บทที่ 1197 (ตอนพิเศษ) เรื่องราวหลังจากนั้นของพวกเขา 2
เมืองหลวง Hopes International School เกรด4 ห้องA
แสงแดดอบอุ่นทอดผ่านเข้ามาในห้องเรียน ช่วงเวลาระหว่างพักมีคนอยู่ในห้องไม่กี่คน ที่นั่งหลังสุดแถวติดหน้าต่าง เด็กหญิงในชุดนักเรียนกระโปรงสีน้ำเงินกำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ
ตรงหน้ามีหนังสือภาษาอังกฤษตั้งอยู่ เห็นได้ชัดว่าเอามาปิดบังจากสายตาคนอื่น
“Angel เมื่อกี้ฉันเห็นนักเรียนชั้น เกรด 6 ไม่กี่คนกำลังรุมรังแกรุ่นน้อง เกรด 1 คนหนึ่งอยู่ เธอจะไปดูหรือเปล่า”
ชูชูกำลังนอนหลับสบาย เธอลืมตาสะลึมสะลือเมื่อถูกเพื่อนร่วมโต๊ะปลุกให้ตื่น ขนตางอนยาวกะพริบปริบๆ สองสามครั้ง ดวงตาใสแจ๋วเหมือนลั่วหานมาก แต่ดวงตาของเธอนั้นมีรอยยิ้มและดูสดใสน่ารัก
ใบหน้ามีรอยเสื้อนักเรียนประทับอยู่ ใบหน้าขาวสะอาดราวกับลิ้นจี่ที่พึ่งปอกเปลือก ชุ่มชื้นจนสามารถสะท้อนเงาคนได้
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ไปเถอะ ไปดูกัน”
ชูชูไม่พูดอะไรมาก ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปสถานที่เกิดเหตุกับเพื่อน เธออยากรู้จริงๆ ว่าใครมันไม่ลืมหูลืมตา กล้ารังแกรุ่นน้องที่อ่อนกว่า
เพื่อนนักเรียนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของชูชูเดินตามอยู่ด้านหลัง ข้างละคน ท่าทางคล้ายกับกำลังปกป้องพี่ใหญ่ของแก๊งอย่างชูชู ยิ่งทำให้ชูชูดูมีอำนาจมากขึ้น
แต่ความจริงแล้วชูชูอายุน้อยกว่าพวกเธอ ชูชูเข้าเรียนเร็ว เพราะผลการเรียนดีทำให้เธอกระโดดข้ามมาหนึ่งชั้นปี ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น เธอก็ยังถูกน้องชายตามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
คิดแล้วก็น่าหดหู่ใจ
ไม่นาน ชูชูก็มาถึงหน้าห้องน้ำ ด้านในเหมือนมีคนกำลังร้องไห้ และพวกรุ่นพี่ไม่รู้หายไปไหนแล้ว
น่าอึดอัดก็คือ เสียงร้องไห้ดังออกมาจากห้องน้ำชาย
“คนที่ร้องไห้คือคนที่โดนรังแกเหรอ” ชูชูถามเพื่อนข้างๆ ที่มารายงานเรื่องนี้กับเธอ
แอนนี่พยักหน้าตอบ “อืม เขานี่แหละ เมื่อกี้ฉันยังได้ยินคนข่มขู่ว่า ครั้งนี้ปล่อยเขาไปก่อน ให้เขาระวังหน่อยเ พูดด้วยน้ำเสียงอวดเก่งเลยล่ะ”
ดวงตาใสของชูชูหรี่แคบ ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนไปทันที “รู้ว่าเป็นใครหรือเปล่า รู้จักไหม”
มิน่ายกมือขึ้น “ฉันรู้ เกรด 6 ห้อง C ฉันไม่รู้จักชื่อเขา แต่รู้ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง ไม่ผิดแน่”
ชูชูพยักหน้า “ดี เดี๋ยวอีกหน่อยเราไปคิดบัญชีกับเขากัน แต่ที่ร้องไห้น่าสงสารอยู่ข้างในนั้น เราเข้าไปเลยไม่ได้เหรอ”
แอนนี่ยิ้มแห้งอย่างอายๆ “แต่ว่าเขาอยู่ในห้องน้ำชายนะ เราจะทำยังไงล่ะ”
ไม่ว่าจะยังไง ตัวเองก็เป็นผู้หญิง ๆ ไม่เข้าห้องน้ำผู้ชายจะดีที่สุด
ชูชูกระแอมไอ ตะโกนเข้าไปในห้องน้ำชาย “รุ่นน้อง เธอออกมาก่อน ฉันคือมู่ชูเฉินชั้น ป.4ห้องA มาแก้แค้นให้เธอ”
เสียงร้องไห้จากด้านในหยุดไปสักพัก จากนั้นร้องหนักยิ่งกว่าเดิมอีก เสียงร้องไห้ ฮือ ฮือน่าสงสาร
ชูชูแปลกใจ “เธอร้องไห้ทำไม ฉันก็บอกแล้วไงว่าจะมาแก้แค้นคืนให้ เธอไม่ต้องกลัว ต่อไปฉันจะปกป้องเธอเอง”
แอนนี่และมิน่าเองก็ช่วยตะโกนบอกกับคนด้านใน “เธอไม่รู้จักAngelห้องAเหรอ เธอเกลียดที่สุดคือการที่รุ่นพี่รังแกรุ่นน้อง เธอวางใจได้ มีเธออยู่ ต่อไปจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอแน่นอน”
เกลี้ยกล่อมอยู่นาน เขาก็ยังไม่ยอมออกมา กลัวว่าจะโดนหลอก กลัวว่าถ้าออกมาแล้วจะโดนตีอีก
ดูเหมือนจะโดนตีจนกลัวแล้ว ตอนนี้เห็นใครก็อยากหลบหนีให้หมด มีเงาอยู่ในใจไปแล้วแปดส่วน
ชูชูใกล้จะระเบิดแล้ว ชื่อของเธอมันไร้ประโยชน์ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่นาน มีเด็กชายตัวสูงเดินมา เหมือนจะมาเข้าห้องน้ำ ดูจากสายตาแล้วเด็กชายน่าจะอยู่ราวๆ เกรด 7 หรือไม่ก็เกรด 6 ท่าทางสะอาดสะอ้าน เดินมาสองมือล้วงกระเป๋า ดูมีสไตล์
ดูท่าทางแล้วน่าจะออกแนวเย็นชา สายตาเรียบนิ่งมองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าเรียบนิ่ง ราวกับสิ่งรอบข้างไม่ได้มีผลอะไรกับเขาเลย
“นี่ เดี๋ยวก่อน”
ชูชูวิ่งเข้าไปหา ขวางทางเขาเอาไว้ เงยหน้าขึ้นไปเห็นปลายคางของเขา
เด็กชายหยุดเท้า ก้มลงมาช้าๆ “เรียกฉันเหรอ”
“แน่นอนว่าต้องเป็นคุณสิคะ ช่วยอะไรพวกเราหน่อย พารุ่นน้องที่กำลังร้องไห้อยู่ในนั้นออกมาให้หน่อย ขอบคุณนะคะ” ชูชูพูดจบรวดเดียว
เด็กชายขมวดคิ้ว “ทำไม”
ชูชูบอก “แน่นอนว่าต้องปกป้องเขาอยู่แล้ว รุ่นพี่รังแกเขา ฉันจะช่วยเขาเอาคืน สรุปว่าคุณพาเขาออกมาก็พอแล้วค่ะ อย่างอื่นเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ดวงตาของแอนนี่และมิน่านั้นแทบจะกลายเป็นดวงดาวไปแล้ว มองเด็กชายด้วยท่าทางหลงใหล กลืนน้ำลาย “ว้าว…เดือนโรงเรียนเกรด 6 ห้อง A ในที่สุดก็ได้เจอตัวจริงแล้ว หล่อมาก”
ชูชู “…”
เดือนโรงเรียนเหรอ
ทำไมเธอไม่รู้ว่าโรงเรียนมีเดือนโรงเรียนพวกนี้ด้วย
ดังนั้น ชูชูจึงเงยหน้าขึ้นไป “คุณเป็นเดือนโรงเรียนเหรอ”
เด็กชายขมวดคิ้ว “ฉันไม่เคยบอก”
“ช่างเถอะ ช่างเถอะ แล้วแต่ว่าคุณจะเป็นอะไร พาเขาออกมาแล้วคุณก็คือคนดี”
เด็กชายเหลือบมองเธอ เด็กผู้หญิงร่างตัวเล็กร่างผอมคนนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความมั่นคงและเชื่อมั่นในตัวเอง ราวกับว่าเรื่องใหญ่แค่ไหนก็ไม่กลัว ความเชื่อมั่นในตัวเองแบบนี้ คงจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี
ไม่พูดอะไรอีก เด็กหนุ่มเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ
ไม่นาน เขาก็จูงแขนเด็กผู้ชายคนหนึ่งออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของการร้องไห้ น้ำมูกน้ำตา เส้นผมยุ่งเหยิง ชุดนักเรียนยับย่น รองเท้าก็สกปรก ท่าทางน่าสงสารเป็นที่สุด
ชูชูหยิบทิชชูออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเธอ ยื่นไปช่วยเขาเช็ดน้ำมูกน้ำตา เช็ดไปปลอบไป “ไม่ร้องแล้ว ไม่ร้อง เดี๋ยวอีกหน่อยฉันจะไปเอาคืนให้ เธอเป็นผู้ชายนะ จะร้องไห้ขี้แยแบบนี้ไม่ได้ รู้ไหม”
เด็กนักเรียนชายเกรด 1 คนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ยังไง เมื่อเห็นรุ่นพี่ผู้หญิงคนนี้ อดไม่ได้ลืมตาขึ้น ดวงตายังเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ร้องไห้สะอึกสะอื้น “พี่สาว…”
พี่สาวเหรอ
ชูชูคิดในใจ น้องชายของฉันไม่ได้รังแกง่ายขนาดนี้หรอก
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่สาวจะไปคิดบัญชีให้เธอตอนนี้เลย”
พูดจบ เธอก็จูงแขนเด็กนักเรียนรุ่นน้องกำลังจะเดินออกไป
เด็กนักเรียนชายร่างสูงคนนั้นเอ่ยออกมาช้า “เธอคิดจะเอาคืนยังไง”
ดูจากท่าทางของเธอ แปดส่วนมั่นใจว่าเธอจะไปหาเรื่องทะเลาะวิวาท
ชูชูหันมามองเขา “เอาคืนยังไงเป็นเรื่องของฉัน เมื่อกี้ขอบคุณนะ ที่เหลือฉันจัดการเอง”
จัดการงั้นเหรอ
เด็กน้อยพูดจาอวดเก่ง ดูเหมือนเธอจะอายุประมาณเก้าขวบเท่านั้น คิดจะไปท้าทายเด็กผู้ชายเกรดห้าอายุสิบเอ็ดงั้นเหรอ
แอนนี่และมิน่าโบกมือให้เดือนโรงเรียนท่าทางเคอะเขิน เดินตามชูชูไปอย่างไม่เต็มใจ
เดินห่างออกไปสักระยะ พวกเธอก็ยังพูดถึงเดือนโรงเรียนด้วยดวงตาระยิบระยับ เดือนโรงเรียนได้ตำแหน่งมาอย่างง่ายดายได้ยังไง เดือนโรงเรียนเล่นเปียโนยังไง เดือนโรงเรียนวาดรูปยังไง บ้านของดาวโรงเรียนมีฐานะมาก แต่กลับทำตัวติดดิน ไม่ชอบโอ้อวดสักนิด
ชูชูฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “หนึ่ง ไม่มีใครจะได้ที่หนึ่งได้ง่ายๆ พวกเธอคิดว่ามันง่ายนั่นเพราะไม่ได้ถึงความพยายาม หม่ามี๊ฉันเคยบอกว่า สิ่งที่พวกเธอคิดว่ามันเป็นพรสวรรค์ ความจริงเบื้องหลังนั้นต้องพยายามกว่าใคร สอง โรงเรียนเรามีใครเล่นเปียโนไม่ได้บ้าง มีแค่เขาที่เล่นแล้วดูหล่องั้นเหรอ และสุดท้ายนะ ในเมื่อเขาติดดินไม่อวดรวย แล้วพวกเธอรู้ได้ยังไงว่าเขารวย ถ้าติดดินจริงก็ไม่ควรมาเรียนที่นี่สิ”
โรงเรียนคนรวยแห่งนี้ ต้องจ่ายค่าเทอมในแต่ละปีเป็นเงินหลายล้าน เด็กที่ได้มาเรียนที่นี่ใครบ้างจะมาจากครอบครัวไม่รวย
แอนนี่และมิน่าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ยังคงมีสายตาชื่นชมอยู่ “ชูชู เธอนี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เดือนโรงเรียนหล่อมากจริงๆ แต่ครอบครัวของเขาคงไม่รวยเท่าครอบครัวเธอหรอก”
ตามที่มิน่าบอก พวกเขาเดินขึ้นตึกไป เดินไปถึงหน้าประตูห้องเรียนเกรด 6 ห้อง C
คะแนนของเด็กห้อง C จะธรรมดาสักหน่อย ห้องเรียนเละเทะ มีคนโยนหนังสือ มีคนพูดคุยเสียงดัง มีคนทะเลาะกัน นักเรียนหญิงส่องกระจกเปียผม หลายคนนอนหลับ หลายคนวิ่งไล่จับกันอย่างบ้าคลั่ง
แอนนี่และมิน่าดึงแขนเสื้อชูชูอย่างไม่แน่ใจ “angel หรือว่าเราจะปล่อยมันไป เธอดูสิพวกเขาเป็นแบบนี้ เหมือนจะเป็นพวกนักเลงโรงเรียนเราเลย”
ชูชูเคยกลัวอะไรแบบนี้ที่ไหนกัน
ยืดอกขึ้นบอก “วางใจเถอะ”
รุ่นน้องหดตัวไปหลบอยู่หลังเธอ “พี่สาว ผมกลัว”
ชูชูบอกอย่างเย่อหยิ่ง “กลัวอะไร ฉันอยู่ที่นี่ ต่อให้ฟ้าถล่มก็จะไม่เป็นไร”
จอมยุทธชูชูก้าวเข้าไปในห้อง เคาะกระดานไปสองครั้ง เสียงใสกังวานดังขึ้น “เมื่อกี้ใครทำร้ายคนอื่น ออกมาเดี๋ยวนี้
