I have a capsule system at the end of the world – ผมมีระบบแคปซูลในวันสิ้นโลก – บทที่ 271 หัวหน้าฮง

ได้ยินชูฉิงพูดจุกจิกอยู่หลายครั้งหลินเฉิงก็ไม่พอใจ“เธอหมายความว่ายังไง? ไม่ใช่ว่าเธอมีอคติกับฉันหรอ ฉันไม่เคยคิดจะทำอะไรอย่างนั้นสักหน่อย ไม่เห็นหรอว่าฉันไม่ชอบ”
เห็นสีหน้าอันบุดบึ่งของอีกฝ่ายชูฉิงก็หัวเราคิ๊กคั๊ก “นายรู้ไหม ตั้งแต่นายมาถึงที่นี้จากวิกฤติกาลของแผ่นดินใหญ่ ชายผู้มาถึงที่นี่ด้วยภาระที่ผูกพัน นายจะคิดว่าเขาเป็นคนดีที่รักษากฏระเบียบตลอดบนเส้นทางของตัวเองไหมหละ? เอาจริงๆ นะ ฉันสนใจในทุกอย่างที่นายเจอมาระหว่างทางเลยหละ!”
“ฉันจะไม่บอกอะไรทั้งนั้นแหละ!”
เห็นหญิงสาวตื่นเต้นหลินเฉิงก็ปฏิเสธ เขาไม่อยากจะคุยกับผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองคนนี้สักหน่อย
เห็นหลินเฉิงไม่สบอารมณ์นิดหน่อยชูฉิงเป็นคนที่สมเหตุสมผล เธอไม่ถามถึงมันอีก หลังจากที่พวกเขาเดินตามทางเลียวไปมาสักสองสามครั้ง ก็หยุดอยู่หน้าตึกไผ่ที่ซ่อนอยู่ในป่าไผ่อีกที
“อะ!ท่านเลขาชู? เข้ามาเลยครับ เข้ามา!”
ทันทีที่เดินเข้าไปในตึกฮงเหมาชวนชายอ้วนวัยกลางคนอายุประมาน 40 ก็เห็นพวกเขาเดินเข้ามา เขาพยักหน้าต้อนรับอย่างอบอุ่น
“ว่าไงหัวหน้าฮง!”
หลังจากที่เห็นชายอ้วนต้อนรับชูฉิงก็ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ฉันพาเพื่อนมาด้วยสองคน มาพูดคุยและหาอะไรกินกันสักหน่อย มีที่ว่างในร้านบ้างไหม?”
“ก็ยังมีอยู่ครับ!”
บอสฮงรีบพยักหน้า“นาย มากับฉัน ฉันจะนำนายไปประจำที่ก่อน!”
เขาพูดกับกลุ่มชายสองสามคน“รีบทำอาหารเลย! แสดงฝีมือให้เลขาชูและเพื่อนของเธอได้เห็น!”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้บอสฮงเรามากันแค่สามคน ไม่กินเยอะขนาดนั้นหรอก!”
เมื่อเห็นบอสกำลังจะจัดเต็มชูฉิงก็โบกมือห้ามเอาไว้ก่อน “บอสทำแค่แบบธรรมดาก็พอ เอาเบียมาให้พวกเราซักสองขวดด้วยหละ!”
หัวหน้าใหญ่ของที่นี้ก็ยิ้มกว้าง“ไม่ต้องห่วงเรื่องจ่ายบิลนะครับ ท่านรัฐมนตรีหวังบอกพวกเราไว้แล้วว่าท่านเลขามาทานอาหารที่นี่เมื่อไหร่ เขาจะจัดการให้เอง เอาเลยครับเต็มที่ไปเลย!”
“โฮ่!ขนาดนั้นเลยหรอ?”
เห็นสีหน้าแปลกๆของบอส หลินเฉิงก็หัวเราะและถาม “งั้นถ้าเลขาชูทานไม่หมด เราจะทำยังไงกับอาหารที่เหลือดีหละ?”
บอสฮงก็ไม่กล้าดูแคลนหลินเฉิงเขารีบตอบ “แน่นอนว่าพวกนายทานต่อได้! แน่นอนว่าพวกเราอยู่ในฐานทัพหลังวันสิ้นโลกแบบนี้อาหารเหลือต้องไม่สูญปล่าว!”
“น่าสนใจจริงๆ..”
ได้ยินคำตอบของบอสฮงหลินเฉิงก็ยักไหล่ เขาถามสิ่งที่อยากถามออกไปแล้ว แต่ชูฉิงก็มองหน้าเขาเขม่ง!
หลังจากแสดงท่าทางอยากให้หลินเฉิงเงียบชูฉิงก็มองไปยังบอสอย่างจริงจัง “ฉันก็มีกำลังของฉัน ฉันไม่ต้องการให้ใครมาจ่ายเงินแทนฉันรอก! ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าถ้าฉันไม่กินมื้อนี้ หวังเฉียนฮี จะทำยังไง!”
ได้ยินแบบนี้หลินเฉิงและหลีเหมิงเดียก็รีบเดินเข้าไปในร้านทันที
เห็นอยู่ดีๆชูฉิงก็โกรธ หัวหน้าฮงก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่นอย่างปิดบังไม่ได้ เขาเดินไปที่เคาท์เตอร์บอกให้ชายกลุ่มนั้นหยิบเมนูมาให้พวกเขา
“เอาเมนูไปให้พวกเขาสิ!”
ชูฉิงก็รีบปรับอารมณ์ใหม่เธอเริ่มสูญเสียความมั่นคงมากเกินไปแล้วเธอชี้ไปยังป้ายเมนูข้างๆ หลินเฉิง และแนะนำอาหารวันนี้ Aileen-novel
ได้ยินแบบนั้นบอสฮงก็รีบหยิบเมนูเสริมมาวางไว้ให้และจดเมนูที่หลินเฉิงสั่งโดยยืนเงียบอยู่ข้างๆ
หลินเฉิงเห็นการเคลื่อนไหวของบอสเขาก็อดขำไม่ได้ชูฉิงสั่งบ้างเมนูแนะนำไปและจบที่เบียสองขวด
“รอแปปนึงนะครับเลขาชูผมจะเร่งขั้นตอนในห้องครัวให้อย่างสุดความสามารถ! เพื่อจะได้ไม่ต้องรอนานครับ!”
หลินเฉิงเข้าใจสิ่งที่หัวหน้าฮงกำลังทำเขาถอนหายใจระบายความเครียดก่อนที่คำนับ และรีบเดินเข้าไปในครัว ก่อนที่จะออกมารอให้บริการอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นชายอ้วนกลับออกมาหลินเฉิงก็เล่นตลกกับเขาพร้อมกับหยิบบุหรีขึ้นมาสูบ “ดีเลยครับ เลขาชู ชายคนนั้นดูสง่างาม การดูแลเอาใจใส่ของเขาก็ต่างจากที่เขาทำกับคนทั่วไป แม้ว่าเขาจะนำอาหารออกมา ก็ต้องมีใครหลายคนอยากจะแย่งกันซื้อบ้างเป็นแน่ถ้าท่านไม่รับน้ำใจเขาไว้ ท่านจะเหมือน…” เขาเหลือบไปมองหลีเหมิงเดียก่อนจะพูดดูถูกเธอ “เหมือนกับเด็กไม่ดีคนนี้ก็ได้ เลียแข้งเลียขาพวกคนใหญ่คนโตทุกวัน จนจะกลายเป็นคนไม่เอาไหนอยู่แล้ว!”
“เงียบไปเลยนะ!”
“พี่นั้นแหละคนไม่เอาไหน!”
สองสาวถูกหลินเฉิงยั่วโมโหก็เริ่มเดือดดานชูฉิงพูดด้วยเสียงอันดุดัน “ฉันพึ่งคิดว่านายเป็นผู้ชายที่จริงจังได้ไม่นาน แต่ไม่คิดเลยว่านายจะดูถูกเธอแบบนี้! ฉันมันตาบอดไปแล้วจริงๆ!”
หลีเหมิงเดียก็พูดขึ้นมาบ้าง“พอกันที่พี่! จะดูถูกกันไปถึงไหน? จะเป็นแบบนี้ไปอีกกี่เดือนถึงจะพอใจ รัฐมนตรี หวัง เห็นชัดๆ เลยว่าไม่ใช่คนดีอะไร พี่จะเอาเขามาเล่นตลกกับพี่ฉิงไม่ได้นะ!?”
ถูกเหน็บแหนบโดยผู้หญิงสองคนหลินเฉิงก็ยักไหล่ เขามองไปยังอะไรที่ต่างออกไป “ใช่ไหมหละ? ถ้ารัฐมนตรีหวังต้องการจะชวนเลขาชูมาทานข้าวเป็นคนไม่ดีหละก็ ฉางเหวินฉวนหละ? ที่เขาทำกับเธอต่างอะไรกับที่ หวัง ทำกับ ชูฉิง?”
“นั้นมัน…ต่างกัน!”
ได้ยินหลินเฉิงพูดถึงเหวินฉวนหลีเหมิงเดียก็ดูลุกลิ้ลุกลนขึ้นมา “แม้พี่เหวินฉวนจะดีกับน้องมาก เขาก็ยังสุภาพกับน้อง และเคารพน้องมากด้วย เขาไม่มีวันบังคับน้องให้ทำอะไรแบบนี้หรอก!”
“นี้เธอโดนตุ๋นจนเปื่อยเลยหรอ!”
เห็นน้องสาวกำลังถูกวางยาหลินเฉิงก็ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เขาไม่รู้จะปลุกเธอออกมาจากภาพมายาพวกนั้นอย่างไรดี
ชูฉิงอยากจะด่าหลินเฉิงอีกครั้งแต่พอเขาพูดถึงฉางเหวินฉวนกับเหมิงเดีย มันก็เหมือนกับเขาพูดถึงอะไรบางอย่างที่เธอก็สนใจเหมือนกัน เธอกำลังอึ้งอยู่
หลังจากนั้นชูฉิงก็พูดกับเหมิงเดีย“เสี่ยวเดียเธอจะกลับไปก่อนก็ได้นะหลังจากทานเสร็จพี่มีอะไรจะคุยกับพี่ชายของเธอหน่อย แบบเป็นส่วนตัวอะนะมันค่อนข้างจะนาน…”
“ห๊ะ?”
“ฮือ?”
ได้ยินแบบนั้นสองพี่น้องก็สับสนหลีเหมิงเดียคิดว่าท่าทีของชูฉิงเปลี่ยนไปเร็วเกินไปต่อให้เธอจะชอบเขาก็เถอะ แต่หลินเฉิงไม่ได้คิดแบบนั้น มันต้องมีอะไรสำคัญที่เธออยากจะบอกเขาเป็นแน่!
คิดได้อย่างนี้หลินเฉิงก็มองไปยังชูฉิง เขาต้องการเบาะแสอะไรบางอย่างจากท่าทีของเธอ เธอหลับตาและเทน้ำเย็นๆ ในแก้วใส่ปากของเธอ
——————————-