บทที่ 512 ที่รัก คุณเลี้ยวผิดแล้ว
ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงเล็กน้อย
“จดหมายท้าทายอะไร？”
“หลีเจียเวยพูดว่า จะแข่งดูว่าคุณสามารถที่จะทำผลงานออกมา ฝีมือสวยงามได้มากกว่าแจกันทรงกลมชิ้นนั้นมั้ย……”
“อะไรนะ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำนี้ ก็เสียงสูงด้วยความประหลาดใจ
พ่อบ้านและแม่ครัวกลับยังคิดว่าหล่อนกำลังตกใจ เร่งรีบพูดว่า：“ใช่แล้ว ผมก็คิดว่ามันไร้สาระมาก เรื่องสองเรื่องจะมาปนกันพูดเป็นเรื่องเดียวได้อย่างไร？”
“ แต่ช่องโทรทัศน์ดันตัดท่อนนี้ทิ้ง แล้วยังนำเสนอออกมา เห็นได้ชัดว่าจงใจจะหาเรื่องกัน！”
พ่อบ้านและแม่ครัวต่างคนต่างกำลังช่วยพูดปลอบใจอยู่ แต่ว่าเรื่องที่เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดอยู่ในใจกลับไม่ใช่เรื่องนี้
ให้เธอทำผลงานออกมาให้ฝีมือดีกว่าแจกันทรงกลมชิ้นนั้น……
แต่ว่า……
แจกันทรงกลมชิ้นนั้นเดิมทีเธอต่างหากที่เป็นคนซ่อมแซม ต่อให้จะแข่งจริงๆ ก็ถือได้เพียงว่าเธอแข่งกับตัวเอง……
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดไม่ออกทันใด ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรถึงจะดี
หรือว่าในตอนแรกที่เฟิงหมิงเอาแจกันทรงกลมชิ้นนี้ไปให้หลีเจียเวย เขาไม่ได้บอกเธอว่า เวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นคนทำในส่วนแรกทั้งหมด？
หลีเจียเวยกลับถึงได้เสนอข้อเรียกร้องนี้ออกมา？
แม่ครัวและพ่อบ้านมองหน้าซึ่งกันและกัน เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนไม่พูดตั้งนาน ยังคิดว่าเธอเป็นกังวลว่าตัวเองจะแพ้ พูดปลอบใจขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“คุณหนู คุณไม่ต้องไปสนใจหรอก คนแบบนี้ไม่ต้องไปสนใจ ไม่เข้าร่วมก็ไม่เป็นไร”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว เงยหน้าขึ้นมา ในรอยยิ้มมีความลำบากใจเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้อยู่……”
จี้จิ่งเชินทราบถึงความเป็นมาของแจกันทรงกลมชิ้นนั้น ได้ยินหลีเจียเวยที่เหิมเกริมขนาดนี้ มันแส่หาเรื่องเองชัดๆ
แล้วพูดขึ้น：“แล้วความคิดของคุณล่ะ？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหัว
“ช่างมันเถอะ ถือซะว่าไม่มีการตอบกลับก็ได้ อีกสองวันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”
พูดแล้ว เธอหันหน้ามองจี้จิ่งเชิน：“ไปพักผ่อนก่อนเถอะ”
เมื่อได้ยินคำนี้ พ่อบ้านและแม่ครัวตื่นเต้นยิ่งกว่าใคร มองมาอย่างเร่งรีบ
“คุณผู้ชาย คุณหนู พวกคุณจะพักผ่อนแล้วเหรอ？”
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้า เห็นว่าสายตาอันวิบวับของทั้งสองกำลังมองหล่อนอยู่
เหมือนคิดอะไรออกในทันใด ตามมาด้วยแก้มที่แดง
“ใช่ค่ะ”
เมื่อจี้จิ่งเชินเห็นท่าทีที่ทั้งสองมองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการซุบซิบ ใจก็อยากปกป้องภรรยา ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ แล้วบังอยู่หน้าเธอด้วยท่าทีของผู้ปกป้อง
สายตามองผ่านตัวทั้งสอง พูดเสียงเย็นชา：“ยังอยู่ตรงนี้ทำไม？ทำงานเสร็จเรียบร้อยหมดแล้วเหรอ？”
พ่อบ้านยิ้ม มีที่พึ่งพิงจึงไม่กลัว
“เรียบร้อยหมดแล้วครับ”
คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะพูดต่อ：“งั้นก็ไปหาอย่างอื่นทำอีกหน่อย”
พูดแล้ว ก็ดึงเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นตึก มาถึงในห้องนอน หันหลังปิดประตู
เมื่อหันมา กลับเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ที่เดิมด้วยความตึงเครียด กำลังยืนตัวแข็งอยู่ ราวกับจะกลายเป็นตุ๊ดตาหุ่นเชิดซะตรงนี้
ท่าทีที่ดูตึงเครียด ทำให้จี้จิ่งเชินยิ้มขึ้นมา
“นายกำลังทำอะไร？”
แม้แต่คำพูดของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังสั่นเครือ
“เตรียมตัวพักผ่อนไง”
เธอแสร้งทำเป็นสงบสติอารมณ์ แต่ว่าท่าทางที่ดูตื่นเต้นของเธอกลับเปิดโปงสถานการณ์ที่แท้จริงตั้งนานแล้ว
จี้จิ่งเชินอดยิ้มแล้วพูดว่า：“ไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนสบายหน่อย”
“ได้”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังตอบตกลงอยู่ หันหลังแบบแข็งทื่อ แล้วเดินไปยังห้องน้ำ
จี้จิ่งเชินมองอยู่ด้านหลัง กลับเห็นท่าทีที่แปลกประหลาดของเธอ
กำลังมองดูดีๆ ทั้งแขนทั้งขาก็แทบจะมองพร้อมพร้อม คาดไม่ถึงว่า ในที่สุดก็อดไม่ไหวหัวเราะขึ้นมาอย่างน่าตกใจ
“เวินเที๋ยนเที๋ยน” เขาเรียกไปคำนึง
“อะไร？”
หันหลังกลับไป ด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ เหมือนกับตุ๊กตาหุ่นเชิดปานนั้น
จี้จิ่งเชินปกปิดมุมปากที่ยิ้มแบบล่องลอย ชี้ไปที่ขาทั้งคู่ของหล่อน
“ที่รัก คุณเลี้ยวผิดแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินแล้ว ก้มหัวดู สีหน้าแดงขึ้นทันที
ไม่กล้าอยู่ต่อ หันหลัง แล้วพุ่งเข้าไปในห้องน้ำราวกับว่าบินไป ปิดประตูเสียงดัง จี้จิ่งเชินยืนอยู่ด้านนอก
แต่ว่าสามารถได้ยิน เสียงหัวเราะของเขาเล็ดลอดผ่านเข้ามา
ทำให้สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งอยู่ยิ่งแดง ยิ่งอยู่ยิ่งร้อน
หล่อนกับจี้จิ่งเชิน ไม่ได้ร่วมเตียงกันนานมากเท่าไหร่แล้ว……
เพียงแค่คิดขึ้นมา ว่าเดี๋ยวทั้งสองยังต้องนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ตื่นเต้นจนไม่รู้จะทำไงแล้ว
ในสมองมีภาพของจี้จิ่งเชินโผล่ออกมาแบบไร้การควบคุม ทำให้เธอหน้าแดงใจเต้นทันที
หล่อนอาบน้ำแบบอืดอาดยืดยาด กะว่าสามารถถ่วงเวลาได้เท่าไหร่ ก็จะพยายามถ่วงเวลาเต็มที่
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ ในที่สุดจี้จิ่งเชินที่อยู่ด้านนอกก็รอต่อไปไม่ไหว เคาะประตูห้องน้ำ
“เที๋ยนเที๋ยน？”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ เมื่อได้ยินเสียงนี้ รู้สึกตกใจ การเคลื่อนไหวหยุดลงทันที
ทำตาโต หมุนติ้วแล้วหันมา
“จี้จิ่งเชิน？มีอะไร？”
“คุณอาบเสร็จรึยัง？” จี้จิ่งเชินถามขึ้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆด้วยความตึงเครียด แล้วล้างฟองสบู่บนตัวให้สะอาด ดึงผ้าเช็ดตัวมาอย่างรวดเร็ว แล้วรัดไว้ที่ตัว
หล่อนดึงผ้าขนหนูมา ด้านหนึ่งกำลังเช็ดหัวอย่างเร็ว อีกด้านหนึ่งก็เดินไปที่ประตู
“ต้องการใช้เวลาอีกหน่อย……”
“นี่มันชั่วโมงหนึ่งแล้วนะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
จี้จิ่งเชินยืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้วพูดว่า：“รีบเปิดประตู ไม่งั้นผมจะเข้าไปแล้ว”
“ไม่ได้นะ！”
เวินเที๋ยนเที๋ยนทำตาโต กำลังจะเดินออกไป กลับคิดขึ้นได้ว่า ตอนที่ตัวเองเข้ามา
ได้ล็อคประตูด้านในแล้ว เขาจะเข้ามาอย่างไร？
ความคิดนี้เพิ่งโผล่ขึ้นมาในสมอง เสียงของจี้จิ่งเชินก็ดังขึ้นมาจากหลังประตู เหมือนกับว่าเดาใจหล่อนออก
“ผมมีกุญแจ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยิน แล้วรีบเร่งเดินไป
“อย่านะ！อย่านะ！ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้”
พูดแล้ว เธอก็รีบเร่งเช็ดผม แล้วเปิดประตู ชะโงกหัวออกมา
“มีอะไร？”
ในห้องน้ำ ปกคลุมไปด้วยหมอกไอและละอองน้ำ
ใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงระเรื่อ ดวงตามีความเงาฉ่ำ ผมยาวสีน้ำตาลที่หยิกเล็กน้อยคลุมหลังหล่อนไว้
นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวไว้ ดูเหมือนว่าหุ่นของเธอตัวเล็กขึ้นมาก
สายตาของจี้จิ่งเชินหยุดอยู่บนหน้าเธอ ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย ถึงได้พูดขึ้น
“อุดอู้อยู่ข้างในมันจะไม่สบาย”
“ฉัน……ฉันไม่เป็นไร……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าเล็กน้อย กลัวว่าความคิดของตัวเองจะโดนจี้จิ่งเชินดูออก
ในเวลานี้จี้จิ่งเชินกลับยื่นมือมาดึงเธอ เดินไปยังข้างเตียง
“มานี่สิ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งอยู่บนเก้าอี้ จี้จิ่งเชินรับผ้าขนหนูมา แล้วค่อยๆช่วยหล่อนเช็ดไอน้ำบนหัว
หล่อนเกร็งตัวไว้แน่ ในสมองคิดเพียงว่า เดี๋ยวรอหลังจากที่ผมแห้ง จี้จิ่งเชินก็ต้องนอนอยู่บนเตียงเดียวกับเธอ
ถึงเวลานั้นควรทำอย่างไร？
นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลครั้งที่แล้ว เธอรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาทันที ในสมองเละเทะไปหมด
จี้จิ่งเชินอยู่ข้างหลัง รู้สึกได้ชัดว่าตัวเธอเกร็งอยู่ และพยายามผ่อนคลายแรงกดดัน หาสาเหตุที่ทำให้หล่อนตึงเครียดได้แล้ว
เพื่อทำให้เธอผ่อนคลายลง เขาปล่อยจังหวะให้ช้าลงพิเศษ
กว่าจะเช็ดผมยาวให้แห้งได้ไม่ง่ายเลย เมื่อก้มหน้า กลับเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนซบอยู่ที่หน้าอกเขาแล้วหลับไป
ทำปากจู๋เล็กน้อย หลับได้หอมหวานมาก
จี้จิ่งเชินเห็นแล้ว ก็ทำอะไรไม่ถูก อุ้มตัวเธอขึ้นมา แล้ววางไว้บนเตียง
มองหน้าของเธอ แล้วยิ้มออกมา แล้วพูดคนเดียวว่า：“ตึงเครียดขนาดนี้เลยเหรอ？”
ดูแล้ว เขาจำต้องให้เวลาเวินเที๋ยนเที๋ยนอีกหน่อย ให้หล่อนปรับตัวได้ใหม่
แมวน้อยตัวนี้ จะเดินเข้าไปในใจหล่อน ยังคงไม่ง่ายจริงๆ
แต่ว่า เขาก็ยอมรับความลำบากอย่างหน้าชื่นตาบาน
จี้จิ่งเชินยิ้มอีกรอบ หันหลังขึ้นบนเตียง ล้วงแขนเข้าไป โอบเวินเที๋ยนเที๋ยนมาไว้กลางอก ให้เธอซบอยู่ตรงอก แล้วก็หลับตามไป
