บทที่ 554 คนที่อยากจะปกป้องดูแลชั่วนิรันดร์
ในบาร์เหลือคนไม่มากแล้ว เสียงดนตรีก็หยุดลงแล้ว ทำให้ร้านดูเงียบมาก
พอเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้ามาปั๊บ ก็มองเห็นมีคนหลายๆคนกำลังล้อมรอบอยู่มุมๆหนึ่ง กำลังถ่ายรูปกันอยู่
เธอหันหัวไปสบตากับจี้จิ่งเชินทีหนึ่ง แล้วยกขาก้าวเดินเข้าไป ก็เห็นหมินอันเกอนอนหลับอยู่บนโซฟาจริงๆ
มีคนสี่ห้าคนมือถือโทรศัพท์อยู่ บางคนกำลังถ่ายรูปของหมินอันเกอ บางคนเข้าไปยืนใกล้ๆแล้วถ่ายรูปคู่
ไม่รู้ว่าถ่ายนานเท่าไหร่แล้ว
“ฉันบอกแล้วว่าอย่าให้คนอื่นรู้ฐานะตัวตนของเขาไม่ใช่เหรอ?” เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้นพูดอย่างไม่พอใจ
ได้ยินเสียงนี้ มีคนหนึ่งที่กำลังถ่ายรูปอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง เหมือนฟังออกว่าเป็นเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยน จึงรีบๆเก็บมือถือขึ้นมา
“คุณก็คือคุณเวินใช่ไหมครับ ผมเป็นเจ้าของร้านบาร์นี้ครับ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าคนทั้งหลายที่ถ่ายรูปหนึ่งรอบ แล้วก็พูด: “ลบรูปที่ถ่ายไปเมื่อสักครู่นี้ออกให้หมด ห้ามเผยแพร่ออกไปเด็ดขาด”
ทุกคนต่างมองจ้องหน้ากัน พูดด้วยความไม่พอใจ: “ไม่เพียงแค่พวกเราที่ถ่ายรูป ยังมีคนอีกตั้งหลายคนที่ถ่าย คุณสามารถให้พวกเขาลบออกด้วยได้ไหม?”
“ยังมีอีกหลายคน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองหน้าเจ้าของร้าน แล้วก็ซักถาม
เถ้าแก่ยิ้มแห้งๆสองสามที
“ร้านบาร์คนเยอะขนาดนี้ ผมก็ไม่รู้ควรทำยังไง? รีบพาคนกลับไปเถอะ เขายังชกตีกับคนอื่นที่นี่ด้วยนะ”
“นึกไม่ถึงจริงๆ หมินอันเกอชกตีกับคนอื่นเป็นด้วย”
“ใช่ ใช่ ฉันจะเอารูปถ่ายไปให้เพื่อนดู หลายวันก่อนยังบอกว่าเธอชอบหมินอันเกออยู่เลย”
หลายคนที่อยู่ข้างๆต่างพูดกันขึ้นมาคนละสองสามคำ
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วขึ้น ไม่รู้ว่าหมินอันเกอเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
ว่าไปตามเหตุผล ข้างกายของเขาควรจะมีผู้จัดการส่วนตัวและผู้ช่วยไม่ใช่เหรอ?
ทำไมปล่อยให้เขาดื่มเหล้าจนเมาแบบนี้ที่นี่ได้?
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเขาที่กำลังนอนอยู่บนโซฟา เมาจนไม่ได้สติอย่างกับคนเร่ร่อน
“เขามาที่นี่คนเดียวเหรอคะ? คุณโทรหาฉันได้ยังไง?”
เถ้าแก่บอก: “ยังไม่เปิดร้าน เขาก็มาที่นี่คนเดียวแล้ว ดื่มตั้งแต่หัวค่ำจนถึงตอนที่ผมเตรียมจะปิดร้าน เรียกยังไงก็เรียกไม่ตื่น จึงเอาโทรศัพท์มาเปิดดู เห็นคุณถูกตั้งรายชื่อไว้ลำดับแรก จึงโทรไป”
ได้ยินเช่นนี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนหันไปมองจี้จิ่งเชิน
เห็นเขาแสดงอาการที่ไม่พอใจอย่างที่คิดจริงๆ เขาหรี่ตาลงนิดๆ มองดูหมินอันเกออย่างไม่หวังดี
“ถูกตั้งรายชื่อไว้ลำดับแรก?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มๆ แล้วก็รีบเข้าไปจูบปากของจี้จิ่งเชินหนึ่งครั้ง
จี้จิ่งเชินยื่นมือไปโอบเอวเธอไว้ แล้วซักถามด้วยน้ำเสียงที่แหบ: “รายชื่อคนแรกในมือถือคุณคือใคร?”
“คุณ” เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดเลย
ได้ยินดังนั้น สีหน้าของจี้จิ่งเชินถึงดีขึ้นมาหน่อย กระทั่งมุมปากยิ้มขึ้นมานิดๆ
“อืม”
ตอบเบาๆหนึ่งเสียง แล้วเดินไปทางหมินอันเกอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบะปาก รู้สึกว่าจี้จิ่งเชินยิ่งอยู่ยิ่งเอาใจยากขึ้นแล้ว
แต่ว่าไม่นาน เธอก็นึกขึ้นมาได้ จึงรีบเรียกเขา
“แล้วคุณล่ะ? คุณยังไม่บอกของคุณเลย”
“อยากดูเหรอ?”
จี้จิ่งเชินหันกลับมา แสงไฟมืดสลัว ทำให้เขายิ้มและมีเล่ห์นัยมากกว่าเดิม
หัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนเต้นตุ๊บๆ สายตาเหม่อลอย หลบสายตาของเขาไปด้านข้าง
“คุณก็รู้ ฉันต้องอยากดูแน่นอน”
จี้จิ่งเชินออกเสียงหัวเราะเบาๆ เสียงที่แหบมีความเซ็กซี่มาก แล้วก็โยนมือถือให้
“ดูเอาเอง”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบๆรับไว้ เห็นแววตาของเจ้าของร้านที่ยืนอยู่ด้านข้าง หน้าแดงขึ้นมาทันที
ทำเป็นนิ่งๆแล้วพูดว่า: “เอาคนมาให้ผมเถอะ”
“ได้ ได้ แต่ว่าค่าเหล้าทั้งหมดนี้ยังไม่ได้จ่ายเงิน พวกคุณ…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แล้วก็ไปชำระเงินให้เรียบร้อย จึงเดินตามหลังจี้จิ่งเชินออกไป
ในมือถือโทรศัพท์ของเขาไว้ ในใจรู้สึกคันๆ อยากจะดูในโทรศัพท์ของจี้จิ่งเชินมีความลับอะไรหรือเปล่า
ในเมื่อจี้จิ่งเชินให้เธอดูเอง……
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเปิดมือถือออกมาดู สังเกตเห็นไม่มีรหัสอะไรเลย
เปิดรายชื่อผู้ติดต่อ รายชื่ออันดับแรกก็สะดุดตามาก
——คนที่อยากปกป้องดูแลชั่วนิรันดร์
ชื่อนี้ คงจะไม่ใช่……
เวินเที๋ยนเที๋ยนลองโทรเบอร์นั้น ครู่เดียว เสียงสายโทรเข้าที่ใสๆก็ดังขึ้นในความมืดสลัว
เป็นเสียงโทรศัพท์ของเวินเที๋ยนเที๋ยนเอง
เห็นบนจอมือถือมีชื่อจี้จิ่งเชินกำลังเด้งขึ้น
คนที่จี้จิ่งเชินอยากปกป้องดูแลทั้งชีวิต คือเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงไปสักพัก เงยหน้าขึ้นมามอง เห็นจี้จิ่งเชินก็กำลังหันมามองเธออยู่พอดี
ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แล้วก็หยอกล้อเธอว่า: “ตนเองโทรหาตนเอง?”
แก้มของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงขึ้นมานิดๆ รีบวางสายโทรศัพท์ แล้วเดินไป
“ฉันบันทึกของคุณ ก็คือจี้จิ่งเชิน เปลี่ยนอันใหม่ดีไหม?”
ได้ยินดังนั้น จี้จิ่งเชินพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจัง
“ดี งั้นก็เปลี่ยนเป็นผู้ชายของเวินเที๋ยนเที๋ยน เป็นยังไง?”
สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนแดงขึ้นมาทันที
“นี่มันทำไม……”
เพิ่งจะเอ่ยปาก ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เสียงดังออกมาจากกระเป๋าเสื้อของหมินอันเกอ
เธอหยิบออกมาดู เป็นสายของพี่เจี้ยนผู้จัดการส่วนตัวโทรเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่สักพัก แล้วก็รับสาย
เพิ่งจะรับสาย ทางโน้นก็มีเสียงที่ร้อนใจดังมาในโทรศัพท์
“อันเกอ นายเป็นอะไรไป? เพิ่งจะรับสายตอนนี้ นายรู้หรือเปล่า เพราะนายคนเดียว วันนี้รายการเกือบจะระเบิดแล้ว นาย……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงเอามือถือห่างออกไปหน่อย และพูดว่า: “สวัสดีค่ะ ฉันคือเวินเที๋ยนเที๋ยน”
สายทางโน้นหยุดชะงักกะทันหัน
สักพักหนึ่ง ในที่สุดพี่เจี้ยนถึงพูดต่อ: “คุณเวิน? โทรศัพท์ของหมินอันเกอทำไมถึงอยู่ที่คุณล่ะครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูหมินอันเกอที่ยังกำลังเมาไม่มีสติอยู่ ขมวดคิ้วขึ้นมานิดๆ
ดูแล้วเรื่องที่หมินอันเกอมาที่นี่ พี่เจี้ยนก็ไม่รู้
“คืออย่างนี้นะคะ หมินอันเกอเมาเหล้า แล้วเจ้าของเร้านก็เอามือถือของเขาหาเจอเบอร์ของฉัน แล้วโทรมาค่ะ”
“เมาเหล้า?”
พี่เจี้ยนถอนหายใจยาวๆ แล้วสอบถาม: “ตอนนี้พวกคุณอยู่ไหนครับ? ผมไปรับเขากลับมา”
เวินเที๋ยนเที๋ยนบอกที่อยู่ให้ พี่เจี้ยนก็ถามเบาๆอีกทีว่า: “คุณ……คุณจี้อยู่กับคุณด้วยไหมครับ?”
“อยู่ค่ะ มีเรื่องอะไรหรือคะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่เข้าใจว่าเขาถามแบบนี้ทำไม จากนั้นก็หันไปมองหน้าจี้จิ่งเชิน
“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ก็คือ……พวกเขาไม่ได้ชกต่อยกันใช่ไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินดังนั้น อดใจไม่ไหวที่จะหัวเราะ
“ไม่ค่ะ เขามาพร้อมกันกับฉัน”
พี่เจี้ยนหัวเราะอย่างเกร็งๆ
“งั้นผมก็ค่อยเบาใจหน่อย สองวันนี้อันเกออารมณ์ไม่ค่อยนิ่ง ผมกังวลว่าเขาจะมีเรื่องกับคุณจี้ ยังอยู่ในร้านผับบาร์อะไรพวกนั้น ถ้าถูกคนอื่นถ่ายรูปไว้ ถึงตอนนั้นต้องแย่แน่ๆ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนตะลึงอยู่สักพัก หมินอันเกอไม่ได้ชกตีกับจี้จิ่งเชิน แต่ตอนที่พวกเราจะมาถึง เขาก็ได้ชกต่อยกับคนอื่นไปแล้ว อีกทั้งยังถูกถ่ายรูปไว้ไม่น้อยด้วย
เธอกำลังจะอธิบาย พี่เจี้ยนก็วางใจแล้วพูดต่อว่า: “ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ รบกวนพวกคุณหน่อยนะครับ”
พูดจบ ก็รีบวางสายโทรศัพท์
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูหมินอันเกอที่ยังหลับสนิทอยู่บนไหล่ของจี้จิ่งเชิน ยิ่งรู้สึกกังวลขึ้นมา
ทั้งสามคนรออยู่ที่เดิมครึ่งชั่วโมง ในที่สุดพี่เจี้ยนก็มาถึง
พอเห็นหมินอันเกอที่เมาไม่ได้สติ รีบวิ่งเข้ามาอย่างเป็นห่วง
“โอ้พระเจ้า เขาดื่มเหล้าไปเท่าไหร่เนี่ย?”
