บทที่ 525 เจ็บหน้าจริงๆ
จากนั้นหลี่จั่วเจียก็พูดขึ้นมาว่า “เอาล่ะ บริษัทวางกล้องไว้ตรงนั้น เราก็แค่ยืมกล้องของพวกเขาเพื่อดําเนินการสรรหาบุคลากร ดังนั้น เพื่อบันทึกผลงานของผู้สมัครงานแต่ละคนให้ได้ดียิ่งขึ้นเราจึงได้ติดตั้งกล้องที่ซ่อนอยู่หลายตัวทั่วทั้งสถานที่ เรื่องนี้กระทั่งพนักงานก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ําไป”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่ซื้ออริ้นก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
จากนั้นหลี่จั่วเจียก็ชี้ไปรอบๆตัวเขาเองอีกครั้ง “พวกคุณเห็นตะเกียงนั้นมั้ย? ช่องตรงนั้น?และของตบแต่งหลายชิ้นนั่น? พวกมันทั้งหมดมีกล้องซ่อนติดตั้งอยู่ พวกเขาบันทึกทุกอย่างแล้วและถ้าเราตรวจสอบกล้องวงจรปิด เราก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”
จากนั้นหลี่จั่วเจียก็หันไปพูดกับผู้ช่วยเขาว่า “ไปที่สํานักงานและนําโน้ตบุคของฉันกลับมาฉันจะได้สามารถดูภาพกล้องตรวจจับจากคลาวด์ได้”
เมื่อได้ยินดังนี้ โม่ชื่ออขึ้นก็ตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์แบบ
“อย่ารายงานเรื่องนี้กับตํารวจ” โม่ชื่ออวนร้องออกมา “ให้แค่คิดว่านี่เป็นของขวัญสําหรับเธอก็แล้วกัน ได้โปรดอย่ารายงานเรื่องนี้กับตํารวจ”
ถ้าเรื่องนี้ถูกแจ้งความกับตํารวจ อาชีพเธอคงจบสิ้น
ดังนั้น จึงไม่ควรเรียกตํารวจ
ฝูงชนรู้สึกสับสนเหลือเกินเมื่อได้ยินเรื่องนี้
ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรกัน?
เธอหมายความว่าอะไรแบบนั้น? หรือเธอเพิ่งยอมรับว่าได้ใส่ร้ายเด็กสาวอีกคนนั้นงั้นเหรอ?
ฉันชวนหันกลับมาเขม้นมองโม่ชื่ออขึ้นอย่างหนักหน่วง
ความประทับใจอันดีที่เขามีต่อเธอกลายเป็นขี้เถ้าในทันที
ในขั้นต้นเมื่อเขาเลือกที่จะเชื่อในเจี้ยนอีหลิง เขาไม่ได้สงสัยในโม่ชื่ออขึ้นเลย
เขาคิดว่าทุกอย่างเป็นเพียงความเข้าใจผิด
เขาสันนิษฐานว่าโม่ชื่ออขึ้นเป็นผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีและขยัน เป็นคนประเภทที่เขาชื่นชม
“ทําไมเธอถึงทําแบบนี้” ฉินชวนถามด้วยสีหน้างุนงง “เธอรู้จักเงี่ยนอีหลิงด้วยเหรอ”
ฉันชวนไม่รู้ด้วยซ้ําว่ามีความสัมพันธ์กันระหว่างโม่ชื่ออริ้นและเจียนอีหลิง
เมื่อสิ่งต่างๆมาถึงจุดนี้แล้ว โม่ชื่ออริ้นก็ไม่สามารถซ่อนอะไรได้อีก แม้ว่าเธอจะไม่พูดอะไรเจียนอีหลิงก็จะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี
“อืม จําได้ไหมเมื่อตอนที่ฉันบอกนายว่าแม่กับฉันถูกใส่ร้ายป้ายสี? หลังจากที่เราถูกใส่ร้ายเราก็ถูกไล่ออกจากที่เราอยู่ เอ้อ ที่นั่นก็คือตระกูลเจี้ยน”
“เธอ” ฉันชวนตะลึงงัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าเงี่ยนอีหลิงและโม่ชื่ออริ้นจะมีความสัม พันธ์กันในลักษณะนี้
ฉันชวนเคยได้ยินเรื่องนี้จากโม่ชื่ออขึ้น
อย่างไรก็ตาม เขาไม่เชื่อว่าตระกูลเจียนจะทําแบบนี้
ด้วยเหตุนี้ฉันชวนจึงเริ่มสงสัยในคําพูดของโม่ชื่ออขึ้น
จากสิ่งที่เขาเห็นด้วยตาตนเอง เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยในคําพูดของเธอ
“เอาล่ะ ถอยออกมาดูสถานการณ์ให้ชัดก่อนสิ แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะทําผิดต่อเธอตั้งแต่แรกเธอก็ไม่ควรทําแบบนี้วันนี้”
“ฉันรู้ว่าฉันทําผิดไปแล้ว” โม่ชื่ออนยอมรับ เธอรู้ว่าเธอต้องยอมรับความผิดพลาด เธอในตอนนี้จากนั้นเธอก็ต้องบอกว่าเธอต้องการมอบบัตรให้เจี้ยนอีหลิงเป็นของขวัญเซอร์ไพรส์
เนื่องจากโม่ชื่ออขึ้นยอมรับความผิดพลาดของตนเอง ในเบื้องต้น เธอจึงเหมือนตบหน้าตัวเองอีกทั้งในความเป็นจริง เธอยังตบหน้าคนที่ยืนหยัดขึ้นมาเพื่อเธอในฝูงชนด้วย
คนสองสามคนที่เพิ่งพูดต่อต้านเจี้ยนอีหลิงรู้สึกเหมือนว่าแก้มของพวกเขาแสบร้อน รู้สึกราวกับว่าพวกเขากําลังถูกตบหลายสิบครั้ง
จากนั้นหลี่จั่วเจียก็ถามโม่ชื่ออริ้น “เธอยอมรับความผิดพลาดของเธอหรือเปล่า? เธอยอมรับว่าเธอใส่บัตรลงในกระเป๋าเจียนอีหลิงหรือเปล่า”
“ใช่ ฉันยอมรับในเรื่องเหล่านั้น ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่ารายงานเรื่องนี้ต่อตํา รวจเลย”โม่ชื่ออริ้นขอร้อง เธอกลัวว่าหลี่จั่วเจียจะทําให้เป็นเรื่องใหญ่ในเรื่องนี้
ความนิยมของเธอเพิ่งจะกลับมา หากข่าวเชิงลบนี้ปรากฏขึ้นในเวลานี้ ความพยายามทั้งหมดของเธอจะสูญเปล่า
เธอและแม่เธอทํางานหนักเพื่อสิ่งนี้ เธอไม่อยากให้ความหวังนั้นดับไปอีกครั้ง
ในตอนนี้ โม่ชื่ออริ้นรู้สึกเสียใจกับพฤติกรรมหุนหันพลันแล่นของตนเอง
เธอไม่ควรทําเรื่องไร้เหตุผลแบบนี้เพราะความโกรธเพียงชั่ววูบ
บทที่ 526 ความรู้สึกผิด
เมื่อได้ยินดังนี้ หลี่จั่วเจียก็หัวเราะออกมา “เธอยอมรับความผิดพลาดของเธอค่อนข้างเร็วไปโชคร้ายที่ไม่ได้มีกล้องซ่อนติดตั้งอยู่ ฉันแค่อําเธอก่อนหน้านี้ ยังไงก็ตาม ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะยอมรับเรื่องดังกล่าวรวดเร็วแบบนั้น”
“อะไรนะ?”
เมื่อได้ยินแบบนี้ โม่ชื่ออขึ้นก็ตระหนักว่าเธอถูกหลอก
คนอื่นต่างก็พากันประหลาดใจที่ได้ยินแบบนี้เช่นเดียวกัน
ถ้าไม่มีกล้องตรวจจับก็ไม่มีหลักฐาน
อย่างไรก็ตาม โม่ชื่ออริ้นสารภาพความผิดของตนเองออกมาเพราะความรู้สึกผิด
จากนั้นหลี่จั่วเจียก็พูดต่อไปว่า “ฉันจะเอาบัตรวีไอพีของเธอคืน บัตรใบนี้ไม่ได้มีไว้ให้ตกไปอยู่ ในมือของพวกคิดวางแผนหลอกลวง ที่จริง ชื่อของเธอจะอยู่ในบัญชีดําของโรงพยาบาลลั่วไห่เซินด้วย กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอแล้ว”
ค่าของบัตรวีไอพีถูกกําหนดโดยโรงพยาบาลรั่วไห่เซิน ถ้าโรงพยาบาลไม่ยอมรับมันแล้วมันก็เป็นแค่ขยะ
หลังจากที่หลี่จั่วเจียพูดจบ พนักงานสองคนก็เข้ามาหาโม่ชื่ออวนและ ขอให้” เธอออกไป
ใบหน้าของโม่ชื่ออวนซีดเผือดขณะที่เธอหันไปมองฉันชวน
อย่างไรก็ตาม เธอได้พบกับความรังเกียจและดูถูกเหยียดหยาม
หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าว เธอจะยังคาดหวังให้ฉินชวนสงสารเห็นอกเห็นใจและห่วงใยเธอจริงๆอีกเหรอ
หลังจากจัดการกับเรื่องนี้แล้ว หลี่จั่วเจียก็ได้จัดให้ผู้สมัครงานทําการสอบครั้งที่สองต่อไป
จากนั้นฉันชวนและเจียนอีหลิงก็ไปพร้อมกับหลี่จั่วเจียไปยังห้องทํางานชั่วคราว
“มิสเตอร์ฉินโปรดระบุสิ่งที่คุณต้องการ” เนื่องจากทัศนคติของฉันชวนเมื่อกี้นี้ จึงทําให้หลี่จั่วเจียมีความประทับใจที่ดีในตัวเขา
“แต่ผมยังรอ…”
“พวกเขาไม่อยู่ที่นี่ในวันนี้ ผมเปิดเว็บแคมแล้ว พวกเขาจะได้ยินทุกสิ่งที่คุณพูด” หลี่จิ๋วเจียกล่าวขณะที่ชี้ไปที่อุปกรณ์ข้างๆ
“ตกลง ผมจะบอกคุณ ผมหวังว่าโรงพยาบาลรั่วไห่เซินจะไม่ยอมรับคําขอฉินหงจื้อโปรดอย่าให้หุ้นเหล่านั้นแก่เขา”
ฉันชวนอธิบายจุดประสงค์ของการเยี่ยม
คําพูดเขาตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับที่หลี่จั่วเจียคาดไว้
“ทําไมล่ะ? หุ้นเขาอาจกลายเป็นของคุณในอนาคตนะ”
“เมื่อก่อนเขาทอดทิ้งแม่ผม ตอนนี้ เขาก็ไม่สนใจชีวิตของลูกพี่ลูกน้องของเขา โดยพื้นฐานแล้วเขาก็เป็นคนเห็นแก่ตัวเท่านั้น สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดก็คือตัวเขาเอง”
หลี่จั่วเจียไม่ได้ตอบกลับฉินชวนทันที แต่เขารออยู่ชั่วขณะ
จากนั้นก็มีการแจ้งเตือนปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของเขา หลี่จั่วเจียค่อยเหลือบมองข้อความที่เขาได้รับ
หลังจากนั้น เขาก็พูดกับฉินชวนว่า “ตกลง เรายอมรับ”
” ขอบคุณ”
“ไม่จําเป็นต้องขอบคุณเรา คุณได้ร้องขออย่างยุติธรรม”
เจียนอีหลิงได้รับพัสดุ ที่ส่งมาโดยเจียนหยู่เจีย
เมื่อเธอเปิดพัสดุ ก็มีกองเครื่องประดับเล็กๆและของขวัญชิ้นเล็กๆมากมาย
อย่างไรก็ตาม ทุกชิ้นล้วนเป็นสีชมพูน่ารัก
อย่างไรก็ตาม แต่ละชิ้นก็ค่อนข้างแตกต่างกัน ดูเหมือนจะเป็นของกํานัลที่มาจากที่ต่างๆทั่วโลก
ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เจี้ยนหยู่เจี้ยได้ติดตามอาจารย์ของเขาไปหลายที่ทั่วโลก
ดังนั้น สิ่งของเหล่านี้เขาน่าจะซื้อมาเมื่อเขาเดินทางไปในสถานที่เหล่านั้น
เจียนอีหลิงสามารถนึกภาพออกว่าเงี่ยนหยู่เจี้ยเลือกของขวัญเหล่านี้มาให้เธออย่างระมัดระวัง
ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาจะไม่มีวันลืมที่จะซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆให้น้องสาวคนโปรดของเขา
ที่ด้านล่างของกล่อง มีตั๋วสองใบสําหรับงานแสดงมายากล
สุดท้าย เงี่ยนหยู่เจี๊ยก็ได้ขึ้นแสดงบนเวที สถานที่จัดแสดงอยู่ที่เปยจิง
หลังจากการสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เงี่ยนหยู่เจียได้ติดตามมาดามซูชีไปทุกที่ เขาใช้เวลาทั้งวันจดจ่ออยู่กับมายากล
สามปีหลังจากนั้น เงี่ยนหยู่เจียได้พัฒนาขึ้นมาก
นั่นเป็นเพราะเขามีความสามารถและขยัน
และในที่สุด เงี่ยนหยู่เจียก็มีโอกาสได้แสดงบนเวที
ขณะที่เงี่ยนอีหลิงถือบัตร เธอก็รู้สึกยินดีอย่างแท้จริงสําหรับเจี้ยนหยู่เจีย
