SC:บทที่433 ไฟ่ลับของดิงเฮาหยวน
ไร้สาระ!
เมื่อได้ยินแบบนั้นดิงเฮาหยวนก็ส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ ฉันเป็นคนเลี้ยงฉวนเอ๋อมา ฉันอาจจะไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงในสายตาคนทั้งโลก! นายบอกว่าเขาชอบไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง ฉันยังรับได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำอะไรรุนแรงลงไป เมื่อดูจากนิสัยของเขา!
เมื่อเห็นว่าดิงเฮาหยวนยังคงเชื่อในตัวของฉางเหวินฉวนหลินเฉิงก็หลับตาลงและเอ่ยอย่างเหลืออด คุณจะบอกว่าฉวนเอ๋อของคุณเป็นเด็กดี งั้นเรามาคุยกันเป็นไง? เพราะอย่างไรก็ตามฉางเหวินฉวนก็ได้ทำผิดพลาดในแบบที่ผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และเพื่อเป็นการชดใช้มัน เขาจะต้องตาย! คุณคิดว่ามันยังมีที่ให้เรามานั่งคุยปัญหาเบื้องต้นกันงั้นหรอ? คนหนุ่มก็อาจจะมีอารมณ์ร้อนบ้างแต่ถ้าหากเขาทำลายหัวใจตัวเองเหมือนกับนายล่ะก็ ผลที่ออกมาจะไม่มีทางเป็นเรื่องดีแน่! ปรากฏว่าจิตใจของหลินเฉิงนั้นหนักแน่นและคำพูดของเขาก็เต็มไปด้วยความต้องการฆ่า ดิงเฮาหยวนจึงถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากจบคำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ เขาก็ถอยหลังกลับไป
ในเมื่อนายไม่อยากต่อรองไม่ว่าฉันจะพูดยังไงก็ตามฉันก็คงต้องฆ่านายซะ!
ด้านหลังปรากฏเป็นร่างของยักษ์ขนาดเล็ก ดิงเฮาหยวนกวักมือ จากนั้นก็เห็นชูฉิงวิ่งมาหาเขา
ดาบรัตติกาลกับคนของตลาดมืดอยู่ที่นี่รึเปล่า?
เมื่อรอจนชูฉิงวิ่งมาอยู่ตรงหน้าเขาจากนั้นดิงเฮาหยวนก็เงยหน้าและมองไปที่หลินเฉิงและค่อยหันไปถามชูฉิง
เมื่อได้ยินแบบนั้นชูฉิงก็พยักหน้าเบาๆ อีกประมาณสามนาทีดาบรัตติกาลจะถึง ส่วนคนของตลาดมืดนั้นไม่ทราบเลยจริงๆ…
อืม…
เมื่อได้ยินคำตอบของชูฉิงดิงเฮาหยวนก็ขมวดคิ้วและคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเองเขาก็พูดกับยักษ์ร่างเล็กตรงหน้า นายใช้ความสามารถทั้งหมดในการหยุดเขาไว้นะ! แล้วก็อย่าผละออกจากเขาสามนาทีด้วยนะ!
รับทราบ!
เมื่อได้ยินคำสั่งของดิงเฮาหยวนยักษ์ก็ตอบออกไปเสียงดัง จากนั้นเขาจึงกระทืบเท้าและพุ่งไปโจมตีหลินเฉิงอย่างรวดเร็ว
ส่วนพวกที่ต้องการแก้แค้นที่เห็นการกระทำของยักษ์ร่างเล็กหลังจากที่รวมตัวคิดรูปแบบโจมตีเล็กน้อย พวกเขาก็ตามยักษ์ร่างเล็กไปเพื่อที่จะฆ่าหลินเฉิง!
มันน่าจะดีกว่าถ้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรก? คุณพูดนานเกินไป!
เมื่อเห็นความสามารถนั้นพวกเขาที่กำลังฆ่าตัวเองด้วยดวงตาแดงก่ำและความต้องการฆ่าอยู่ข้างหลังยักษ์ หลินเฉินเม้มปากเข้าหากันอย่างอดไม่ได้ เขาบ่นเรื่องดาบออกมาและจากนั้นเขาก็ฆ่าคนพวกนั้นไปกว่า100คน
ฟึ่บฟึ่บ —
กริ๊ก
เมื่อดาบถูกแกว่งออกไปใบมีดน้ำแข็งที่แหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วนก็ถูกปล่อยออกมาจากดาบและเฉือนคอของผู้มีพลังทั้งหมด แต่ในฐานะของหัวหน้า ความเร็วของยักษ์นั้นก็เพิ่มขึ้น ทำลายใบมีดน้ำแข็งอันนึงในวงล้อม มันกระโดดมาข้างหน้าของหลินเฉิงและจับคมดาบของเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างอีกครั้ง!
กลับมาแล้วหรอ?
หลังจากที่เห็นท่าทางของยักษ์หลินเฉิงก็ยิ้มเย้ยออกมา ทันใดนั้นมือที่จับอยู่บริเวณด้ามดาบก็ถูกแช่แข็งด้วยคริสตัลน้ำแข็งสีขาวทันที!
เอ๊ะ?
ดูเหมือนว่าดาบน้ำแข็งในมือของเขาผิดปกติบางอย่างเจ้ายักษ์นั่นรีบถอยและต้องการจะหนีไป แต่ไม่ว่าเขาจะเหวี่ยงมันยังไง เขาก็ไม่สามารถเอามือออกจากดาบได้เลย แต่ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่ามันปัญหาของมันก็คือดูเหมือนว่าชายผู้อ่อนแอตรงหน้าเขาจะมีความแข็งแกร่งแบบเดียวกับเขา เพราะไม่ใช่แค่เขาไม่สามารถเอาดาบออกจากมือได้ แต่เขายังไม่สามารถใช้อีกมือนึงเอาดาบน้ำแข็งออกมาได้ด้วย!
ใช้สมองของนายก่อนที่จะเริ่ม..
เมื่อมองไปที่ร่างใหญ่เหมือนกับยักษ์ร่างเล็กหลินเฉิงก็ส่ายหัวหมดหวังอย่างอดไม่ได้ ทันทีที่มือของซ้ายของเขาสั่น เขาก็เรียกน้ำแข็งออกมาเพื่อหยุดผู้คนเบื้องหน้าที่กำลังจะฆ่าเขา ทันใดนั้นเอง มือขวาของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงน้ำแข็งประมาณสองถึงสามชิ้นพุ่งออกไปจากดาบน้ำแข็งและไปที่ยักษ์
ในเวลานี้สถานการณ์ของยักษ์นั้นเป็นรองอยู่มาก เขาถูกตรึงอยู่ด้วยดาบน้ำแข็งและตอนนี้ร่างของเขาทั้งร่างก็ปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งหนา และหลังจากที่ได้ยินเสียงน้ำแข็งแตกออก ซึ่งนั่นหมายถึงความตาย
เขาประหลาดใจมากที่พบว่าตัวเองโง่แค่ไหนที่จับอีกด้านนึงของดาบ!
แต่ไม่ว่าเขาจะเสียดายแค่ไหนความจริงๆก็ไม่สามารถเปลี่ยนไปได้อีกแล้ว ด้วยเสียงแตกของน้ำแข็ง เจ้ายักษ์นั่นก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยน้ำแข็งโดยสมบูรณ์ราวกับว่าเป็นรูปสลักน้ำแข็งที่อยู่ในผ้าห่มทันที จากนั้นเสียงตู้มก็ดังขึ้นและระเบิดจนกลายเป็นเศษน้ำแข็งที่ร่วงลงตรงหน้าของผู้มีพลังเกือบ100คน!
ฉัน…ฉันไม่อยากสู้แล้วฉันอยากกลับบ้าน!
น่ากลัว!น่ากลัวชะมัด!
มันสมเหตุสมผลหรอที่พวกเราจะมาตายแบบนี้…
เมื่อเห็นว่าทหารคุ้มกันของผู้บัญชาการตกอยู่มือของอีกฝ่ายแถมยังถูกระเบิดจนกลายเป็นเศษน้ำแข็งโดยที่ไม่ได้แตะผมของอีกฝ่ายสักเส้น กลุ่มคนที่ต้องการจะฆ่าหลินเฉิงก็คิดเหมือนกันทันที จู่ๆ ความกลัวที่พูดไม่ออกก็จู่โจมเข้าที่จิตใจของทุกคน จนทำให้ใจสู้ของพวกเขาหายไปเกือบหมด!
ตู้ม…
การที่ได้เห็นกลุ่มผู้มีพลังต่างโหวกเหวกต่อสู้และฆ่ากันเองอยู่ในที่ๆเดียวนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าก้าวเท้าของตัวเองเขามาที่นี่ และหลินเฉิงเองก็เบื่อที่จะพูด เขาจึงกางปีกออกและบินตรงไปที่ดิงเฮาหยวน!
เขาสะบัดมือให้ชูฉิงออกไปไกลๆจากนั้นชูฉิงจึงวิ่งไปอยู่ด้านข้าง หลินเฉิงก็ถามดิงเฮาหยวนที่ตอนนี้สีหน้าที่ยากที่จะได้เห็น ทำยังไงถึงจะได้เป็นผู้บัญชาการ? ผมเล่นกับคนของคุณมาสามนาทีตามคำของคุณแล้ว เมื่อไหร่ไพ่ตายของจะมาสักที?
เมื่อได้ยินแบบนั้นดิงเฮาหยวนก็เบิกตากว้างและถามออกมาด้วยความตกตะลึง นาย นายรู้ได้ยังไง? ฉันจะไปเอง…
เมื่อเห็นว่าดิงเฮาหยวนชี้มาที่ตัวเองพร้อมกับสีหน้าตกใจหลินเฉิงก็หันไปมองอย่างอดไม่ได้ ไม่เอาน่า เสียงของคุณดังจะตายไป ผมไม่คิดว่าผมจะไม่ได้ยินนะ!
แต่ดิงเฮาหยวนกลับถูกหลอกล่อไปตามคำพูดของหลินเฉิงตอนที่เขาคุยกับชูฉิง เขาพูดเสียงเบา แม้แต่ยักษ์ที่อยู่ไม่ไกลจากเขามากก็ยังไม่ได้ยิน หลินเฉิงก็ดูไม่เหมือนว่าจะได้ยินมัน แต่ตอนนั้นเขารู้บทสนทนาของคนทั้งคู่แล้ว ซึ่งนั่นแสดงให้เห็นว่าคนพวกนี้น่ากลัวกว่าที่พวกเขาคิด!
ขอโทษด้วยท่านผู้บัญชาการพวกพี่น้องของผมอยู่กระจัดกระจายกันออกไป ถึงแม้ว่าผมจะโทรหาพวกเขาเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ หลังจากที่ผมได้รับคำสั่งของคุณ แต่ผมก็เสียเวลาไปมาก โปรดให้อภัยด้วย…
ขณะที่พวกเขาต่างจนมุมเสียงๆหนึ่งก็ตั้งขึ้นห่างออกไปทางด้านหลังของดิงเฮาหยวน!
เมื่อได้ยินเสียงหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วใบหน้าของดิงเฮาหยวนแสดงความโล่งอกออกมา!
ผมส่งคนมารายงานคุณก่อนที่ผมจะออกมาทำไมตอนนี้ยังไม่ถึงอีก?
หลังจากที่ถอนหายใจอย่างโล่งอกดิงเฮาหยวนก็หันกลับมามองชายหนุ่มที่มาพร้อมกับกลุ่มหลังของเหลียง
——————————–
