SC:
ฉึก!
ไหล่ซ้ายของหวังจินหลง ถูกแทงด้วยดาบมันทำให้เขาส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดใบหน้าของเขาปกคลุมไปด้วยชั้นเหงื่อ
“แก..นี่มันดาบอะไร!ทำไมมันสามารถเจาะเกราะทองคำของฉันได้!”
หวังจินหลง รู้สึกเจ็บปวดไหล่ซ้ายของเขาเป็นอย่างมากเขาพยายามกัดฟันและมองดูดาบสีดำในมือของ หลินเฉิง ด้วยใบหน้าตกใจ
“นายคาดหวังกับเกราะทองคำของนายมากเกินไป!”
หลินเฉิง พูดเหน็บแนมจากนั้นเดินมานั่งข้างๆ หวังจินหลง
“นาย…นายรู้อะไรอีก?”
หลังจากที่ถูกหลินเฉิง แทงไหล่ของตัวเองพยายามสงบสติอารมณ์ หลังจากยืนยันได้ว่า หลินเฉิง รู้สถานการณ์ของห้องนักสู้ของเขา หวังจินหลง สูดหายใจลึกและต้องการประนีประนอม
ในที่สุดเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มคนนี้ยอมรับชะตากรรมหลินเฉิง พยักหน้าและพูดว่า
“ก็ได้ฉันจะพูดถึงบทบาทของห้องนักสู้คือการลงโทษและมีส่วนเกี่ยวข้องกลับความสามารถของนายใช่ไหม”
“ใช่..แต่แกรู้ได้ยังไง”
เมื่อได้ยินดังนั้นหวังจินหลง กัดฟันและพยักหน้า หลินเฉิง หัวเราะเยาะและพูดว่า
“รู้ได้ยังไงอย่างนั้นหรอเมื่อตอนที่ฉันกำลังมาหานายนั้นเห็นนายกำลังพูดคุยกับคนของนาย โชคไม่ดีนักที่ฉันเพิ่งเห็นสิ่งที่น่าสนใจบางอย่าง..”
“อะไร…มีอะไร?”
เมื่อได้ยินดังนั้นหวังจินหลง รู้สึกสับสน เมื่อเห็นท่าทีของ หวังจินหลง หลินเฉิง สูดควันบุหรี่ลึกและเขวี้ยงบุหรี่ทิ้ง ไอรีนโนเวล
“มีผู้มีพลังประเภทความแข็งแกร่ง 2 คนในห้องนักสู้ที่ถูกปิด!ฉันรู้สึกประหลาดใจมากและพบว่าพวกเขาทั้งสองคนมีลักษณะคล้ายกันจึงรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ทำไมพวกเขาถึงฆ่ากันเองดังนั้นฉันจึงแอบย่องไปรอบๆ และในที่สุดก็เห็นว่าหนึ่งในนั้นที่ถูกฆ่าตาย และถูกลากออกไป”
“แล้วยังไง?”
เมื่อหวังจินหลง ได้ฟังเรื่องราวของ หลินเฉิง เขาถามขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ไม่ต้องรีบไปฉันยังพูดไม่จบ..”
เมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าวหลินเฉิง โบกมือเพื่อไม่ให้ หวังจินหลง ตื่นตระหนกมากเกินไป
“ผู้ชนะได้รับการปล่อยตัว ฉันจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขาอีก และคิดว่าคนที่ตายจะถูกโยนในกองขยะแต่คาดไม่ถึงแทนที่จะทิ้งร่างกายของเขาในกองขยะแต่กลับพาเข้าไปในห้องครัวแทน!”
เมื่อได้ยินเสียงนี้หน้าผากของหวังจินหลง หลั่งเหงื่อเย็น เขาต้องการที่จะเปิดปากพูดบางอย่างแต่ถูกขัดจังหวะโดย หลินเฉิง
“ฉันตามพวกเขาไปอย่างลับๆเพื่อดูสิ่งที่พวกเขากำลังจะทำ แต่คาดไม่ถึงว่าจะเห็นฉากบางอย่างที่กระทำกับผู้ตาย”
ใบหน้าของหลินเฉิง แสดงออกอย่างเย็นชา
“ในห้องครัวที่แสนธรรมดามีศพของมนุษย์มากมายแขวนอยู่และชายที่พึ่งถูกสังหารก็ถูกส่งไปยังพ่อครัว 2 คนซึ่งมีหน้าที่ในการทำอาหาร!”
“อะไรนะ?”
หยูซาน ที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างสงบไม่สามารถอดกันความประหลาดใจได้อีกต่อไปเธอจึงพูดขึ้นว่า
“พี่หลิน..พี่กำลังหมายความว่า…พวกเขา…พวกเขากินเนื้อมนุษย์อย่างนั้นหรอ!”
“ใช่แล้ว!”
หลินเฉิง พยักหน้าเล็กน้อยและพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
“ฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะคนเหล่านี้เป็นคนที่ไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้เกี่ยวกับสารเหลวเสริมความแข็งแกร่งแต่สามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเองได้อย่างรวดเร็วดังนั้นฉันจึงได้แต่คาดเดาและไม่คาดคิดว่าสิ่งที่พวกเขาทำนั้น “สมบูรณ์แบบ” มากกว่าที่ฉันคิดซะอีก!”
“แต่..อะไรคือความสัมพันธ์ระหว่างการกินเนื้อมนุษย์กับการพัฒนาความสามารถ?”
ใบหน้าของหยูซาน ซีดเซียว เธอกำลังรู้สึกอยากอาเจียน
เมื่อได้ยินคำถามของหยูซาน หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์
“เธอเป็นผู้หญิงที่ขี้ลืมจริง…ลืมเรื่องเต่ายักษ์ในเขตกวนโจวแล้วหรอ สิ่งแรกที่ผู้คนในเขตทหารเซียนหยางทำเป็นอันดับแรกเมื่อพวกเขามาถึงสวนสัตว์คืออะไร?”
“ดูเหมือนว่า…พวกเขาจะตัดเอาเนื้อเต่ายักษ์ไป…อา…ฉันเข้าใจแล้ว!”
หลังจากนั้นสมองของหยูซาน นึกถึงช่วงเวลานั้น คิ้วของ หยูซาน คลายออกจากกันและพูดขึ้นทันทีว่า
“พี่หมายถึงถ้ากินเนื้อสัตว์กลายพันธุ์มันจะสามารถเพิ่มการพัฒนาของพลังได้อย่างนั้นหรอดังนั้นการกินเนื้อมนุษย์ก็…”
หยูซาน ปฏิเสธที่จะพูดต่อใบหน้าของเธอซีดขาวมากยิ่งขึ้นเธอไม่สามารถยอมรับได้
“ใช่แล้วการกินเนื้อสัตว์กลายพันธุ์สามารถเพิ่มการพัฒนาของพลังได้แม้ว่ามันไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับผลของการใช้สารเหลวเสริมความแข็งแกร่งก็ตาม แต่ปริมาณของมันมีเยอะกว่า..”
เมื่อพูดถึงสิ่งนี้หลินเฉิงหันไปมอง หวังจินหลง และพูดว่า
“ฉันพูดถูกไหม?”
หลังจากที่หวังจินหลง ได้ยิน หลินเฉิง ไขความลับทั้งหมดของเขาโดยไม่ปิดบัง หวังจินหลง เหงื่อตกแล้วเมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง เขาไม่กล้าที่จะตอบคำถามเหล่านั้น
เมื่อเห็นว่าหวังจินหลง เงียบ หลินเฉิง ยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจ
“วันอวสานโลกเกิดขึ้นมานานกว่า3 เดือน ภายใต้แรงกดดันของความหิวโหยและความเหน็บหนาวไม่ใช่เรื่องผิดปกติที่จะมีการกินเนื้อมนุษย์ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นการใช้เนื้อมนุษย์เพิ่มการพัฒนาศักยภาพ แต่ดูเหมือนว่าเหยื่อจะต้องเป็นกลุ่มของคนที่มีพลังด้วยเช่นกัน…”
“แล้ว..มันจะทำไมล่ะ?โลกใบนี้มันล่มสลายแล้วทำไมต้องสนใจชีวิตและความตายของคนอื่น ตราบใดที่เราสามารถพัฒนาร่างกายของตัวเราได้แม้จะต้องกินเนื้อมนุษย์ฉันก็จะทำ!”
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฉิง ในที่สุด หวังจินหลง ก็พูดออกมา
“ในเมื่อตอนนี้แกรู้ความจริงแล้วฉันก็ไม่มีอะไรที่จะพูดฉันเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของแก!”
หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มมีเกล็ดน้ำแข็งก่อตัวขึ้นอย่างกะทันหัน
แกร็กๆๆๆๆ
ในเวลาเดียวกันหนามทองคำก็พุ่งตรงมาด้านหลังของ หลินเฉิง ด้วยความตั้งใจของ หวังจินหลง คิดที่จะปิดฉากการโจมตีครั้งนี้โดยการแทงเข้าไปด้านหลังศีรษะของ หลินเฉิง โดยตรง
“เฮ้อ”
โชคไม่ดีที่หลินเฉิง รู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้เขาจึงเรียกกำแพงน้ำแข็งหลายอันล้อมรอบตัวเขาและสามารถปิดการ หนามทองคำได้อย่างสมบูรณ์
หลังจากปิดกั้นการโจมตีของหวังจินหลง ได้แล้ว หลินเฉิง แทนที่จะใช้ความเย็นในการแช่แข็งเขาต่อไปได้หยิบดาบขึ้นมาและปรากฏตัวต่อหน้า หวังจินหลง
“อา!”
เมื่อดาบดำปะทะกับเกราะทองคำ เกราะทองคำของ หวังจินหลง ถูกตัดขาดอย่างง่ายดาย หลินเฉิง ยังโคนฟันซ้ายทีขวาทีโดยไม่หยุด ความเร็วของเค้าไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า
