บทที่ 591 อีหลิง ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่
ทําไมเขาถึงยังกังวลกับเรื่องอื่นๆอีก? เขาต้องดูแลตัวเองนะ
ทําไมโง่จัง?
สิ่งสําคัญสําหรับเขาคือการจัดการกับฉันชวนนั้นสําคัญจริงเหรอ
ไม่เป็นไร ฉันไม่ตายหรอกเจียนอี้เงินกล่าวขณะที่เอียงหน้า รอยยิ้มที่ไม่แยแสยังคงอยู่บนใบหน้าเขา
แต่ยังไงก็ตาม หากคนของเขามาไม่ทันเวลา อย่างน้อยเขาคงปางตายแล้ว
การแก้แค้นสําคัญขนาดนั้นหรือไม่? มันสําคัญกว่าชีวิตเขาเหรอ? เขากําลังคิดอะไรบ้าๆอยู่?
นอกจากนี้ ถ้าเขาตาย เขาจะแก้แค้นได้ยังไง?
เจี่ยนอี้เฉินและฉินหยฝานถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลเพื่อทําการตรวจร่างกาย
เจี่ยนอี้เฉินมีบาดแผลมากมายตามร่างกาย
เนื่องจากเพศต่างกัน พวกเขาจึงถูกพาไปคนละวอร์ด
ไม่นานหลังจากที่เจี้ยนอี้เฉินมาถึงโรงพยาบาล เขาก็เห็นเจี้ยนอีหลิง
เขาไม่ได้แจ้งเจี่ยนอีหลิงและคนอื่นๆในตระกูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วเธอมาที่นี่ทําไม?
อีหลิง…เธอมาที่นี่ทําไม่ทันทีที่เขาเห็นเจี่ยนอีหลิงใบหน้าเขาก็เปลี่ยนไป
เขาเยือกเย็นไม่ใส่ใจเมื่อเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ลักพาตัว แต่ทว่าจะเป็นเรื่องตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเจียนอีหลิง
เมื่อเจียนอีหลิงเห็นเจี่ยนอี้เฉิน เขาก็ได้ถอดวกและลบแต่งหน้าแล้ว ตอนนี้เขาสวมชุดคนไข้ เธอสามารถบอกได้ในพริบตาว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส
เจียนอีหลิงไม่ได้พูดอะไร แต่ทว่าท่าทางที่ไร้อารมณ์ของเธอนั้นทําให้เจี่ยนอี้เฉินกังวลมากขึ้นกว่าเดิมด้วยเหตุผลบางประการ
อีหลิง…ฉัน…ฉันล้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจ เจียนอี้เฉินกล่าว เขาพยายามที่จะกัดฟันโกหกออกมา
เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียนอีหลิงก็จ้องเขม็งมาที่เขา
อา…ดูเหมือนว่าคําพูดเขาจะไม่น่าเชื่อถือเลย…
ยังมีตํารวจอยู่ข้างนอก เห็นได้ชัดว่าสิ่งต่างๆ ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน อย่าโกรธนะ… มองมาที่ฉันสิ ไม่มีอะไรผิดปกติเลย
จากนั้นเจียนอี้เฉินก็ดึงแขนเสื้อของเจียนอีหลิงเบาๆราวกับว่าเขากําลังพยายามออดอ้อน
ในตอนนี้เอง แพทย์ก็ได้เดินเข้ามาพร้อมกับภาพเอ็กซ์เรย์
กระดูกร้าวสองจุดและเนื้อเยื่อฉีกขาดหลายจุด
เมื่อได้ยินดังนั้นเจียนอีหลิงก็หันกลับมามองเจียนอี้เฉินอีกครั้ง
เจียนอี้เฉินก้มหน้าลง
อา…ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจริงๆ
จากนั้นหมอก็ส่งฟิล์มเอกซเรย์ให้เจียนอีหลิง แพทย์อธิบายสถานการณ์ให้เธอฟังอย่างละเอียด
ยิ่งเขาฟังการสนทนามากเท่าไหร่ มโนธรรมของเขาก็ยิ่งติเตียน
จากนั้นเจียนอหลิงก็ได้หารือเกี่ยวกับแผนการรักษาเจียนอี้เฉินกับแพทย์ มีกระดูกร้าวเล็กน้อยรอบๆซี่โครง หลังจากหารือกันแล้ว ก็ตัดสินใจนําการรักษาแบบดั้งเดิมมาใช้ ในกรณีนี้ไม่ต้องผ่าตัด
แต่ถึงอย่างนั้น เจี่ยนอี้เฉินก็ต้องใช้เวลานานกว่าจะดีขึ้น
จากนั้นหัวหน้าทีมหร่วนก็เข้ามาในวอร์ด
ทันทีที่เจี่ยนอี้เฉินเห็นหัวหน้าทีมหร่วน เขาก็เริ่มส่งสัญญาณด้วยสายตา เขาต้องการให้หัวหน้าทีมหร่วนออกไป
แต่ทว่า หัวหน้าทีมหร่วนเดินตรงไปที่เจียนอีหลิง
เราได้ตรวจสอบทุกคนในตระกูลฉินแล้ว ไม่พบสิ่งใดที่น่าสงสัย หัวหน้าทีมหร่วนกล่าวกับเจียนอหลิง
ส่งสําเนาคําพูดของพวกเขามาให้ฉัน เจี่ยนอีหลิงกล่าว
ตกลง
เจียนอี้เฉินมองด้วยความประหลาดใจ
เขาเข้าใจการสื่อสารระหว่างเจียนอีหลิงกับหมอ เพราะเจี่ยนอีหลิงเป็นนักศึกษาแพทย์ อีกทั้งเธอยังมีศาสตราจารย์ที่ปรึกษาที่มีชื่อเสียงอีกด้วย
แต่ทําไมหัวหน้าทีมหร่วนถึงพูดถึงเรื่องเขากับน้องสาวล่ะ?
ทําไมถึงต้องแจ้งรายละเอียดของคดีกับเจียนอีหลิง?
ก่อนหน้านี้เจี้ยนอี้เฉันคิดที่จะซ่อนเรื่องนี้จากน้องสาว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้น้องสาวเขาจะทราบสถานการณ์ทั้งหมดแล้ว อันที่จริง ดูเหมือนเธอจะรู้จักหัวหน้าทีมหร่วนค่อนข้างดีอีกด้วย
เจี่ยนอี้เฉินรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่ทําอะไรผิด เขาไม่กล้าส่งเสียงเมื่ออยู่ข้างพวกเขา
ผ่านไปครู่หนึ่งหัวหน้าทีมหร่วนก็หันกลับมาถามเจี่ยนอี้เฉินให้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ขณะที่เขาอยู่ตรงหน้าเจี้ยนอีหลิง เจียนอี้เฉินดูเหมือนจะอายมาก
แต่ถึงกระนั้น หัวหน้าทีมหร่วนก็กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า มิสเตอร์เฉินโปรดร่วมมือกับเรา
พอที่จะ..
เจียนอี้เฉินหันมองไปที่เจียนอีหลิง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ แต่เขาไม่ต้องการเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าน้องสาว ว่าเขาโดนซ้อมหนักมาก…
บทที่ 592 ฉันรู้ว่าฉันทําอะไรผิด
แม้ว่านายจะหลีกเลี่ยงเธอในตอนนี้ได้ เธอก็จะยังคงรู้เรื่องนี้ในภายหลัง หัวหน้าทีมหร่วนบอกกับเจี่ยนอี้เฉินค่อนข้างชัดเจน
เจียนอีหลิงเป็นที่ปรึกษาและผู้ตรวจสอบทางนิติเวชของทีม
ดังนั้นเธอจึงมีสิทธิทราบเรื่องราวคดีนี้ อันที่จริงเธอเป็นสมาชิกคนสําคัญของทีมสืบสวนของพวกเขา
ด้วยเหตุนี้ เจียนอี้เฉินจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอธิบายอย่างเชื่อฟังว่าเขาถูกพวกกลุ่มลักพาตัวทุบตีอย่างรุนแรงได้ยังไง
ภาพพจน์ความเป็นพี่ของเขา…สูญหายไปโดยสิ้นเชิง
หลังจากหัวหน้าทีมหร่วนออกไป เจียนอีหลิงก็ทาครีมตามรอยฟกช้ําและรอยกรีดตามร่างกายของเจียนอี้เฉิน
ในบรรดาพี่น้องในตระกูลเจี่ยน เจี่ยนอี้เฉินมีโครงร่างที่ค่อนข้างเล็ก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ร่างกายเขาถูกเปรียบเทียบกับของพี่ชายเขา ในทางตรงกันข้าม เจี่ยนอี้เหิงนั้น มีกล้ามเนื้อและมีความกระฉับกระเฉงเหลือเกิน
ถ้าคนที่ถูกลักพาตัวในวันนี้คือเจี่ยนอี้เหิง พวกลักพาตัวจะต้องตกอยู่ในสภาพเลวร้ายอย่างแน่นอน
นอกจากนี้ ผิวของของเจี่ยนอี้เฉินนั้นแบบบางและละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายทั่วไป ทําให้บาดแผลบนผิวหนังเขาดูน่าตกใจมากขึ้น
น้องสาว… เจ็บ…เจ็บ…เบามือหน่อย…
เจียนอีหลิงไม่อ่อนโยนเลยขณะที่เธอทาครีมไปบนบาดแผลของเจียนอี้เฉิน
นี่ทําให้เจียนอี้เฉินโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
แต่ไม่ว่ายังไง เจี่ยนอีหลิงก็ไม่ส่งเสียง เธอยังคงทาครีมต่อไปในแบบเดียวกัน
ดูเหมือนว่าเขารู้สึกถึงความรู้สึกเจ็บปวดด้วยเหรอ?
แล้วทําไมเขาถึงไม่ร้องขออ้อนวอนเมื่อตอนที่เขาถูกทุบตี?
อีหลิง ฉันรู้ว่าฉันทําผิด…อย่าอารมณ์เสียเลยนะ
เจี่ยนอี้เฉินขอร้องเจี่ยนอีหลิงขอให้เธอให้อภัย
เขาพยายามขอเธอให้อภัย
ยังกล้าทําแบบนี้อีกไหม
เจียนอีหลิงไม่พอใจที่เจียนอี้เฉินไม่ได้ดูแลร่างกายตัวเอง
สีหน้าของเจียนอีหลิงนั้นจริงจัง แม้ว่าเสียงเธอจะเบา แต่เธอก็น่ากลัวมาก
ไม่อย่างแน่นอน ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก เจียนอี้เฉินตอบอย่างรวดเร็ว เขาสร้างความมั่นใจให้กับเจี่ยนอีหลิง
เจี่ยนอีหลิงมองดูเขาอีกครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ทาครีมลงบนบาดแผลด้วยความอ่อนโยนมากขึ้น
ฉินหยูผ่านมาหาเจียนอี้เฉิน
เธอมีอาการบาดเจ็บที่เบากว่าเจียนอี้เฉินมาก เป็นผลให้เธอได้รับการตรวจร่างกายเพียงช่วงสั้นๆ ทันทีที่แพทย์แจ้งว่าเธอไม่เป็นไร เธอก็ออกจากวอร์ดเพื่อมาเยี่ยมเจียนอี้เฉิน
ทันทีที่เธอหยุดที่ประตูห้องของของเจี่ยนอี้เฉิน เธอก็เห็นเจี่ยนอีหลิงและเจียนอี้เฉิน
ทั้งสองยิ้มและพูดคุยกัน ดูเหมือนว่าพวกเขารู้จักกันค่อนข้างดี
เฉินหยูฝานหยุดชะงัก
พวกเขาไม่ได้ใกล้ชิดกันเกินไปหน่อยเหรอ? พวกเขารู้จักกันดีแค่ไหน?
นอกจากนี้ วิธีที่เขามองเจียนอีหลิง…มันช่างนุ่มนวลและอ่อนโยน…
ด้วยเหตุนี้ฉินหยฝานจึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงสถานการณ์นี้มากยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม
ขณะที่ฉินหยฝานยืนอยู่ที่ประตู เธอก็รู้สึกอยากจะหันหลังเดินจากไป
แต่อย่างไรก็ตามเมื่อนึกขึ้นได้ เธอก็รู้สึกว่าควรขอบคุณเจี้ยนอี้เฉินอีกครั้ง เธอไม่ควรลืมสิ่งที่เขาทําเพื่อเธอ เพราะว่าเธอไม่มีความสุข
ดังนั้นเธอจึงหยุดที่ประตูชั่วขณะหนึ่ง จากนั้น เธอตัดสินใจเปิดประตูและเข้าไปในวอร์ด
ฉันมาที่นี่เพื่อขอบคุณ ฉินหยฝานกล่าว
เมื่อเธอเห็นบาดแผลบนร่างกายของเจียนอี้เฉิน ความเจ็บปวดนั้นก็สามารถรู้สึกได้เข้าไปในหัวใจเธอ
ด้วยความยินดี เจียนอี้เฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นดูไม่ปกติด้วยอาการบาดเจ็บที่กระจัดกระจายไปทั่วร่างกาย
ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้สิ่งที่นายต้องการ ฉินหยฝานกล่าว
ขอบคุณ เจียนอี้เฉินตอบ
ฉันมีอีกหนึ่งคําถามที่จะถามนาย ได้โปรดถามมาเลย ถ้านายต้องการให้ฉันจัดการกับฉันชวน นายก็ควรปล่อยให้ฉันเข้าใจสถานการณ์ผิด ให้ฉันถือว่าฉันชวนลักพาตัวฉันในสถานการณ์นั้น แน่นอนว่าฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยนายจัดการกับฉันชวน เฮอะ เจียนอี้เฉินหัวเราะ เขาหยุดก่อนจะพูดอีกครั้งว่า บาง ที่ฉันอาจไม่อยากทําแบบนั้น หรือบางที่ฉันไม่ต้องการให้เธอถูกครอบงําด้วยการแก้แค้นและความเกลียดชัง ในสถานการณ์นั้น การอยู่ในสภาพแบบนี้นั้นไม่น่าเป็นไปได้ที่เธอจะเอาชนะเขาได้ แต่จิตใจของเธอจะถูกฝังไป ด้วยความเกลียดชัง
ฉันหยุฝานเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น สายตาเธอจ้องไปที่เจี่ยนอีหลิงอยู่ชั่วขณะ
เธอต้องการถามเจียนอีหลิงว่าทําไมถึงมาอยู่ที่นี่
แต่ทว่าความถือตัวไม่อนุญาตให้เธอทําเช่นนั้น เธอไม่ต้องการไต่สวนเรื่องนี้มากเกินไป
หลังจากเดินออกจากห้อง ฉินหยฝานก็พลันรู้สึกโกรธมาก
แต่ทว่าเธอไม่รู้ว่าทําไมถึงโกรธ หลายสิ่งหลายอย่างอาจส่งผลต่อความโกรธของเธอ
