ
ใช่ พวกเขาไม่ได้รังเกียจ พวกเขาแค่ต้องการกอบกู้ประเทศนี้
ทําไมโรคนี้ถึงสามารถฆ่าคนได้หลายหมื่นคน?
เหตุใดอาณาจักรก็อตแธมจึงไม่สามารถจัดการกับโรคระบาดได้
เพราะอาณาจักรนี้ปวยอยู่แล้ว!
ราชวงศ์ถูกหลอกลวง เจ้าหน้าที่กินอาหารประชาชน ผู้คนอาศัยอยู่ในความยากจน นั่นคือสาเหตุที่โรคระบาดอันน่าสะพรึงกลัวนี้เกิดขึ้น ใช่ นี่เป็นเพียงการลงโทษของเทพธิดาสําหรับอาณาจักรก็อตแธม
ถึงเวลาแล้วที่ผู้คนที่กําลังทุกข์ทรมานจะหยิบอาวุธและรวมพลังกันกอบกู้ประเทศที่รักษาไม่หาย!
ถ้าพวกเขาต้องการจะรักษามัน พวกเขาจะต้องผ่ามันออกอย่างกล้าหาญและตัดเนื้องอกที่ร้า ยกาจออกไป และสร้างประเทศใหม่เอี่ยมบนซากปรักหักพัง!
ดังนั้น กองทัพต่อต้านของหม่าหลงจึงกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความยุติธรรม แสงสว่างแห่งความหวังที่จะกอบกู้อาณาจักรที่เสื่อมทราม! และอาณาจักรก็อตแธมก็โดนทั้งโรคระบาดและการกบฏและอยู่ในจุดที่ยากลําบาก
ความไม่สงบมักเกิดขึ้นภายใน ดังนั้นกองกําลังภายนอกจะไม่เข้ามาแทรกแซง แต่ปัญหาในครั้งนี้จะไม่เกิดขึ้นเพียงลําพัง หากการระบาดไม่ได้ถูกควบคุม ไม่ว่าใครจะชนะหรือแพ้ ทั้งอาณาจักรก็จะตกอยู่ในโรคภัยไข้เจ็บและ ในเวลานั้นทั้งทวีปจะถูกลากเข้ามา!
โรคระบาดครั้งนี้เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของมนุษยชาติทั้งหมด!
ดังนั้น พันธมิตรทั้งสี่อาณาจักรจึงตัดสินใจออกภารกิจระดับ S โดยรวบรวมผู้ตรวจสอบจากทั่วทั้งทวีปเพื่อมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรก็อตแธมและช่วยชีวิตผู้คน
“แต่จุดยืนของเราค่อนข้างละเอียดอ่อน ดังนั้นเจ้าต้องระวัง”
เชนไตหยินเปลี่ยนหัวข้อทันที
ในฐานะผู้ตรวจสอบ ภารกิจของพวกเขาไม่ได้ช่วยอาณาจักรก็อตแธม แต่เพื่อช่วยให้พวกเขาควบคุมโรคระบาด แม้ว่าจะคล้ายกัน ทั้งสองก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“พี่หยิน ข้าเข้าใจ ดังนั้นพวกเขาจึงบอกให้เฝ้าดูไฟจากฝั่งตรงข้ามใช่ไหม”
“เอ๊ะ? ถะ-ถูกต้อง”
เชนไตหยินรู้สึกประหลาดใจที่หลินเซียวสามารถเข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งได้อย่างรวดเร็ว
พันธมิตรทั้งสี่อาณาจักรไม่ใช่เทพีแห่งแสงที่ช่วยผู้คนให้พ้นจากความทุกข์ แม้ว่าพวกเขาจะกล่าวว่าพวกเขาอุทิศตนเพื่อมนุษย์ทุกคน พวกเขาก็ยังต้องคํานึงถึงผลประโยชน์ของตนเอง
จากสถานการณ์ปัจจุบัน กองทัพของอาณาจักรก็อตแธมยังคงได้เปรียบ กองทัพต่อต้านก่อตั้งขึ้นโดยรัฐในเมืองเล็กๆ สองสามรัฐในตอนแรก ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะรวบรวมกองทัพขนาดใหญ่ในระยะเวลาอันสั้น ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ําว่าพวกเขาสามารถฝ่าแนวป้องกันแรกในภาคใต้ได้หรือไม่นับประสาเมืองหลวง
อย่างไรก็ตาม ส่วนสําคัญคือเวลา
แม้ว่าอาณาจักรจะมีอํานาจเหนือกว่าในตอนนี้ แต่มันก็ค่อย ๆ ลดลงตามกาลเวลา
เนื่องจากคํากล่าวของหม่าหลงที่จะตัดเนื้องอกออกและสร้างอาณาจักรขึ้นใหม่ ชื่อเสียงของกองทัพต่อต้านจึงเพิ่มขึ้นและขนาดของพวกมันก็เพิ่มขึ้นทุกวัน เมืองใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านข้างสามารถทรยศต่ออาณาจักรได้อย่างง่ายดายเมื่อใดก็ได้ จากนั้นอาณาจักรก็จะไม่สามารถแน่ใจได้ถึงชัยชนะของพวกเขาอีกต่อไป
พันธมิตรทั้งสี่อาณาจักรจึงออกคําสั่งเข้มงวดแก่ผู้ตรวจสอบทุกคนว่าไม่มีใครควรเข้าไปแทรกแซงและช่วยเหลือหรือสร้างศัตรูของทั้งสองฝ่าย ทุกคนต้องยึดมั่นในความเป็นกลาง
ผู้ตรวจสอบทั้งหมดต้องทําคือช่วยควบคุมโรค สําหรับสงคราม มันง่าย ใครชนะกลายเป็นเจ้านายพันธมิตรจะยอมรับใครก็ตามที่ชนะ สําหรับพวกเขา ใครจะเป็นราชาแห่งอาณาจักรก็อตแธมก็ไม่สําคัญ
“ข้าเข้าใจ.. แต่ข้าไม่เข้าใจ เราเป็นผู้ตรวจสอบไม่ใช่หมอ แล้วเราจะช่วยเหลือเกี่ยวกับโรคระ บาดได้อย่างไร ถึงแม้ว่าพวกเขาจะส่งเราไป”
“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
หลินเซียวฉลาด เขามองเห็นปมปัญหาได้อย่างง่ายดาย เหตุใดพวกเขาจึงส่งผู้ตรวจสอบไปควบคุมการระบาดใหญ่
พวกเขาไม่ควรแจ้งโบสถ์และขอให้สมเด็จพระสันตะปาปาส่งนักบุญและนักบุญไปชําระล้างบริเวณนั้นเหรอ?
สิ่งเดียวที่ในทวีปนี้สามารถต่อสู้กับโรคระบาดอันชั่วร้ายได้คือยาและพรของเทพธิดา ผู้ตรวจสอบไม่ใช่ผู้ศรัทธาและไม่ใช่แพทย์ พวกเขาไม่มีความสามารถในการเอาชนะสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็นหรือสัมผัสไม่ได้
“บางทีการแพร่ระบาดครั้งนี้อาจไม่ง่ายนัก” เชนไตหยินเดา
“ไม่ธรรมดาเหรอ…”
เนื่องจากข้อมูลมีจํากัด พวกเขาจึงไม่สามารถรู้ได้ไม่ว่าพวกเขาจะคิดหนักแค่ไหน ดังนั้นพวกเขาจึงทําได้เพียงรอจนกว่าเวลาจะมาถึง
ตอนนี้พวกเขาต้องออกจากอาณาจักรลอมบาร์ด ผ่านหุบเขาคร่ําครวญที่มีชื่อเสียงก่อนที่พวกเขาจะสามารถเข้าสู่อาณาจักรก็อตแธมได้สําเร็จ จากนั้นพวกเขาจะต้องหาสํานักงานพันธมิตรที่เมืองหลวงและร่วมมือกับผู้บริหารท้องถิ่นและผู้ตรวจสอบคนอื่น ๆ และเริ่มภารกิจอย่างเป็นทางการ
“อีกไกลแค่ไหนที่เราจะถึงอาณาจักรก็อตแธม?” หลินเซียวถามอย่างเกียจคร้านบนรถม้า
“จะรีบอะไรกันนักหนา เรายังมาไม่ถึงหุบเขาที่ร่ําไห้เลย เราเข้าไปอาณาจักรก็อตแธมได้ก็ต่อเมื่อผ่านมันเท่านั้น จุดต่อไปของเราคือเมืองไนท์ เราอยู่ระหว่างทางไปที่นั่นและป้ายสุดท้ายก่อนออกจากอาณาจักรลอมบาร์ด” เซนไตหยินได้ตอบกลับ
“เมืองไยท์ ไม่เคยได้ยินมาก่อน ในเมื่อท่านรู้ เราจะฟังท่าน!”
“อ๊ะ เจ้าขี้เกียจจัง!”
เชนไตหยินไม่สามารถทําอะไรกับความเกียจคร้านของเขาได้
แม้ว่าหลินเซียวจะเป็นผู้นําในชื่อของพวกเขา แต่ทุกอย่างได้รับการดูแลโดยเชนไตหยิน
แต่เชนไตหยินไม่มีข้อตําหนิใด ๆ เลย ค่อนข้างเธอจะชอบมัน มันสามารถถูกมองว่าเป็นสัญญาณของความไว้วางใจ
นอกจากนั้นเชนไตหยินยังบอกหลินเซียวว่าซีซาร์และโรซื้ออกไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พวกเขาอาจจะผ่านหุบเขาไปแล้วและจะถึงเมืองหลวงก่อน
หลินเซียวไม่สนใจเรื่องนั้น
ไม่สําคัญว่าใครจะเป็นคนแรก แม้ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ตรวจสอบทั้งหมดที่รับภารกิจ สําหรับหลินเซียว เป้าหมายหลักของเขาคือการช่วยเอเลน่าในการสืบสวนของเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการแข่งขันกับซีซาร์
เขาจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้าซีซาร์รีบไปที่อาณาจักรก็อตแธมและดูแลโรคระบาดก่อนเพื่อไม่ให้เขาต้องทําอะไร
แน่นอนว่ามีเพียงเอเลน่าเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของเขา ไม่มีใครสามารถเข้าใจความเฉยเมยของเขาและมองว่าเขาเป็นคนเกียจคร้าน
ในชั่วพริบตา เหลือเวลาเพียงวันเดียวก็ถึงเมืองกลางคืน
เมืองไนท์, นอกเมือง
ที่ค่ายมีเงาปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเด็กผู้หญิงผมดํา
“เจ้ามาแล้ว?”
“เอ่อ… คุณหนู ทุกอย่างเป็นอย่างไรบ้าง”
