เห็นหลินเฉิงที่บ่นพึมพัมเพราะเธอไม่ยอมบอกเรื่องนั้นไป เธอก็ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมไม่ยอมบอกไป
อย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่พร้อมเหตุผลนั้นอาจจะเป็นอะไรที่ฟังไม่ขึ้นสำหรับหลินเฉิงก็ได้ เธอจึงไม่ยอมบอกไป ต่างคนต่างกลับบ้านไปนอนแล้วตอนนี้
….
เช้าวันรุ่งขึ้น
ด้วยสภาพที่เหมือนกับผ่านสงครามโลกมาหลินเฉิงก็หลับยาวยัน 9 โมงเช้า เขายังรู้สึกเหนือยอยู่เลยตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียง นั้นทำให้เขาอยากจะออกไปจากฐานทัพแห่งนี้มากกว่าเดิมอีก
แม้จะไม่ต้องกังวลเรื่องถูกลอบโจมตีหรือถูกลอบกัดตลอดเวลา แต่มันก็มีเรื่องอื่นที่ทำให้เขาเหนือยได้มากกว่าการต่อสู้เสียอีก
แม้จะผ่านไป1 อาทิตย์ หลินเฉิงก็แทบจะลืมความรู้สึกที่ถูกปีศาจเปิดฉากโจมตีไปแล้ว ความถดถอยพวกนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย
“ตื่นแล้วหรอพี่หลิน?รออีก 10 นาทีนะค่ะ ข้าวเช้าจะเสร็จแล้ว!”
เห็นหลินเฉิงที่กำลังนวดคอตัวเองเดินลงมาจากชั้นสองหยูซานที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวก็ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม เธอหยุดทำอาหารและหยิบถ้วยชาร้อนๆ มาให้เขาที่โตะก่อนที่จะเดินกลับไปในครัว
หลังจากที่ดื่มชาเขียวร้อนๆเข้าไป หลินเฉิงก็สดชื่นขึ้น เขาใช้ประโยชน์จากพละกำลังของตัวเองในการรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำสระผม แล้วกลับลงมาภายใน 10 นาที
หยูซานหยิบจานที่เต็มไปด้วยเนื้อออกมาโดยที่ไม่สนใจท่าทีอันไม่เรียบร้อยของหลินเฉิง เธอพูดออกมา “นี่! เนื้อถอดของโปรดของพี่อย่างไงหละ!” หยูซานเดินกลับไปเอาจานเปล่ามาสองจานพร้อมกับนมสองขวดมาให้หลินเฉิงกับตัวเอง “ป้าฉินเอามาให้ บอกให้พี่ดื่มก่อนออกไปทำงาน ดื่มซะนะ มันจะได้ช่วยทดแทนพลังที่หายไป!”
“จุ๊จุ๊ ให้ตายสิไม่ได้กินอะไรที่ครบขนาดนี้มานานขนาดไหนแล้วนะ!”
กลิ่นของเนื้อที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วทำให้หลินเฉิงแสบจมูก เขาหยิบขวดนมขึ้นมาดื่มพร้อมกับนั่งลงไปนบเก้าอี้ อย่างไม่สุภาพเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบของกิน
เนื้อและนมเป็นสิ่งที่สามารถตอบแทนทุกอย่างที่ทำมาได้อย่างดี เขาไม่ได้เห็นอะไรแบบบนี้มานานแล้ว ยิ่งระหว่างทางที่เดินทางมายังใต้หวันนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย วันนี้เขาได้กินอาหารหรูถูกใจเพราะความมั่งคั่งของฐานทัพแห่งนี้จริงๆ ตรงกับแผนที่ทางฐานทัพต้องการให้ผู้อยู่อาศัยรู้สึกเหมือนอยู่ในยุคที่ยังไม่เกิดความวุ่นวายขึ้นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉางเหวินฉวนจึงมีคำสั่งให้ทำฟามร์ปศุสัตว์ด้วย ไม่ว่าจะเป็นหมู วัว หรือแม้กระทั้งแพะ เพื่อให้ทุกคนมีโอกาสกลับมาทานเนื้อสดได้ แน่นอนว่าราคานั้นแพงมาก
หลังจากที่หลินเฉิงเอายาแปลกๆนั้น ไปแลกเป็นเงินมา เขาก็ยังคงไม่มีแผนที่จะตั้งรกรากในตอนนี้แต่อย่างไร แม้ว่ารากฐานของครอบครัวนั้นจะแข็งแกร่งมาตั้งแต่ก่อนที่เขามาแล้ว เขาก็อยากจะทำประโยชน์ให้กับพวกเขาให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะออกไปอีกครั้ง
“ไม่กินหรอ”
หลังจากที่กำลังกินหลินเฉิงก็หาจังหวะซดนมเข้าไปด้วย เขานึกถึงเรื่องภาระกิจวันนี้ได้พอดีจึงหันไปหาหยูซานที่กำลังนั่งดูเขากินอยู่
“ไม่ค่ะหนูกินไปตั้งแต่6 โมง 7 โมงแล้ว ออกไปจ่ายตลาดกับป้าฉินมา ไม่ใช่แค่หนูที่กินไปแล้วนะ พวกโคล่าก็ได้กินแล้วเหมือนกัน”
“อื่ม…ก็ดีเลย!” หลิงเฉิงยิ้มอย่างประหม่าปกติแล้วเขาจะตื่นหลังจากหยูซนาไม่นานนัก
ไม่คิดเลยว่าเขาจะตื่นสายขนาดนี้ได้
ระหว่างที่กำลังก้มหน้าสำนึกผิดเขาก็กวาดเนื้อเข้าปากไปด้วย ก่อนที่จะปิดฉากอันมีความสุขนี้ไปด้วยการดื่มนมที่เหลือจนหมด รอบๆ ปากของเขาเป็นคราบนมสีขาวทิ้งไว้ก่อนจากลา
“วันนี้ฉันจะไปที่ศูนย์ฝึกก่อนเธอแอบตามฉางเหวินฉวนไป่ก่อนก็ดีนะ!”
หลังจากดึงทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากแล้วก็หันไปบอกกับหยูซาน “หลังจากที่ฉันจบเรื่องกับหลงซงแล้ว เราก็จะเริ่มแผนการทันที! หลังจากเหตุการเมื่อวานแล้วมั่นใจมากว่าเขาจะเอาการ์ดมาประกบด้วย เธอต้องระวังเอาไว้ด้วย เขาต้องวางแผนจัดการกับเธอเอาไว้ด้วยแน่ๆ ดูจากนิสัยของเขาแล้ว!”
“รับทราบค่ะ!”
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็พยักอย่างมั่นใจ“หนูจะไม่เข้าใกล้เขามาก ไม่มีใครเห็นอย่างแน่นอนค่ะ!”
“ดีมาก!”
เห็นหยูซานเข้าใจแล้ว เขาก็ไปหยิบเสื้อคลุม ก่อนที่จะเดินออกไป ระหว่าที่เดินทางนั้น เขาก็อธิบายกับหยูซานไปด้วย
“จะว่าไปแล้วก่อนที่เธอจะออกไป บอกกับเทียนซือกับโคล่าก่อนด้วยนะ บอกพวกมันอย่าให้ป้าฉินเป็นอะไรเด็ดขาดเลยนะ!”
หยูซานพยักหน้าให้“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พวกมันคอยดูแลป้าฉินมาตลอด จะว่าไปแล้วช่วงนี้พวกมันดูอารมณ์ไม่ดีอย่างไงก็ไม่รู้ค่ะ…”
“แล้ว?”
หลินเฉิงที่กำลังใส่รองเท้าก็รู้สึกสงสัยไม่ได้“พวกมันก็มีความสุขตลอดหนิเกิดอะไรแย่ๆ ขึ้นหรอ?”
“ไม่ค่ะ!”
เห็นท่าทีของหลินเฉิงเธอก็ใจเต้นนิดหน่อย“พี่หลินน่าจะเคยเจอมังกรมาก่อนแต่พวกมันไม่เคย ก็เลยเป็นแบบนั้นไปมั้งค่ะ”
“โอเคโอเค”
เห็นหยูซานสงวนท่าทีหลินเฉิงก็เข้าใจว่าเธอน่าจะซ่อนความกังวลเอาไว้ “หรือว่าพวกมันรู้นะว่าพักร้อนอันแสนสุขกำลังจะหมดลงแล้ว?”
——————-SC: บทที่ 399 ความปลอยภัยที่ถูกเพิ่มระดับขึ้น!
อย่างไรก็ตามเธอก็ยังไม่พร้อมเหตุผลนั้นอาจจะเป็นอะไรที่ฟังไม่ขึ้นสำหรับหลินเฉิงก็ได้ เธอจึงไม่ยอมบอกไป ต่างคนต่างกลับบ้านไปนอนแล้วตอนนี้
….
เช้าวันรุ่งขึ้น
ด้วยสภาพที่เหมือนกับผ่านสงครามโลกมาหลินเฉิงก็หลับยาวยัน 9 โมงเช้า เขายังรู้สึกเหนือยอยู่เลยตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียง นั้นทำให้เขาอยากจะออกไปจากฐานทัพแห่งนี้มากกว่าเดิมอีก
แม้จะไม่ต้องกังวลเรื่องถูกลอบโจมตีหรือถูกลอบกัดตลอดเวลา แต่มันก็มีเรื่องอื่นที่ทำให้เขาเหนือยได้มากกว่าการต่อสู้เสียอีก
แม้จะผ่านไป1 อาทิตย์ หลินเฉิงก็แทบจะลืมความรู้สึกที่ถูกปีศาจเปิดฉากโจมตีไปแล้ว ความถดถอยพวกนี้ทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย
“ตื่นแล้วหรอพี่หลิน?รออีก 10 นาทีนะค่ะ ข้าวเช้าจะเสร็จแล้ว!”
เห็นหลินเฉิงที่กำลังนวดคอตัวเองเดินลงมาจากชั้นสองหยูซานที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวก็ต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม เธอหยุดทำอาหารและหยิบถ้วยชาร้อนๆ มาให้เขาที่โตะก่อนที่จะเดินกลับไปในครัว
หลังจากที่ดื่มชาเขียวร้อนๆเข้าไป หลินเฉิงก็สดชื่นขึ้น เขาใช้ประโยชน์จากพละกำลังของตัวเองในการรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำสระผม แล้วกลับลงมาภายใน 10 นาที
หยูซานหยิบจานที่เต็มไปด้วยเนื้อออกมาโดยที่ไม่สนใจท่าทีอันไม่เรียบร้อยของหลินเฉิง เธอพูดออกมา “นี่! เนื้อถอดของโปรดของพี่อย่างไงหละ!” หยูซานเดินกลับไปเอาจานเปล่ามาสองจานพร้อมกับนมสองขวดมาให้หลินเฉิงกับตัวเอง “ป้าฉินเอามาให้ บอกให้พี่ดื่มก่อนออกไปทำงาน ดื่มซะนะ มันจะได้ช่วยทดแทนพลังที่หายไป!”
“จุ๊จุ๊ ให้ตายสิไม่ได้กินอะไรที่ครบขนาดนี้มานานขนาดไหนแล้วนะ!”
กลิ่นของเนื้อที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วทำให้หลินเฉิงแสบจมูก เขาหยิบขวดนมขึ้นมาดื่มพร้อมกับนั่งลงไปนบเก้าอี้ อย่างไม่สุภาพเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบของกิน
เนื้อและนมเป็นสิ่งที่สามารถตอบแทนทุกอย่างที่ทำมาได้อย่างดี เขาไม่ได้เห็นอะไรแบบบนี้มานานแล้ว ยิ่งระหว่างทางที่เดินทางมายังใต้หวันนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย วันนี้เขาได้กินอาหารหรูถูกใจเพราะความมั่งคั่งของฐานทัพแห่งนี้จริงๆ ตรงกับแผนที่ทางฐานทัพต้องการให้ผู้อยู่อาศัยรู้สึกเหมือนอยู่ในยุคที่ยังไม่เกิดความวุ่นวายขึ้นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ฉางเหวินฉวนจึงมีคำสั่งให้ทำฟามร์ปศุสัตว์ด้วย ไม่ว่าจะเป็นหมู วัว หรือแม้กระทั้งแพะ เพื่อให้ทุกคนมีโอกาสกลับมาทานเนื้อสดได้ แน่นอนว่าราคานั้นแพงมาก
หลังจากที่หลินเฉิงเอายาแปลกๆนั้น ไปแลกเป็นเงินมา เขาก็ยังคงไม่มีแผนที่จะตั้งรกรากในตอนนี้แต่อย่างไร แม้ว่ารากฐานของครอบครัวนั้นจะแข็งแกร่งมาตั้งแต่ก่อนที่เขามาแล้ว เขาก็อยากจะทำประโยชน์ให้กับพวกเขาให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะออกไปอีกครั้ง
“ไม่กินหรอ”
หลังจากที่กำลังกินหลินเฉิงก็หาจังหวะซดนมเข้าไปด้วย เขานึกถึงเรื่องภาระกิจวันนี้ได้พอดีจึงหันไปหาหยูซานที่กำลังนั่งดูเขากินอยู่
“ไม่ค่ะหนูกินไปตั้งแต่6 โมง 7 โมงแล้ว ออกไปจ่ายตลาดกับป้าฉินมา ไม่ใช่แค่หนูที่กินไปแล้วนะ พวกโคล่าก็ได้กินแล้วเหมือนกัน”
“อื่ม…ก็ดีเลย!” หลิงเฉิงยิ้มอย่างประหม่าปกติแล้วเขาจะตื่นหลังจากหยูซนาไม่นานนัก
ไม่คิดเลยว่าเขาจะตื่นสายขนาดนี้ได้
ระหว่างที่กำลังก้มหน้าสำนึกผิดเขาก็กวาดเนื้อเข้าปากไปด้วย ก่อนที่จะปิดฉากอันมีความสุขนี้ไปด้วยการดื่มนมที่เหลือจนหมด รอบๆ ปากของเขาเป็นคราบนมสีขาวทิ้งไว้ก่อนจากลา
“วันนี้ฉันจะไปที่ศูนย์ฝึกก่อนเธอแอบตามฉางเหวินฉวนไป่ก่อนก็ดีนะ!”
หลังจากดึงทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากแล้วก็หันไปบอกกับหยูซาน “หลังจากที่ฉันจบเรื่องกับหลงซงแล้ว เราก็จะเริ่มแผนการทันที! หลังจากเหตุการเมื่อวานแล้วมั่นใจมากว่าเขาจะเอาการ์ดมาประกบด้วย เธอต้องระวังเอาไว้ด้วย เขาต้องวางแผนจัดการกับเธอเอาไว้ด้วยแน่ๆ ดูจากนิสัยของเขาแล้ว!”
“รับทราบค่ะ!”
ได้ยินแบบนั้นหยูซานก็พยักอย่างมั่นใจ“หนูจะไม่เข้าใกล้เขามาก ไม่มีใครเห็นอย่างแน่นอนค่ะ!”
“ดีมาก!”
เห็นหยูซานเข้าใจแล้ว เขาก็ไปหยิบเสื้อคลุม ก่อนที่จะเดินออกไป ระหว่าที่เดินทางนั้น เขาก็อธิบายกับหยูซานไปด้วย
“จะว่าไปแล้วก่อนที่เธอจะออกไป บอกกับเทียนซือกับโคล่าก่อนด้วยนะ บอกพวกมันอย่าให้ป้าฉินเป็นอะไรเด็ดขาดเลยนะ!”
หยูซานพยักหน้าให้“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พวกมันคอยดูแลป้าฉินมาตลอด จะว่าไปแล้วช่วงนี้พวกมันดูอารมณ์ไม่ดีอย่างไงก็ไม่รู้ค่ะ…”
“แล้ว?”
หลินเฉิงที่กำลังใส่รองเท้าก็รู้สึกสงสัยไม่ได้“พวกมันก็มีความสุขตลอดหนิเกิดอะไรแย่ๆ ขึ้นหรอ?”
“ไม่ค่ะ!”
เห็นท่าทีของหลินเฉิงเธอก็ใจเต้นนิดหน่อย“พี่หลินน่าจะเคยเจอมังกรมาก่อนแต่พวกมันไม่เคย ก็เลยเป็นแบบนั้นไปมั้งค่ะ”
“โอเคโอเค”
เห็นหยูซานสงวนท่าทีหลินเฉิงก็เข้าใจว่าเธอน่าจะซ่อนความกังวลเอาไว้ “หรือว่าพวกมันรู้นะว่าพักร้อนอันแสนสุขกำลังจะหมดลงแล้ว?”
——————-SC: บทที่ 399 ความปลอยภัยที่ถูกเพิ่มระดับขึ้น!
